Анджей Пилипюк - Trucizna

– Po co gwałcić? Nasze dziewczyny są tak rozwiązłe, że za byle naszyjnik dobrowolnie im dadzą. Co do palenia i rabowania, na Salwatorze stoi obejście niejakiego Skuby, znanego cwaniaka, kombinatora i cinkciarza. Z pewnością niejeden garnczek lichej monety ma tam zachomikowany. Poślij drużynę, niech ich poszukają, a potem mogą to spalić, ozdabia ta jego chata krajobraz jak grzyb ścianę.

– No to się dogadaliśmy. A jak te garnki zakopał poza obejściem?

– To weź go na tortury, niech wszystko wyśpiewa. Zaraz, zaraz, a tak właściwie gdzie ten palant się

podział?

– Tutaj jestem – rozległo się gdzieś z tyłu i szewczyk wpakował Krakowi widły w plecy. Rewolwer w dłoni Semena huknął, ale było już za późno.

– Medyka! – wrzasnął Jakub.

Znachor na widok wideł tylko złapał się za głowę.

– Prosto z chlewa, używane do obornika! Nawet łajdak nie umył... całe upaskudzone. Gangrena murowana. Bez antybiotyków nie da rady...

– Cholerny Skuba – biadał Piast. – Teraz gdy wreszcie spotkałem na tym parszywym świecie kumpla o odpowiednio szerokich horyzontach...

– Dajcie mu Jagienkę za żonę – wyszeptał Krak. – Nie Skubie, tylko Piastowi, rzecz jasna! I teges...

– Pół księstwa? – podpowiedział Krzyżak.

– Że co!? Dlaczego tylko pół? – zdenerwował się umierający.

– Tak pomyślałem, to drugie pół w rękach Piasta tylko się zmarnuje. A czcigodny Zakon Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie cierpi dotkliwie na brak przestrzeni życiowej, zaś próby jej zdobycia na poganach jak do tej pory nie przyniosły spodziewanych efektów... – bąknął zakonnik.

– Krzyżacy zaczekają i czterysta lat, jeśli będzie trzeba – burknął Krak. – Jagienka i całe księstwo dla mojego przyjaciela Piasta. I zapiszcie w kronikach, że oddałem życie za mój lud, albo wymyślcie coś

równie patetycznego.

–I tak to mniej więcej wyglądało – zakończył opowieść Jakub. – Książę odwalił kitę wzięty na widły przez szewczyka-cinkciarza, Piast z Jagienką żyli długo i wesoło, Roderyk z Wandą wprawdzie wyemigrowali do RFN-u, ale za to ładny kopiec im na pożegnanie usypano, koło kombinatu w Nowej Hucie. I wszystko dobrze się skończyło. Ale oczywiście mnich się wkurzył za brak zrozumienia dla potrzeb zakonu, podburzył kronikarza i w księgach wszystko poprzekręcali... I co, warto było czekać

dwanaście lat, żeby usłyszeć tę wspaniałą opowieść?

–No nie bardzo...

–Ty niewdzięczny smarkaczu, czego znowu nosem kręcisz!?

–Jedno mi się w tym nie zgadza – mruknął wnusio.

–Że niby smoków nie ma? – burknął Jakub. – Czy może sądzisz, że podróże w czasie są niemożliwe?

–To swoją drogą, ale miałem raczej na myśli, że zakon krzyżacki założono dopiero w tysiąc sto dziewięćdziesiątym pierwszym roku...

===aFBjUmZQ

Stajnia

Pan hrabia, zasłaniając twarz chustką, wszedł do stajni. Spojrzał w zadumie na stos gnoju sięgający prawie powały i splunął ponuro. Czterej robole na jego widok przerwali osuszanie flaszki z prytą. Jeden chwiejnie podniósł się i zasalutował, prawie trafiając się palcem w oko. Właściciel rozpoznał w nim brygadzistę.

– No i co? – zapytał, biorąc się pod boki. – Jeszczeście nawet nie zaczęli?

– Jak to nie? – obruszył się zapytany. – Już metr kwadratowy powierzchni oczyściliśmy...

– Ale to jest robota liczona w metrach sześciennych, a nie kwadratowych – warknął dziedzic.

– Wszystko się zgadza, zrobiliśmy pierwszy metr horyzontalnie, a teraz pogłębimy go wertykalnie... A swoją drogą, przydałaby się kolejna zaliczka na, tego... – Rozejrzał się w poszukiwaniu natchnienia. –

O, już wiem, na narzędzia, bo się łopata złamała.

– Jeden metr oskrobaliście po wierzchu w trzy dni? Czyli całą stajnię dziesięć lat chcecie czyścić?

Brygadzista zaczął coś z mozołem obliczać na palcach.

– No coś koło tego będzie – powiedział zadowolony, a potem zawołał w stronę kompanów: –

Chłopaki, prawie do emerytury robotę mamy!

Właściciel spojrzał na niego.

– Daję wam dwa dni – warknął. – Dziś poniedziałek. W środę cały nawóz ma być wywieziony na pole, a podłoga lśnić jak psu jajca.

– Coś pan, tu przez dwadzieścia lat tylkośmy ściółkę świeżą rzucali, koniki to ubiły na skałę...

– I co? Dwadzieścia lat gnoju ze stajni żeście nie wynosili!?

– A po jaką cholerę? Kazali wywalać, to się protokół spisywało, że posprzątane, kierownik pieczątkę

przywalił i szło do centrali, że już zrobione.

– A niby jak te konie tam trzymaliście? – Hrabia popatrzył zdumiony. – Może to kucyki były?

Między szczytem hałdy a stropem zostało nie więcej niż metr przestrzeni.

– E, nie. Normalnie. Tylko jak przestały ugniatać, to gnój napuchł i poszedł w górę – wyjaśnił inny z robotników. – Ech, w PGR-ze to było fajne życie.

– Kilofy dostaniemy, to w cztery miesiące się uwiniem – zapewnił brygadzista. – Tylko zaliczkę trza na te kilofy. – Z westchnieniem uniósł flaszkę do światła...

Była pusta.

– Trzy miesiące, powiadasz? – w głosie właściciela zadźwięczały złowieszcze nutki.

– Szef niech mnie w łacha nie robi. Cztery miesiące, powiedziałem. I ani dnia krócej.

– Hłe, hłe, hłe – któryś z jego podwładnych wyraził radość, że prosty robociarz nie dał się kapitaliście w jajo zrobić.

– No to jesteście wszyscy wypieprzeni z roboty. Won mi stąd.

– Że co?! – Cztery szczęki z wrażenia opadły i już tak zostały.

– My tu na swoim – obruszył się brygadzista. – Umowa z agencją rolną skarbu państwa gwarantuje

nam...

– W barakach możecie mieszkać dalej, dopust boży, to macie zapisane. – Dziedzic splunął. – Ale z roboty was wywalam!

– Dostaniemy kuroniówkę? – ucieszył się któryś mniej rozgarnięty.

– Nie przysługuje nam – warknął brygadzista. – Dobra. Chłopaki, idziemy, nikogo innego w gminie nie znajdzie, za tydzień na kolanach będzie nas błagał, żebyśmy wrócili do pracy!

Jakub z Semenem siedzieli na betonowych schodkach przed sklepem. Wokoło rozciągała się paskudna popegeerowska wiocha. Zrzucili się we dwóch na butelkę serwatki, ale wysuszyli ją, a kac jakoś nie mijał. Jechali zasadniczo do domu. Najpierw skończyła się kasa na bilety, potem zapas zagrychy, na koniec manierka pokazała dno, a przed sobą mieli jeszcze ze trzydzieści kilometrów... Opodal sklepiku sterczał betonowy słupek – przystanek PKS-u, z którego raz na dzień coś nawet odjeżdżało.

– Ciekawe, gdzie jesteśmy? – zadumał się egzorcysta, po raz dziesiąty usiłując odczytać przerdzewiałą

tabliczkę z nazwą miejscowości. – Po naszemu gadają, to pewnie gdzieś w Polsce... I akcent już zbliżony, znaczy niedaleko...

– Pewnie tak – zgodził się kozak. – A czy to takie ważne? Klina by za to trzeba... Jego kumpel bezradnie wywrócił puste kieszenie.

– Może ktoś nas poczęstuje – westchnął. – Choć tak pić na krzywy ryj niehonorowo trochę...

– Lato jest, może robotę gdzie na jeden dzień złapiemy? – rozważał Semen. – Bo jeszcze trzeba na bilet, żeby jechać dalej. A nienaruszalne rezerwy, jak sama nazwa wskazuje, są nienaruszalne... –

Obejrzał w zadumie złotą carską dziesiątkę i schował ją z powrotem do skrytki w pasie.