Robert Heinlein - Het pad van roem

Daar kon ik niet meer om lachen. Ik bedacht hoeveel ik de zomer dat ik opgeroepen werd geslikt zou hebben als ik zeker was geweest van $100 per maand. Ik schreef dat Congreslid zo goed ik kon een bedankbrief.

Het volgende exemplaar leek rommel. Die was van de Hospitalen Trust N. V. en dus een verzoek om een bijdrage of een folder over ziekenhuisverzekering — maar ik snapte niet waarom iemand in Dublin mij op zijn lijst gezet zou hebben. De Hospitalen Trust vroeg of ik het lot van de Ierse Hospitalen Sweepstake nummer zoveel in mijn bezit had en het officiële reçu? Het lot was verkocht aan J. L. Weatherby. Esq. Het nummer was getrokken in de tweede trekking en was het lot van het winnende paard geweest. J. L. Weatherby was op de hoogte gesteld en had de Hospitalen Trust N.V. medegedeeld dat hij het lot van de hand had gedaan aan E. C. Gordon en dat hij na ontvangst van het reçu dit aan betrokkene had toegezonden.

Was ik die ‘E. C. Gordon’, had ik het lot, had ik het reçu? H.T.N.V. zou een spoedig antwoord op prijs stellen. Het laatste exemplaar van de stapel droeg een stempel van het Veldpostkantoor. Er zat een reçu van de Ierse Sweepstake in — en een briefje: Dit zou een lesje voor me moeten zijn om nooit meer te pokeren. Hoop dat je er wat op wint — J. L. WEATHERBY. Het poststempel was meer dan een jaar oud.

Ik staarde ernaar en pakte toen de papieren die ik door de Universa had meegesjouwd. Ik vond het bijbehorende lot. Er zaten bloedvlekken op, maar het nummer was duidelijk. Ik keek naar de brief. Tweede trekking —

Ik begon de loten onder fel licht te onderzoeken. De andere waren vervalsingen. Maar het watermek van dit lot en dit reçu was zo scherp als op een bankbiljet. Ik weet niet waar Weatherby dat lot gekocht had, maar hij had het niet gekocht van de dief die mij het mijne verkocht.

Tweede trekking — ik had niet geweten dat er meer dan een was. Maar trekkingen zijn afhankelijk van het aantal loten dat er verkocht is, in eenheden van £120.000. Ik had alleen de resultaten van de eerste gezien.

Weatherby had het reçu naar Moeders adres in Wiesbaden gestuurd en het moet in Elmendorf geweest zijn toen ik in Nice was — was toen naar Nice gegaan en weer terug naar Elmendorf omdat Rufo een doorzendadres achtergelaten had bij American Express ; Rufo had natuurlijk alles van me afgeweten en stappen genomen om mijn verdwijning te dekken.

Op die morgen meer dan een jaar geleden toen ik in een café in Nice zat had ik een winnend lot en was het reçu al gepost. Als ik die Herald Tribune verder had in gekeken dan de persoonlijke advertenties zou ik de resultaten van de tweede trekking gevonden hebben en nooit op die advertentie hebben geantwoord.

Ik zou $140.000 in ontvangst genomen hebben en Ster niet voor een tweede keer hebben gezien —

Maar zou Hare Wijsheid haar hoop hebben lateni verijdelen? Zou ik geweigerd hebben mijn ‘Helena van Troje’ te volgen, alleen maar omdat ik mijn zakken vol geld had?

Ik legde de twijfel in mijn voordeel uit. Ik zou die Roemvolle Weg in ieder geval gevolgd zijn!

Dat hoopte ik tenminste.

De volgende morgen telefoneerde ik de fabriek en ging toen naar een bank waar dezelfde procedure gevolgd werd die ik in Nice al twee maal had meegemaakt.

Ja, het lot was in orde. Kon de bank van dienst zijn bij de in ontvangstname? Ik bedankte ze en ging weg. Een klein mannetje van de Fiscus stond me voor mijn deur op te wachten —

Het scheelde niet veel — Hij belde aan toen ik naar de Hospitalen Trust N. V. zat te schrijven.

Even later vertelde ik hem dat ik dat om de donder niet van plan was! Ik liet het geld in Europa en ze konden ernaar fluiten! Hij zei vriendelijk dat ik die houding niet moest aannemen, dat ik alleen maar uitraasde, dat de Fiscus het niet prettig vond geld aan aanbrengers te betalen, maar dat ze dat toch zouden doen als mijn daden aantoonden dat ik trachtte belasting te ontduiken.

Ze hadden me te pakken. Ik ontving $140.000 en betaalde er Uncle Sam $103.000 van. Het vriendelijke kleine mannetje wees erop dat het zo beter was; er waren zo vaak mensen die de betaling uitstelden en dan in moeilijkheden kwamen.

Als ik in Europa geweest was, zou het $140.000 in goud geweest zijn — maar nu was het $37.000 in papier — want vrije en soevereine Amerikanen mogen geen goud hebben. Ze mochten eens een oorlog beginnen, of communist worden of zoiets. Nee, ik kon de $37.000 niet in goud in Europa laten; dat was ook illegaal. Ze waren heel beleefd.

Ik stuurde 10 procent, $3.700, naar Sgt. Weatherby en vertelde hem het verhaal. Ik nam $33.000 op en stichtte een studiefonds voor mijn bloedverwanten, dat zo gemanipuleerd werd dat mijn familie er pas van af zou weten als het nodig was. Ik deed een schietgebedje en hoopte dat het nieuws over het lot Alaska niet zou bereiken. In de kranten in Los Angeles heeft het nooit gestaan, maar het nieuws werd toch verspreid; ik merkte dat ik op talloze lijsten van klaplopers voorkwam, kreeg brieven die me gouden bergen beloofden, brieven die om leningen vroegen of geschenken eisten.

Pas een maand later besefte ik dat ik de Inkomstenbelasting van de Staat Californië vergeten was. Uit de officiële papierentroep ben ik nooit wijs geworden.

Ik keerde terug naar het tekenbord, zwoegde ’s avonds met mijn boeken, keek een beetje naar de televisie en ging in de weekends wat schermen.

Maar ik had steeds die droom —

De eerste keer was vlak nadat ik die baan gekregen had en nu had ik hem iedere nacht —

Ik bevind me op die lange, lange weg en dan sla ik een bocht om en dan rijst daar een kasteel voor me op. Het is mooi, er wapperen wimpels van de torens en er slingert een oprijlaan naar de ophaalbrug. Maar ik weet, ik weet gewoon, dat er een prinses in de kerkers gevangen wordt gehouden.

Dat gedeelte is altijd hetzelfde. De bijzonderheden wisselen. De laatste tijd verschijnt het vriendelijke mannetje van de Fiscus op de weg en zegt dat hier tol betaald moet worden — 10 procent meer dan wat ik ook heb.

Andere keren is het een politie-agent en die leunt tegen mijn paard (dat heeft soms vier en soms acht benen) en schrijft een bon voor belemmering van het verkeer, rijden met een verlopen rijbewijs, geen gehoor geven aan een stopsein en onbeschofte insubordinatie. Hij wenst te weten of ik een vergunning heb om die lans te dragen? — en vertelt me dat de jachtwet vereist dat ik iedere draak die ik dood moet voorzien van een etiket.

Andere keren dat ik die bocht omga komt er een dichte golf snelverkeer op me af, vijf rijen dik. Dat is de akeligste.

Ik begon dit te schrijven nadat de dromen begonnen waren. Ik kon me niet naar een psychiater zien gaan en zeggen: ‘Luister eens, dok, ik ben held van mijn vak en mijn vrouw is Keizerin in een ander universum —’ en ik had er nog minder zin in op zijn divan te gaan liggen en hem te vertellen dat mijn ouders me als kind mishandelden (dat hebben ze niet gedaan) en hoe ik erachter ben gekomen wat kleine meisjes eigenlijk waren. (dat is mijn zaak).

Ik besloot mijn gemoed te verlichten op een schrijfmachine. Ik kikkerde er wel wat van op maar het deed de dromen niet ophouden. Maar ik heb een nieuw woord geleerd: ‘geaccultureerd’. Dat is wat er gebeurt als iemand van de ene beschaving naar een andere overgaat met een ongelukkige overgangsperiode dat hij er niet bij hoort. Die Indianen die je in steden in Arizona ziet, die helemaal niets doen, alleen maar etalages kijken of zomaar staan te staan. Acculturatie. Ze horen er niet bij.

Ik zat in een bus op weg naar mijn oor-neus-keel-arts — Ster heeft me toegezegd dat haar behandeling plus die op Centrum me voorgoed voor verkoudheid zou behoeden — en dat is ook zo; ik loop niets op. Maar zelfs geneeskundigen die Lang-Leven toedienen kunnen menselijke weefsels niet tegen gifgas beschermen; de smog in Los Angeles kreeg me te pakken. Mijn ogen brandden, mijn neus zat verstopt -twee maal per week werden er afschuwelijke dingen met mijn neus gedaan. Ik parkeerde mijn auto altijd en ging dan naar Wilshire met de bus, omdat dichtbij parkeren onmogelijk was.