Анджей Пилипюк - Trucizna

Postanowił zajść do sklepiku. Może będą jakieś zagraniczne papierosy? Wysilił pamięć. Co palił

w młodości? „Extra Mocne”, „Żeglarze”, „Carmeny”, „Caro”, ruskie „Kosmosy”, a czasem nawet

„Biełomorkanały”...

– Były jedne takie delikatniejsze. „Popularne” – przypomniał sobie. – Albo może to były „Klubowe”?

„Giewonty”? „Radomskie”? – skrobał się po głowie. – Diabli nadali, tyle tych polskich marek było!

Sprzedawczyni siedziała przed sklepem i popijała oranżadę. Napój był wściekle różowy, woń

landrynek niosła się wokoło. Butelka miała porcelanowy korek na druciku.

– Dzień dobry, potrzebowałbym jakieś trochę delikatniejsze papierosy z filtrem.

– Nic z tego. Sklep będzie zamknięty – oświadczyła stanowczo.

– Ale dlaczego?

– Mam kiełbasę, ale nie wiem, czy sprzedawać na kartki, czy bez kartek – wyjaśniła niechętnie. –

Sprzedam bez kartek, może być jakaś chryja. A kartek nikt jakoś nie ma. W dodatku nie mam zielonego pojęcia, co po ile. Niektóre towary mają na opakowaniach nadrukowaną cenę, ale reszta? Poza tym nie pamiętam już, co ile kosztowało, a przecież ceny też się zmieniały. I wedle cen niby z którego roku mam sprzedawać? No i wreszcie ja teraz posprzedaję, potem czar pryśnie, a co będzie, jak się ilość towaru z ilością pieniędzy w kasie nie będą zgadzały? Zdejmiecie klątwę, to otworzę sklep.

– Pracujemy nad tym – zapewnił.

Nogi same zaniosły go do knajpy. Ajent siedział za barem z dziwnie rozradowaną miną. Nad nim wisiała wywieszka wykonana tuszem na brystolu.

Piwo dostępne wyłącznie za złoto i srebro.

Rabat jest stolicą Maroka.

Kredytu nie udziela się.

„Ten to się umie ustawić” – pomyślał wójt z niechęcią, a że nie miał przy sobie kruszców, podreptał

do domu. I tu z miejsca trafił na istne pandemonium.

– Tato – beczała Mariolka – co to takiego?

Ojciec wszedł do jej pokoju.

– No o co chodzi? – zapytał.

– Bo tu były moje „My Little Pony”, a zamiast nich są jakieś potwory... Wójt spojrzał na dziesięć identycznych figurek z utwardzonej gąbki.

– To nie żadne potwory, tylko Czeburaszka – wyjaśnił. – Jak mu po polsku było, Kiwaczek chyba...

– Co?!

– Zwierzaczek taki egzotyczny z bajki o krokodylu Gieni... – usiłował sobie przypomnieć film oglądany w dzieciństwie.

– Tu była na plakacie Hannah Montana, a zamiast niej jest jakiś facio z obciachową fryzurą. –

Mariolka ponownie zaczęła zawodzić.

– To jest... eeee... jak się, do cholery, nazywał? A, już wiem, Limahl.

– Buuuu... Nie wiem nawet, kto to był... Uuuu...

– Taki sobie piosenkarz. Śpiewał coś tam, trzydzieści lat temu wszystkie nastolatki się w nim kochały.

– Uuuu... Ale ja kocham Hannah Montanę...

Nie wytrzymał, wybiegł z pokoju. W drzwiach domu wpadł na syna.

– Tato, krowa znowu ryczy...

– Daj jej żreć!

– Ale co? Ja nawet nie wiem, co krowa je!

– Jak to co? Lucernę! Albo weź kosę i trawy nakoś!

– Ale ja nie umiem...

Wojciech, wkurzony do imentu, pobiegł do szopy. Kosa po dziadku wisiała na swoim miejscu, zardzewiała i zarośnięta pajęczynami. Ściągnął, wyklepał pospiesznie. Potem naostrzył i wziął na ramię.

– Patrz i ucz się, gamoniu – obsztorcował syna. – Ze wsi jesteś, a kosić nie umiesz? Ja mam cię

gospodarzenia uczyć?

– No a kto niby? Technikum rolnicze?

W sadzie koło jabłonek trawa rosła po kolana. Wójt złożył się, zamachnął i położył równiutki pokos. Zamachnął się drugi raz i położył kolejny, zamachnął trzeci i wbił koniec w glebę.

– Eee... nie mam czasu dalej cię uczyć, jakoś sobie poradzisz – burknął, bo z domu rozległo się wycie córki. – O co znowu chodzi? – zapytał, stając w drzwiach.

– Bo moje płyty zniknęły i odtwarzacz, a zamiast nich są jakieś pudełka i dziwna maszyna... –

Potrząsnęła kasetą magnetofonową.

– Zaraz puścimy muzykę, przestań skowyczeć!

Umieścił kasetę w magnetofonie i wdusił „start”. Rozległy się pienia.

– Widzisz, jest muzyka – uśmiechnął się.

– Ale ja chciałam Linkin Park!

– Tak? A co ja puściłem? – Spojrzał na kasetę. – Lady Pank to nie to samo?

Jedyną odpowiedzią był kolejny skowyt.

– Tato, kosa, chyba się stępiła, bo przestała brać! – to syn zajrzał przez okno.

– Weź osełkę i naostrz!

– Nie umiem!

– To zarżnij tę pieprzoną krowę! – wściekł się Wojciech. – Faktycznie, po cholerę nam ona. Stoi, ryczy, karmić trzeba, mleka daje tyle, bydlę głupie, że nie wiadomo, co z tym robić... Poderżnij jej gardło i po ptokach!

– Też nie umiem!

– To musisz się przyzwyczaić, że ryczy!

– Tato, jestem głodna! – marudziła córka.

– Zarżnij kurę, ugotujemy rosołu – polecił młodemu.

– Nie umiem!

– Normalnie złap, na pieniek i łeb jej upitol siekierą. A ja zagniotę ciasto na makaron!

Ze strychu ściągnął starą stolnicę po babce, naszykował mąkę, wbił w nią jajko i zaczął ugniatać. Potem rozwałkował ciasto wałkiem na placek, przesypał mąką, zwinął i zaczął szatkować nożem.

– Ja też mogę? – zapaliła się Mariolka.

– No pewnie, bierz się do roboty. – Z ulgą opłukał ręce w cebrzyku. W tej chwili w drzwiach kuchni stanął syn. Zachlapany był krwią od stóp do głów, wzrok miał błędny, w rękach trzymał jakieś pierzaste ochłapy.

– Ciężko było, ale dałem radę! – oświadczył z dumą.

– Ccco to jest?... – wykrztusił ojciec.

– No, kura... Za pierwszym razem nie trafiłem w głowę... Ta jest trzecia. Prawie w jednym kawałku po egzekucji została, to przyniosłem. Fajne to rąbanie siekierą żywej tkanki. Nabrałem jakby wprawy. Już

coś wiem o zabijaniu. Teraz już mogę iść załatwić krowę! Przydzwonię jej centralnie między oczy, bo kark ma za gruby. Chyba żeby kosą między żebra, może za którymś razem w serce trafię. – Rozciągnął

usta w sadystycznym uśmiechu.

– Nie!!!!

Wojciech Bardak wszedł do knajpy i klepnął ciężko przy stoliku. Miał szczerze dosyć tego wszystkiego.

– Pan sobie życzy? – zagadnął ajent.

– Piwo.

– Czym pan płaci?

Wójt rzucił na blat przedwojenną piątkę z Piłsudskim. Ajent postawił przed nim pięć butelek „Jasnego Pełnego”. Bardak spojrzał na rysunek Sfinksa zdobiący etykietę, a potem zerwał pierwszy kapsel i pociągnął łyk. Piwo miało doskonały smak...

– Rewelacja – szepnął.

– Aż sobie człowiek przypomina, że kiedyś piwo warzono ze słodu i chmielu. – Barman uśmiechnął się

krzywo.

Wójt pociągnął kolejny łyk i teraz dopiero wsłuchał się w rozmowy bywalców.

– Ja to znalazłem w jednym miejscu balony takie, że Pamela takich nie ma! – pochwalił się

czerwononosy dziadyga. – A sutkami to wręcz najeżone!

– A ja takie twarde i sprężyste, jak z samego mięska – perorował drugi. – A w innym miejscu były takie rozkosznie mięciutkie, jak poduszeczka. A ty, Józek?

– A ja nic – wzruszył ramionami zapytany. – Nie byłem macać. Co w tym niby ciekawego? Cycki to cycki, bo to ja cycków nie widziałem?

– Czy ty nie jesteś czasem homo? – Barman łypnął spod oka.

– Nie, ja po prostu jestem cnotliwy – wyjaśnił klient z godnością. – A do tego cała wieś tam miętosi i obślinia. Fuj! Nie lubię tak po kimś korzystać. A wam to chyba odbiło. O cycach gadacie, zamiast kombinować, jak stąd drapnąć!