Hal Clement - Een zaak van gewicht

Er was nog wat voedsel, maar niet erg veel, toen ze eindelijk op een punt kwamen waar de mensen van de Aarde geen duidelijk onderscheid meer konden maken tussen de posities van de twee radio’s. Theoretisch was nu de volgende fase van Barlennans plan om de voedselvoorraad aan te vullen aan de beurt. Maar in de praktijk moest er eerst nog iets anders gebeuren. Barlennan had er bij het begin van de tocht al over gesproken, maar toen had niemand zich de zaak ten volle gerealiseerd. Nu werd hij ermee geconfronteerd.

De mensen van de Aarde hadden gezegd dat ze nu zo dicht bij de Bree waren als mogelijk. Dus moest er slechts honderd meter onder ze voedsel zijn; maar voordat ze stappen konden ondernemen om het naar boven te halen moest iemand — en waarschijnlijk meer dan één — over de rand kijken. Ze moesten zien waar ze zich precies bevonden ten opzichte van het schip; daarna moesten ze hijstoestellen oprichten om het voedsel op te hijsen; kortom, ze moesten honderd meter recht omlaag kijken — en afstanden konden ze uitstekend schatten.

Maar het moest gedaan worden, en tenslotte werd het ook gedaan. Barlennan was het aan zijn positie verplicht om het voorbeeld te geven.

Hij kroop — toegegeven, erg snel ging het niet — naar een punt op één meter van de rand, en richtte zijn blik op de lage heuvels en andere kenmerken van het terrein die tussen hem en de verre horizon te zien waren. Langzaam liet hij zijn blik omlaag waren naar steeds minder verre voorwerpen, todat zijn uitzicht op de diepte afgesneden werd door het stuk plateau vlak voor hem. Zonder haast keek hij op en neer om te wennen aan het zien van dingen waarvan hij al wist dat ze beneden hem waren. Toen kroop hij langzaam, langzaam vooruit om meer te zien van het landschap aan de voet van de klif. Lange tijd zag alles er hetzelfde uit, maar hij slaagde erin zijn aandacht te concentreren op de nieuwe details die hij kon zien in plaats van op het vreselijke dat hij aan het doen was. Maar eindelijk kwam de rivier in zicht, en bijna vlug schoof hij vooruit. Hij zag de oever aan de andere zijde, de plek waar de meeste jagers aan land waren gegaan nadat ze de rivier waren overgezwommen; van boven waren de sporen en de zijsporen die ze hadden achtergelaten te zien — hij had er nooit bij stilgestaan dat zoiets van zo hoog zo goed zichtbaar zou zijn.

En nu zag hij ook de oever aan deze zijde, en de plaats waar de Bree eerst gelegen had; nog iets verder — en daar lag de Bree zelf, helemaal niet veranderd, matrozen uitgestrekt op sommige vlotten of langzaam over de oever lopend. Eén ogenblik vergat Barlennan waar hij was en schoof hij nog een lus naar voren om naar ze te roepen. Daardoor kwam zijn hoofd over de rand heen.

En hij keek recht omlaag langs de klif.

Toen Lackland hem op het dak van de tank tilde dacht hij dat het de verschrikkelijkste ervaring was die hij ooit zou beleven. Maar later kon hij nimmer met zekerheid zeggen of de klif niet erger was. Barlennan wist niet hoe hij teruggekrabbeld was, en hij heeft zijn mannen nooit gevraagd of hij hulp nodig had gehad. Toen hij zich opnieuw geheel bewust was van zijn omgeving bevond hij zich veilig op twee meter van de rand, nog natrillend en onzeker van zichzelf. Het duurde dagen voor hij zijn normale persoonlijkheid en denkvermogen terughad.

Eindelijk besliste hij wat er gedaan kon en moest worden. Alles was goed gegaan zolang hij naar het schip keek; het werd pas lastig toen zijn ogen de afstand tussen hemzelf en de verre bodem konden afmeten aan de klifwand. Het waren de mensen op Toorey die dit opperden, en toen hij erover nagedacht had was Barlennan het met ze eens. Het betekende dat al het nodige gedaan kon worden; ze konden de matrozen beneden seinen geven en het touw optrekken wanneer dat nodig was, zolang ze maar niet recht langs de klifwand omlaag keken. De sleutel tot behoud van verstand en leven was dat ze hun hoofd een veilige decimeter van de rand af moesten houden.

Dondragmer had het hoofd van de kapitein in de korte tijd dat het boven de rand was verschenen niet gezien, maar hij wist wel dat de andere ploeg aan de rand van de klif was gearriveerd. Hij was door de Vliegers op de hoogte gehouden van hun vorderingen. Nu begonnen hij en zijn mannen de rand van de rotswand zeer nauwkeurig te inspecteren, terwijl de Mesklinieten daarboven een pak naar de uiterste rand schoven en het heen en weer bewogen. Eindelijk werd dit beneden opgemerkt, bijna precies boven het schip; voor hij door duizeligheid werd overmand had Barlennan nog gemerkt dat ze niet precies op de juiste plaats waren. Toen hij het sein liet geven was daar al rekening mee gehouden.

“Ja, We zien jullie,” riep Dondragmer in het Engels en het werd aan de anderen doorgegeven door een van de mannen in de raket.

De zeeman daarboven was dankbaar dat hij kon ophouden met zwaaien met het lege pak, en plaatste het zo dat het net iets over de rand uitstak. Toen trok hij zich terug op een veilige afstand. Intussen werd het meegenomen touw tevoorschijn gehaald. Eén eind werd stevig om een klein rotsblok geslagen, en Barlennan zag erop toe dat dit bijzonder zorgvuldig geschiedde; als ze het touw kwijtraakten zou iedereen op de hoogvlakte bijna zeker van honger omkomen. Toen dit tenslotte tot zijn tevredenheid was gedaan liet hij de rest van de kabel dicht bij de rand neerleggen; twee matrozen begonnen het voorzichtig over de rand te vieren. Dondragmer sloeg het gade, maar zette niemand onder het touw neer om het aan te pakken als het beneden kwam. Als boven iemand misgreep en de hele rol naar beneden kwam zou het er vlak onder niet plezierig toeven zijn, hoe licht de kabel ook was. Hij wachtte tot Barlennan rapporteerde dat de lijn helemaal uitgevierd was; toen gingen hij en de rest van de bemanning naar dè voet van de klif om het touw te zoeken.

Het overtollige stuk van het touw lag ineengestrengeld op de harde grond. Dondragmers eerste daad was het bij de grond afsnijden, het recht uitleggen en meten. Nu had hij een zeer nauwkeurige indruk van de hoogte van de klif, want tijdens het lange wachten had hij de tijd gehad om de lengten van de schaduwen zorgvuldig na te gaan. Het overtollige touw bleek niet lang genoeg te zijn om weer tot aan de rand van de klif te reiken; de stuurman haalde een ander van de Bree, controleerde of het lang genoeg was, bevestigde het aan het touw dat van de klif afhing en vertelde de Aardbewoners dat Barlennan het naar boven kon halen.

Het was zwaar werk, maar niet te zwaar voor de krachtige wezens erboven; en in een redelijk korte tijd was het tweede touw boven aangekomen en de kapitein van zijn grootste zorg bevrijd. Als er nu een kabel naar beneden gleed hadden ze nog een reserve.

De tweede last was lang niet zo makkelijk op te halen. Het was een pak vol voedsel, dat ongeveer evenveel woog als een van de zeelieden. Normaal kon een enkele Meskliniet een dergelijk gewicht op deze breedten niet tillen, en de tamelijk kleine groep van Barlennan had er de handen vol aan. Alleen door het touw telkens om een rotsblok vast te zetten en vaak te rusten slaagden ze er eindelijk in de last over de rand te hijsen, en toen het voorbij was vertoonde het touw over zijn hele lengte duidelijke sporen van slijtage door het schuren langs rotsblokken en de klifrand zelf. Daar moest natuurlijk iets aan gedaan worden en terwijl hij en zijn mannen het einde van de karige rantsoenering vierden besliste Barlennan wat er gebeuren moest. Na het feestmaal gaf hij zijn bevelen aan de stuurman.

In overeenstemming met Barlennans instructies bestonden de volgende lasten uit verscheidene masten en staken, extra touw, en een aantal katrollen van het soort dat ze gebruikt hadden om de Bree over de verre equatoriale klif te laten zakken. Hiervan werden een driepoot en een hijsinrichting gemaakt — heel voorzichtig, omdat de stukken opgehesen moesten worden om aan elkaar gebonden te kunnen worden, en het oude vooroordeel tegen massieve voorwerpen boven hun hoofd werkte weer op volle kracht. Aangezien de Mesklinieten zich nu niet ver van de grond konden oprichten gebeurde het merendeel van het vastbinden terwijl de delen plat op de grond lagen; daarna werd het geheel opgericht en in positie gebracht met behulp van andere staken als hefbomen, en met steenblokken, die met grote inspanning naar geschikte plaatsen waren gerold, als steunpunten. Een even grote groep mensen van de Aarde, onder hun eigen omstandigheden werkend, zou het werk in een uur hebben kunnen doen; het kostte de Mesklinieten vele malen langer — en geen van de toekijkende Aardbewoners kon ze dat kwalijk nemen.