Яцек Дукай - Zbiór opowiadań Afryka Medjugorje Iacte Baśń 2

Daniel poczuі kule, ale nie poczuі bуlu - na razie byіy to tкpe ciosy, wgniataj№ce go w bіoto drogi. Przymgliіo mu trochк wzrok, zamrowiіo podniebienie. Zіapaі strzelaj№cego za kostkк (tamten miaі wysokie, wojskowe buty) i przewrуciі. Wpeіzі na niego, niczym w№ї na miotaj№c№ siк ofiarк. Њwiadomoњci№ ogarniaі tylko jeden fakt: teraz mogк mu zrobiж wszystko. Przez krуtk№ chwilк widziaі szeroko otwarte oczy nastoletniego bojownika, przeciкіy siк ich spojrzenia, tamten teї musiaі zajrzeж Danielowi w oczy - sam zaњ miaі w swoich dzieciкcy strach. Daniel wcisn№і w nie kciuki. Kaїdy cywilizowany czіowiek odruchowo powstrzymuje rкkк, gdzieњ na najgікbszym uznaj№c њwiкtoњж ludzkiego ciaіa. Daniel naparі caіym ciкїarem. Potem rozdrapaі chіopakowi krtaс.

Wstaі i oparі siк o wуz. Leїeli u jego stуp. Coњ piekіo go w prawym boku. Deszcz zmywaі krew i musiaі wymacaж ranк. Druga byіa niїej, na biodrze, ale bardziej powierzchowna. Poza tym starszy wybiі mu kilka zкbуw i zіamaі dwa palce. Rozwіуczone po drodze rzeczy Redinga namakaіy brudn№ deszczуwk№. Schwyciі i podniуsі golf, teraz br№zowy. Zaњmiaі siк na bezdechu. Obaj nie їyli, jeden z kul№ w mуzgu, drugi zabity przez Daniela. Patrzyі na zwіoki pierwszego i chichotaі. Widziaі teraz, jak poszіa seria. Szanse mniejsze niї w rosyjskiej ruletce; na dobr№ sprawк sam powinien dostaж kulк w іeb. Ale nie. Ale їyі. Coњ niesamowitego. Nie rozumiaі, w jaki sposуb, lecz to zmieniaіo wszystko, nawet barwк bіota i smak krwi, nawet bуl, ktуry zaczynaі siк wіaњnie rozrastaж w jego ciele. Odwrуciіy siк bieguny. Coњ jeszcze potкїniejszego. Przedtem oddychaі, teraz wyїeraі powietrze. Wrуci do Anglii i, jeњli bкdzie miaі taki kaprys, w rok zostanie miliarderem. Wiedziaі to.

Usіyszaі pokrzykiwania z prawej strony drogi. Porwaі kaіasznikowa starszego M'Atowca i pokuњtykaі w przeciwnym kierunku. Dїungla wessaіa go z cichym westchnieniem.

Od razu powiedziaі sobie, їe powinien jak najszybciej jak najbardziej oddaliж siк od drogi. Poniewaї nie byі w stanie biec, musiaі postawiж na wytrwaіoњж przedzieraі siк zatem przez mokry g№szcz w jednostajnym tempie, noga lewa i noga bol№ca, z premedytacj№ staraj№c siк wpaњж w naturalny rytm wysiіku. Kaіasznikow byі ciкїki, nieporкczny, zawadzaі, pasek ocieraі bark. Daniel nie sіyszaі juї ludzkich gіosуw, dochodziіy go za to mimo ulewy trzaski strzaіуw, przytіumione echa, nie do rozpoznania, z ktуrej strony. Tak naprawdк jednak gіуwnie sіyszaі wіasny oddech. Widziaі teї dїunglк bardziej jako jednolite, niezmienne tіo, aniїeli poszczegуlne drzewa, konfiguracje zieleni. Wysiіek zawкїaі pole widzenia, biaіo watuj№c pole widzenia. Po prawdzie wiкc nie mуgіby Daniel rzec, w ktуrym kierunku pod№їa i czy nie krкci siк przypadkiem w kуіko. Zreszt№ robiіo siк coraz ciemniej. Deszcz nie ustawaі. Gdy unosiі spojrzenie, zalewaіo mu oczy. Nie widziaі tego, ale czuі, їe szybko traci krew. Krкciіo mu siк w gіowie i жmiіo wzrok. Spostrzegі, їe id№c opiera siк o pnie i konary, czepia lian; w istocie zataczaі siк juї od drzewa do drzewa. Nie chciaі siк zatrzymywaж, lecz wtem ockn№і siк przewieszony przez obalony chlebowiec. Zorientowaі siк, їe trwa tak od dіuїszego czasu. Byіo niemal zupeіnie ciemno, postrzegaі otoczenie wi№zkami cieni. Deszcz zelїaі. Wyprostowaі siк. Nie miaі czucia w prawej nodze. Zgubiі gdzieњ kaіasznikowa. Nie wiedziaі, z ktуrej strony przyszedі, w ktуr№ zmierzaі. Echa eksplozji i wystrzaіуw dochodziіy z lewej, ruszyі wiкc w prawo. Podpieraі siк krzyw№ gaікzi№; szedі powіуcz№c nieczuі№ koсczyn№. Nie miaі pojкcia, kto strzela, sk№d te wybuchy. Przede wszystkim, jakim cudem їoіnierze M'Ato znaleџli siк na drodze. Nie stamt№d mieli nadejњж; to w ogуle byі odwrotny kierunek. Moїe istotnie wiкc popeіniі bі№d uciekaj№c z Mutawahy. Nic nowego, pomyњlaі sarkastycznie. Daniel Reding sіynie ze swych nieodmiennie zіych wyborуw. Wda siк zakaїenie i zdechnк tu, zeїr№ mnie padlinoїercy. Gуwno, skontrowaі. Nie umrк. Zabiіem ich. (Teraz liczyі juї dwуch). Dam radк. Jakoњ. Czyni№c kolejny krok szczerzyі zaciњniкte zкby. Raz, dwa, raz, dwa; zawsze tylko jeden wiкcej. Poњlizgn№і siк i upadі w strumieс. Parк metrуw dalej wypadі z chaszczy cieс ludzkiej sylwetki. Bіysn№і poczwуrny ogieс gazуw spalanych іadunkуw, zachlupotaіa woda. Widaж facet spudіowaі. Daniel odtoczyі siк w krzaki. Tam strzelano nadal, ktoњ odpowiadaі dіugimi seriami. Јupn№і granat, przechyliіo siк z trzaskiem drzewo. Co tu siк, kurwa, dzieje? Odczoіgaі siк, potem wstaі podci№gaj№c siк na lianie. W tej chwili byі caіy umazany w bіocie, jakby wci№gn№і na siebie gruby, gruzіowaty kombinezon barwy popioіu, takїe na twarz. Coњ peіzіo mu po karku, str№ciі. Z tyіu zahuczaіo gіucho, taki przeci№gіy, suchy grzmot. Zestrzelili samolot? A moїe to samolot coњ zrzuciі? Przyspieszyі kroku - to znaczy teraz wlуkі siк z nieco wiкksz№ energi№. Wspomnienia scen z filmуw o wojnie w Wietnamie uderzaіy coraz wyїszymi falami. W kaїdym cieniu їуіtek. Gdzie s№ nasi? Wezwaж helikoptery! Sіyszaі furkot ich wirnikуw. Tymczasem: jeszcze tylko jeden krok, jeszcze jeden.

Wyszedі z dїungli na pуіnocny kraniec cmentarza. Juї zaledwie mїyіo. Byіa noc, ale wszкdzie w misji paliіy siк њwiatіa, wojskowe reflektory, teren oњwietlaіy teї dwa transportowe њmigіowce schodz№ce wіaњnie do l№dowania, kontrast wiкc byі upiorny. Na tylnym patio leprozorium stali: Voestleven, de la Croix i Wroсski; w milczeniu patrzyli w stronк Daniela, Voestleven przez obiektyw minikamery, de la Croix - wielk№ lornetkк. Daniel nie zdawaі sobie z tego sprawy, ale caі№ lew№ rкkк miaі we krwi. Wroсski mуwiі coњ do radiotelefonu. Ze њmigіowcуw tymczasem wyrzucano ciaіa. - Nie umrк - powiedziaі Daniel i wpadі do њwieїego grobu. Brudna woda zamknкіa siк nad nim z krуtkim poszumem.

·

- Ta przeszіa, a tк wyj№іem, o, koњж nieuszkodzona. Z rкk№ gorzej, tu trzeba neurochirurga, bark, іokieж, promieniowa, drzazgi. Mnуstwo czyszczenia.

- Zakaїenie?

- Boїe drogi, widzisz przecieї. Co mogк powiedzieж? Zrobiіem, co trzeba.

- Wiкc w sumie okay?

- He-he. Na razie їyje.

- To bardzo waїne.

- Dla niego? Nie s№dzк. Spуjrz na przykіad tutaj: kilkanaњcie pok№saс. Widzisz, jak№ ma gor№czkк?

- Tylko godzinka. Niech pan go obudzi, doktorze. Powinien byж przytomny.

- Jestem.

Uniуsі powieki. Ducheй wycieraі rкce w bікkitny rкcznik. Uњmiechaі siк k№tem ust. Znajduj№ce siк gdzieњ poza polem widzenia owady brzкczaіy jednostajnie.

Nad Danielem pochyliіa siк Voestleven.

- Sіyszysz mnie? Mam tu intrenaka. Sam mnie przeszkoliіeњ. Mamy maіo czasu. Za trzy godziny wstanie sіoсce.

I:

- Czy ty wierzysz w Boga, Danielu? - To de la Croix. Reding nie widziaі go; zapewne teolog staі za jego gіow№.

- Piж.

Dali mu chіodn№ wodк. Wypiі przez rurkк. Chciaі wiкcej.

- Wystarczy - powiedziaіa Jeani, czarna pielкgniarka doktora Ducheй.

- Daniel...?

- Szczerze w№tpiк - mrukn№і gapi№c siк w sufit. - Wіaњnie popeіniіem morderstwo. Co prawda w samoobronie...

- S№ precedensy - szepn№і de la Croix.

- Nie mieszczк siк w statystykach.

- Na pocz№tku - na pocz№tku nie byіo їadnych statystyk.

- Jestem obywatelem Wielkiej Brytanii, nie wykrкcicie siк.

- Kurwa maж, Reding, nie zrobisz mi tego! - Voestleven pochyliіa siк nad nim, wparta obiema rкkami w krawкdџ stoіu operacyjnego (bo to chyba byі stуі operacyjny). W ostrym њwietle widziaі czarne szpileczki jej џrenic.