Яцек Дукай - Zbiór opowiadań Afryka Medjugorje Iacte Baśń 2

Jakieњ zwierzк przemknкіo obok, rуwnolegle dopohuraganowego zawaіu - cieс ciemny poњrуd cieni zielonych. Tropiciel wci№gn№і powietrze przez nos: nic nie wyczuі, wiatr byі z nim. Gdzieњ dalekorozstukaі siк dziкcioі, odpowiedziaіo mu echo. Tropy znikaіy, to znуw siк pojawiaіy - nie zwracaі na nie uwagi, biegі na pamiкж.

W Dolinie Czasu rzeczywistoњж jest silniejsza, nie sposуb siк jej oprzeж, ulegіby jej њlepy, gіuchy, pozbawiony wкchu i czucia. Tu nawet sny s№ prawdziwsze. Doznania atakuj№ czіowieka z bolesn№ nachalnoњci№. Woda jest sto razy bardziej wilgotna, roњliny i zwierzкta tysi№c razy bardziej їywe, powietrzem moїna siк upiж. Trzeba siк naprawdк staraж, by nie ulec przypadkowemu zauroczeniu przez kamieсњrуdkorzenny , barwк kory, rozedrganie krawкdzi liњcia, pieњс wiatru. To њwiкte, њwiкte miejsce. Nie przelano tu ludzkiej krwi od niepamiкtnych lat. Ale teї nigdy dot№d nie postaіa tu stopa biaіego.

W Dolinie Czasu, gdzie wszystko jest nowe i pierwsze - nie zostanк, nie chcк zostaж pierwszym morderc№.

Sіoсce staіo dwie dіonie nad grani№, gdy Pod№їaj№cy Za Cieniem dotarі do їlebu, za ktуrym koсczyі siк jego stary trop. Zwolniі i zdj№і z plecуw іuk, wyїszy od niego samego. Wspi№і siк na zbocze i skrкciі ku strumieniowi, wybieraj№c drogк na skrуty. Szedі teraz powoli, naprzeciw nieregularnym porywom wiatru, wsіuchuj№c siк w kaїdy szept puszczy; przekrzywiaі lekko gіowк, jakby usiіuj№c pochwyciж jakieњ zakazane dla zwykіych њmiertelnikуw gіosy z s№siedniego њwiata - dіugie, czarne, proste wіosy opadaіy mu w nieіadzie na pierњ i plecy, dziwnie wygl№daі w takiej pozie. Szedі. Ziemia przyjmowaіa jego stopy miкkko, bezgіoњnie. Omijaіy go gaікzie. Oczy jego prawie siк nie poruszaіy: dawno opanowaі byі sztukк kontroli postrzegania peryferyjnego, nie umykaі mu їaden ruch, a teraz nie wzrok, lecz sіuch stanowiі zmysі dominuj№cy. Mijaі drzewa jak ludzi w zapatrzonym w celebrк tіumie. Teren j№і ponownie opadaж: zbliїaі siк Pod№їaj№cy Za Cieniem do strumienia, od przeciwnej, niї poprzednio strony. Jak zawsze, w chwili napiкcia, w preludium niebezpieczeсstwa -rozswкdziaіy go boleњnie blizny po straconych palcach.

Szum wody na kamieniach. Przeњwityњrуddrzewne .

Zatrzymaі siк za wysokopienn№ sosn№; st№d widziaі strumieс i skalny zawaі, przez ktуry siк on pieniі. Wolna od zaroњli przestrzeс szeroka byіa na jakieњ trzydzieњci krokуw. Na drugim brzegu znajdowaіa siк piaszczysta polana, czarna plama zgaszonego ogniska њci№gaіa spojrzenie do jej њrodka. Nad wod№ unosiіy siк chmury owadуw. Wњrуd kamieni zawaіu sun№і w№ї. Zachodz№ce sіoсcerozrуїowiaіo wiecznie zbeіtan№ powierzchniк potoku.

Instynkt. Padі na ziemiк na жwierж oddechu przed uderzeniem kuli w pieс sosny. Posypaіy siк naс odіamki kory. Nie mуgі poj№ж co siк dzieje. Nie byіo, nie byіo najcichszego nawet huku wystrzaіu. Jedyne wyjaњnienie, jakie przyszіo mu do gіowy: przypadkowy pocisk ze zbyt wielkiej na dџwiкk odlegіoњci - odpadіo po pierwszym zerkniкciu na bliznк po kuli na ciele sosny: strzelano z doіu, z drugiej strony strumienia, spod zbocza.

Przypіaszczony do ziemi, wycofaі siк znad szczytu skarpy, wкїowym sposobem bardziej siк wij№c, aniїeli czoіgaj№c; od zapachu њciуіki przemknкіo mu wspomnienie dusznego, upalnego lata z dzieciсstwa. Dochodziіy go zza strumienia jakieњ haіasy, lecz nie mуgі siк w nie pilniej wsіuchaж, nie miaі czasu i okazji, musiaі uciekaж, licz№c na to, iї strzelec zajкty jest ponownym nabijaniem broni.

- Zatrzymaj siк! - krzykn№і po angielsku niewidoczny mкїczyzna. - Wrуж!

Cуї to za gіupiec niesіychany, zdumiaі siк Pod№їaj№cy Za Cieniem; po natкїeniu i nikіym pogіosie krzyku oceniі dziel№c№ ich odlegіoњж na jakieњ sto krokуw. Wystarczy. Osіoniкty od strony strumienia szerokim pniem wiekowego dкbu, wstaі i wyprostowaі siк, juї ze strzaі№ na ciкciwie i іukiemwpуіnapiкtym , њciskanym wtrуjpalcej dіoni. Nie bardzo rozumiaі jakim cudem zostaі spostrzeїony, ale skoro staіo siк, nie miaіo to teraz znaczenia - nie myњleж o tym: przeszіo, minкіo - obojкtne. Zastanawiaіo go natomiast niemalїe szaleсcze postкpowanie strzelca. Czyїby faktycznie wariat? Opкtany olbrzym?

Sіyszaі go doskonale, jak wspinaі siк na skarpк nadwodn№ i przedzieraі przez las, nie cichszy od rannego niedџwiedzia.

Bliїej i bliїej. Tak blisko, їe Pod№їaj№cy Za Cieniem odіoїyі іuk i wyj№і zza pasa tomahawk; tamten przebiegnie tuї obok. I rzeczywiњcie. Juї sіyszaі jego oddech. Jкki ziemi ugniatanej tymi wielkimi stopami. Zamarі, przyciњniкty do pnia, sprкїony niczym drapieїnik przed skokiem.

A potem wszystko siк jakoњ skotіowaіo, pomieszaіo, chaos zapanowaі absolutny w porz№dku wydarzeс - i w pamiкci tropiciela zapisaіy siк one mozaik№ bladych faktуw, pozbawionych przyczyny i skutku.

Wiкc uderzyі, trafiі olbrzyma, tego byі pewien, widziaі obuch tomahawka odskakuj№cy od jego czaszki. Odst№pili, zakrкcili siк wokуі siebie. Ktуryњ z nich krzyczaі. Czy Pod№їaj№cy Za Cieniem uderzyі po raz drugi? Czy teї to tamten go zaatakowaі? Nie mуgі sobie pуџniej przypomnieж. Ci№gіoњж czasu powrуciіa w chwili, gdy obaj stali naprzeciwko siebie, o trzy kroki oddaleni, mierz№c siк wzrokiem; olbrzym celowaі w Pod№їaj№cego Za Cieniem z tej swojej strzelby, a sam Pod№їaj№cy Za Cieniem zamarі w pуі zamachu tomahawkiem, boj№c siк sprowokowaж mimowolny strzaі. Olbrzym dyszaі.

-LuisLavier - sapn№і po chwili - nie uciekaj, nie chcк ci uczyniж krzywdy. - A wci№ї mierzyі z biodra do tropiciela, ta jego przedziwnakrуtkolufa broс (a nie pistolet przecieї!) ani drgnкіa.

Cayugazastanawiaі siк w panice nad czymњ innym; w istocie ledwo zarejestrowaі sіowa biaіego i fakt, їe zna on jego francuskie nazwisko. Martwiіo Pod№їaj№cego Za Cieniem czy aby nie rozgniewaі duchуw tego miejsca, czy nie zbezczeњciі Doliny, czy nie dopuњciі siк њwiкtokradztwa atakuj№c tu czіowieka. Moїe to dlatego jego cios - wszak њmiertelny - nie wyrz№dziі olbrzymowi їadnej szkody? Czy duchy byіy przeciw niemu? To niepokoj№ca perspektywa.

- Nie spodziewaіem siк ciebie z tej strony, nie rozpoznaіem ciк. Nie chcк ciк zabijaж. Jesteњ mi potrzebny. Poszedіem za tob№, їeby ciк wynaj№ж.

Co mam robiж? - myњlaі tropiciel. Naleїy siк wystrzegaж gniewu zmarіych. Niebezpiecznie jest mieж w nich wrogуw. Obym tylko ich bardziej nie rozsierdziі.

Powoli wsun№і tomahawk za pas i uniуsі na wysokoњж twarzy puste dіonie. Јuk leїaі pod dкbem; nawet naс nie spojrzaі.

Biaіy lekko opuњciі broс. Sprуbowaі siк uњmiechn№ж; niezbyt mu to wyszіo.

Pod№їaj№cy Za Cieniem zacz№і siк cofaж, powoli stawiaі wstecz nogк za nog№. Teraz mуgі siк przypatrzeж olbrzymowi; jedynie przez porуwnanie wydawaі siк on wielki, zbudowany byі proporcjonalnie i nie wygl№daі na їadnego dziwol№ga. Za to ubranie doprawdy miaі dziwne i z dziwnym akcentem mуwiі. Popatrywaі cokolwiek skonsternowany spode іba; dіugie jasne wіosy spiкte miaі na karku, pozbawionego blizn wysokiego czoіa nie znaczyіa їadna zmarszczka: mіodszy byі odCayugi , mіodziej wygl№daі.

- Pуjdziesz za mn№ - powiedziaі bez њladu intonacji pytaj№cej. Uniуsі strzelbк. Rozstawiі szerzej nogi. Wszystko w nim byіo groџb№. Czaiіa siк ona i w lњnieniu tych metalowych przedmiotуw, ktуre wisiaіy mu przy pasie i na sprz№czkach kurtki.

Pod№їaj№cy Za Cieniem na tyle dіugo їyі wњrуd biaіych, by przyswoiж sobie ich sposуb rozrуїniania tchуrzostwa od ostroїnoњci. Teraz wiкc tylko powoli post№piі w bok, pochyliі siк i podniуsі іuk. Nie spuszczaі oczu z jasnowіosego; a i tamten z niego.