Hal Clement - In twee fasen water

Maar wacht eens. Wat konden de holbewoners Fagin eigenlijk doen? Het harde witte spul waarmee de Leraar bedekt was — of van gemaakt was, zover Nick wist — kon wel eens bestand zijn tegen messen en speren. Die vraag was nooit bij Nick of zijn vrienden opgekomen. Misschien was Fagin nu zo gewillig uit angst voor zijn mensen; misschien was hij van plan actief te worden als hij alleen was.

Het zou prettig geweest zijn het met de Leraar te bespreken buiten Snel om. Het opperhoofd kon het natuurlijk praktisch niet afluisteren, want hij kende geen Engels. Maar hij zou begrijpen dat er iets besproken werd, en was best in staat om het uitvoeren van een plan te verhinderen. Stel dat je Snel buiten gehoorsafstand kon lokken — maar als dat mogelijk was, waren alle problemen opgelost. De kern van het probleem lag erin dat Snel zich niet liet paaien.

Goed, het was nacht en het regende dus. De invallers werden momenteel beschermd door de dorpsvuren. Toch, bedacht Nick, beschermde niemand de vuren zelf. Hij keek even omhoog naar de tien tot vijftien meter brede regendruppels die onafgebroken uit de zwarte hemel aandreven en volgde er een tot een punt, een tweehonderdvijftig meter boven zijn hoofd. Daar verdween hij, spookachtig vervagend waar hij de stijgstroom van de dorpsvuren raakte. De druppels recht boven hen bezorgden geen last — niet aan Fagins dorp.

Een nog grotere druppel buiten de dubbele gloeiende beschermingskring had meer gevolgen. Hij daalde op de grond op vijftig meter voorbij een van de buitenste vuren. Zijn voorgangers hadden de grond genoeg afgekoeld zodat hij vloeibaar bleef, dus voor korte tijd kon je zien hoe hij naar de gloed dreef, gestuwd door de convectiestroom van het vuur. Toen vervaagde hij door stralingswarmte, maar Nick wist dat hij er nog was. Hij was kristalhelder geweest, vrij van zwevende zuurstof bellen. Nu was het zuivere stoom, verstoken van het noodzakelijk beginsel van verbranding. Als zijn hoofd ertoe in staat was, had Nick tevreden geknikt toen het vuur in de baan van de onzichtbare wolk plotseling begon te doven en in een paar tellen niet meer te zien was.

Misschien hadden sommigen van de aanvallers het gemerkt, maar ze deden er niets aan. Geen van hen bewoog en het vuur bleef uit. Vijf tellen later had Nick het plan rond.

Hij verliet nu de hut en liep naar de hoofdvoorraad brandstof. Hij belaadde zich met zoveel hij kon dragen en bracht het naar het bouwsel waar de gewonden lagen. Geen van de overvallers hield hem tegen of vroeg iets. Sinds de wapenstilstand hadden ze niet meer gesproken. Snel bouwde hij een vuur in de hut en stak het aan. Toen het gelijkmatig gloeide stak hij er een fakkel mee aan en liep weer naar de houtstapel. Onopvallend stak hij het koude eind van de fakkel in de stapel als om zijn werk bij te lichten. Vervolgens maakte hij nog een paar tochten naar de hut met armen vol brandhout en hij liet de fakkel staan. Tenslotte kon het bouwsel niet meer hout bergen, dus staakte hij het werk. Maar de fakkel liet hij staan.

Hout op Tenebra gloeit als tonder, het vlamt niet. Het duurde even voor de stok tot onderaan gesmeuld was en langer nog voor de toegenomen helderheid in het land om het dorp liet zien, dat de hoofdstapel goed brandde. Zelfs toen kwam er geen reactie bij de invallers. Die hadden zich in een dichte drom verzameld om de robot, die nog op de gewone plaats in het dorpsmidden stond.

Zo langzamerhand waren ruim de helft van de randvuren gedoofd, de meeste in de buitenste kring. Een stuk of twee van de binnenste waren ook uit en Nick voelde al iets van onbehaaglijkheid bij de opeengedrongen holbewoners. Toen de laatste buitenvuren doofden ging er een gemompel door hun rijen en Nick lachte in zijn vuistje. Snel kon wel eens een beetje moeite hebben met zijn mannen, nu hun bescherming tegen de regen uitviel en er geen holen voorhanden waren. Als het gemopper doorging, moest het opperhoofd wel iets doen. Voorzover Nick het zag kon hij alleen hem om hulp vragen, anders niet. Dat zou zijn gezag nogal een deuk geven.

Maar Nick onderschatte de grote kerel. Opeens blafte zijn stem in de buurt van de robot een reeks bevelen, en gehoorzaam rende een tiental mannen uit de rand van de groep naar een vuur dat nog brandde. Nick zag tot zijn verdriet hoe ze daar stokken raapten van de kleine voorraad ernaast, de einden ontstaken en ze meenamen naar de gedoofde hopen. Met de fakkels brandden er drie alweer gauw. Blijkbaar sliepen de holbewoners thuis niet de hele nacht: iemand had zijn vuurtechniek voldoende gevolgd om er een idee van te krijgen. Als ze nu ook iets wisten van stoken… Ze wisten het. Er werd meer hout op het vuur gelegd. Maar tevreden zag Nick dat het veel te veel was; hij hoefde niet lang te wachten voor de kleine voorraad naast elk vuur was uitgeput. De nu als razend gloeiende hoofdvoorraad schenen de holbewoners te houden voor nog een kampvuur. Snel moest wel gauw beslissen als de reserve op was.

En dat kon hij. Gelukkig was het Nick gelukt wakker te blijven, want Snels mannen kondigden hun komst niet aan. Ze kwamen gewoon.

Ze waren ongewapend, wat Nick nogal verbaasde, maar ze naderden de hut zonder aarzelen, net alsof ze verwachtten dat hij opzij zou gaan. Dat deed hij niet en ze hielden halt, de voorste haast een speerlengte van hem af. Misschien wilde hij iets zeggen, maar Nick begon.

“Wat willen jullie? Mijn vrienden zijn gewond en kunnen niet helpen. Er is geen plaats in de hut. Ga naar de andere, als je wilt schuilen.”

“Snel stuurt ons om hout.” Hij zei het kalm, zonder een verborgen anders …, als Nick de toon goed begreep.

“Ik heb net genoeg om mijn eigen vuren deze nacht te laten branden. Je moet de andere stapels nemen.”

“Die zijn op.”

“Dat is mijn schuld niet. Je weet dat hout in een vuur opraakt; je had er niet zoveel op moeten leggen.”

“Dat heb je ons niet gezegd. Snel zegt dat je ons daarom van je eigen hout moet geven. We zagen dat je het haalde en je moet zeggen hoeveel we moeten gebruiken.”

Het was duidelijk dat het opperhoofd althans een deel van Nicks opzet doorzag, maar hij moest er nu wel mee doorgaan.

“Ik zei al, ik heb net genoeg voor dit vuur,” hield hij vol. “Ik geef het niet weg. Wij hebben het zelf nodig.”

Tot zijn verrassing verdween de kerel zonder verder commentaar. Kennelijk ging hij niet verder dan de letter van zijn bevel en ging hij terug voor nieuwe orders. Onder Snels regiem kwam initiatief niet bepaald tot bloei. Nick zag hoe de groep zich bij de menigte voegde en doordrong tot het opperhoofd. Hij keerde zich om en stootte Jim aan. “Jij en Nancy, je kunt beter opstaan,” fluisterde hij. “Snel laat dit niet over zijn kant gaan. Ik zal mijn best doen, jullie vullen mijn munitie aan.”

“Hoe bedoel je?” Nancy was niet meer zo vlug van begrip als anders.

“Met bijlen kan ik niet vechten, dan zijn ze er binnen een paar minuten door. Ik ben moe en traag. Ik ga fakkels gebruiken — je weet hoe het is om je te branden? Zij niet. Ik heb ze gewaarschuwd toen in hun dorp, en ze waren steeds voorzichtig, dus geen van hen heeft er ervaring mee. Nou, die zullen ze krijgen!”

De andere twee stonden al overeind. “Prima,” zei Jim. “We steken fakkels aan en geven ze door wanneer je maar roept. Ga je er mee steken of gooien? Ik heb nooit over een gevecht op deze manier gedacht.”

“Ik ook niet, tot nu toe. Eerst wil ik steken, geef me dus lange. Als ik ga gooien, wil ik echt korte — we kunnen niet hebben dat ze teruggooien en dat gaat niet als ze ze niet kunnen oprapen. Daar zijn ze niet te dom voor — niet bij een lange dagreis!”

Jim en Nancy maakten een gebaar van instemming en begrip en zetten zich aan de stapels brandhout die de vloer haast bedekten. Het vuur brandde vlak bij de deur. Nick ging er weer staan met de anderen aan weerskanten van het vuur, waar ze hem de fakkels zo snel als hij ze hebben wilde konden aanreiken. Alles was in gereedheid toen de groep bij de hut terugkwam.