Hal Clement - Een zaak van gewicht

De driepoot was een eind van de rand opgebouwd, en werd toen met grote moeite zo ver mogelijk vooruitgeschoven. De poten werden op hun plaats gehouden door kleine keien die de toekijkende mannen bij zichzelf kiezelstenen noemden. Dë zwaarste katrol werd zo stevig mogelijk aan het einde van een mast bevestigd, het touw werd er doorheen gehaald en de mast in positie gebracht zodat ongeveer een kwart ervan over de afgrond uitstak, voorbij de driepoot waar hij op steunde. Het andere uiteinde werd met stenen verzwaard. Met dit werk ging heel veel tijd heen, maar het bleek de moeite waard. In het begin werd er met maar één katrol gewerkt, zodat de hijsploeg steeds het volle gewicht van de lasten te hanteren kreeg; maar de wrijving was grotendeels verdwenen, en een klamp op het stuk mast dat zich op het plateau bevond vereenvoudigde het probleem van het vasthouden van de last terwijl de hijsers rustten.

Lading na lading voorraden kwam naar boven, terwijl de bemanning beneden eindeloos jaagde en viste om de stroom etenswaren te laten vloeien. Het terrein rond de takel begon een ordelijk aanzien te krijgen; de meeste zeelieden vonden tussen hun trekbeurten aan het touw tijd om tien centimeter hoge muren van stenen op te trekken rondom sommige terreintjes, zodat de omgeving geleidelijk nogal ging lijken op een van de steden in hun eigen land. Er was geen weefsel voor de daken — of liever, Barlennan verspilde er geen moeite aan om het van beneden op te halen, maar verder leken de omheinde plekken veel op thuis.

De beschikbare voorraden waren al groter dan één persoon gemakkelijk kon dragen; Barlennan was van plan voorraden aan te leggen langs de weg naar de raket. Men verwachtte niet dat de reis erheen zo lang zou duren als van de kloof tot hier, maar hun verblijf op de plek van de kreupele machine zou lang duren, en men wilde alle voorzorgen nemen om het veilig te maken. In werkelijkheid had Barlennan liever wat meer mensen op het plateau gehad, zodat hij er een paar bij de hijsinstallatie achter kon laten en de rest mee kon nemen; maar daar waren enkele praktische bezwaren aan verbonden. Een nieuwe groep mensen naar de kloof sturen, die laten beklimmen en ze dan naar de huidige standplaats op de hoogvlakte laten komen zou veel te veel tijd vergen; en aan het alternatief dacht men liever niet. Barlennan natuurlijk wel; maar een experiment van een van de bemanningsleden zorgde dat het een moeilijk onderwerp werd.

Deze zeeman, met toestemming van de kapitein, (later kreeg Barlennan er spijt van dat hij die gegeven had), en nadat hij de bemanning beneden had gewaarschuwd, rolde een kogelvormige steen naar de rand en gaf hem een zet. De gevolgen waren interessant, zowel voor de Mesklinieten als de Aardbewoners. De laatsten konden niets zien, omdat de enige kijkradio aan de voet van de klif nog steeds aan boord van de Bree was en te ver van het trefpunt om een goed beeld te kunnen doorgeven; maar ze hoorden het even goed als de Mesklinieten. In feite zagen ze het ook bijna even goed; want zelfs voor de Mesklinieten verdween de steen eenvoudig. Er klonk een korte toon als van een brekende vioolsnaar toen hij de lucht doorkliefde, een fractie van een seconde later gevolgd door een felle slag toen hij de aarde raakte.

Gelukkig kwam hij op harde, enigszins vochtige grond terecht in plaats van op een andere steen; in dat geval was er een grote kans dat iemand gedood zou zijn door rondvliegende splinters. De botsing met een snelheid van anderhalve kilometer per seconde sloeg een cirkelgolf in de grond dié zich te snel voor het oog uitbreidde, maar na een onderdeel van een seconde bevroor hij zodat er een krater met verhoogde rand achterbleef die het diepe gat omgaf dat het projectiel in de aarde had geboord.

Langzaam groepten de zeelieden er omheen en keken ze naar de stomende aarde; toen verwijderden ze zich tegelijk van de voet van de klif. Het duurde een poos voor ze de indruk die de proefneming op ze gemaakt had van zich af konden zetten.

Toch wilde Barlennan boven meer mensen hebben; en hij was er de man niet naar om een plan op te geven uit vrees dat het niet lukken zou. Op een dag opperde hij het plan voor een lift, werd beloond met de verwachte doodse stilte, maar bleef met regelmatige tussenpozen terugkomen op het onderwerp terwijl het werk voortging. Zoals Lackland al lang geleden had gemerkt was de kapitein iemand met veel overredingskracht. Het was jammer dat hij zich in zijn eigen taal inspande, want de Aardlingen zouden met veel plezier geluisterd hebben naar Barlennans buitengewoon gevarieerde en originele argumenten, en genoten hebben van de verandering die over zijn luisteraars kwam, van absolute weigering naar een overweging van het plan, via tegenstribbelend luisteren naar ongaarne gegeven toestemming. Ze zijn nooit enthousiaste medestanders van het denkbeeld geworden, maar Barlennan rekende ook niet op wonderen.

Het is heel goed mogelijk dat zijn succes niet alleen aan zijn eigen inspanningen te danken was. Dondragmer wilde er namelijk heel graag bij zijn als de raket bereikt werd, en hij had zich erg ongelukkig gevoeld toen hij bevel kreeg mee te gaan met de groep die naar het schip terugging, hoewel zijn ingeboren afkeer van mensen die bezwaar maken tegen bevelen hem ervan had weerhouden zijn gevoelens te tonen. Nu er een kans scheen te bestaan om weer bij de actieve groep, zoals hij het zag, terug te komen, vond hij het veel makkelijker dan anders het geval zou zijn geweest om zichzelf te overtuigen dat het echt niet zo erg was om aan een touw langs een klifwand omhoog getrokken te worden. In elk geval, redeneerde hij, als het touw brak zou hij het nooit merken. Hij was dus de eerste medestander van de kapitein aan de voet van de klif; en toen zijn matrozen merkten dat hun eerste officier van plan was het eerst te gaan, en dat hij zelfs graag scheen te willen gaan, verdween het grootste deel van hun natuurlijke tegenzin. De automatische relais waren gereed gekomen en Barlennan kon thans rechtstreeks met de andere groep spreken, zodat de volle kracht van zijn persoonlijkheid in het strijdperk kwam.

Het resultaat was dat er een klein houten platform werd gemaakt met een gesloten, lage reling — een idee van Dondragmer — die de passagier zou beletten omlaag te kijken als hij er eenmaal inzat. Het geheel was opgehangen in een strop die het horizontaal zou houden; dit was te danken aan de hijservaring aan de evenaar.

Nadat alle touwen en knopen nauwkeurig beproefd waren met een nummertje touwtrekken dat de menselijke toeschouwers veel belang inboezemde werd het platform tot vlak onder de hijsinrichting gesleept en aan de hoofdkabel vastgemaakt, Op verzoek van de stuurman werd het touw boven wat gevierd, en de laatste knoop even grondig beproefd als de andere; toen hij overtuigd was dat alles veilig was klom Dondragmer op het platform, bracht het laatste stuk van de reling op zijn plaats en gaf het sein om te hijsen. De radio van het schip was erheen gesleept zodat Barlennan de stuurman rechtstreeks ontving. Hij voegde zich bij zijn mannen aan de hijskabel.

Slingeren gebeurde hier praktisch niet; Dondragmer herinnerde zich hoe onplezierig dat de laatste keer dat hij in een takel had gezeten geweest was. Hier was de wind, hoewel hij nog steeds constant langs de klif blies, niet in staat de slinger waarvan Dondragmer deel uitmaakte merkbaar opzij te duwen; de trekkabel was te dun dat de wind er houvast op kon krijgen, en het gewicht dat eraan hing was veel te groot om makkelijk in beweging te krijgen. Dit was een geluk, en niet alleen met het oog op het comfort; als er door een of andere oorzaak een slingering ontstond zou de periode ervan in het begin ongeveer een halve seconde hebben bedragen, en naarmate de last hoger kwam afneinen tot een waarde die bijna overeenkwam met een geluidstrilling, en dit zou de stellage aan de top bijna zeker van zijn voetstuk hebben gerukt.