Margaret Weis - De beproeving van de tweeling

‘Ik wil je niet doden, Kitiara,’ zei hij. Hij probeerde vooral tijd te rekken, want hij voelde zich met de minuut sterker worden. Op die kracht moest hij zuinig zijn! Het zou hem uiteraard niet baten om Kitiara tegen te houden om vervolgens door haar broers hand te sterven.

Zijn eerste gedachte was om de wachters te roepen, maar dat idee verwierp hij direct. Ze had hen al eens eerder weerstaan, waarschijnlijk door het nachtjuweel te gebruiken. Achteruitdeinzend voor de Hoge Drakenheer, zocht Dalamar zijn weg naar de stenen tafel, waar zijn magische toestellen lagen. Uit zijn ooghoek zag hij iets goudkleurigs glimmen – een toverstaf. Zijn timing moest heel precies zijn, hij zou het magische schild moeten opheffen om de toverstaf te gebruiken tegen Kit. En hij zag in Kitiara’s ogen dat zij dit ook wist. Ze wachtte rustig op het juiste moment, tot hij het schild zou opheffen.

‘Je bent misleid, Kitiara,’ zei Dalamar zacht, hopend haar in verwarring te brengen.

‘Door jou!’ sneerde ze. Ze tilde een zilveren kandelaar op en gooide die naar Dalamar. Zonder schade aan te richten ketste de kandelaar af tegen het magische schild en viel voor zijn voeten op de grond. Een rooksliertje steeg op van het vloerkleed, maar het vuurtje doofde bijna onmiddellijk door het smeltende kaarsvet.

‘Door Heer Soth,’ zei Dalamar.

‘Ha!’ lachte Kitiara en ze wierp nu een glazen bokaal tegen het schild. Hij brak in duizenden, glinsterende stukjes. Er volgde nog een kandelaar. Kitiara had al eerder tegen magiërs gevochten. Ze wist hoe ze hen kon verslaan. Haar projectielen waren niet bedoeld om te kwetsen, maar om de magiër te verzwakken, hem te dwingen zijn kracht te gebruiken om het schild in stand te houden, waardoor hij wel twee keer zou nadenken om het uit te schakelen.

‘Waarom denk je dat je Palanthas versterkt aantrof?’ ging Dalamar verder, terwijl hij steeds dichter naar de stenen tafel bewoog. ‘Had je dat verwacht? Soth vertelde mij je plannen! Hij vertelde me dat je Palanthas zou aanvallen om te proberen je broer te helpen! “Als Raistlin door de Poort komt en de Koningin der Duisternis met zich mee trekt, zal Kitiara daar zijn om hem als een liefhebbende zuster te begroeten!”’

Kitiara stopte en liet haar zwaard enigszins zakken. ‘Vertelde Soth je dat?’

‘Ja,’ zei Dalamar die opgelucht haar aarzeling en verwarring bemerkte. De pijn aan zijn wond was ook iets verminderd. Hij waagde het erop een blik op de wond te werpen. Zijn gewaden waren er al aan vastgeplakt en vormden zo een geïmproviseerd ruw verband. Het bloeden was bijna gestopt.

‘Waarom?’ Kitiara fronste spottend haar wenkbrauwen. ‘Waarom zou Soth mij aan jou verraden, donkere elf?’

‘Omdat hij jou wil, Kitiara,’ zei Dalamar zachtjes. ‘Hij wil jou op de enige manier waarop hij je kan hebben...’

Een ijskoude splinter van angst drong diep door in Kitiara’s ziel. Ze herinnerde zich die merkwaardige scherpte in Soths holle stem. Ze herinnerde zich dat hij het was geweest die haar had geadviseerd om Palanthas aan te vallen. Haar razernij ebde weg en ze huiverde en schokte ineens van de kou. De wonden waren vergiftigd, realiseerde ze zich bitter toen ze de lange schrammen op haar armen en benen zag en de ijzige klauwen weer voelde van hen die ze hadden veroorzaakt. Vergif. Heer Soth. Ze kon niet denken. Duizelig om zich heen kijkend, zag ze Dalamar lachen.

Woedend draaide ze zich van hem weg om zo zichzelf weer onder controle te krijgen.

Met zijn blik op haar gericht, bewoog Dalamar zich steeds dichter naar de stenen tafel, naar de toverstaf die hij zo hard nodig had.

Kitiara liet haar schouders en haar hoofd hangen. In haar rechterhand hield ze zwakjes haar zwaard vast en liet het lemmet balanceren op haar linkerhand terwijl ze veinsde dat ze ernstig gewond was. Toch voelde ze dat de kracht terugkeerde in haar verlamde zwaardarm. Laat hem maar denken dat hij gewonnen heeft. Ik hoor het wel wanneer hij aanvalt. Bij het eerste magische woord dat hij uitspreekt, hak ik hem in tweeën! Haar hand sloot zich steviger om het gevest van het zwaard.

Ze luisterde zorgvuldig, maar hoorde niets. Slechts het zachte geruis van zwarte mantels en de pijnlijke ademhaling van de elf. Was het waar, vroeg ze zich af, van Heer Soth? Zo ja, maakte het iets uit? Kitiara vond die gedachte nogal amusant. Mannen hadden wel meer dan dat gedaan om haar te krijgen. Ze was nog steeds vrij. Ze zou later wel met Soth afrekenen. Wat Dalamar had gezegd over Raistlin, intrigeerde haar meer. Kon hij misschien toch winnen?

Zou hij de Koningin van de Duisternis mee naar deze tijdslijn brengen? Die gedachte schokte Kitiara, en beangstigde haar ook. ‘Ooit was ik nuttig voor u, nietwaar, Donkere Majesteit?’ fluisterde ze. ‘Ooit, toen u zwak was en slechts een schaduw aan deze kant van het glas. Maar als u sterk bent, wat voor plek zal er dan voor mij in deze wereld zijn? Geen enkele! Omdat u mij haat en u mij net zo vreest als ik u haat en vrees.

En wat die grienende worm van een broer van mij betreft, daar zal iemand op wachten – Dalamar! Jij behoort met lichaam en ziel aan je Shalafi! Jij bent degene die hem behoort te helpen, en niet tegen te houden, wanneer hij door de Poort komt! Nee, lieve beminde. Ik vertrouw je niet! Ik durf je niet te vertrouwen!’

Dalamar zag Kitiara huiveren en zag de kleur in de wonden op haar lichaam veranderen tot paarsblauw. Ze was aan het verzwakken, dat was wel duidelijk. Hij had gezien dat haar gezicht bleek werd toen hij over Soth begon, haar ogen hadden zich heel even vernauwd van angst. Ze moest nu toch beseffen dat ze verraden was. Ze moest nu toch haar grote dwaasheid inzien. Niet dat het iets uitmaakte, niet nu. Hij vertrouwde haar niet, hij waagde het ook niet haar te vertrouwen...

Dalamars hand vloog naar achteren. Hij greep de toverstaf, hield hem omhoog en sprak de magische woorden die het hem beschermende schild verzwakten. Op hetzelfde moment draaide Kitiara om haar as. Met al haar kracht zwaaide ze met beide handen haar zwaard rond. De klap zou Dalamars hoofd van zijn romp hebben gescheiden, als hij niet juist zijn lichaam had weggedraaid om de toverstaf te gebruiken.

Nu raakte het staal hem diep in het vlees achter zijn rechterschouder, het verbrijzelde zijn schouderblad en sneed zijn arm bijna af. Met een schreeuw liet hij de toverstaf vallen, maar niet voor hij zijn magische kracht had ontketend. Gespleten bliksemschichten raakten Kitiara op de borst, sloegen haar lichaam achterwaarts en wierpen haar tegen de vloer.

Dalamar gleed over de tafel en verging van de pijn. Ritmisch en pulserend spoot het bloed uit zijn arm. Verdoofd keek hij ernaar, heel even zonder veel begrip, maar toen keerden Raistlins anatomielessen terug. Dit was een slagaderlijke bloeding. Binnen enkele minuten zou hij dood zijn. De genezende ring zat aan zijn rechterhand, aan zijn gewonde arm. Zwakjes reikte hij ernaar met zijn linkerhand, greep de steen beet en sprak de simpele woorden die de magie activeerden. Daarna verloor hij het bewustzijn, zijn lichaam gleed op de vloer en kwam terecht in een poel van zijn eigen bloed.

‘Dalamar!’ Een stem riep zijn naam.

Versuft bewoog de elf zich. Pijn schoot door zijn lichaam. Hij kreunde en vocht om weer in de vergetelheid terug te zakken. Maar de stem schreeuwde opnieuw. Zijn geheugen keerde terug en daarmee ook de angst.

En met de angst keerde ook zijn bewustzijn terug. Hij probeerde rechtop te gaan zitten, maar de pijn die dat veroorzaakte deed hem bijna weer het bewustzijn verliezen. Hij kon de uiteinden van de gebroken botten tegen elkaar aan horen schuren en zijn rechterarm hing als verlamd langs zijn zij. De ring had het bloeden doen stoppen. Hij zou het overleven, maar zou dat slechts zijn om vervolgens te sterven door toedoen van zijn Shalafi?

‘Dalamar!’ schreeuwde de stem opnieuw. ‘Ik ben het, Caramon!’