Hal Clement - In twee fasen water

Hij was nu wat groter, Snel was er zelf bij. Ze naderden tot op vijf meter en Snel was kort en ter zake.

“Als je ons niet bij het hout laat, zullen mijn messen voor je zorgen. Je weet wat ik bedoel.”

“Ik heb het gezien,” gaf Nick toe. “Daarom wil ik niets met je te maken hebben. Als je dichterbij komt, moet je het zelf weten.” Nog nooit had hij Snel onzeker zien aarzelen maar nu scheen het opperhoofd de zin van Nicks woorden toch even af te wegen. Toen was hij weer helemaal zichzelf.

“Goed dan,” zei hij en schoot naar voren met vier speren langs zijn voorarmen.

Nick moest gelijk zijn krijgsplan opgeven: de speren waren langer dan zijn fakkels. Hij wist de punten opzij te slaan voor ze hem troffen, maar hij kon Snel niet raken al waren de speren uit de weg. Zijn haat voor Snel verlamde even zijn verstand en hij smeet de beide linkerfakkels naar de borst van de reus.

Snel dook ineen, net op tijd. De mannen achter hem stonden dicht opeen en de binnensten konden niet snel genoeg uitwijken. Een pijnlijk gejammer uit perse kelen weerklonk toen de toortsen doel troffen en gloeiend kool naar alle kanten strooiden. Het opperhoofd sprong achteruit buiten speerbereik en nam weer een aanvalshouding aan.

“Halve kring,” blafte hij. Vlug en correct gehoorzaamden zijn krijgers en vormden een dunne lijn met Nick in het centrum.

“Nu. Allemaal — grijp hem!” De halve kring kromp ineen en de speerpunten kwamen op de deur af. Nick was niet al te bezorgd. Geen van de aanvallers had een geschikte positie om onder de schubben opwaarts te steken. De stenen punten zouden hem eerder achteruit duwen dan doordringen. Als hij tegen iets hards werd gedrukt zou het natuurlijk anders aflopen. Groter gevaar lag nu in de mogelijkheid dat verschillende mensen hem tegelijk binnen het bereik van hun messen kregen. Dan konden ze hem zo bezighouden dat een speerdrager hem van onder kon raken. Heel even aarzelde hij erover te gooien of te slaan. Toen besliste hij.

“Korte!” beval hij zijn helpers achter hem.

Nancy had al wat korte stokken met hun eind in het vuur.

Ze had ze meteen beet en stak weer nieuwe aan. Misschien tien seconden lang deed Nick zijn best een mitrailleur na te bootsen. Meer dan de helft miste, maar de rest was goed raak. En na drie, vier tellen kwam er een nieuwe complicatie.

Steeds meer brandende fakkels en brokken gloeiend hout bestrooiden de grond voor de deur en de aanvallers kregen het er moeilijk mee. Voeten waren nog gevoeliger voor vuur dan schubben en het resultaat was zacht gezegd nogal verontrustend. Het moet gezegd worden, Snel bleef bij zijn mannen en vocht even moedig. Maar op het laatst had ook hij er genoeg van en hij trok zich een paar meter terug, hinkend en wei. Nick lachte hem uit. “Haal je eigen brandhout maar, vriend Snel! Natuurlijk vind je niets binnen een uur gaans van het dorp. Dat hebben we allang opgemaakt. En al wist je de beste vindplaatsen, dan kon je ze nog niet bereiken in de regen. Maar maak je niet ongerust. We zullen op je passen als je gaat slapen. Ik zou niet willen dat iets jou opat, vriend Snel!”

Het was haast grappig Snels woede te zien. Hij klemde zijn handen om de speerschacht en strekte zich in volle lengte op zijn loopbenen, schokkend van razernij. Een ogenblik zou je wedden dat hij de speren ging wegslingeren of de deur bestormen, dwars door de gloeiende kolen. Nick was op allebei voorbereid maar hoopte op het laatste. Hij stelde zich Snel maar al te graag voor met verbrande voeten.

Maar hij deed geen van beide. Midden in zijn woede bedaarde hij opeens en de speerpunten zakten omlaag alsof hij ze even vergat. Toen schoof hij de wapens naar achter tot hij ze bij het zwaartepunt hield, in de draaghouding, en keerde zich af van de hut. Toen, als terloops, keerde hij weer om en sprak.

“Bedankt, Chopper. Die hulp verwachtte ik niet. Ik zal je nu maar groeten. Dat moet jij ook maar doen, aan je Leraar dan.”

“Maar —”s nachts kan je niet reizen.”

“Waarom niet? Jij toch ook?”

“Maar Fagin dan? Hoe weet je of hij het kan?”

“Jij vertelde dat hij alles kon wat jij kon. En je vertelde dat hij alles zou doen wat wij zeiden. Als hij dat vergeet, of van gedachten verandert, bedankt dan voor jouw voorbeeld. Denk je soms dat hij meer van verbranden houdt dan wij?” Snel grijnsde, stapte vlug naar zijn ploeg en brulde zijn bevelen. Nick begon op zijn minst even luid te schreeuwen.

“Fagin! Heb je dat gehoord? Fagin! Leraar!” In zijn paniek vergat hij de tijd die het steeds kostte voor de Leraar antwoordde, en even overschreeuwde hij de robot. Toen werd het antwoord hoorbaar.

“Wat is er gaande, Nick?” Aan de stem viel niet te horen dat Raeker niet aan het andere eind zat; ze hadden Nicks mensen vaag iets verteld over de “Leraar’-situatie, maar niet de details en onvermijdelijk beschouwden ze de robot als een persoon. Dit was feitelijk voor het eerst dat het verschil maakte. De man die wacht had kende de situatie wel in grote lijnen, hij was door Raeker ingelicht toen hij die afloste, maar hij was niet echt bij Snels aanval en de daaropvolgende wapenstilstand tegenwoordig geweest. Zodoende zeiden Nicks woorden hem niet al te veel.

“Snel gaat direkt naar de holen terug. Hij zegt dat hij je zal verbranden als je niet meegaat. Kun je daar tegen?”

Er was meer aarzeling dan gewoonlijk. Niemand had ooit de temperatuur van het vuur op Tenebra gemeten en de man was niet zó’n ervaren natuurkundige dat hij een gokje kon wagen over de stralingsafgifte. De voornaamste overweging voor hem was de prijs van de robot.

“Nee,” antwoordde hij. “Ik ga wel mee.”

“Wat moeten wij doen?”

Raekers idee dat de dorpsbewoners thuis moesten blijven was een van de dingen die hij zijn aflossing niet had gezegd. Hij had verwacht terug te zijn lang voor het begin van de tocht. Zijn vervanger deed het beste wat hij wist in die omstandigheden.

“Zie maar wat je doet. Mij doen ze niets. Later neem ik wel contact op.”

“Goed.” Nick liet handig na de Leraar aan het eerdere bevel te herinneren. Het nieuwe lag hem meer. Zwijgend zag hij hoe de overvallers op Snels commando zoveel mogelijk fakkels vergaarden van de haast gebluste vuren. Toen dromden ze om de Leraar en lieten een gat in de menigte, aan de kant die hij op moest. Het gebeurde alles zonder een woord, maar de bedoeling was duidelijk. De robot draaide op zijn rupsen en bewoog zuidwaarts met de holbewoners in een drom achter hem aan.

Nick overwoog even of ze nog fakkelhout zouden vinden, voor wat ze hadden op was. Nog voor de Leraar uit het gezicht verdween hield hij zich al met andere dingen bezig.

Hij had nu de vrije hand. Wel, hij vond het nog steeds het beste om het dorp te verlaten. Dat zouden ze zo gauw mogelijk doen. Natuurlijk, voor een paar dagen kon dat niet, tot iedereen weer lopen kon, maar in die tijd konden ze allerlei regelen. Zo was er de vraag waarheen te gaan, en daarmee samenhing de vraag hoe daar te komen — Met een schok drong het tot hem door wat weggaan uit het dorp, met zijn levenslange opeenstapeling van bezittingen en uitrusting, betekende — en hoe weer in contact te komen met Fagin als de verhuizing gebeurd was. Je kon je natuurlijk wijsmaken dat de Leraar ze wel zou vinden, waar ze ook waren, maar Nick was oud en wijs genoeg om de onfeilbaarheid van wie dan ook te betwijfelen, de robot inbegrepen. Er waren dus drie problemen op te lossen. Hij stelde het oplossen uit tot de anderen wakker werden om aan het gesprek deel te nemen, want Nick had er geen behoefte aan om op welke manier dan ook op Snel te lijken.

Het vuur hield het uit tot de ochtend, alleen dankzij het feit dat Nick af en toe de hut rondrende om zuurstof te waaieren in een naderende massa uitgewerkte stoom. Hij kreeg maar weinig slaap toen de laatste buitenvuren uitgingen en dat was al vroeg in de nacht.