Анджей Пилипюк - Trucizna

– Na tym są amerykańskie oznaczenia! I to z Afganistanu, a nie z Iraku.

– Kurde, trochę żeśmy coś pomylili – zirytował się Jakub. – Tyle tych arabskich krajów, ubierają się

też podobnie... Ale tu jest Irak, no nie? Trafiliśmy znaczy?

– Skąd to macie? Tego hummera?

– Z parkingu – wyjaśnił kozak z godnością. – Podobnego jak ten tutaj. Tam też takie słupki były i siatka, a wokoło worki z piachem i zasieki. Identyko niemal, wedle tych samym norm ISO jakby stawiane.

Malinowski wyświetlił sobie w palmtopie listę straconego i zaginionego sprzętu, wstukał numery ewidencyjne. Pojazd na liście figurował jako skradziony we wschodnim Afganistanie.

– Zwinęliście Amerykanom wóz i przejechaliście tym przez cały Iran!? – wykrztusił.

– A czemu nie? – zirytował się Semen. – Iran, Irak, jeden czort, jak dla mnie, ale skoro mieliśmy być

w Iraku, tośmy szukali...

– Zatrzymaliby was – burknął Wiśniewski.

– No i zatrzymywali – wzruszył ramionami kozak. – Jedni, drudzy, trzeci, czwarci... Pomędzli po swojemu, ale nie wiem co, bo ja po persku nie gadam raczej. Ale swojskie chłopaki, poczęstowaliśmy bimbrem i puszczali. Arab nie wielbłąd, pić musi.

– Irańczycy to nie Arabowie, tylko Indoeuropejczycy! – zauważył kapral. – Afgańczycy też!

– A dla mnie wsio ryba. Chodzi w burnusie i ma kałacha, znaczy się potencjalny wróg. Czyli albo trza zabić, albo się zakumplować – odszczeknął się ten w gumofilcach.

– Jeszcze raz po kolei! – zażądał kapitan.

– No więc na początku to było tak: siedzimy sobie u mnie w chacie na Starym Majdanie i pijemy samogon, a tu nagle łomot do drzwi – zaczął Jakub. – Otwieramy, a to listonosz. Myślałem, że może wreszcie emeryturę zaczną mi płacić, ale nie. Pismo polecone przyniósł, a z nim było czterech kafarów z żandarmerii wojskowej, żeby sprawdzić, czy faktycznie nam to wezwanie dostarczył...

– Po cholerę tak detalicznie tłumaczysz! – zirytował się kozak. – Do rzeczy przejdźmy. Lecieliśmy z naszym kontyngentem. W Turcji na lotnisku, jak była przerwa w locie, dogadaliśmy się z mechanikiem i sprzedał nam trochę tego zajzajeru do rozmrażania szyb. Tylko masa chemii tam była wpierniczona, to nam to za bardzo w głowie zaszumiało i chyba pomyliliśmy maszyny. Mieliśmy trafić do Iraku, a dolecieliśmy gdzie indziej i nie z naszymi, tylko z Francuzami. No i Amerykanie wzięli nas do niewoli. Zrobiliśmy małą zadymę, zabraliśmy im samochód i jesteśmy. Przepraszamy za spóźnienie, ale nadrobimy jakoś ten tydzień... Nadgodziny weźmiemy czy coś.

– Zabraliście auto...

– Wojna jest, nie? Łupy wojenne, zwłaszcza sprzęt i złoto, wzmacniają obronność ojczyzny. Ale cywilów żeśmy nie rabowali. Za tę rozjechaną po drodze krowę zapłaciliśmy prawdziwą amerykańską

radiostacją! A, i niech pan powie kucharzowi, żeby przejrzał bagażnik, część tej wołowiny może się

jeszcze nada na rosół. Nie mamy lodówki, a nie było liści łopianu, żeby mięso zawinąć...

– I jeszcze to opium – przypomniał mu Jakub. – Mamy dwa kilogramy opium. Najlepszego afgańskiego.

– Y...

– Wymieniliśmy skrzynkę konserw na...

– Za narkotyki rozstrzeliwujemy! – Malinowski odzyskał głos.

– Oj tam, narkotyki. Przecież nie po to kupowaliśmy, żeby się naszprycować, tylko żeby nasza armia miała środki przeciwbólowe. – Wędrowycz wypiął dumie pierś.

– Mówiłem ci, że od dawna zamiast opium stosuje się morfinę – marudził kozak.

– Czy może pan powtórzyć, skąd jest ten pojazd? – Kapitan tytanicznym wysiłkiem woli usiłował

opanować zamęt w głowie.

– Ukradliśmy tym sukinsynom, co nas złapali. – Tym razem to kozak wypiął z dumą pierś.

– Ależ Amerykanie są przecież naszymi sojusznikami – wykrztusił dowódca.

– Co? – zdumiał się Semen.

– Mówiłem, że są, to nie chciałeś wierzyć! – ucieszył się Jakub.

– Ale co to niby za sojusznicy!? – obraził się Semen. – Złapali nas, skuli, zamknęli w karcerze, przesłuchiwali, zabrali nam papiery i manierkę z samogonem...

– No i co? Ci też nas złapali, skuli i przesłuchują. I też samogon zabrali. Widać na tej wojnie taki zwyczaj – podpuszczał go kumpel.

– Hmmm... Myśmy za cara z sojusznikami takich rzeczy nie robili!

– Czasy zdziczały – westchnął Jakub. – Upadają obyczaje... Polak Polakowi dziś Niemcem...

– O kuźwa... Sojusznik rzecz święta. To może by im to oddać? – Semen kopnął oponę hummera.

– I przeprosić by wypadało... – uzupełnił jego towarzysz z kwaśną miną. – Narobiliśmy bydła.

– Ale to oni zaczęli! Jak nas o ziemię rzucili, kolano rozbiłem!

– A na razie jesteście aresztowani – podsumował przesłuchanie Malinowski. – Do karceru ich. Jakuba i Semena wyprowadzono.

– Co o tym sądzicie, kapralu? – zapytał kapitan dowódcę patrolu.

– Bujda na resorach – wzruszył ramionami Wiśniewski. – Nie wysyła się stuletnich dziadów w misję

wojskową, w dodatku ubranych jak strachy na wróble. No i ta bajeczka, że zaiwanili hummera Amerykanom... Kupili pewnie od irańskich przemytników.

– Mieli jakieś dokumenty?

– Tak jest! Tylko, powiedzmy, trochę niestandardowe. – Wyciągnął z kieszeni carski paszport

i hitlerowską kenkartę.

– Ale gadają po naszemu i od obu zionie jak z gorzelni. Polacy jak w mordę strzelił. Rozumiesz coś

z tego?

– Melduję, że nie! We łbie mi się miesza...

– Wydaje mi się, że dowództwo nas po prostu testuje. Dali nietypowy problem i sprawdzają, jak zareagujemy.

– I jak zareagujemy? – zaniepokoił się kapral.

– Nijak. Przesłuchaliśmy wstępnie. Procedura wypełniona. Teraz w kajdany ich i odstawiamy pojutrze do Babilonu. Niech tam sobie sprawdzają, co to za ptaszki.

Rumuni przyjechali punktualnie o czternastej. Kapitan obserwował konwój zaskoczony. Cztery ciężarówki, dwa transportery opancerzone...

– Mają chyba kupę sprzętu – zauważył. – Zmiana taktyki się szykuje czy co? Zresztą to nie moja sprawa.

Wyszedł na placyk. Z pierwszego transportera wygrzebał się dowódca sojuszników.

– Major Antonescu – zasalutował.

Polak także się przedstawił. Wymienili uścisk dłoni.

– Zdaję posterunek!

– Obejmuję posterunek...

– Rozprowadzający Grzegorczyk, na mój rozkaz zdjąć naszych i przekazać warty.

– Rozprowadzający Iliescu, na mój rozkaz objąć i obsadzić warty. Drogi kolego – major zwrócił się

do Polaka – potrzebujemy magazynu na nasz... hmm... sprzęt.

– Wolna powierzchnia jest tam. – Malinowski wskazał plac składowy nakryty siatką.

– Potrzebuję magazynu całkowicie ciemnego. Nasz ładunek jest bardzo wrażliwy na światło.

– W takim razie proponuję opróżnić magazyn sprzętu geodezyjnego. Wszystko popakowane jest w kontenery, może sobie stać pod gołym niebem choćby rok.

Rumuńscy komandosi uruchomili wózek widłowy i w pół godziny oczyścili namiot z blaszanych skrzyń. Następnie podnieśli plandeki na ciężarówkach.

– Yyyy... co to jest? – wykrztusił Malinowski.

– Nic takiego, zwykłe trumny – wyjaśnił major Antonescu.

– Ale one są drewniane!

– No to co?

– Przecież zwłoki żołnierzy poległych podczas misji wysyła się ze względów sanitarnych w trumnach metalowych...

Rumun uciekł spojrzeniem na bok.

– Nie przewidujemy żadnych strat w ludziach – bąknął. – W tych trumnach jest ziemia i inne takie.

– Inne takie?