Margaret Weis - De Draken van de Winternacht

‘Ik kom je vragen of je voor mij een kamer naast die van Elistan wilt regelen,’ zei Laurana.

Tanis wierp haar een scherpe blik toe. ‘Waarom?’ vroeg hij. Hij moest zijn best doen om niet onvriendelijk te klinken.

Laurana zuchtte. ‘Moeten we het daar nu alweer over hebben?’

‘Ik weet niet waar je het over hebt,’ antwoordde Tanis kil. Hij wendde zich af van de grijnzende herbergier.

Laurana pakte zijn arm vast. ‘Voor het eerst in mijn leven doe ik iets nuttigs, iets zinvols,’ zei ze. ‘En jij wilt dat ik ermee ophoud omdat je het in je jaloerse hoofd hebt gehaald dat Elistan en ik —’

‘Ik ben niet jaloers,’ zei Tanis met een rood gezicht. ‘Ik heb je in Qualinesti al verteld dat wat we vroeger hadden nu voorbij is. Ik...’ Hij zweeg, want hij begon zich af te vragen of dat wel waar was. Zelfs nu werd hij warm van binnen bij de aanblik van haar schoonheid. Ja, die kalverliefde was verdwenen, maar was er iets anders voor in de plaats gekomen, iets wat sterker en bestendiger was? En dreigde hij het kwijt te raken? Was hij het al kwijt, door zijn eigen besluiteloosheid en koppigheid? Hij gedroeg zich typisch als een mens, dacht de halfelf. Hij weigerde te aanvaarden wat binnen handbereik was, om zich vervolgens luidkeels te beklagen als het onbereikbaar was geworden. Verward schudde hij zijn hoofd.

‘Als je niet jaloers bent, waarom bemoei je je dan steeds met me? Laat me gewoon rustig voor Elistan werken,’ zei Laurana koeltjes. ‘Je —’

‘Sst!’ Tanis stak zijn hand op. In haar nijd wilde Laurana nog iets zeggen, maar Tanis keek haar zo fel aan dat ze er maar het zwijgen toe deed.

Tanis luisterde aandachtig. Ja, hij had het goed gehoord. Dat was duidelijk het schrille, hoge, jammerende geluid van de leren slinger aan het uiteinde van Tas’ hoopakstaf. Dat merkwaardige geluid werd door de staf voortgebracht als Tas hem in een kring boven zijn hoofd liet ronddraaien, en zijn nekharen gingen ervan overeind staan. Bovendien was het een signaal dat de kenders gebruikten als er gevaar dreigde.

‘Er is iets loos,’ zei Tanis zachtjes. ‘Ga de anderen halen.’ Na één blik op zijn grimmige gezicht gehoorzaamde Laurana hem zonder tegenstribbelen. Met een ruk draaide Tanis zich om naar de herbergier, die om de balie heen probeerde te sluipen. ‘Waar ga jij naartoe?’ vroeg hij scherp.

‘Ik ga alleen even kijken of jullie kamers in orde zijn, meneer,’ zei de herbergier gladjes, waarop hij snel de keuken inglipte. Op dat moment kwam Tasselhof door de voordeur van de herberg naar binnen gerend.

‘Wachters, Tanis! Wachters! En ze komen deze kant op!’

‘Ze zullen toch niet voor ons komen?’ vroeg Tanis. Toen viel hem iets in, en keek hij de vingervlugge kender vorsend aan. ‘Tas...’

‘Ik heb niets gedaan, eerlijk waar!’ zei Tas beledigd. ‘Ik ben niet eens tot aan de markt gekomen. Ik was nog maar net aan het eind van de straat toen ik een hele troep wachters deze kant op zag komen.’

‘Hoor ik daar iets over wachters?’ vroeg Sturm terwijl hij uit de gelagkamer kwam. ‘Is het weer zo’n wild verhaal van de kender?’

‘Nee, luister maar,’ zei Tanis. Iedereen zweeg. Ze hoorden vele gelaarsde voeten hun kant op komen. Bezorgd en op hun hoede keken ze elkaar aan. ‘De herbergier is verdwenen. Ik vond al dat we wel erg makkelijk de stad binnenkwamen. Ik had kunnen weten dat er problemen van zouden komen.’ Tanis krabde aan zijn baard, zich er pijnlijk van bewust dat iedereen op zijn bevelen wachtte.

‘Laurana, jij en Elistan gaan naar boven. Sturm, jij en Gilthanas blijven bij mij. De rest gaat naar zijn kamer. Waterwind, jij hebt de leiding. Jij, Caramon en Raistlin moeten de anderen beschermen. Gebruik je magie indien nodig, Raistlin. Flint...’

‘Ik blijf bij jou,’ zei de dwerg vastberaden.

Glimlachend legde Tanis zijn hand op Flints schouder. ‘Uiteraard, mijn oude vriend. Ik dacht dat dat vanzelf sprak.’

Grijnzend haalde Flint zijn strijdbijl uit de houder op zijn rug. ‘Neem maar mee,’ zei hij tegen Caramon. ‘Ik heb liever dat jij hem hebt dan dat hij in handen valt van die schurftige, luizige stadswachters.’

‘Dat is een goed idee,’ zei Tanis. Hij gespte zijn zwaardriem los en gaf Caramon Wyrmdoder, het magische zwaard dat hem was geschonken door het skelet van de elfenkoning Kith-Kanan.

Zwijgend overhandigde Gilthanas zijn zwaard en elfenboog.

‘Jij ook, ridder,’ zei Caramon met uitgestoken hand.

Sturm fronste zijn voorhoofd. Zijn antieke dubbelhandige zwaard en de bijbehorende schede waren alles wat hij nog had van zijn vader, een groot ridder van Solamnië die spoorloos was verdwenen nadat hij zijn vrouw en zoon in ballingschap had gestuurd. Langzaam gespte Sturm zijn zwaard los en gaf het aan Caramon.

Bij het zien van het bezorgde gezicht van de ridder, werd de joviale krijger opeens ernstig. ‘Ik zal er goed op letten, dat weet je, Sturm.’

‘Ja, dat weet ik,’ zei Sturm met een droevige glimlach. Hij wierp een vluchtige blik op Raistlin, die al halverwege de trap stond. ‘En anders hebben we altijd nog de gevaarlijke worm Catyrpelius om hem te beschermen, nietwaar, magiër?’

Raistlin staarde hem verrast aan bij die onverwachte verwijzing naar die keer dat hij in het uitgebrande dorp Soelaas een stel kobolden had doen geloven dat Sturms zwaard vervloekt was. Zo dicht was de ridder nog nooit bij een bedankje aan de magiër geweest. Raistlin glimlachte kort.

‘Ja, we hebben altijd de worm nog. Vrees niet, ridder. Je wapen zal veilig zijn, net als degenen die je aan onze zorgen overlaat... Voor zover iemand nog veilig is, althans... Vaarwel, mijn vrienden,’ siste Raistlin met een glans in zijn vreemde, zandlopervormige ogen. ‘En het zal een lang vaarwel zijn. Sommigen van ons zijn niet voorbestemd elkaar in deze wereld weer te zien!’ Met die woorden maakte hij een buiging, tilde zijn rode gewaad op en liep de trap op.

Net iets voor Raistlin om met zoveel drama het vertrek te verlaten, dacht Tanis geërgerd, maar er was geen tijd meer om erover te praten. Het gestamp van zware laarzen naderde de deur.

‘Wegwezen!’ beval hij. ‘Als hij gelijk heeft, kunnen we er nu toch niets meer aan veranderen.’

Na een aarzelende blik op Tanis deden de anderen wat hij zei. Snel liepen ze de trap op. Alleen Laurana wierp een angstige blik over haar schouder op Tanis toen Elistan haar bij haar arm pakte. Met getrokken zwaard bleef Caramon staan wachten tot de laatste hem was gepasseerd.

‘Maak je geen zorgen,’ zei de grote krijger slecht op zijn gemak. ‘Wij redden ons wel. Als jullie bij het vallen van de avond nog niet terug zijn...’

‘Kom ons niet zoeken!’ zei Tanis, die al had geraden wat Caramon van plan was. De halfelf was erger geschrokken van Raistlins onheilspellende uitspraak dan hij wilde toegeven. Hij kende de magiër al vele jaren en had gezien hoe zijn macht toenam, maar ook dat zich steeds meer duisternis om hem heen leek samen te pakken. ‘Als we niet terugko men, zorg dan dat Elistan, Goudmaan en de anderen veilig terug in Zuidpoort komen.’

Caramon knikte, niet helemaal overtuigd, en liep toen moeizaam de trap op, onder luid gerammel van de wapens die hij droeg.

‘Waarschijnlijk is het gewoon routine,’ zei Sturm snel en op gedempte toon, want bij het raam konden ze de wachters nu zien. ‘Ze stellen ons een paar vragen en dan laten ze ons gaan. Maar ze hebben ongetwijfeld een beschrijving van ons allemaal gekregen.’

‘Ik heb het gevoel dat het geen routine is, want dan zou iedereen zich niet zomaar uit de voeten hebben gemaakt. En ze zullen het met ons moeten doen,’ antwoordde Tanis zachtjes terwijl de wachters voorafgegaan door hun bevelhebber en vergezeld door een van de poortwachters de herberg betraden.

‘Dat zijn ze!’ riep de poortwachter wijzend. ‘Daar heb je de ridder, zoals ik al zei. En de elf met de baard, de dwerg, de kender en een elfenheer.’