Arkadij Strugacki - Trudno być bogiem

— Nijaki. Znosi mnie. Ale ty, to zupełnie co innego… Umilkli.

— Anka — przerwał milczenie Paszka. — Pamiętasz anizotropową szosę?

— Jaką?

— Anizotropową. Wisiała tam cegła — zakaz przejazdu. Pamiętasz, byliśmy we trójkę?

— Tak, tak, przypominam sobie. To Anton ją nazwał anizotropową.

— I poszedł wtedy mimo zakazu. A po powrocie mówił, że natrafił tam na wysadzony most i szkielet faszysty przykuty do karabinu maszynowego.

— Nie pamiętam. No i co?

— Często teraz myślę o tej szosie. Jakby to miało jakiś związek… Szosa była anizotropowa, jak historia… Wstecz iść nie można. A on poszedł, i natknął się na przykuty szkielet.

— Nie rozumiem cię. Co ma z tym wspólnego przykuty szkielet?

— Nie wiem — przyznał szczerze Paszka. — Ciągle mi to chodzi po głowie.

Anka powiedziała:

— Nie pozwalaj mu zbyt dużo myśleć. Powinieneś go jak najczęściej o coś zagadywać. O byle jakie głupstwa. Żeby go wciągnąć w rozmowę.

Paszka westchnął.

— O tym to i ja dobrze wiem. Tylko co go obchodzą moje głupstwa?… Słucha, uśmiecha się, a potem mówi: „Wiesz co, Paszka, posiedź tu sobie, a ja się trochę powłóczę…” i odchodzi. A ja siedzę. Z początku jak idiota łaziłem za nim cichaczem, a teraz zwyczajnie siedzę i czekam. Ale gdybyś ty…

Anka nagle się podniosła. Paszka obejrzał się i również wstał. Patrzyła z zapartym tchem, jak przez polanę idzie ku nim Anton — olbrzymi, barczysty, z twarzą bladą, bez nalotu opalenizny. Nic się w nim nie zmieniło, zawsze był trochę pochmurny.

Zaczęła iść w jego kierunku…

— Anka — przemówił serdecznie — Anka, przyjacielu… Wyciągnął do niej swoje wielkie łapy. Ona nieśmiało odwzajemniła ten gest i naraz cofnęła się. Na jego palcach… Nie, to nie była krew — to tylko ślad po poziomkach.