Connie Willis - Zwarte winter

‘Kivrin was afdoende gevaccineerd toen ze vanmorgen met Badri in contact kwam,’ zei Mary. ‘Meneer Gilchrist, wilt u hier gaan zitten?’ Ze wees naar de vrije stoel en Gilchrist nam plaats.

Mary nam een setje papieren van de zuster aan en hield een van de formulieren omhoog. ‘Iedereen die met Badri in contact is geweest, hoort op dit formulier. Dat zijn de primaire contacten. De mensen die alleen met u in aanraking zijn geweest, zijn de secundaire contacten. Op dit vel vult u in waar en wanneer u de afgelopen drie dagen bij Badri in de buurt bent geweest.’ Ze hield een tweede formulier omhoog. ‘Hierop schrijft u de namen van mensen die met u in contact zijn geweest. Begin met vandaag en werk dan terug.’

Ze liet Gilchrist een warmtecapsule slikken, pakte een kleine draagbare monitor en plakte die op zijn pols. De zuster deelde de formulieren uit aan de anderen. Dunworthy ging zitten en begon de zijne in te vullen.

Het formulier van het ziekenhuis was bestemd voor zijn persoonlijke gegevens: naam, registratienummer en alle medische gegevens, hoewel ze die laatste ongetwijfeld veel vollediger uit de computer konden halen. Ziekten, operaties, inentingen. Als Mary het registratienummer van Badri nog niet had, moest hij nog altijd buiten westen zijn.

Dunworthy had geen idee op welke datum hij voor het laatst tegen virussen was gevaccineerd. Hij deed er zo goed mogelijk een slag naar en pakte vervolgens het formulier met primaire contacten, waarop hij als eerste zijn eigen naam vermeldde. Latimer, Gilchrist, de twee ambulancehulpen. Die laatsten kende hij niet van naam en de vrouw was weer in slaap gesukkeld. Ze zat met gekruiste armen en hield de papieren in een hand geklemd. Dunworthy vroeg zich af of hij alle artsen en verpleegkundigen moest noemen die Badri in het ziekenhuis hadden opgevangen. Hij schreef ‘personeel van eerstehulp’ en zette er een vraagteken achter. Montoya.

En Kivrin, die volgens Mary afdoende beschermd was. ‘Er is iets mis,’ had Badri gezegd. Bedoelde hij deze infectie? Was hij ziek geworden terwijl hij met de lokalisatie bezig was en had hij zich toen gerealiseerd dat hij Kivrin wellicht had aangestoken?

De pub. Alleen de barkeeper was aanwezig geweest. Finch was al weggegaan voordat Badri kwam. Dunworthy pakte het tweede vel en schreef daar de naam van Finch op. Op het eerste noteerde hij: ‘barkeeper, Lamb and Cross’. In de pub was het stil geweest, maar op straat niet. Hij stelde zich voor hoe Badri zich een weg door de menigte baande, opbotsend tegen de vrouw met de gebloemde lila paraplu, tegen de oude man en tegen het jongetje met zijn witte terriër. ‘Iedereen met wie hij contact heeft gehad,’ had Mary gezegd.

Hij keek naar Mary, die Gilchrist bij zijn pols vasthield en aantekeningen maakte op een kaart. Zou ze van iedereen op deze lijsten bloed en temperatuur willen controleren? Dat was onmogelijk. In zijn koortsige vlucht terug naar Brasenose had Badri tientallen mensen aangeraakt of beademd, al was het nog zo vluchtig, en Dunworthy of Badri zelf zouden die nooit herkennen. Op de heenweg waren er nog eens tientallen anderen geweest en die hadden op hun beurt weer in contact gestaan met allerlei mensen in de drukke winkels.

Hij noteerde ‘Groot aantal voetgangers, High Street(?)’, zette een streep en probeerde zich andere gelegenheden te herinneren waarbij hij Badri had gezien. Pas twee dagen geleden had hij hem gevraagd de reis te begeleiden, toen Kivrin hem vertelde dat Gilchrist van plan was een eerstejaars te gebruiken.

Badri was net terug uit Londen toen Dunworthy hem belde. Kivrin was die dag voor haar laatste onderzoek in het ziekenhuis, wat een gelukkige bijkomstigheid was. Ze kon hem niet ontmoet hebben en voor die tijd was hij in Londen geweest.

Op dinsdag was Badri naar hem toe gekomen om te zeggen dat hij de coördinaten van de eerstejaars had gecontroleerd en het hele systeem had nagelopen. Dunworthy was afwezig, daarom had hij een briefje achtergelaten. Kivrin was diezelfde dag eveneens naar Balliol gekomen om hem haar kleding te laten zien, maar dat was ’s ochtends. Badri had de hele ochtend in het lab gewerkt en Kivrin zou later naar de Bodleian gaan om Latimer te spreken. Maar misschien was ze na afloop nog naar het lab gegaan, of was ze daar al geweest voordat ze haar kleed kwam laten zien.

De deur ging open en de zuster liet Montoya naar binnen. Haar kapersjack en spijkerbroek waren nat. Het regende dus nog steeds. ‘Wat is er aan de hand?’ zei ze tegen Mary, die een etiket plakte op het buisje met bloed dat ze van Gilchrist had afgenomen.

Gilchrist drukte een watje tegen zijn arm en ging staan. ‘Het ziet ernaar uit dat Dunworthy hier heeft verzuimd zijn technicus behoorlijk te laten onderzoeken, die ligt nu in het ziekenhuis met een temperatuur van 39,5. Het schijnt een of andere tropische koorts te zijn.’

‘Koorts?’ zei Montoya verbijsterd. ‘Is 39,5 niet heel erg laag?’

‘We hebben het over graden celsius,’ zei Mary. Ze stopte het buisje in een houder. ‘Het is misschien besmettelijk. Ik wil wat bloed afnemen en u moet opschrijven waar en wanneer u contact met Badri heeft gehad.’

‘Goed,’ zei Montoya. Ze ging op de stoel van Gilchrist zitten en deed haar jack uit. Mary steriliseerde een plekje op haar arm en nam een nieuw buisje en een wegwerpspuit. ‘Vooruit dan maar. Ik moet terug naar mijn opgraving.’

‘Je kunt niet terug,’ zei Gilchrist. ‘Heb je het niet gehoord? We staan onder quarantaine, en allemaal dank zij Dunworthy’s onzorgvuldigheid.’

‘Quarantaine?’ Montoya draaide zich met een ruk om, zodat Mary de naald totaal naast haar arm stak. Een mogelijke besmettelijke ziekte deed haar helemaal niets, maar ze schrok toen ze over de quarantaine hoorde. ‘Maar ik moet terug,’ zei ze smekend tegen Mary. ‘Ik hoef hier toch niet te blijven?’

‘Alleen tot uw bloed is onderzocht.’ Mary zocht een ader om bloed af te nemen.

‘Hoe lang gaat dat duren?’ Montoya probeerde op haar horloge te kijken, wat het voor Mary een stuk lastiger maakte. ‘Ik werd zomaar meegesleept, ik mocht niet eens de putten afdekken of de verwarming afzetten, terwijl het daar stortregent. Als ik niet gauw terug ben, staat alles onder water.’

‘Ik moet van u allemaal een bloedmonster hebben en dat op antistoffen onderzoeken,’ zei Mary. Montoya begreep wat ze bedoelde en hield haar arm stil. Mary nam wat bloed af, gaf haar een capsule en deed een meter om haar pols. Dunworthy observeerde haar en vroeg zich af of ze de waarheid sprak. Ze had niet met zoveel woorden gezegd dat Montoya weg kon gaan zodra haar bloed was onderzocht, alleen dat ze op de uitslag moest wachten. En daarna? Zouden ze samen of afzonderlijk naar een gesloten afdeling worden gebracht? Medicijnen krijgen? Of nog meer testen moeten ondergaan?

Mary haalde de meter van Montoya’s pols en gaf haar het laatste setje formulieren. ‘Meneer Latimer? U bent de volgende.’

Latimer ging staan, met de papieren in zijn hand. Hij keek verward naar de formulieren, legde ze op zijn stoel en ging op weg naar de tafel. Halverwege draaide hij zich om en liep terug om de boodschappentas te halen. ‘Die had u in het lab laten liggen,’ zei hij.

‘O, dank u,’ zei ze. ‘Wilt u hem op de grond zetten? Deze handschoenen zijn steriel.’

Latimer zette de tas schuin tegen een tafelpoot. Een uiteinde van de sjaal gleed over de vloer. Hij begon het ding zorgvuldig terug te stoppen.

‘Daar heb ik helemaal niet meer aan gedacht,’ zei Mary, terwijl ze naar hem keek. ‘In alle opwinding heb ik…’ Ze sloeg een hand voor haar mond. ‘O, hemel! Colin! Ik vergeet die jongen helemaal. Hoe laat is het?’

‘Acht over vier,’ zei Montoya, zonder op haar horloge te kijken.

‘En hij zou er om drie uur zijn.’ Mary stond op en begon snel de andere buisjes met bloed in de houder te stoppen.