Margaret Weis - De beproeving van de tweeling

Onze laatste hoop... dacht Tanis – een Duistere Elf. Krankzinnig! Dat kan toch niet waar zijn. Hij leunde tegen de stenen tafel en liet zijn hoofd hangen. In naam van de goden, wat was hij moe! Zijn hele lichaam deed pijn en zijn verwondingen brandden en staken. De borstplaat van zijn wapenrusting had hij al verwijderd – die voelde zo zwaar als een grafsteen om zijn nek. Maar hoe erg zijn lichaam ook pijn deed, zijn ziel leed nog veel meer.

Herinneringen schoten door hem heen, als de wachters van de Toren, die hun kille handen naar hem uitstaken. Caramon die eten van Flints bord stal terwijl de dwerg even niet keek. Raistlin die wonderlijke trucs uithaalde, tot verrukking van de kinderen van Zeedrift. Kitiara, honderduit lachend, met haar armen rond zijn nek, woordjes fluisterend in zijn oor. Tanis’ hart kromp ineen en de pijn veroorzaakte tranen in zijn ogen. Nee! Het was allemaal verkeerd! Zo zou het toch niet mogen eindigen!

Er verscheen een boek voor zijn vertroebeld geestesoog – Caramons boek, op de stenen tafel, het laatste boek van Astinus. Ging het echt zo eindigen? Op dat moment werd hij zich ervan bewust dat Caramon hem kritisch aankeek, en boos wreef hij zijn ogen droog en stond zuchtend op.

Maar de denkbeelden lieten hem niet los, en dwarrelden nog om hem heen... vlakbij... en vlak bij het verbrande en gebroken lichaam dat in de hoek onder zijn dikke mantel lag.

Mens, halfelf en duistere elf bekeken de Poort in totale stilte. Een waterklok op de schoorsteenmantel hield de tijd bij, en de druppels vielen een voor een met de regelmaat van een hartslag. De spanning in het vertrek werd zo intens dat een uitbarsting niet uit kon blijven; de atmosfeer in het laboratorium leek zich met puur kwaad en stekende woede te vullen.

Dalamar begon binnensmonds in het elfs te mompelen wat Tanis even deed vermoeden dat de elf zijn zelfbeheersing begon te verliezen. Het gezicht van de jonge magiër was bleek, skeletachtig en de ogen lagen diep verzonken tussen diepe, paarse schaduwen. De blik bleef gericht... op de kolkende leegte.

Zelfs Caramons kalmte leek te tanen. Hij wreef ongerust en ongedurig in zijn handen, en het zweet op zijn voorhoofd glom in de vijf drakenkoppen. Onwillekeurig begon hij te huiveren. De spieren in zijn armen klopten en trilden en leken een geheel eigen, spastisch leven te leiden.

En op dat moment voelde Tanis een vreemd gevoel als het ware over zich heen kruipen. De lucht was verstild, te verstild. De geluiden die in de Toren te horen waren van de felle strijd buiten – geluiden die hij aan had gehoord zonder zich ervan bewust te zijn – hielden plotseling op. Dalamars gemompel bestierf op zijn lippen.

De stilte overviel hen, dik en verstikkend als de duisternis in de gang, als het Kwaad in het vertrek. Het gedrup van de waterklok nam in volume toe, duizend maal versterkt, en elke druppel leek een hamerslag op Tanis’ botten. Dalamars ogen vlogen open, en zijn vingers grepen nerveus in de plooien van zijn zwarte mantels.

Tanis bewoog wat meer naar Caramon toe en merkte dat de grote man ook naar hem toeschoof.

Beiden spraken gelijktijdig. ‘Caramon...’

‘Tanis...’

Bijna wanhopig greep Caramon Tanis’ arm beet. ‘Jij zorgt voor Tika, hè? Beloof je me dat?’

‘Caramon, ik kan je toch niet alleen naar binnen laten gaan! Ik ga mee...’

‘Nee, Tanis.’ De stem van Caramon klonk vastberaden. ‘Als ik faal, heeft Dalamar je hulp hard nodig. Zeg Tika vaarwel voor me en probeer haar alles uit te leggen. Zeg haar dat ik zielsveel van haar houd...’ Hier brak zijn stem, en hij viel stil. Tanis ondersteunde hem.

‘Ik weet wel wat ik haar moet zeggen, Caramon.’ Zijn eigen afscheidsbrief drukte nu zwaar op zijn gemoed.

Caramon knikte, droogde zijn vochtige ogen en haalde heel diep adem. ‘En zeg Tas ook gedag namens mij. Ik geloof niet dat hij het ooit helemaal begrepen heeft. Niet echt.’ Hij produceerde een wrang lachje. ‘Uiteraard zul je hem eerst uit dat vliegende kasteel moeten zien te krijgen.’

‘Volgens mij wist hij het wel degelijk, Caramon,’ zei Tanis zachtjes.

De drakenkoppen begonnen nu een schril geluid te maken, een flauwe kreet die van verre leek te komen.

Caramon verstijfde zichtbaar.

Het geschreeuw werd luider, kwam dichterbij en werd schriller. De Poort begon van kleur te veranderen en elke drakenkop vertoonde een heldere, afwijkende glinstering.

‘Bereid je voor...’ waarschuwde Dalamar, met piepende stem.

‘Vaarwel, Tanis.’ Caramon hield zijn hand stevig vast.

‘Vaarwel, mijn beste Caramon...’

Tanis liet de hand van zijn goede vriend uit de zijne glijden en deed een stap achteruit.

De leegte schoof uiteen. De Poort opende zich.

Tanis keek erin – hij wist het en hij voelde het, want hij kon zich niet meer afwenden. Maar hij kon zich later nooit meer herinneren wat hij had gezien. Jaren later zou hij er nog van dromen. Dat wist hij zeker omdat hij zo nu en dan drijfnat van het zweet wakker schrok. Niettemin verdween het exacte beeld altijd weer van zijn netvlies, en zijn wakker wordende geest kon er nooit goed vat op krijgen. En altijd lag hij nog urenlang wakker, bevend en trillend.

Maar dat was in de toekomst; nu moest hij eerst, koste wat kost, Caramon tegenhouden! Helaas kon hij zich niet verroeren, en schreeuwen lukte ook niet meer. Stokstijf en verbluft keek hij bewegingloos toe hoe Caramon het gouden plateau betrad.

De draken gilden, waarschuwend, triomferend, vol haat...

Tanis wist het niet zeker, maar uiteindelijk leek de kreet die zijn lichaam eruit perste op te gaan in een fel, oorverdovend geluid.

Een helder flitsende, kolkende golf van licht sloeg over alles en iedereen heen.

Toen was het donker.

Caramon was weg.

‘Moge Paladijn met je zijn,’ fluisterde Tanis, om vervolgens de uiterst lugubere echo uit Dalamars mond te horen, ‘moge Takhisis, mijn Koningin, met je zijn.’

‘Ik zie hem,’ zei Dalamar even later. Ingespannen starend, kwam hij half overeind om beter te kunnen kijken, maar dat moest hij bekopen met een flinke pijnscheut. Vloekend liet hij zich weer achteroverzakken in de stoel, zijn bleke gezicht met zweet bedekt.

Tanis hield nu op met ijsberen en kwam naast Dalamar staan. ‘Daar...’ De magiër wees, met ingehouden adem.

Met tegenzin, omdat hij zich nog precies herinnerde wat er de eerste keer gebeurde toen hij in de Poort keek, wierp Tanis een blik in de beangstigende leegte. Eerst zag hij niets anders dan een woest en ruig landschap onder een brandende hemel. Heel langzaam zag hij iets rozeroods weerschijnen op een blinkend zwaard en een kleine gestalte, nabij de toegang tot de Poort, met afgewend gezicht, wachtend...

‘Hoe kan hij hem nou ooit sluiten?’ vroeg Tanis, ogenschijnlijk beheerst, maar vol van verdriet.

‘Dat kan hij niet,’ antwoordde Dalamar.

Dat antwoord verontrustte Tanis in hoge mate. ‘Maar wie of wat houdt de Koningin dan tegen?’

‘Zij kan nooit onze wereld betreden zonder dat iemand haar voorgaat, halfelf.’ Dalamar klonk geïrriteerd en vol ongeduld. ‘Anders was ze toch allang gekomen. Raistlin houdt de Poort open, en als hij overstapt, komt zij mee. Slechts met zijn dood zal de Poort zich weer sluiten.’

‘Dus Caramon moet hem doden? Zijn eigen broer?’

‘Ja’

‘En dan zal hij zelf vast en zeker ook sterven...’ mompelde Tanis.

‘Bid daar maar voor, ja!’ Dalamar bevochtigde zijn lippen. De pijn maakte hem duizelig en misselijk. ‘Omdat hij ook niet meer terug kan komen via de Poort. En hoewel sterven door toedoen van de Koningin langzaam en zeer pijnlijk kan zijn, is het verre te prefereren boven het leven aan de andere kant!’

‘Dat wist hij...’

‘Uiteraard wist hij dat! Maar de wereld zal ermee gered zijn, Halfelf,’ merkte Dalamar cynisch op. Nog steeds staarde hij geconcentreerd de Poort in en hij bleef doelloos aan de plooien van zijn met runen bedekte mantels voelen.