Hal Clement - In twee fasen water

De ochtend bracht geen rust. Gewoonlijk was hun eerste taak een wachtpost te zetten bij de dorpskudde, die in een kom bij het dorp gestald was. De kom bleef wat langer vol water dan zijn omgeving, zodat het ‘vee’ normaal veilig was voor roofdieren totdat de bewakers kwamen. Maar voorlopig waren er eenvoudig niet genoeg mensen beschikbaar voor de wacht bij dorp en kudden.

Daardoor leden ze die morgen verscheidene verliezen, tot Nick zelf de weer tot hun positieven gekomen beesten bijeen kon drijven naar het dorp. Dan was er het probleem van brandhout voor de volgende nacht. Wat dat betreft had hij Snel de volle waarheid verteld. Iemand moest het halen. De nog steeds gehavende Jim en Nancy hadden geen keus; samen moesten ze het werk opknappen, en ze sleepten zo goed en zo kwaad als het ging aan de kar waarop ze de brandstof stapelden. Het was nog nooit gelukt vee te dresseren in het trekken van het vehikel. De beesten weigerden koppig elke lading te verdragen.

De tweede dag waren de meesten weer overeind, zij het niet voor honderd procent, en de zaak liep aanmerkelijk beter, ’s Morgens hielden ze een beraadslaging, waarbij Nick krachtig het voorstel verdedigde om te verhuizen naar het zo akelig ruige terrein dat hij na zijn vlucht uit het holendorp had doorkruist. Een argument waren de vele plekken die alleen bereikbaar waren op een enkel, smal punt, zoals een kloof of een graat, en die daardoor met succes verdedigd konden worden door een kleine groep. Het voorstel werd door Nancy besproken.

“Ik weet niet of het wel een goed plan is,” zei ze. “Ten eerste weten we niet of een van de plaatsen die je beschrijft nog wel zo is als we er komen.” Een aardbeving benadrukte haar bezwaar.

“Wat zou dat,” snauwde Nick. “Er zijn altijd andere. Ik bedoelde geen bepaalde plaats, maar dat gebied in het algemeen.”

“Maar hoe moet Fagin ons vinden? Stel dat eentje naar het holendorp gaat en hem de boodschap brengt, hoe moeten we de weg dan beschrijven? We moeten hem de weg wijzen en dat zou zijn eigen plannen vast doorkruisen — jijzelf meende, terecht geloof ik, dat hij gebruik wil maken van zijn vaardigheid om ’s nachts te reizen zonder vuur.”

Deze weerstand deed een maar al te menselijk gevoel van wrevel in Nick opwellen, maar bijtijds herinnerde hij zich Snel. Hij hield zich voor dat niemand hem met die wilde moest kunnen vergelijken. Trouwens, er zat wel iets in wat Nancy zei, nu hij erbij stil stond.

“Wat voor een plaats had jij gedacht?” vroeg hij. “Je bezwaar over Fagin is wel waar, maar ik kan me geen enkele plaats denken die zo makkelijk te verdedigen is als die kloven in het westen.”

“Fagin had gelijk, dacht ik, toen hij zei dat het dwaas was tegen Snel te vechten,” weerlegde Nancy rustig. “Ik dacht niet aan verdedigen. Als dat moet, dan is alles voor niets geweest. Ik had aan de zee gedacht.”

“Wat?”

“Je weet wel. Je hielp hem in kaart brengen. Naar het oosten is een brok water dat geen water is — tenminste, het droogt overdag niet helemaal uit. Ik weet niet precies meer hoe Fagin het noemde toen we hem verslag uitbrachten…”

“Hij zei dat het vooral zwavelzuur was, wat dat ook is, maar hij kon dat niet controleren,” riep de nog steeds kreupele Dorothy er tussendoor.

“Wat het ook is, het blijft daar, en als we aan de rand zijn moet Fagin ons wel vinden als hij gewoon langs de oever gaat. Hij zal er ook wel een eindje in kunnen gaan, zodat de holenmensen hem niet kunnen volgen.” Een verrast maar goedkeurend gemompel begroette dit idee en even later gebaarde ook Nick zijn instemming.

“Vooruit,” zei hij. “Als niemand iets beters weet verhuizen we naar de rand van de zee. De precieze plaats bepalen we wel als we er zijn en rondgekeken hebben. De kaarten zijn een jaar of twee oud en zullen wel onbetrouwbaar zijn. “De volgende vraag is hoe we erheen gaan. We moeten vaststellen hoeveel we uit het dorp kunnen meenemen en hoe we het dragen. Ik denk dat we kunnen beginnen met de houtkar, maar ik wed dat er plekken zijn waar we hem niet voorbij kunnen krijgen. Hoe we het ook bekijken, we moeten heel wat achterlaten.

“Tenslotte hebben we die boodschap aan Fagin. Die kan wachten tot we er zijn. We kunnen hem niet vertellen waar we zijn voor we dat weten. Ik hoop dat we morgen weg kunnen. Intussen moeten we de tweede kwestie oplossen; ieder die nog een idee heeft, moet het maar zeggen.” Ze gingen uit elkaar, elk naar de taak die hij aankon. Jim en Nancy waren praktisch weer beter en zorgden voor het vee. Nadat zij het baantje hadden overgenomen, waren er geen verliezen meer geleden. Dorothy was bij de kar met alle spullen, die ze hoopten mee te nemen, om haar heen gespreid. Telkens paste ze die weer in de wagen. Hoe ze het ook indeelde, er lagen er altijd meer buiten dan in, en een haast onafgebroken discussie, ruzie zelfs, was aan de gang tussen haar en de overige leden van de groep. Elk wilde zijn eigen bezit meenemen en het kostte heel wat woorden enkelen ervan te overtuigen dat het verlies moest worden gedeeld, want niet alles kon mee.

Toen de reis begon was de ruzie nog niet helemaal over. Nick begon wat meer sympathie te voelen voor Snel: hij ontdekte dat een groep soms een leider nodig had en dat de rede niet altijd toereikend was om zijn volgelingen tot de beste keus te brengen. Nick was gedwongen zijn eerste dwingende bevelen te geven en maakte zich zorgen over het idee dat zeker de helft hem zo langzamerhand wel met Snel vergeleek. Het feit dat ze zonder meer gehoorzaamden had hem eigenlijk uit de droom moeten helpen, maar ja.

De kar was gevaarlijk overladen en iedereen moest uit alle macht trekken, behalve de hoeders. Als er gevochten moest worden, staakten ze het zeulen om de wapens te grijpen. Natuurlijk viel er niet zoveel te vechten: de gemiddelde vleeseter op Tenebra is wel niet zo pienter, maar de meeste gingen die grote groep uit de weg. Een uitzondering waren vooral de zwevers, die toch al meer plant dan dier waren. Deze beesten kon iemand met een speer, die langer was dan hun tentakel, vrij veilig neerhalen; maar zelfs nadat je hun gasblazen had lekgeprikt waren ze een gevaar voor iedereen die in het bereik van de giftige aanhangsels kwam. Verscheidene dieren van de kudde gingen verloren toen een van de monsters er vrijwel middenin viel en twee uit het gezelschap raakten pijnlijk vergiftigd bij deze gelegenheid. Het duurde uren voor ze zonder hulp konden lopen.

Ondanks Nicks droeve voorspelling bleek het mogelijk de kar helemaal tot aan de zee te krijgen. Laat op de tweede dagreis bereikten ze hem, na een paar uur zigzaggen tussen steeds grotere poelen met een trage, olieachtige vloeistof. Zulke poelen hadden ze eerder gezien, natuurlijk. Tegen het eind van de dag ontstonden ze in de holten van hun eigen dal — holten die nog meren waren tegen zonsopgang, maar niet meer dan minieme plassen oleum als de dag verliep. Deze waren groter, ze vulden een veel groter deel van hun bedding.

Ook de grond was anders. De plantengroei was zo dicht als overal, maar vanonder tussen de stengels was de bodem bezet met kwartskristallen. Het vee had er geen hinder van, leek het, maar de voeten van hun eigenaars waren zeker niet zo taai en het voortgaan werd bepaald moeilijker. Zulke kristalmassa’s kwamen ook elders voor, maar dan in geïsoleerde plekken waar je omheen kon. Het zoeken naar een halteplaats ging daarom wat vlugger, en minder behoedzaam, dan anders het geval was geweest. Ze werden het heel gauw eens over een schiereiland, waarvan het grootste deel een heuvel was, tien tot vijftien meter boven de zee, en verbonden met het vasteland door een kristalbezette zadelrug van tien meter breed. Nick was niet de enige van de groep die nog het vraagstuk van gewapende verdediging overwoog. Naast voordelen met het oog daarop, was het schiereiland ook ruim genoeg voor de kudde. Ze leidden en zeulden hun bezittingen de bedding door en de heuvel op en begonnen meteen aan het gebruikelijke karwei: de jacht op brandhout.