Анджей Пилипюк - Trucizna

– Tak bywa. Oczywiście możesz potem trochę pomieszkać u mnie, zanim się odbuduje. – Semen, aby dodać mu otuchy, objął go ramieniem.

– A zatem pora.

– Jakub, daj spokój, nie masz na to jaj ani kasy na odbudowę tego swojego chlewa! – odezwał się

przedstawiciel przeklętego plemienia.

– Jeszcze jakieś ostatnie słowa, zanim przez ciebie stracę dach nad głową? – warknął egzorcysta do Izydora.

Wróg uśmiechnął się szeroko, ukazując klawiaturę popsutych zębów.

– Może chcesz osiem milionów złotych gotówką?

Jakub zamarł. Wprawdzie i dziadek, i tatko zawsze powtarzali, że likwidacja przedstawicieli wrogiego rodu to cel absolutnie nadrzędny, ale Jakubowi ich nauki nagle wydały się ździebko anachroniczne i nieprzystosowane do palących wyzwań współczesności.

– Co powiedziałeś? – Przechylił głowę.

– Osiem milionów złotych. Nowych złotych oczywiście. – Na prostackiej twarzy nadal kwitł uśmiech.

– Właściwie to dwadzieścia cztery miliony, ale tak pomyślałem, że pół na pół się nie zgodzisz, to niech będzie na trzech. Osiem dla ciebie, osiem dla Semena – ukłonił się kozakowi – i osiem dla mnie.

– Znaczy ja i mój kumpel dostaniemy dwa razy tyle, co ty – policzył na palcach egzorcysta. – To mi się

nawet podoba. – Odstawił kanister.

– Za osiem milionów to mogę sobie chutor postawić i koni kupić... – rozmarzył się kozak.

– Gadaj, tylko krótko!

– Omówimy sobie zatem szczegóły. – Bardak wskazał „krowę”.

Zasiedli. Wróg polał do kubków, a jak się po chwili okazało, przyniósł nawet zagrychę. Wypili po szklanicy. Zagryźli, wypili na drugą nogę. Jakubowi Bardak nieoczekiwanie wydał się nawet całkiem sympatyczny... Jak na Bardaka, oczywiście.

– Jeszcze w czasie wojny, gdy Niemcy palili pałacowy księgozbiór, mój dziadek wyciągnął z ognia i wyniósł po kryjomu tę książkę. – Izydor położył na stole nadpalony wolumin. – Są tu opisane różne tajemne sprawy starożytnych, jak na przykład klątwa Tutanch...

– Cicho! – ryknął Jakub.

Ale już było za późno, klątwa usłyszała. Szyba w oknie pękła ze złowróżbnym trzaskiem.

– A także – Izydor, zezując na okno, podjął opowieść – historia Pytii Delfickiej.

– Że niby czyja? – zdumiał się Jakub.

– To była taka babka z pytonem. Co siedziała w grocie nad szczeliną, z której ziało siarką, i zaczadzona gadała ludziom różne mądrości, z czego dedukowali, co ich w życiu spotka... – wyjaśnił

kozak. – Aż w końcu pewnie się zaczadziła definitywnie i odwaliła kitę.

– Babka z pytonem? – Jakub przez dziurę w kieszeni podrapał się po jajach.

– Z wężem pytonem – uściślił jego kumpel. – Nie doszukuj się na siłę erotycznych aluzji, my prości wieśniacy jesteśmy!

– No. A zanim umarła, pomyślała, że szkoda by było, żeby się jej przepowiednie zmarnowały – wrócił

do tematu Izydor. – Dlatego właśnie zaklęła dwanaście lusterek ze srebrzonego brązu.

– I co robią te lusterka? – zaciekawił się egzorcysta.

– Jak takie masz, to trzeba rzucić zaklęcie, a zwierciadełko odpowie na każde pytanie. W sobotę, to znaczy pojutrze, będzie losowanie totolotka, kumulacja, dwadzieścia cztery bańki do zagarnięcia!

Wędrowycz i Semen zanieśli się śmiechem.

– I ja miałbym w półtora dnia znaleźć ci lustro zaginione ze dwa tysiące lat temu?! – prychnął

egzorcysta. – Poza tym ja się na takich sprawach nie znam. Wynajmij sobie fachowca od szukania... O, na przykład takiego ło frajera, co tu kiedyś łaził i wypytywał o antyki. – Wyciągnął z szuflady pomiętą

i wyświnioną wizytówkę Roberta Storma.

– Gdybym nie miał dobrze opracowanego planu, tobym się w ogóle do was nie fatygował. Wiem, gdzie jest jedno z tych lusterek – powiedział Izydor z niewinną miną, pukając w widniejącą na stronie ilustrację. – Niedaleko nawet. Dokładnie takie samo leży w gablocie. Pojedziemy i zaiwanimy.

– Prawdziwy Polak nie kradnie, tylko zdobywa w walce, konfiskuje albo rekwiruje! – Obrażony egzorcysta dumnie wypiął pierś.

– Ty hajdamacki wypierdku, polskiej krwi w żyłach masz może ze trzydzieści procent – skrzywił się

Izydor.

– A z ciebie taki niby prawdziwy Polak? Ty się lepiej zastanów, czemu masz oczy skośne i do tego nos garbaty – warknął Jakub. – Gęby bardackie macie kubek w kubek podobne od pokoleń, jakby Tatar Żydówkę uwiódł! A ty i twój ojciec to już w ogóle modele ekstra.

– Że niby co?

– Do lusterka popatrz! Ta śniada morda to nie solarium, ale, zdaje się, skutek tego, że twoja babcia spała w stodole podczas przejazdu cygańskiego taboru przez wieś.

– A twój kinol przypłaszczony to nie od boksu, tylko murzyńskie geny, po tym jak Puszkin odwiedził

twoją w pałacowej pralni! – odgryzł się Izydor.

– A kto to był Puszkin? – zdziwił się egzorcysta, ale na wszelki wypadek sięgnął po broń. Semen w ostatniej chwili kopnął w stół. Z jednej strony w blat wbiły się drzazgi tulipana, z drugiej bagnet. Kozak rzucił się szczupakiem i cudem zdołał pochwycić „krowę”, nim roztrzaskała się na klepisku.

– Spokój, panowie, szkoda rozchlapywać dobrą gorzałkę – burknął z naganą. – Poza tym po cholerę się

żreć o wygląd, skoro wszyscy będziemy milionerami. Za taką kasę to każdą gębę się chirurgicznie poprawi!

Ten argument przeważył.

– Przeeepraszam – burknął Bardak.

– Ja też przepraszam – mruknął Jakub i splunął. – Napijmy się na zgodę.

– Moim zdaniem, należy lusterko wykraść, wykorzystać, a potem dyskretnie zwrócić – zaproponował

konkretnie Semen. – Trochę nieładnie tak pożyczać bez pytania, ale przecież jakby zapytać, nie pozwolą, a nasze intencje są czyste i cele szlachetne!

– Dobrze wymyśliłeś – przyznał Jakub. – Zatem gdzie jest to lusterko?

– W Dębince w domu kultury jest wystawa czasowa różnych antycznych gratów. Depozyty muzeów skądś tam. Finansowana z funduszy ministerstwa.

– To oni mają dom kultury?! – zdenerwował się Semen. – Ta banda małpiszonów?! Jeszcze dwadzieścia lat temu byli ludożercami! Nie zasługują...

– A coś sobie myślał – odburknął Jakub. – Skoro ich wreszcie zapisali do homo sapiens, to i ucywilizować jakoś ich trzeba. To logiczne: dom kultury, aby krzewić kulturę, a wystawa dlatego, że pewnie ich podciągają stopniowo, zaznajamiając z dorobkiem różnych epok. Teraz Grecja, pewnie następna wystawa to będzie średniowiecze i tak po kolei aż do współczesności... Trzej obwiesie stanęli na szczycie wzgórza.

– Oż cholera jasna – zirytował się Jakub. – Co za upadek tradycji. Tu już nic nie zostało z lokalnego kolorytu...

Faktycznie Dębinka wyglądała prawie normalnie. Domy wzniesione z ytongu pokryte były tynkiem. Na elewacjach pyszniły się wzorki ułożone z tłuczonych talerzy. W ogródkach straszyły plastikowe krasnale... Wszystkie stare chaty, lepianki i ziemianki znikły bez śladu. Bagniska otaczające wieś zostały osuszone i tylko liczne kanały melioracyjne przecinające łąki świadczyły, że kiedyś było inaczej.

– Dom kultury to chyba tam – wskazał Semen.

Faktycznie za przystankiem PKS-u wznosiła się jakaś kanciasta budowla. Nawet stąd widać było czerwoną tablicę przy drzwiach.

– Boję się – mruknął Izydor. – Jak nas dorwą, to pourywają nam nogi przy samych uszach...

– Spoko – burknął Jakub. – Jest zawieszenie broni. Od dobrych dziesięciu lat żadnego nie zaciukałem, nie mają powodów, żeby się mścić. Byle tylko nie przewąchali, po co się tu zjawiliśmy. Semen poskrobał czoło zafrasowany.