Margaret Weis - De beproeving van de tweeling

‘Paladijn heeft zich van me afgekeerd!’ jammerde ze. Ze nam het medaillon in haar hand en probeerde hem van haar nek te rukken, maar ze was te zwak. Haar hand sloot zich eromheen, maar verder kon ze niets uitrichten. Op dat moment gleed er een vredige uitdrukking over haar gezicht. ‘Nee...’ zei ze, zachtjes tegen zichzelf pratend, ‘hij is hier. Hij houdt me vast, ik zie hem duidelijk...’

Hij stond op en nam haar uiterst voorzichtig in zijn armen. Haar hoofd rustte op zijn schouder en ze leek enigszins te ontspannen in zijn sterke greep. ‘We gaan terug naar de Poort,’ besloot hij.

Ze antwoordde hem niet, maar glimlachte. Maar had ze hem wel gehoord, of luisterde ze naar een andere stem?

Caramon keek naar de Poort, een veelkleurig juweel in de verte, projecteerde zich erheen en de onderlinge afstand werd allengs kleiner.

Plotseling spleet de atmosfeer om hem heen uiteen. Bliksemschichten schoten uit de hemel, bliksem zoals hij nog nooit had gezien. Duizenden, purperen flitsen sloegen in en vormden een traliewerk om hem heen waarbij elke aanraking een gewisse dood zou hebben betekend. Als verlamd, kon hij zich niet bewegen. Zelfs nadat de bliksem ophield, durfde hij nauwelijks een vin te verroeren, wachtend op die ene donderklap die hem voor eeuwig zou verdoven.

Maar er was slechts stilte... en ver weg klonk een gepijnigde en doordringende kreet.

Crysania’s ogen openden zich. ‘Raistlin,’ zei ze en haar hand sloot zich iets vaster om het medaillon.

‘Inderdaad, ja,’ luidde Caramons antwoord.

Tranen rolden over haar wangen, en ze sloot haar ogen en kroop nog dichter tegen Caramon aan. Die liep nu langzaam maar doelbewust door, terwijl er een onaangenaam en verontrustend idee vorm kreeg in zijn hoofd. Vrouwe Crysania was stervende, zoveel was wel zeker. De hartslag die hij in haar nek voelde was zwak, en onder zijn sterke vingers leek het eerder een nietig levensteken van een verzwakt vogeltje. Maar niettemin, ze was nog niet dood. Als hij haar snel door de Poort zou kunnen brengen, was er nog een kans dat ze zou blijven leven.

Maar kon hij haar door de Poort brengen, min of meer op eigen kracht?

Hij naderde nu de Poort. Hoewel, de Poort naderde hem. Hij werd steeds groter, en de drakenkoppen staarden hem alweer aan, hun muil open en klaar om hem te verslinden.

Caramon kon Tanis en Dalamar ook weer zien – de een staand, de ander vermoeid zittend, maar beiden verroerden geen vin. Verstild in de tijd. Konden ze hem helpen? Konden zij helpen om Crysania over te brengen?

‘Tanis!’ schreeuwde hij. ‘Dalamar!’

Als ze hem al hoorden schreeuwen, toonden ze geen enkele reactie.

Voorzichtig legde hij Vrouwe Crysania neer op de grond, vlak voor de Poort; Caramon besefte eigenlijk al dat zijn missie hopeloos was. Hij kon haar wellicht terugbrengen, en dan zou ze blijven leven, maar dan zou Raistlin ook in leven blijven en ontsnappen, met de Koningin in zijn kielzog, hetgeen eeuwig verderf over alle mensen in de wereld zou brengen.

Hij ging naast Crysania zitten op de raadselachtige bodem, en pakte haar hand. Op de een of andere manier schonk het hem troost dat ze nu bij hem was. Hij voelde zich wonderlijk genoeg minder eenzaam. Haar hand voelde troostrijk aan. Kon hij haar maar redden...

‘Wat ga je met Raistlin doen, Caramon?’ vroeg ze hem fluisterend.

‘Verhinderen dat hij de Afgrond verlaat,’ antwoordde hij, op vlakke toon.

Ze knikte begripvol en met haar niets ziende ogen keek ze naar hem op.

‘Maar hij zal je doden, hè?’

‘Ja, maar niet voordat hij zelf ook ten onder gaat.’

Een pijnscheut deed Crysania’s gezicht vertrekken en ze kneep in Caramons hand. ‘Ik zal op je wachten. Als het voorbij is, zul je mijn gids zijn. Dan kun je me naar Paladijn brengen en me van de duisternis wegleiden.’

Haar ogen sloten zich weer en haar hoofd gleed achterover alsof ze op een comfortabel kussen lag. Maar Caramons hand liet ze niet los. Haar borst ging zwak maar regelmatig op en neer. Nogmaals legde hij zijn vingers in haar nek en hij voelde haar leven nog steeds pulseren.

Hij had er geen problemen mee gehad om zijn dood tegemoet te treden, of om zijn broer te doden. Dat had allemaal zo simpel geleken...

Maar – kon hij haar ook veroordelen?

Misschien was er nog voldoende tijd... misschien kon hij haar door de Poort dragen en weer terugkeren...

Hoopvol kwam hij overeind en tilde Crysania weer op. Toen nam hij in zijn ooghoek een beweging waar.

Zich omdraaiend zag hij Raistlin...

‘Kom binnen, Ridder van de Zwarte Roos,’ zei Dalamar nogmaals. Vurige ogen staarden Tanis aan, die meteen zijn zwaard in de aanslag hield. Tegelijkertijd voelde hij tot zijn schrik een slanke hand op zijn arm.

‘Kom niet tussenbeide, Tanis,’ zei Dalamar zachtjes. ‘Hij komt niet voor ons; hij komt slechts voor één ding.’

De brandende blik gleed over Tanis heen en het kaarslicht werd weerkaatst door de eeuwenoude en dus ouderwetse wapenrusting die diep verborgen onder de brandplekken en het opgedroogde bloed nog vaag een Roos weergaf, het symbool van de Ridders van Solamnië. Gelaarsde voeten liepen geluidloos door het vertrek. De oranjekleurige ogen hadden gevonden wat ze zochten in de schaduwrijke hoek – de ineengedoken gestalte onder Tanis’ mantel.

Houd hem bij me weg! hoorde Tanis Kitiara’s gekwelde stem. Ik heb je altijd liefgehad, halfelf!

Heer Soth knielde neer bij het lichaam. Het leek of hij het niet kon aanraken, alsof een onbekende kracht het hem verhinderde. Hij stond op, draaide zich om en zijn ogen gloeiden zo mogelijk nog heftiger diep in de helm die hij droeg.

‘Geef haar aan mij over, Tanis Halfelf,’ klonk de holle, dode stem. ‘Jouw liefde houdt haar hier gevangen. Geef haar op.’

Tanis, hand aan het zwaard, deed een stap voorwaarts.

‘Hij zal je doden, Tanis,’ waarschuwde Dalamar. ‘Zonder aarzeling. Laat haar naar hem toegaan. Per slot van rekening was hij de enige die haar ooit echt heeft begrepen.’

De oranje ogen laaiden op. ‘Begrepen? Ik bewonder haar. Net als ik was ze voorbestemd om te heersen, om te veroveren! Maar zij was zelfs sterker dan ik ooit ben geweest. Zij kon de liefde die haar dreigde te ketenen, terzijde werpen. Zonder een kwalijke speling van het lot, zou ze over heel Ansalon hebben geregeerd!’

De kille stem in het vertrek trof Tanis hard, door de passie en de diepe haat.

‘En daar was ze!’ Een dode vuist werd gebald. ‘Gevangen als een beest in Sanctie, een oorlog voorbereidend die ze nimmer had kunnen winnen. Haar moed en vindingrijkheid begonnen al te vervagen en ze had zich zelfs uit liefde laten inpalmen door een duistere elf! Het had haar beter gestaan om strijdend ten onder te gaan dan om roemloos uit te doven, als een nietige kaars.’

‘Nee...’ Tanis wilde hem nu echt te lijf gaan.

Dalamars hand sloot zich om Tanis’ pols. ‘Nee! Ze heeft jou nooit liefgehad. Ze heeft je misbruikt, zoals ze ons allemaal heeft misbruikt, zelfs hem.’ De duistere elf maakte een gebaar naar Soth. Tanis wilde tegensputteren, maar Dalamar onderbrak hem. ‘Ze heeft je tot het bittere eind misbruikt, Tanis. Zelfs nu nog probeert ze je te manipuleren, zodat je haar alsnog zult redden.’

Tanis was nog steeds niet overtuigd. In gedachten zag hij nog het beeld van haar ontzette en doodsbange gezicht. Maar dat beeld vervloog... de vlammen likten er al aan...

Zijn blik werd vertroebeld door steeds meer vlammen. Hij zag een kasteel, ooit trots en nobel, maar nu zwartgeblakerd en ineengestort. Hij zag een beeldschone elfenmaagd, een kind in haar armen, verteerd door vuur. Hij zag krijgers, rennend, stervend, brandend... en boven alle vlammen uit hoorde hij de stem van Heer Soth.

‘Jij leeft nog, Tanis, en je hebt veel om voor te leven. Er zijn meerdere mensen die op jou bouwen. Ik weet het, want alles wat jij hebt, had ik ooit ook. Ik heb alles vergooid, en koos ervoor om in het donker te leven, in plaats van het licht. Wil je mijn weg volgen? Wil je echt alles opgeven voor iemand die lang geleden al heeft gekozen voor de wegen van de nacht?’