Анджей Пилипюк - Trucizna

– Zachowujmy się nonszalancko – zaproponował. – Niech myślą, że jesteśmy turystami. W końcu wystawa jest po to, żeby ją zwiedzać. A turystyka tworzy miejsca pracy i tak dalej. Ruszyli w dolinkę. Jakub spostrzegł mimochodem, że zmiany dotarły nawet na wzgórza. W miejscu kurhanu chwały – wielkiego stosu złożonego z omszałych czaszek wszystkich kolejnych najeźdźców –

widać było eleganckie zbiorowe mogiły obsadzone nagietkami. Na dębowych krzyżach lśniły białe emaliowane tabliczki.

– Tfu, jak wedle norm ISO stawiane – skrzywił się kozak. – Ale z drugiej strony to miło, że wreszcie ludzkie kości nie walają się po polach...

Ich przemarsz przez wieś nie uszedł uwagi tubylców. Mieszkańcy Dębinki przerywali swoje zajęcia i odprowadzali niechcianych gości ciężkimi spojrzeniami.

Ekspozycja zajmowała dużą salę na parterze. Nawet nie trzeba było biletów kupować. Pod ścianami stały gablotki. W nich na suknie spoczywały rozmaite mniejsze i większe przedmioty. W kącie siedziała strażniczka. Robiła na drutach szalik. Trzej obwiesie ruszyli, badając wzrokiem kolejne gabloty. W trzeciej z kolei leżało lusterko.

– Jest nasz fant – ucieszył się Izydor. – Trzeba tylko urwać kłódkę, zapytać zwierciadełko o numerki i miliony są nasze... Tylko widzę tu jeden problem. Alarm od środka zaczepili do szyby.

– I ślepidło tam wisi. – Kozak wskazał kamerę umieszczoną w kącie.

– Phi – wzruszył ramionami Jakub. – Prościzna. Alarm chodzi na prąd. Kamera też. Zrobimy zwarcie, wywali korki i prujemy gablotę. Nic się nie włączy, a i nasze facjaty się nie nagrają na taśmę. Znam się

na tym.

– Ale tam siedzi strażniczka – skonstatował Semen. – Zauważy i doniesie. Trzeba ją najpierw ogłuszyć

albo wywabić... Ja to zrobię.

Podszedł do kobiety.

– Przepraszam, taka chata z ytongu to pani? – zapytał.

– A o co się rozchodzi? – Oderwała wzrok od robótki.

– Bo jak przechodziłem obok, widziałem taki dziwny dym, jakby włączone żelazko albo piekarnik.

– O wielki Mywu! – Zerwała się jak oparzona. – Zawsze wiedziałam, że ta elektryczność to głupi pomysł. – I wybiegła z budynku.

Egzorcysta pochylił się i wyciągnął miedziany drut zastępujący mu pasek od spodni. Wetknął kawałek izolowanego kabla w obie dziurki kontaktu. Łysnęło i zadymiło. Podświetlenie gablotek zgasło.

– I po problemie.

– Jesteś zaiste geniuszem – pochwalił kozak.

– Spieszmy się! – Izydor już dłubał agrafką w kłódce.

Po chwili coś szczęknęło i kabłąk odskoczył. Kozak uniósł pokrywę i wydobywszy lusterko, schwał je do torby. Ruszyli do wyjścia.

– No i widzicie? – Na progu domu kultury Jakub znów wzruszył ramionami. – Nikt niczego nie zauważył...

– Tak się zastanawiam, jak zauważą, że lusterka nie ma w gablocie i przypomną sobie, że tu byliśmy... Mogą skojarzyć jedno z drugim...

– Bzdury, przecież to homo erectus, czyli wedle naszych standardów kompletne głąby... – puszył się

Jakub. – Nie skojarzą, bo są na to po prostu za głupi.

I w tym momencie urwał, bo solidna grabowa maczuga nabijana krzemieniami, pamiątka czasów przed interwencją inkwizycji, zamalowała go w czachę. Myśli, czy co tam miał w głowie, zgasły.

Dopiero trzecie wiadro wody przywróciło egzorcyście pełnię przytomności.

– Uch, ale śliwa mi wyskoczy! – Chciał pomacać stłuczone miejsce, ale jak się okazało, ręce i nogi krępowały mu grube rzemienie.

Rozejrzał się zdezorientowany. Pomieszczenie wyglądało na biuro. Na ścianie z bloczków gazobetonowych wisiało godło państwowe. Poniżej stało biurko nakryte zielonym suknem, a za nim siedział sołtys. Izydor i Semen dochodzili już do siebie. Ponadto wnętrze pokoju wypełniali mieszkańcy Dębinki. Niektórzy mieli dzidy, ale większość uzbroiła się w o wiele nowocześniejsze orczyki i kije bejsbolowe. Sytuację pogarszał fakt, że na drodze do drzwi siedziało dwadzieścia spasionych rottweilerów.

– Otwieram nadzwyczajne posiedzenie sądu ludowego w Dębince Dworskiej – odezwał się sołtys, zakładając na głowę perukę zrobioną ze starego baraniego kożucha. – Ja będę sędzią. Czy oskarżeni przyznają się do winy?

– A konkretnie? – zirytował się Semen.

– Byłem tylko ślepym narzędziem w rękach tych dwóch tyranów – rozbeczał się Bardak.

– Żądam adwokata! – wrzasnął Jakub.

– Jesteście oskarżeni o kradzież cennego artefaktu kultury oraz o niszczenie urządzeń elektrycznych będących własnością społeczności lokalnej – odezwał się sołtys. – Adwokat oczywiście został

wyznaczony. – Wskazał pobratymca o wyjątkowo niskim czółku, ubranego w togę przerobioną z fartucha fryzjerskiego.

– To był tylko czasowy zabór mienia – burknął egzorcysta, ale nikt go nie słuchał.

– Wysoki sądzie! Ci zdegenerowani bandyci ewidentnie popełnili wszystkie zarzucane im czyny, a także szereg innych, nieujętych w tym akcie oskarżenia – małpolud rozpoczął płomienną mowę

obrończą. – W dodatku znamy ich aż za dobrze. Uważam jednak, że jako istoty cywilizowane i przesiąknięte na wskroś duchem humanizmu powinniśmy uwzględnić fakt, iż kradli nie z nudów i zblazowania, nie dla zastrzyku adrenaliny, jak przedstawiciele inteligencji, ale dlatego, że po prostu kraść lubią i umieją. Złodziejstwo stanowi po prostu nieodłączną część ich natury. Dlatego uważam, że winniśmy wykazać się łagodnością i wymierzyć im karę niezbyt surową.

Sędzia pokiwał w zadumie głową.

– Chciałem wprawdzie wbić ich na przytępione pale, ale słowa pańskie, mecenasie, poruszyły mnie do głębi. Istotnie łotrzykowie ci zasłużyli, by drzeć z nich skórę pasami i solą posypywać, ale bądźmy łagodni. W zupełności wystarczy, że odrąbiemy im głowy, a ich wątroby pójdą na grilla. – Sołtys otarł

łzę wzruszenia.

– Przecież nie wolno wam jeść ludziny – zirytował się egzorcysta. – Przypomnijcie sobie szczegóły ugody z Watykanem. Inkwizycja darowała wam życie i przyznała dotacje, ale pod warunkiem...

– Och, wiem. – Sołtys wzruszył ramionami. – Nie szkodzi. Posiedzimy z dzieciakami przy ogniu, powspominamy stare, niedobre czasy pogaństwa, połowimy zapachy nosem, a potem mięsko się wyrzuci albo damy pieskom.

Rottweilery zamerdały radośnie miejscami po ogonach.

– Ale przecież kara śmierci jest już od dawna zniesiona! – zdumiał się Izydor.

– U nas nie. Sami rozumiecie, Dębinka była zapóźniona pod względem legislacyjnym o czterdzieści tysięcy lat w stosunku do reszty kraju. Zbyt nagły przeskok do dwudziestego pierwszego wieku byłby zbyt silnym szokiem. Dlatego zezwolono nam na kilkuetapowe nadrobienie zaległości. Obecnie obowiązuje nas średniowieczne prawo karne... – wyjaśnił adwokat.

– Jakieś ostatnie słowo, zanim upitolimy wam głowy? – zagadnął sędzia.

– Może chcecie sześć milionów złotych gotówką? – Semen pierwszy obliczył, jaka kwota przypadnie wsi.

I naraz sołtys zrozumiał, że Jakub i jego kumple to w gruncie rzeczy całkiem porządni ludzie. Że ich zła sława to głównie plotki, konfabulacje i pomówienia. Pojął, iż przez ostatnie lata egzorcysta ciężko pracował nad swoim charakterem i w efekcie bardzo zmienił się na lepsze, zatem pielęgnowanie dawnych uraz nie ma najmniejszego sensu.

Do chaty Jakuba dotarli przed zmrokiem. Zasiedli wygodnie wokół stołu. Semen wydobył z raportówki zdobyty fant.

– Lustereczko, powiedz przecie, kto jest najbrzydszy na świecie – zarechotał Jakub, zezując na Bardaka i sołtysa.