Margaret Weis - De Draken van de Winternacht

‘Goed,’ zei de bevelhebber kordaat. ‘Waar zijn de anderen?’ Op zijn gebaar richtten de wachters hun hellebaarden op de reisgenoten.

‘Ik begrijp niet wat dit allemaal te betekenen heeft,’ zei Tanis op milde toon. ‘We zijn hier vreemd, en willen alleen even in Tarsis overnachten voordat we verder trekken naar het zuiden. Heten jullie alle vreemdelingen op deze manier welkom in de stad?’

‘We heten helemaal geen vreemdelingen welkom,’ antwoordde de bevelhebber. Met een blik op Sturm voegde hij er snerend aan toe: ‘En zeker geen Solamnische ridders. Als jullie zo onschuldig zijn als jullie beweren, hebben jullie er vast geen bezwaar tegen om enkele vragen van de heer en zijn raad te beantwoorden. Waar is de rest van jullie gezelschap?’

‘Mijn vrienden zijn moe, dus ze zijn naar hun kamer gegaan om te rusten. We hebben een lange, vermoeiende reis achter de rug. Maar we willen geen problemen veroorzaken. Wij vieren zullen met u meegaan om wat vragen te beantwoorden. (“Wij vijven,” zei Tas verontwaardigd, maar niemand besteedde aandacht aan hem.) Er is geen reden onze metgezellen lastig te vallen.’

‘Ga de anderen halen,’ beval de bevelhebber zijn mannen.

Twee wachters liepen naar de trap, maar daar schoten opeens vlammen uit. Rook golfde het vertrek binnen en dwong de wachters achteruit. Iedereen rende naar de deur. Tanis greep Tasselhof vast, die met grote ogen van belangstelling naar het vuur stond te kijken, en sleurde hem mee naar buiten.

De bevelhebber stond verwoed op zijn fluitje te blazen, terwijl enkele van zijn mannen aanstalten maakten om de straat op te rennen en alarm te slaan. Maar de vlammen doofden net zo snel als ze waren opgelaaid.

‘Piieee...’ De bevelhebber hield abrupt op met fluiten. Met een bleek gezicht liep hij behoedzaam de herberg weer in. Tanis keek over zijn schouder mee en schudde vol ontzag zijn hoofd. Er was geen kringeltje rook te bekennen, en er zat geen enkel belletje in het vernis. Boven aan de trap hoorde hij vaag Raistlins stem. Toen de bevelhebber voorzichtig langs de trap naar boven keek, zweeg de magiër. Tanis slikte moeizaam en ademde diep in. Hij wist dat hij waarschijnlijk net zo bleek was als de bevelhebber, en hij wierp Sturm en Flint een vluchtige blik toe. Raistlins macht werd met de dag groter...

‘Kennelijk is de tovenaar ook boven,’ mompelde de bevelhebber.

‘Goed zo, vogelfluitje, en hoe lang heeft het geduurd voordat je dat doorhad...’ begon Tas op een toon waarvan Tanis wist dat daar problemen van kwamen. Hij trapte op de voet van de kender, die met een verwijtende blik zijn mond hield.

Gelukkig leek de bevelhebber het niet te hebben gehoord. Hij keek Sturm aan. ‘Komen jullie rustig met ons mee?’

‘Ja,’ antwoordde Sturm. ‘U hebt mijn erewoord, en wat u ook over de ridders mag denken, u moet weten dat mijn eer mijn leven is.’

De blik van de bevelhebber dwaalde af naar het donkere trappengat. ‘Goed dan,’ zei hij uiteindelijk. ‘Wachters, twee van jullie blijven hier bij de trap staan. De rest houdt de andere uitgangen in de gaten. Controleer iedereen die in en uit loopt. Hebben jullie allemaal een beschrijving van de vreemdelingen?’ De wachters knikten, maar wisselden nerveuze blikken. De twee die waren aangewezen om in de herberg zelfde wacht te houden, keken angstig naar het trappengat en gingen er zo ver mogelijk bij vandaan staan. Tanis grimlachte bij zichzelf.

De vijf metgezellen, onder wie de kender, die grijnsde van opwinding, liepen achter de bevelhebber aan het gebouw uit. Toen ze de straat opliepen, ving Tanis een beweging op achter een raam op de bovenverdieping. Toen hij opkeek, zag hij dat Laurana met een van angst vertrokken gezicht stond te kijken. Ze hief haar hand en vormde met haar lippen de woorden: ‘Het spijt me.’ Hij moest denken aan Raistlins woorden, en de herinnering verkilde hem tot op het bot. Zijn hart schrijnde. Bij de gedachte dat hij haar nooit meer zou zien, scheen de wereld hem opeens akelig, leeg en verlaten toe. Hij besefte wat Laurana voor hem was gaan betekenen in de afgelopen paar duistere maanden, waarin zelfs zijn hoop was vervlogen bij de aanblik van het kwade leger van de Drakenheren dat het land veroverde. Haar onwankelbare geloof, haar moed, haar standvastige, onsterfelijke vertrouwen! Wat was ze anders dan Kitiara!

De wachter porde Tanis in zijn rug. ‘Voor je kijken! Niks geen tekens geven aan die vrienden van je,’ grauwde hij. De gedachten van de halfelf gingen uit naar Kitiara. Nee, zij had nooit zo onbaatzuchtig hebben kunnen handelen. Ze had de vluchtelingen nooit kunnen helpen zoals Laurana had gedaan. Kit zou ongeduldig en boos zijn geworden en hen aan hun eigen lot hebben overgelaten. Ze koesterde niets dan afkeer en minachting voor hen die zwakker waren dan zijzelf.

Tanis dacht aan Kitiara en aan Laurana, en tot zijn verbazing merkte hij dat hij niet meer die oude, pijnlijke, opwindende huivering in zijn ziel voelde als hij in gedachten Kitiara’s naam zei. Nu was het Laurana — dat dwaze meisje dat een paar maanden eerder nog maar een verwend, ergerlijk kind was geweest — die zijn bloed deed koken en zijn handen deed zoeken naar voorwendselen om haar te kunnen aanraken. En nu was het misschien te laat.

Toen hij het eind van de straat bereikte, keek hij nogmaals om, hopend dat hij haar een of ander teken zou kunnen geven om haar te laten weten dat hij het begreep. Dat hij een dwaas was geweest. Dat hij...

Maar het gordijn was dichtgetrokken.

‘S merige ridder...’

Er sloeg een steen tegen Sturms schouder. De ridder kromp ineen, hoewel de steen, die op zijn wapenrusting was afgeketst, hem geen pijn kon hebben gedaan. Toen Tanis naar zijn bleke gezicht en trillende snor keek, wist hij dat deze wond veel dieper ging dan door een wapen kon worden veroorzaakt.

Naarmate het nieuws van hun aanwezigheid zich verspreidde, kwamen steeds meer mensen kijken hoe de reisgenoten over straat werden geleid. Sturm liep waardig en met trots geheven hoofd voort, zonder acht te slaan op het gescheld en gehoon. Hoewel de wachters de mensen keer op keer wegduwden, deden ze dat zonder veel overtuiging, en het publiek voelde dat haarfijn aan. Er werden nog meer stenen gegooid, en ook nog onaangenamere voorwerpen. Al snel waren alle reisgenoten bedekt met bloedende sneeën, afval en vuiligheid.

Tanis wist dat Sturm zich nooit tot wraakneming zou verlagen, niet op dit rapaille, maar Flint moest hij stevig vasthouden, en nog was hij bang dat de boze dwerg langs de wachters heen zou stormen om een paar schedels in te slaan. Maar doordat hij het zo druk had met Flint, was hij Tasselhof helemaal vergeten.

Afgezien van hun nonchalance met betrekking tot andermans bezittingen hebben kenders nog een onaangenaam karaktertrekje, dat bekendstaat als ‘tergen’. Alle kenders beschikken in meerdere of mindere mate over dat talent. Zo is het kleine ras erin geslaagd zich niet alleen te handhaven, maar welig te tieren in een wereld vol ridders, krijgers, trollen en kobolden. Tergen is het vermogen om een vijand met beledigingen dusdanig op te jutten dat hij buiten zichzelf raakt en wild en ongecontroleerd aanvalt. Tas was een meester in het tergen, al vond hij het slechts zelden nodig om van zijn vaardigheid gebruik te maken als hij met zijn krijgersvrienden op reis was. Nu besloot Tas echter deze gelegenheid volop te benutten.

Hij begon beledigingen terug te schreeuwen.

Te laat besefte Tanis wat er gebeurde. Vergeefs probeerde hij hem het zwijgen op te leggen. Tas liep helemaal voorop en de halfelf helemaal achteraan, dus hij kon de kender onmogelijk de mond snoeren.

Beledigingen als ‘smerige ridder’ en ‘rotelf’ getuigden van weinig verbeeldingskracht, vond Tas. Hij besloot deze mensen te laten zien hoeveel variatie en mogelijkheden de gemeenschappelijke taal bood. Tasselhofs beledigingen waren creatieve, vindingrijke meesterwerkjes. Helaas waren de meeste ook heel persoonlijk en soms ook tamelijk grof, al bracht hij ze met een charmant air van onschuld.