Connie Willis - Zwarte winter

Het eerste nummer was in gesprek. Bij de twee volgende kreeg hij de in-gesprektoon al voordat hij de netnummers had ingetoetst en bij het laatste nummer klonk de stem van een computer met de mededeling: ‘Alle lijnen zijn bezet. Probeer het later nog eens.’

Hij belde weer naar Balliol, zowel de portier als zijn eigen kantoor. Nergens werd opgenomen. Finch moest de Amerikanen mee hebben genomen naar Londen om de Big Ben te horen.

Gilchrist stond nog steeds naast hem te wachten. Latimer was naar de serveerwagen gegaan en probeerde een stopcontact voor de snelkoker te vinden. De ambulancezuster werd wakker en ging hem helpen. ‘Bent u klaar met die telefoon?’ vroeg Gilchrist stijfjes.

‘Nee.’ Dunworthy probeerde nogmaals Finch te bereiken. Hij kreeg geen antwoord.

Dunworthy legde neer. ‘Ik wil dat u uw eigen technicus naar Oxford laat komen om Kivrin terug te halen. Nu meteen, voor ze ergens heen kan gaan.’

‘Zo, wilt u dat?’ zei Gilchrist. ‘Mag ik u eraan herinneren dat deze reis onder Middeleeuwen valt?’

‘Dat doet er niet toe.’ Dunworthy probeerde kalm te blijven. ‘De universiteit hanteert de regel dat een reis wordt afgelast als er problemen zijn.’

‘Mag ik u er dan ook nog aan herinneren dat er bij deze reis maar één probleem is geweest, namelijk dat jullie Badri niet afdoende hebben onderzocht?’ Hij stak zijn hand uit naar de telefoon. ‘Het is aan mij om te beslissen of deze reis wordt afgebroken en zo ja, wanneer.’

Het toestel ging over.

‘Gilchrist hier… Een ogenblik graag.’ Hij gaf de telefoon aan Dunworthy.

‘Meneer Dunworthy,’ zei Finch, met een gespannen uitdrukking op zijn gezicht. ‘Goddank. Ik heb overal geprobeerd u te bereiken. U weet niet hoeveel moeite het heeft gekost.’

‘Ik werd opgehouden,’ zei Dunworthy, voordat Finch verslag kon doen van zijn problemen. ‘Luister goed naar me. Je moet het dossier van Badri Chaudhuri voor me ophalen bij het centraal bureau. Dokter Ahrens heeft het nodig. Bel haar op. Ze is hier in het ziekenhuis. Sta erop dat je haar persoonlijk aan de lijn krijgt. Zij zal je precies vertellen welke gegevens ze nodig heeft.’

‘In orde, meneer,’ zei Finch, die pen en papier had gepakt en haastig een aantekening maakte.

‘Zodra je daarmee klaar bent, ga je rechtstreeks naar New College en vraagt de decaan te spreken. Zeg dat ik hem dringend moet spreken en geef hem dit telefoonnummer. Zeg maar dat het een noodgeval is. We moeten Basingame zo snel mogelijk zien te vinden. Hij moet onmiddellijk naar Oxford komen.’

‘Denkt u dat hij dat kan, meneer?’

‘Wat bedoel je? Heb je iets van Basingame gehoord? Is er iets met hem?’

‘Niet dat ik weet, meneer.’

‘Nou, natuurlijk kan hij dan terugkomen. Hij is alleen een vistochtje gaan maken, hij heeft geen afspraken of zo. Als je de decaan hebt gesproken, vraag dan ook eens aan alle docenten en studenten die je kunt vinden of een van hen misschien weet waar Basingame is. En als je toch bezig bent, probeer dan uit te zoeken of een van hun technici in Oxford is.’

‘Jawel, meneer,’ zei Finch, ‘maar wat moet ik met de Amerikanen beginnen?’

‘Vertel ze dat het me spijt dat ik ze niet kan ontvangen, maar dat er iets zeer dringends tussen is gekomen. Ze vertrekken toch om vier uur naar Ely?’

‘Dat was het plan, maar…’

‘Maar wat?’

‘Ziet u, ik heb ze Great Tom en Old Marston Church en zo laten zien, maar toen we naar Iffley wilden gaan, werden we tegengehouden.’

‘Tegengehouden?’ zei Dunworthy. ‘Door wie?’

‘Door de politie, meneer. Ze hadden een wegversperring opgericht. En nu zijn de Amerikanen erg ongerust, ze weten niet hoe het met hun handbelconcert moet.’

‘Een wegversperring?’ zei Dunworthy.

‘Ja, meneer. Op de A4158. Kan ik de Amerikanen in Salvin onderbrengen, meneer? William Gaddson en Tom Gailey zijn er weliswaar, maar bij Basevi zijn de schilders bezig.’

‘Ik begrijp het niet,’ zei Dunworthy. ‘Waarom werden jullie tegengehouden?’

‘Vanwege de quarantaine,’ zei Finch met een verbaasde blik. ‘Ik zou ze in Fisher kunnen onderbrengen. De verwarming is voor de vakantie uitgezet, maar ze kunnen de open haard gebruiken.’

Ik ben nu weer op de plaats van het rendez-vous, op enige afstand van de weg. Ik wil de kar naar de weg slepen, dan is er meer kans dat iemand mij ziet. Als er binnen een halfuur niemand komt loop ik naar Skendgate, dat ik dank zij het luiden van de klok voor het avondgebed heb kunnen vinden.

Ik heb veel last van de tijdverschuiving. Ik heb zware hoofdpijn en ik loop de hele tijd te rillen. De symptomen zijn erger dan Badri en dokter Ahrens hadden voorspeld, vooral die hoofdpijn. Ik ben blij dat het dorp niet veraf is.

Quarantaine. Natuurlijk, dacht Dunworthy. Daarom moest de broeder Montoya gaan halen, daarom stelde Mary die vragen over Pakistan en daarom werden ze allemaal naar deze geïsoleerde, besloten kamer gebracht en onder bewaking van een zuster gesteld. Natuurlijk.

‘Zal ik ze dan maar naar Salvin brengen?’ vroeg Finch. ‘De Amerikanen?’

‘Zei de politie waarom er quarantaine…’ Dunworthy zweeg. Gilchrist stond naar hem te kijken, maar hij kon het beeldscherm waarschijnlijk niet zien. Latimer stond bij de serveerwagen aan een suikerzakje te prutsen. De ambulancezuster zat weer te slapen. ‘Zei de politie waarom er quarantaine is afgekondigd?’

‘Nee. Alleen dat het voor Oxford en directe omgeving gold. Het ministerie zou nadere instructies geven.’

‘Heb je gebeld?’

‘Ik heb het geprobeerd, maar ik kom er niet doorheen. Alle lijnen zijn voortdurend bezet. De Amerikanen wilden Ely bellen om hun optreden af te zeggen, maar er is geen beginnen aan.’

Oxford en omgeving. Dat betekende dat niet alleen alle wegen waren afgezet, maar ook dat de metro en de sneltrein naar Londen werden tegengehouden. Geen wonder dat het telefoonnet overbelast was. ‘Wanneer werden jullie tegengehouden? Toen jullie naar Iffley wilden?’

‘Net drie uur, meneer. Sindsdien heb ik aan de telefoon gezeten om u te waarschuwen, maar ik dacht dat u het misschien al wist. Daarna heb ik het Academisch en alle andere ziekenhuizen gebeld.’

Ik wist het nog niet, dacht Dunworthy. Hij probeerde zich te herinneren welke regels er golden voor het afkondigen van een quarantaine. Oorspronkelijk betrof het ieder geval van een onbekende ziekte of het vermoeden van besmettingsgevaar, maar dat waren de strenge regels die in de hysterie na de Pandemie waren opgesteld. Sindsdien waren ze om de paar jaar aangepast en afgezwakt en Dunworthy had geen idee wat de huidige voorschriften waren.

Een paar jaar geleden ging het nog om ‘stellige identificatie van een gevaarlijke besmettelijke ziekte’, toen er in de kranten veel was geschreven over een drie weken durende epidemie van het Lassa-virus in een Spaanse stad. De artsen ter plaatse hadden geen virustest gedaan en dat had geleid tot een roep om strengere maatregelen, maar Dunworthy wist niet of daar iets van terecht was gekomen.

‘Zal ik ze dan maar kamers in Salvin geven, meneer?’ herhaalde Finch.

‘Ja. Nee. Stop ze voorlopig maar in een van de recreatiezalen. Daar kunnen ze hun decorwisselingen oefenen of wat ze maar willen. Haal Badri’s dossier en bel de gegevens door. Als alle lijnen bezet zijn, kun je dit nummer misschien gebruiken. Ik ben hier in elk geval. En daarna zoek je Basingame. Het is nu des te noodzakelijker dat we hem vinden. De Amerikanen kun je later wel kamers geven.’

‘Ze zijn erg van streek, meneer.’

Net als ik, dacht Dunworthy. ‘Zeg ze maar dat ik zoveel mogelijk duidelijkheid probeer te krijgen en dat ik je terugbel.’ Het scherm werd grijs.