Анджей Пилипюк - Trucizna

– Głęboko, cholera – zmartwił się Semen. – A tam czysty margiel... Trzeba poszukać jakiegoś frajera do odkopania, bo sami uhetamy się niemożebnie.

– Dobra. – Jakub otarł usta wierzchem dłoni. – Cena jest odpowiednia. Przyjdź o północy, odprawimy ci ten egzorcyzm! A teraz wynocha z kibla, ludzie chcą skorzystać.

– Ale jak? Nie mogę wyjść na światło dzienne, bo parzy i... – zaskamlał duch.

– To won przez szambo!

Duch zapadł się w kibel. Kozak odruchowo spuścił wodę.

– Ubikacja oczyszczona z bytów bionekrotycznych! A teraz grzecznie ustawiać się w kolejce –

zakomenderował egzorcysta. – Barman, dwa na koszt firmy dla mnie i kumpla! Za posprzątanie wychodka.

– Już się robi!

Bywalcy nieśmiało zaklaskali.

Birski, dochodząc do swego biura, z niepokojem spostrzegł, że na schodkach czekają na niego dwaj petenci.

– O, do diaska! – Przyspieszył kroku, ale widząc, że to tylko Wędrowycz z Korczaszką, zaraz zwolnił.

– No co tam? – zagadnął, gdy był już przy schodkach.

– Paserstwo – powiedział ponuro Jakub.

– Kto jest paserem!? – zdumiał się posterunkowy.

Jako żywo nie słyszał, by tą profesją trudnił się ktokolwiek w osadzie. Jeszcze bardziej zdumiało go, że główny cierń gminy przyszedł w tej sprawie do niego. Wędrowycz zazwyczaj sam likwidował

złodziejaszków lub w inny sposób wymierzał sprawiedliwość tym, którzy mu podpadli.

– Chwilowo jeszcze nikt – uspokoił go Semen. – Ale cień podejrzenia może paść na nasze dzielne organa ścigania. A to by było chyba niedobrze...

– Znaczy się na mnie!? – Teraz policjant naprawdę się zaniepokoił.

– Albo na Rowickiego – puścił oko Wędrowycz. – Jednak po co ma padać na kogokolwiek?

– Do rzeczy – poprosił Birski.

– Na terenie obecnego posterunku spoczywa cenny depozyt srebra należący do naszego banku spółdzielczego. Trzeba go wykopać i oddać.

– Że co?! Pięćdziesiąt lat bezskutecznie szukali tego skarbu, a wy go odnajdziecie?

– My nie – pokręcił głową Jakub. – Ten skarb ukradła i ukryła milicja. Pan jako były milicjant powinien się oczyścić, zrehabilitować, uniknąć splamienia munduru...

– Tak jest!

Godzinę później posterunkowy, sapiąc jak miech kowalski, dokopał się do nadgniłej skórzanej torby lekarskiej pełnej zaśniedziałych przedwojennych dziesięciozłotówek.

– Zgłoszę was jako znalazców – zaproponował, taszcząc znalezisko do banku. – Jakieś znaleźne dostaniecie...

– Nie trzeba – uciął Wędrowycz. – To była sprawa honorowa! Lepiej sobie napisz raport do naczalstwa o odzyskaniu zrabowanego mienia znacznej wartości. Awansu pewnie nie dostaniesz, ale w papierach będzie dobrze wyglądało.

– Może zatem nie jest to tak całkiem stracony dzień – mruknął Birski.

– A dlaczego miałby być stracony? – zdumiał się Jakub.

– Nie wyrobiłem normy mandatów... Obsobaczą mnie w końcu jak burą sukę.

– To wlep nam – burknął egzorcysta. – Za zniszczenie trawnika przed posterunkiem. Nam dodatkowa

krecha nie zrobi różnicy, karę pokryjesz z funduszy dla konfidentów i po kłopocie.

– Ale przecież nie wy kopaliście, tylko ja... – Gliniarz spojrzał na nich bezradnie. – Zresztą nie jesteście moimi konfidentami, nie mogę wydać tych pieniędzy na wasze mandaty...

– No to masz problem – przyznał Semen.

Duch zjawił się punktualnie. Zapukał grzecznie do drzwi. Wędrowycz otworzył, ale stanął tak, by zablokować wejście.

– Bionekrotycznej gadziny z zasady nie wpuszczam do domu – wyjaśnił. – Zapraszam do szopy. Duch komuch wszedł tam i oniemiał. Semen, krzywiąc się niemiłosiernie, zapalał właśnie ostatnie świece. Ze ściany patrzyli Marks, Engels i Lenin. Portrety były ciut sfatygowane – Jakub swego czasu uwielbiał pstrykać w nie pestkami. Ścianę zdobił pogryziony przez myszy sztandar należący kiedyś do pobliskiego PGR-u. Nad drzwiami wisiał jeszcze sierp i młot. Stolik nakryty był zielonym suknem. Leżało na nim nieco zapleśniałe dwutomowe wydanie dzieł Lenina, mniejsza książeczka była chyba konstytucją ZSRR.

– Szykownie jak na partyjnym zebraniu – pochwalił duch. – Ale nie widzę krucyfiksów ani święconej wody...

– Bo jesteś ateistą – wyjaśnił Jakub. – Egzorcysta musi być jak dobry psycholog, moherowi pokazuje akcesoria dewocyjne, militarystę częstuje kieliszkiem napalmu... – fantazjował. – A na ciebie najlepiej podziała Lenin.

Ściągnął z grzbietu spłowiały drelich, założył wyświechtany garnitur z lumpeksu i nawet zawiązał pod szyją czerwony krawat.

– Religia to opium dla mas – warknął, patrząc komuchowi prosto w oczy. – A potem otworzył Lenina w założonym miejscu i zaczął czytać artykuł o zbędności i fałszywości wszystkich wierzeń i praktyk religijnych. Duch z kamienną twarzą słuchał przez jakieś dwadzieścia minut. Semen porażony wrogą

ideologią wymiotował w kącie. Widmo stawało się coraz bledsze, aż wreszcie znikło bez śladu.

– Bimbru – wyjęczał Jakub, zdzierając z siebie garnitur.

Krawat próbował go udusić, ustąpił dopiero przecięty bagnetem.

– Co z tym? – Semen z obrzydzeniem wskazał książki i portrety. – Do pieca?

– I po problemie – mruknął Jakub, zatrzaskując drzwiczki.

Dzieła, wodzowie i partyjny strój rytualny płonęły wesoło. Najtrudniej paliły się książki – widocznie zawierały zbyt dużo wody.

– Dokąd on odszedł? – drążył temat kozak.

– Dalej.

– Znaczy się pokutował tu, żeby zasłużyć na czyściec, a że nie chciał czekać, posłaliśmy go ekspresowo do piekła? Czy może tak jak chciał, w totalny niebyt?

– Trafił tam, gdzie trzeba. – Jakub uśmiechnął się wrednie. – Może jak będzie grzeczny, to kiedyś

zasłuży na przeniesienie do piekła. Za jakieś tysiąc lat, może dwa... Semen, choć zżerała go ciekawość, wolał już o nic więcej nie pytać.

Baranowski potrząsnął głową i rozejrzał się wokoło. Stał w holu czegoś, co wyglądało jak urząd. Podłoga pokryta była lastryko, ściany wyłożono kiepskim szarym marmurem, pod sufitem połyskiwały jarzeniówki. Świeciła może jedna trzecia. W powietrzu cuchnęło lizolem. Opodal przy schodach sprzątaczka w brudnym fartuchu mechanicznym ruchem rozmazywała szmatą brud na posadzce.

– Sfuszerowały, dziady! – warknął działacz. – Miał być niebyt, a tymczasem... – Nieoczekiwanie zorientował się, że ma ciało. Uszczypnął się, poczuł ból. – Zaraz, zaraz... Architektura socrealistyczna jak w mordę strzelił. A zatem to jest przyszłość! Miałem rację! Komuniści dzięki potędze nauki i podporządkowaniu sobie przyrody przywrócili mnie do istnienia!

Ruszył przed siebie raźnym krokiem. Na końcu holu znajdowały się drzwi obite dermą. Wisiała na nich tabliczka po rosyjsku:

Sekretariat. Nie wchodzić bez wezwania.

Baranowski obejrzał się, ale sprzątaczka gdzieś zniknęła. Ruszył w drugą stronę. Przez chwilę

zatrzymał się przy schodach. Popatrzył w górę, ale nie zdecydował się wejść na piętro. Szary żyłkowany marmur stopni ufajdany był niepokojącymi brązowymi plamami. Stopnie prowadzące w dół zostały jeszcze gorzej zapaskudzone, w dodatku z piwnicy podejrzanie śmierdziało. Ruszył korytarzem i po kilku minutach dotarł do czegoś, co wyglądało na wejście do budynku. W ścianę z brudnych tafli szkła wmontowano szklane drzwi. Komunista pociągnął za klamkę, ale bez skutku. Przetarł zatem taflę

rękawem i wyjrzał. Przed sobą zobaczył ponury krajobraz. Nad pasmem nagich wzgórz wiatr przetaczał