Hal Clement - Een zaak van gewicht

Ze vorderden langzaam maar zeker. Hoe lang het duurde blijkt wel uit het feit dat op een gegeven moment een deel van de mannen langs de gemerkte weg moest worden teruggezonden om meer voedsel te halen — iets wat tijdens de dertienhonderd kilometer lange trektocht vanaf de kloof niet nodig was geweest. Maar uiteindelijk werd de tamelijk vlakke top van het rotsblok beroerd door voetstappen, waarschijnlijk voor het eerst sinds de inwendige energieën van Mesklin het plateau tot zijn huidige hoogte hadden opgeduwd. De helling liep aan drie kanten van het blok omlaag; niemand waagde zich bij de vierde zijde die recht omlaag ging.

Op dit nieuwe uitkijkpunt ging Lacklands voorspelling in vervulling — na maanden van reizen en gevaar was het doel van de expeditie eindelijk in zicht. Barlennan liet de kijkradio de helling opslepen zodat de mensen op Toorey en in de raket het ook konden zien; en voor het eerst in meer dan een jaar tijd verloor Rostens gezicht iets van zijn gewone grimmige uitdrukking. Veel was er niet te zien; misschien dat een Egyptische piramide, bedenkt met metaal en ver genoeg weg geplaatst, er ongeveer zou hebben uitgezien als de stompe kegel die boven de omringende rotsen uitstak. Hij leek niet op de andere raket die Barlennan had gezien; in feite leek hij weinig op welke raket ook die binnen twintig lichtjaren van de Aarde vervaardigd was; maar het was duidelijk iets dat niet thuishoorde in het landschap van Mesklin, en zelfs voor de leden van de expeditie die geen maanden op de monsterachtige planeet hadden doorgebracht was het alsof er een gewicht van hun schouders werd gewenteld.

Hoewel Barlennan verheugd was deelde hij toch niet de uitgelatenheid die op Toorey op een feeststemming begon te lijken. Hij was beter in staat dan zij wier uitzicht afhankelijk was van televisie te beoordelen wat er nog precies tussen zijn huidige positie en de raket lag. Het zag er niet erger uit dan wat ze al doorkruist hadden, maar ook beslist niet beter. Bovendien konden de mensen van de Aarde nu niet als gids optreden, en ondanks de uitkijkpost die ze nu hadden zag hij niet in hoe de troep richting kon houden op de twee en een halve kilometer die ze nog moesten afleggen. De Aardbewoners kenden de richting niet, en hun methode ging nu dus niet op — of wel? Hij kon ze vertellen wanneer de zon in de juiste richting stond; daarna konden ze hem aanroepen telkens als de zon weer in die stand kwam. Trouwens, een van de mannen kon hier blijven en dezelfde informatie verstrekken zonder dat de Vliegers lastig werden gevallen — maar nee; hij had nu nog maar één radio. Die kon niet op twee plaatsen tegelijk zijn, en voor het eerst miste Barlennan echt het toestel dat bij de rivierbewoners was achtergebleven.

Toen bedacht hij zich dat hij misschien geen radio nodig had. Het was waar dat de lucht hier het geluid niet zo goed droeg — dat was de enige eigenschap van de dunnere lucht die de matrozen hadden opgemerkt — maar de stem van de Mesklinieten geloof je pas als je hem hoort, zoals Lackland had ervaren. De kapitein besloot het te proberen. Hij wilde op het uitkijkplatform een man achterlaten die de taak zou hebben uit alle macht die de spieren rond zijn zwemsifon konden opbrengen te schreeuwen, elke keer dat de zon precies boven de glimmende kegel kwam die hun doel was. Het pad zou net als de vorige keer gemerkt worden, zodat de achterblijver kon volgen zodra de anderen hun doel bereikt hadden.

Barlennan legde het uit aan de groep matrozen. Dondragmer merkte op dat ze, gezien eerdere ervaringen, toch nog naar één kant konden afwijken, omdat er geen manier was om cumulatieve fouten te verbeteren door middel van herhaalde positiebepalingen, zoals de mensen van de Aarde tot dusver hadden gedaan; het feit dat de stem van de uitkijk soms niet van tegenover de zon zou lijken te komen had geen betekenis in deze echorijke omgeving. Maar hij gaf toe dat het voorlopig het beste idee was, en dat het een goede kans van slagen had. Er werd een zeeman uitgekozen, waarna de tocht in de nieuwe richting werd voortgezet.

Over een kleine afstand bleef de post zichtbaar, en was het mogelijk om iedere keer dat ze de stem van de matroos hoorden de fout te beoordelen die er in hun koers was geslopen. Maar toen verdween de rots waar hij op stond achter andere van dezelfde hoogte, en de navigatie beperkte zich noodgedwongen tot zich zo nauwkeurig mogelijk op de zon richten wanneer de schreeuw in hun oren klonk. Het geluid werd zwakker met het verstrijken van de dagen, maar omdat er verder op het levenloze plateau geen geluid werd gemaakt bestond er nimmer twijfel aan wat ze hoorden.

Niemand vond zichzelf al voldoende ervaren in het reizen over land om de afgelegde afstand goed te kunnen schatten, en ze waren er allemaal aan gewend veel later aan te komen dan ze eerst hoopten, dus was de groep aangenaam verrast toen de eentonigheid van de steenwoestenij tenslotte verbroken werd door een verandering in het landschap. Het was niet precies de verandering waar ze op rekenden, maar toch trok het de aandacht.

Het was bijna recht voor ze uit, en even vroegen sommigen zich af of ze soms op onverklaarbare wijze in een cirkel waren gelopen. Tussen de rotsblokken was een lange helling van een mengsel van aarde en stenen zichtbaar. Hij was ongeveer even hoog als die zij naar de uitkijkpost hadden gemaakt; maar toen ze naderbij kwamen zagen ze dat deze zich veel verder naar alle kanten uitstrekte — zo ver als ze konden zien. Hij welfde zich langs de grote keien als een oceaangolf die midden in zijn beweging verstard is; zelfs de Mesklinieten, hoewel ze totaal niet gewend waren aan explosies en meteoorkraters, begrepen dat het materiaal vanuit een punt aan de andere kant van de helling was opgeworpen. Barlennan, die meer dan eens raketten van Toorey had zien landen, had een vrij goed idee van de oorzaak en van wat hij te zien zou krijgen, nog voordat de groep bovenaan de helling was gekomen. Hij kreeg in grote lijnen gelijk, maar niet in details.

De raket stond in het midden van een komvormige uitholling die gevormd was door de felle gasstromen uit zijn landingsmotoren. Barlennan herinnerde zich hoe de sneeuw opzij stoof toen de vrachtraket in de buurt van Lacklands “Heuvel’ landde. Hij kon zich voorstellen dat de voortstuwingskracht hier veel groter moest zijn geweest om de massa van de machine zacht te laten landen, ook al was hij kleiner. Er waren dicht in de buurt geen grote keien, hoewel er bij de rand van de kom wel een paar lagen. De grond in de krater was vrij van kiezelstenen; de aarde zelf was ten dele weggeblazen, zodat er van de zes meter van het projectiel maar één of anderhalve meter uitstak boven de rotsen waarmee de vlakte bezaaid was.

De middellijn van zijn basis was bijna even groot als zijn hoogte, en dat bleef zo tot op een derde van onderaf. Toen de kijkradio op het inwendige van de kunstmatige krater was gericht legde Lackland uit dat dit het deel was dat het aandrijfmechanisme bevatte.

Het bovenste stuk van de machine vernauwde zich snel tot een stompe punt, en dit huisvestte de toestellen die zo’n enorme investering van tijd, intellectuele arbeid en geld van vele werelden vertegenwoordigden. Het vertoonde een aantal openingen omdat er geen moeite was gedaan het inwendige luchtdicht af te sluiten. In plaats daarvan waren de toestellen die een vacuum of een speciale atmosfeer nodig hadden om te functioneren elk afzonderlijk afgesloten.

“Je hebt wel eens gezegd, na de explosie die je tank helemaal vernielde, dat er hier iets dergelijks moet zijn gebeurd,” merkte Barlennan op. “Ik zie niets dat daarop wijst; en als de gaten die ik zie open waren toen hij landde, hoe kan er, dan nog genoeg zuurstof in zijn geweest om een ontploffing “te veroorzaken? Je hebt me verteld dat er tussen de werelden geen lucht is en dat alle opgesloten lucht allang weggelekt zou moeten zijn.”

Rosten mengde zich in het gesprek voor Lackland kon antwoorden. Hij en de rest van de mensen hadden de raket op hun eigen scherm bekeken.