Hal Clement - In twee fasen water

Hij bleef de rand volgen tot drie kilometer verderop, waar de rotswand langzaam naar de vlakte afbrokkelde. Hij was uit het gezicht van het bovenpad toen Snel dat bereikte, maar het deed hem zijn pas niet vertragen. Eenmaal op het afgebrokkelde stuk klauterde hij behoedzaam omlaag, met een boog om de rotsen die een heftige aardschok had losgemaakt, en hij liep terug. Hij hield zijn kleine fakkel zo goed mogelijk verborgen voor de mannen bovenop de rots. Een

kwartier na het begin van het rumoer stond hij naast Fagin, blijkbaar nog onopgemerkt door de mensen van Snel.

“Leraar! Hoor je me? Ik ben het, Nick.”

“En of ik je hoor. Wat moet je hier? Ben jij dat rumoer begonnen? Wat is er eigenlijk aan de hand?”

“O ja, ik heb dat vuur gegooid. Ik moest zien of je er was. De rest kwam vanzelf. Ik kom je zeggen dat we iets weten om je uit handen van Snel te krijgen zonder dat hij je later weer te pakken krijgt.”

“Dat geeft de burger moed. Ik had ook een idee, dacht ik, maar daar is de klad in gekomen. Ik heb zoveel en zo snel mogelijk hulp nodig, broodnodig, en van Snel lijk ik die voorlopig niet te hoeven verwachten. Kom op met je idee!”

Nick beschreef wat zijn mensen hadden gedaan sedert de schaking van Fagin, en wijdde vooral uit over de ligging van de plek waar ze de eerste nacht aan zee hadden doorgebracht.

“We veronderstellen,” zei hij, “dat jij onder zee kan leven zoals in de regen. Dus, dachten we, als jij naar die heuvel vluchtte, en Snel volgde je, dan zou hij daar ’s nachts worden ingesloten. En als ze sliepen kon jij hun wapens wegnemen — die kunnen we trouwens gebruiken, onze raken op — en als we niets anders konden verzinnen om met ze te doen, kon jij ze gewoon van de heuvel duwen naar een punt dat de hele dag onder blijft.”

“Zou hij het daar lang uithouden?”

“Waarschijnlijk niet, want in zee zijn dieren die van ons vee aten. Maar wat geeft dat? Het gaf hem ook niets toen hij Tom en Alice doodde, zo nodig had hij het met ons allemaal gedaan.”

“En de rest van zijn mensen dan?”

“Die hielpen hem, het kan me niet schelen wat er met ze gebeurt.”

“Tja, ik snap het, maar ik deel je mening niet helemaal. Er zijn overwegingen die je van inzicht zouden veranderen, maar ik heb er nu geen tijd voor.”

“Er zit wel iets in je plan, als het die naam al verdient, maar het heeft zwakke punten. Als die plaats zelfs voor jou hier anderhalve dag vandaan is, dan zie ik niet in hoe ik Snel lang genoeg voor kan blijven. Denk eraan, jij gaat harder dan ik. Bovendien, nu je hun het vuur hebt teruggegeven zou het me sterk verbazen als ze me nog zo makkelijk zullen laten weggaan als daarvoor misschien.”

“Hoe bedoel je? Ze namen toch vuur mee uit ons dorp?”

“O ja, maar ze konden alleen vuur maken uit een ander vuur. Wat ze hadden lieten ze op de dag na onze terugkeer uitgaan en ze zitten al die tijd zonder. Ze doen alles om me hun taal te leren zodat ik ze kan wijzen hoe ze vuur moeten maken, maar ik heb er veel moeite mee — om te beginnen kan ik een paar van die hoge tonen niet halen. Toch moet ik zeggen dat Snel een opmerkelijk geduld heeft. Hij is nu wat gemakkelijker in de omgang, zou ik zeggen — maar zeker niet gemakkelijker om te ontlopen.”

“Dan had ik misschien niet moeten komen, Leraar. Het spijt me.”

“Mij niet. Mijn plan om jou te bereiken is al mislukt, dus als je niet gekomen was had het er nog slechter voorgestaan. Ik bedoel alleen dat we een beter plan moeten hebben voor we hieruit komen. Jij kunt beter nog tenminste een paar uur wegblijven, terwijl ik nadenk. Het heeft geen zin voor jou om ook in handen van Snel te vallen.”

“Maar hoe kom ik terug? Ze hebben nu vuur — trouwens, zo gauw ze terug zijn weten ze dat ik er geweest ben en ze zullen me wel meteen gaan zoeken. Ik zou zelfs nog in zicht zijn, al ging ik direct. Het begint te regenen en zonder fakkel kan ik niet gaan, dat is mijlenver te zien. Ik dacht dat je direct zou meegaan.”

“Ik begrijp het probleem, maar ik weet er niets aan te doen. Ik kan slecht aannemen dat Snel niet al gauw hier terug is.”

Fagin zweeg, als in gedachten. Nick wist natuurlijk niet dat zo’n pauze feitelijk betekende dat er een gespannen discussie gaande was tussen verschillende mannen en op een afstand van tweehonderdvijftigduizend kilometer. “Kijk Nick. Er ligt hier heel wat brandbaars, is het niet?”

“Ja.”

“En er is maar een pad vanaf de rand, en dat is een nauwe spleet?”

“Ja. Behalve dan de weg eromheen — goed zeven kilometer.”

“Humm. Was die maar langer. Geloof je dat je zulk een groot vuur kan aanleggen dat het pad een tijdje vanonder wordt afgesloten? Dat zal ze even ophouden als ik op weg ga. Je moet snel aanpakken. Ze zijn al op de terugweg, denk ik, tenzij ze daarboven nog naar jou zoeken.” “Ik doe mijn best.” Nick begreep dat er geen tijd was voor nakaarten. “Iemand zal wel over de rand gekeken hebben en mij hebben gezien, maar er is niets te verliezen. Als ik je niet inhaal, ga dan oost-noordoost tot je bij zee komt, volg dan de dagkustlijn tot je de anderen ziet. Ik zal alles doen om Snels spoorzoeker dwars te zitten. Je kunt beter weggaan.”

Nick wachtte niet op een antwoord: hij rende al naar de voet van het rotspad en sprokkelde onderweg brandstof bijeen. Zijn fakkel was bijna uit, maar hij begon een ruwe houtstapel een paar meter in de spleet, en wist die aan het gloeien te krijgen. Toen snuffelde hij als een razende rond en gooide al het brandbaars dat hij zag in de vier meter brede scheur.

Een druppel werkte zich omlaag door de geul en verdween toen hij het vuur naderde, maar het was nog zo vroeg in de avond dat er nog heel wat zuurstof in zat. Nick was er blij om. Er waren dus nog geen holbewoners met fakkels op het pad, of de druppel zou al eerder vernietigd zijn. Dat gaf hem de tijd.

Toen hij over de stapel tevreden was ging hij Fagin achterna. Zelfs Nick kon het volgen, een anderhalve meter breed spoor van geplette en gebroken planten, behalve waar het liep door holtes die al volstonden met vloeibaar water. Met zijn fakkel kon hij er wel doorgaan, want de vloeistof kon nog veilig geademd worden, maar hij ging er liever omheen. Desondanks haalde hij Fagin na een kilometer in.

“Volhouden,” zei hij. “Ik ga wat sporen uitwissen.” Hij hield de fakkel tegen een struik naast het spoor en tegen het verkruimelde spul van het spoor zelf. Toen maakte hij een wijde boog naar het noorden en stak elke struik die hij langs kwam aan. Een gloeiende band van vuur strekte zich tenslotte uit van Fagins spoor ten oosten van het dorp tot het pad waarlangs de robot uit het noorden was gebracht. Nick meende opgewonden stemmen te horen uit de holen, maar zeker was hij niet. Op topsnelheid rende hij weer naar het noorden en maakte een nieuwe reeks vuren. Die zou je vanaf de rots ook kunnen zien. Misschien zouden de holbewoners erop uitgaan en de route naar het oude dorp afzoeken in plaats van het nieuwe spoor te volgen.

Toen rende hij terug om Fagins spoor te kruisen en hield onderweg de fakkel achter zijn lijf in de hoop dat de gloed vanaf de rots niet te zien was. Zonder veel moeite vond hij het spoor, al was Fagin zo verstandig zoveel mogelijk de dalen te volgen, en tenslotte haalde hij de Leraar in. Fagin luisterde naar zijn relaas, en keurde alles goed.

“Dat was wel het beste wat je kon doen,” zei hij. “Toch zou het me verbazen als we vannacht nog geen gezelschap krijgen.”

“Mij ook niet,” beaamde Nick.

Ondanks dit pessimisme vergleden de uren zonder tekenen van achtervolging. Nicks hogere snelheid stelde hem in staat de robot bij te houden, al moest hij om de poelen heen die de robot zonder meer overstak. De druppels werden helder, en dus gevaarlijk; poelen en meren werden groter, dieper en moeilijker te ontwijken naarmate de dampkring van Tenebra zijn nachtelijke fase-wisseling onderging.