Margaret Weis - De beproeving van de tweeling

Geschrokken keek hij met zijn zwaard in de aanslag in het rond.

‘Kitiara!’ fluisterde Dalamar met een zwak hoofdknikje.

In de schaduwen van het laboratorium zag Tanis in een hoek het lichaam liggen.

‘Natuurlijk,’ mompelde Caramon. ‘Zo heeft ze hem gedood.’ Hij hield de dolk omhoog. ‘Dit keer, Tanis, heb jij haar worp geblokkeerd.’

Maar Tanis hoorde niets. Zijn zwaard weer in zijn schede stekend, liep hij door de kamer, hij lette niet op het gebroken glas waar hij overheen liep en schopte een zilveren kandelaar opzij.

Kitiara lag op haar buik met één wang op de bloederige vloer, haar donkere haar viel over haar ogen. Het leek erop dat het werpen van de dolk haar laatste daad was geweest. De onthutste Tanis was er nu van overtuigd dat zij dood was.

Maar de ontembare wilskracht die de ene broer door de duisternis had geleid en de andere broer naar het licht, brandde ook nog steeds in Kitiara.

Ze hoorde voetstappen... haar vijand…

Haar hand tastte zwakjes naar haar zwaard. Moeizaam keek ze op.

‘Tanis?’ Ze staarde hem aan, verbaasd en verward. Waar was ze? Zeedrift? Waren ze weer samen? Natuurlijk! Hij was teruggekomen! Glimlachend reikte ze naar hem.

Tanis hield inmiddels gespannen de adem in. Toen ze zich bewoog zag hij een gapend zwart gat in haar borst. Haar vlees was weggebrand en hij kon haar witte botten zien. Het was een gruwelijk gezicht en Tanis, misselijk en overweldigd door een stortvloed aan emoties, zag zich gedwongen zijn hoofd af te wenden.

‘Tanis!’ riep ze met gebroken stem. ‘Kom bij me.’

Vol medelijden knielde Tanis naast haar neer en nam haar in zijn armen. Ze keek hem aan... en zag haar dood in zijn ogen. Overmand door angst worstelde ze om overeind te komen.

Maar de inspanning was haar te veel. Ze zakte ineen.

‘Ik ben... gewond,’ fluisterde ze kwaad. ‘Hoe... erg?’ Ze voelde aan haar wond.

Tanis deed zijn mantel af en wikkelde die om Kitiara’s gepijnigde lichaam heen. ‘Rust wat, Kit,’ zei hij vriendelijk. ‘Het komt allemaal goed.’

‘Je bent een verdomde leugenaar!’ riep ze met gebalde vuisten.

‘Hij heeft me gedood! Die vervloekte elf!’ Ze lachte een akelige lach die Tanis deed huiveren. ‘Maar ik heb hem ook te pakken gekregen! Nu kan hij Raistlin niet meer helpen. De Koningin van de Duisternis maakt hem af, ze maakt ze allemaal af!’

Kreunend van de pijn kromp ze ineen en klampte zich vast aan Tanis. Hij omarmde haar stevig. Toen de pijn wat afnam, keek ze hem weer aan. ‘Jij zwakkeling,’ fluisterde ze op een toon die deels verbitterd, deels spijtig klonk, ‘we hadden de wereld aan onze voeten kunnen hebben, jij en ik.’

‘Ik heb de wereld, Kitiara,’ zei Tanis zacht. Zijn hart werd verscheurd door afkeer en smart.

Kwaad schudde ze haar hoofd en ze leek nog wat te willen gaan zeggen tot ze plots met wijd open ogen keek naar iets aan de andere kant van de kamer.

‘Nee!’ schreeuwde ze met een kreet van pure doodsangst die zelfs de zwaarste marteling niet uit haar lichaam had kunnen persen. ‘Nee!’ Opgerold tegen Tanis, fluisterde ze met gesmoorde stem: ‘Laat hem me niet meenemen! Tanis, nee! Houd hem bij me vandaan! Ik heb altijd van je gehouden, halfelf! Altijd... van je... gehouden...’

Haar stem stierf weg tot een snakkend gefluister.

Tanis keek verontrust op. Maar de deuropening was leeg. Er was niemand. Had ze Dalamar bedoeld? ‘Wie? Kitiara! Ik begrijp het niet...’

Maar ze hoorde hem niet meer. Haar oren waren voor eeuwig doof voor sterfelijke stemmen. De enige stem die ze nu hoorde, was de stem die ze voor altijd zou horen, tot in de eeuwigheid.

Tanis voelde het lichaam in zijn armen slap worden. Hij streek het donkere, krullende haar naar achteren om te zien of haar gezicht een teken vertoonde dat de dood haar ziel vrede had gebracht. Maar de uitdrukking op haar gezicht was er één van ontzetting – in haar bruine ogen lag een blik van doodsangst en haar charmante glimlach was veranderd in een grimas.

Tanis keek op naar Caramon en met een bleek en ernstig gezicht schudde die het hoofd. Langzaam legde Tanis Kitiara’s lichaam terug op de grond. Voorovergebogen wilde hij haar koude voorhoofd kussen, maar hij merkte dat hij dat niet kon. De uitdrukking op het gezicht van het dode lichaam was te grimmig, te afschuwelijk.

Terwijl hij zijn mantel over Kitiara’s hoofd trok, bleef Tanis geknield naast haar zitten, omgeven door duisternis. Toen hoorde hij Caramons voetstappen en voelde een hand op zijn arm. ‘Tanis...’

‘Het gaat wel,’ zei de halfelf nors en hij stond op. Maar in zijn gedachten hoorde hij nog steeds haar smeekbede...

‘Houd hem bij me vandaan!’

‘Ik ben blij dat je bij me bent, Tanis,’ zei Caramon.

Hij stond voor de Poort, en keek intens naar elke eventuele beweging in de leegte die erachter lag. Vlak bij hem zat Dalamar, met een stel kussens in zijn rug, rechtop in een stoel, met een bleek en van pijn vertrokken gezicht, zijn arm in een mitella. Tanis liep rusteloos ijsberend door het vertrek. De drakenkoppen schitterden nu zo helder dat het pijn aan je ogen deed om er direct naar te kijken.

‘Caramon...’ begon hij, ‘alsjeblieft...’

Caramon keek hem aan met dezelfde, nimmer veranderende, kalme en ernstige blik.

Tanis was verbijsterd. Hoe moet je in godsnaam argumenteren met een stuk graniet? Hij zuchtte diep. ‘Goed dan. Maar hoe denk je daarin te komen?’ vroeg hij plotseling.

Caramon moest ondanks alles glimlachen. Hij wist maar al te goed wat Tanis had willen zeggen en hij was hem er dankbaar voor dat hij het onuitgesproken liet.

Met een grimmige blik op de Poort, wees Tanis op de ingang. ‘Jij hebt me zelf verteld dat het Raistlin jaren studie heeft gekost en dat hij zelfs Fistandantilus moest worden, en Vrouwe Crysania moest meelokken, en zelfs toen nog redde hij het maar ternauwernood!’ Hij liet zijn blik op Dalamar vallen. ‘Kun jij de Poort betreden?’

Dalamar schudde zijn hoofd. ‘Nee. Zoals je al aangaf, kan slechts een zeer machtig persoon die verdoemde drempel achter zich laten. Die kracht heb ik niet. Nu niet en misschien wel nooit. Maar maak je niet onnodig druk, Halfelf; we verspillen onze tijd niet. Ik weet zeker dat Caramon dit niet zou doen als hij niet wist hoe hij toegang kon krijgen.’ Bij deze woorden keek Dalamar de grote krijger intens aan. ‘Want hij zal de Poort moeten betreden, anders zijn wij allen verdoemd.’

‘Als Raistlin de Koningin en haar meutes in de Afgrond bestrijdt,’ sprak Caramon op emotieloze toon, ‘zal hij al zijn aandacht op haar moeten vestigen, verder op niets. Heb ik gelijk, Dalamar?’

‘Zonder twijfel.’ De elf huiverde en trok zijn mantels nog wat dichter om zich heen met zijn goede hand. ‘Een ademtocht, een oogwenk concentratieverlies en ze verscheuren hem met huid en haar.’

Caramon knikte.

Hoe kan hij toch zo kalm blijven, vroeg Tanis zich verwonderd af. Een stem, diep vanbinnen, zei hem dat het de kalmte betrof van iemand die zich al verzoend heeft met zijn noodlot.

‘In Astinus’ boek,’ vervolgde Caramon, ‘staat geschreven dat Raistlin, wetend dat hij al zijn magie op de Koningin moest richten, de Poort openzette om zeker te zijn van een ontsnappingsroute.’

‘Hij wist ook ongetwijfeld dat hij te verzwakt zou zijn na de strijd om de Poort nog zelf te openen,’ mompelde Dalamar. ‘Dat zou hem slechts lukken op de toppen van zijn macht. Dus je hebt gelijk, denk ik. De Poort zal algauw geopend worden. En als dat het geval is, zal iedereen die de juiste kracht en de moed bezit hem kunnen betreden.’

De elf sloot zijn ogen en beet op zijn lip om het niet uit te schreeuwen; hij had tot dusver elke pijnstiller geweigerd. ‘En als jij faalt,’ bracht hij er met moeite uit, ‘ben ik onze allerlaatste hoop.’