Яцек Дукай - Zbiór opowiadań Afryka Medjugorje Iacte Baśń 2

- Uwaїaj - rzekі olbrzym - ja wiem jak szybko potraficie tego uїyж. A tu i tak nie jesteњ w stanie nic uczyniж wbrew mej woli i myњli.

Po czym przerzuciі strzelbк lekko w bok - swobodnie, lecz zіowrуїbnie szybko - i nacisn№і spust. Od dкbu odprysn№і spory kawaі kory. W ciszy. Їadnego huku wystrzaіu.Cayuga ani drgn№і. Lufa juї na powrуt byіa ku niemu skierowana. Juї wiedziaі, їe ta broс іadowania nie wymaga.

I w takim porz№dku przeszli lasem do skarpy, w dуі, przez strumieс i na polanк. Pod№їaj№cy Za Cieniem, rzecz jasna, szedі przodem, nie widz№c biaіego mierz№cego mu w plecy - choж po prawdzie sіyszaі go wyraџnie: mкїczyzna po prostu nie umiaі chodziж po puszczy. I przez chwilк tropiciel nawet rozmyњlaі czy aby nie uskoczyж w bok, nie uciec niespodzianie - lecz aї tak bardzo nie dowierzaі zapewnieniom olbrzyma.

Dotarli do wygaszonego ogniska. Tu blondyn kazaіCayudze siк zatrzymaж, po czym znikn№і na moment miкdzy drzewami; wrуciі z wypchanym czymњ workiem, ktуry zarzuciі sobie na plecy. Zaskoczyі szamana uњmiechaj№c siк doс szczerze. Przeіoїyі w tyі strzelbк zawieszon№ na jakimњ dziwnym rzemieniu. Spojrzaі w niebo. Przypatrzyі siк tym swoim њwiecideіkom. Potem rozpocz№і rytuaі.

Czary, czary

- Trzymaj siк blisko mnie!

Ale przecieї w ogуle siк nie poruszaі; siedziaі zmartwiaіy z іukiem przez uda, sakw№ pomiкdzy nimi, zgarbiony, ze wzrokiem panicznie utkwionym w horyzoncie, staraj№c siк ignorowaж przeraїaj№ce manifestacje magii olbrzyma. Po prawdzie byіo to niemoїliwe.

Strumieсprzebіystniі siк gor№co w srebrnoіuskiego wкїa, co miast њlepi posiada wklкsіe zwierciadіa; gad wytaсczyі w gуrк na ogonie,rozkolebaі siк niepewnie i skoczyі spiralnym іukiem, pozostawiaj№c za sob№ suche іoїysko potoku, z tysi№cem zielono obrosіych, gіadko obtoczonych kamieni. Pod№їaj№cy Za Cieniem odruchowo jeszcze bardziej siк skuliі i pochyliі, gdy lњni№cy potwуr ze њwistem sun№і ponad. Spojrzaі potem za nim: w№ї poїeraі niebo. Wgryzі siк w nie њmiertelnie, wbiі kіy i ws№czyі jad; przedziwnym sposobemCayuga widziaі tк truj№c№ ciecz, jak pкdzi pod powierzchni№ materii nieboskіonu od horyzontu do horyzontu, coraz cieсszymi i cieсszymi їyіami, niczym szczelinami rzeczywistoњci, by w koсcu rozlaж siкbrudnobr№zowo po caіej sferze niebieskiej.Dotarіwszy do Sіoсca jad przebarwiі je na zielono; zieleс szybko wyblakіa - Sіoсce siк skurczyіo, przygasіo i zbladіo do trupiej bieli. Od tego wszystkiego wicher taki rozszalaі siк po Dolinie, їe giкіo i іamaіo konary grube jak ramiк mкїczyzny. Tropiciel nieomal oњlepі od podniesionego pyіu i kurzu. Ogіuchі od demonicznego wycia burzy. Straciі z oczu jej ojca, znikn№і mu gdzieњ olbrzym. Trzкsіa siк ziemia. Drїaі w posadach њwiat. Pod№їaj№cy Za Cieniem j№і siк modliж. Sіowawpуіwypowiedziane poіykaі huragan. Gesty niedopeіnione zamazywaі mrok i zawierucha. A mrok ten siкzagкstniaі : ziemia, wzorem wкїa wody, poczкіa poїeraж zatrute niebo. Czarne szczкki przeікczy zaciskaіy siк na nim okrutnie powoli - coraz bliїej i bliїej i bliїej siebie szczerzyіy siк, wyrastaj№ce spoњrуdszczerbiastych dzi№seі grani, krzywe kіy gуrskich szczytуw, jeszcze przed chwil№ tak іagodnych.Cayuga wrzeszczaі. Jesteњmy poіykani! Nadgryzione Sіoсce. I nie ma go. Nieba coraz mniej. Ciemnoњж - i huk.

Otworzyі oczy w szoku po nastaniu ciszy.

To byіa jakaњ jaskinia. Bardziej to wyczuі, niї zobaczyі, bo mrok, w odrуїnieniu od haіasu, nie min№і.

We wnкtrzu ziemi, pomyњlaі; w boskim їoі№dku. Grota przeіyku. Podniуsі siк na kolana. Szmer jego ruchu poniosіo chіodnym echem.

Њwiкty dym, przemknкіo mu; znajdujк siк pod wpіywem jakichњ ziуі: ta lekkoњж... wszystko dziwnie lekkie. Nienaturalnie realne; nawet dotyk kamienia boli. OszoіomienieCayugi byіo tak wielkie -wњlepiaі siк w pуіmrok, macaі szaleсczo przestrzeс wokoіo, dyszaі, niczym z topieli wyci№gniкty - їe raz i drugi ujrzawszy sylwetkк ludzkiego cienia, nie skojarzyі jej z czymkolwiek, zignorowaі jako plamкbezњwiatіa . Dopiero potem pomyњlaі: bуg - demon - czіowiek - biaіy olbrzym.

Krzykn№і: - Ty! - i po angielsku: - Ty! Ty! Demonie! - i w ojczystym narzeczu: - Rozkazaіeњ skale mnie poїreж! Pogrzebaіeњ mnie! Biaіy Diable! - i znowu po angielsku: - Zabijк ciк!

Ale nawet kroku ku niemu nie post№piі.

Cieс siк rozszczepiі,przegкstniі i bіysn№і nagіym blaskiem, w szybkim jak zwкїenie џrenicy samozniszczeniu i wyњwietleniu sylwetki olbrzyma. Olbrzym dzierїyі kulк њwiatіa w uniesionej ponad gіowк rкce. Poza tym nie zmieniі siк, takїe w owym ponurym spojrzeniu spod ciкїkich nawisуw іukуw brwiowych.

- Za mn№ - rzekі, odwrуciі siк i ruszyі przed siebie, w ustкpuj№cy posіusznie mrok.

Pod№їaj№cy Za Cieniem pod№їaі za њwiatіem. Tyle siк wahaі i zastanawiaі, ile czasu zabraіo mu podniesienie іuku i sakwy. W rzeczy samej nie miaі wyboru.

Grota byіa olbrzymia. Szli i szli. Їadnych њcian, їadnych nierуwnoњci podіoїa. Ich dwуch i ich cienie. A jak sprowokuj№ gіoњniejszy dџwiкk, to aї przeraїenie bierze odwieloszeptnej gікbi oddechu jego echa. Їoі№dek Ziemi. Ochroс mnie, Duchu Duchуw, wyprowadџ z Podziemi. Wieczne posіuszeсstwo, Duchu Duchуw; dary jakie chcesz, ofiary jakie chcesz. Przywrуж mnie Sіoсcu!

Coњ przed nimi. Sіup. Wielki. W nieskoсczonej ciemnoњcipodstropowej ginie. Podeszli bliїej. To byіy spiralne schody.

Koњж Ziemi. Jкli siк wspinaж po niej. Wyїej i wyїej, wci№ї skrкcaj№c za lew№ rкk№. Liczyі stopnie, їeby nie myњleж - џle myњleж podczas bitwy, oddaj siк teraџniejszoњci, strach to dziecko czasu przyszіego. Stopieс. Stopieс. Stopieс. Buty olbrzyma migaіy mu poњrуd skікbionych cieni na wysokoњci oczu. Schody byіy bardzo w№skie, lecz zabezpieczone wysok№,osiatkowan№ balustrad№, їe praktycznie nie sposуb byіo z nich spaњж. Stopieс. Stopieс. Stopieс. Drewno? Kamieс? Co to za materiaі? Stukaі weс koсcуwk№ іuku. Wykluі siк z tego jakiњ specyficzny rytm. Tylko olbrzym faіszowaі. Szybko szedі. Stopieс. Stopieс. Stopieс. Tysi№c siedemset czterdzieњci dwa, tysi№c siedemset czterdzieњci trzy... koniec.

Wyszli. Jeszcze jakiњ krкty korytarz w skale - i oto juї њwiatіo dnia, powietrze wielkich przestrzeni, zapach їycia. Pod№їaj№cy Za Cieniem krzykn№і i wybiegі na zewn№trz; wyprzedziі olbrzyma. Za bardzo siк pospieszyі, zmysіy nie zd№їyіy go ostrzec - szok powaliіCayugк na kolana.

-Њmieeeerж !

To nie byі jego њwiat. Juї po zapachu powinien poznaж. Zіy, obcy zapach, zapach niezrozumiaіy: warkocz woni nieznanych i niebezpiecznych. I dџwiкki: wiatr tak nie wyje, wiatr tak nieњwiszcze , las tak nie szumi. Ale musiaі to zobaczyж. Trupioblade, skurczone sіoсce. Niebo koloru bіota. Za maіe, za ciasno objкte horyzontem. Krajobrazy, jakie mog№ siк przyњniж tylko w nocy po Obrz№dku Noїa. Chora, granatowo-czarna powіoka puszczy... to nie puszcza, to nie drzewa. Podmienione, skarlaіe,spotworniaіe . Chmury niczym wіosy rozczesane na nieboskіonie. Lec№ jakieњ monstrualne ptaki... to nie ptaki. W oddali demony wrzeszcz№ na wiatr. Pіonie fioletowym ogniem fragment widnokrкgu; zmysі, ktуry nie zawiуdі go od dzieciсstwa, zawodzi Pod№їaj№cego Za Cieniem teraz: nie potrafi rozpoznaж stron њwiata.

-Њmieeeeeeeerж !

Biaіy olbrzym pochyliі siк nad nim i dџgn№і go w szyjк srebrnym szponem. Tropiciel zwiotczaі, osun№і siк na ziemiк i straciі przytomnoњж.

Jesteњ snem

Nie po raz pierwszy budziі siк zwi№zany; wiedziaі, їe skrкpowano mu nogi i rкce wіaњciwie zanim na dobre siк ockn№і. Wiкc nie otwieraі oczu. Sіuchaі.