Robert Heinlein - Het pad van roem

En ik voel mezelf ook niet schuldig. Als een man enige egards heeft voor de gevoelens van een meisje dan is er één ding dat hij niet weigeren kan: een revanche vrijpartijtje, als zij dat wenst. En ik zal ook niet doen alsof ik dat niet ook wilde. Maar ik voelde me de hele reis naar Los Angeles ontdaan. Niet vanwege haar man, die was niet gekrenkt. Niet vanwege Joanie, zij was niet overrompeld en het was ook niet waarschijnlijk dat ze berouw zou hebben. Joanie is een best kind en had haar karakter goed aangepast aan een onmogelijke gemeenschap.

Maar ik voelde me toch ontdaan.

Een man moet de meest vrouwelijke hoedanigheid van een vrouw niet hekelen. Ik wil het duidelijk maken dat kleine Joanie net zo lief en net zo mild geweest was als de jongere Joanie die me met zo’n grandioos gevoel het Leger in had gestuurd. De schuld lag bij mij; ik was veranderd. Mijn klachten zijn gericht tegen de hele beschaving zonder dat het individu meer dan een spikkeltje blaam treft. Ik zal die zeer bereisde culturoloog en losbol, Dr. Rufo, citeren:

‘Omar, als je thuiskomt, verwacht dan niet te veel van je vrouwelijke landgenoten. Je zult ongetwijfeld teleurgesteld worden en die arme lieverdjes treft geen blaam. Omdat de Amerikaanse vrouwen door de omstandigheden van hun seksuele instincten beroofd zijn, compenseren ze dat door dwang-belangstelling in rituelen bij het dode omhulsel van seks... en ieder van hen is ervan overtuigd dat ze ‘intuïtief’ het juiste ritueel kent om de dode tot leven te wekken. Dat weet ze en niemand hoeft haar wat anders te vertellen... zeker niet de man die het ongeluk heeft bij haar in bed te liggen. Probeer dat dus niet. Je maakt haar óf woedend óf je deprimeert haar. Daarmee doe je een aanval op die meest Heilige van alle Koeien: de mythe dat vrouwen alles van seks afweten, alleen al doordat ze vrouw zijn.’

Rufo had zijn voorhoofd gefronst. ‘De gemiddelde Amerikaanse vrouw is er van overtuigd dat ze een genie is als couturière, als binnenhuis-architecte, als kookster van de haute cuisine en altijd als courtisane. Gewoonlijk heeft ze het op vier punten mis. Maar probeer niet haar dat aan het verstand te brengen.’

Hij had er aan toegevoegd: ‘Tenzij je er een te pakken kunt krijgen die niet ouder is dan twaalf jaar en je haar kunt afzonderen, in het bijzonder van haar moeder — en zelfs dan is het vermoedelijk al te laat. Maar je moet me niet verkeerd begrijpen; het is gelijk verdeeld. De Amerikaanse man is ervan overtuigd dat hij een groot krijgsman, een groot staatsman en een groot minnaar is. Steekproeven bewijzen dat hij de plank net zo ver mis slaat als zij. Of nog verder. Historisch-cultureel gesproken zijn er duidelijke tekenen dat eerder de Amerikaanse man dan de vrouw in jouw land de seks heeft vermoord.’

‘Maar wat kan ik eraan doen?’

‘Wip af en toe over naar Frankrijk. De Franse vrouwen zijn bijna net zo onwetend, maar lang niet zo eigenwijs en vaak heel bevattelijk.’

Toen mijn vliegtuig landde zette ik me het onderwerp uit het hoofd omdat ik van plan was een poosje als een kluizenaar te leven. Ik heb in het Leger geleerd dat geen seks gemakkelijker is dan een honger-rantsoen — en ik had serieuze plannen.

Ik had besloten zo conventioneel te zijn als ik van nature ben, met hard werken en een levensdoel. Ik had die Zwitserse bankrekeningen kunnen gebruiken om de playboy uit te hangen. Maar ik was een playboy geweest en het is mijn stijl niet.

Ik had de grootste plezierreis in de geschiedenis gemaakt — ik zou het niet geloven als ik niet zoveel buit had. Nu was het tijd om me te vestigen en lid te worden van Anonieme Helden. Een held zijn is oké. Maar een gepensioneerde held — eerst is hij een vervelende vent en dan wordt hij een schooier.

Mijn eerste stopplaats was Caltech. Ik kon me nu het beste veroorloven en Caltechs enige mededinger is waar ze geprobeerd hebben seks volkomen buiten de wet te stellen. Ik had in 1942-45 genoeg van dat ellendige kerkhof gezien.

De hoogleraar die over de toelatingen ging was niet bemoedigend. ‘Meneer, Gordon, weet U dat we er meer afwijzen dan we aannemen? Evenmin kunnen we Uw staat van dienst ten volle honoreren. Dat is geen blaam op Uw vorige universiteit — en we geven ex-militairen graag een kans — maar deze school stelt hogere normen. Nog iets, U zult Pasadena niet goedkoop vinden om te leven.’

Ik zei dat ik graag zou beginnen op welk niveau ze me ook wilden plaatsen en toonde hem mijn banksaldo (een van mijn banksaldo’s) en bood hem een cheque aan voor een jaar collegegeld. Dat wilde hij niet accepteren, maar hij ontdooide wat. Ik verliet hem met de indruk dat er wel een plaatsje gevonden zou worden voor E. C. ‘Omar’ Gordon.

Ik ging naar de benedenstad en zette de machinerie in werking om me wettelijk ‘Omar’ in plaats van ‘Evelyn Cyril’ te maken. Toen ging ik een baantje zoeken. Ik vond er een in de Vallei als jongste tekenaar bij een afdeling van een dochtermaatschappij van een handelsmaatschappij, die banden, machines voor voedsel fabrieken en andere dingen maakte — in dit geval projectielen. Dit was een onderdeel van het Rehabilitatie-Plan Gordon. Een paar maanden aan een tekenbord zouden me weer op dreef helpen en ik was van plan ’s avonds te studeren en me netjes te gedragen. Ik vond een gemeubileerde flat in Sawtelle en kocht een tweedehands Ford om te forensen.

Toen voelde ik me ontspannen; ‘Heer Held’ was begraven. Alles wat daar van over was was Vrouwe Vivamus die boven de televisie hing. Maar ik had haar eerst in mijn hand gebalanceerd en dat deed me goed. Ik besloot een salle d’armes te zoeken en me bij een club aan te sluiten. Ik had in de Vallei ook een boogschuttersbaan gezien en de leden van de Amerikaanse Schietvereniging moesten ’s zondags toch ook ergens schieten. Ik hoefde niet opgeblazen te worden —

Inmiddels zou ik de buit in Zwitserland vergeten. Die was betaalbaar in goud, niet in voddige papiertjes en als ik het met rust liet zou het waarschijnlijk meer — misschien veel meer — waard worden door inflatie dan door beleggingen. Op een goede dag zou het het kapitaal zijn om mijn eigen zaak te openen.

Daar had ik mijn zinnen op gezet: baas. Een loonslaaf, zelfs in de schaal waar Uncle Sam hem meer dan de helft afpakt, is toch een slaaf. Maar ik had van Hare Wijsheid geleerd, dat een baas opgeleid moest worden; ik kon ‘Baas’ niet met goud kopen.

Zo kwam ik tot rust. Mijn naamsverandering kreeg zijn beslag ; Caltech verklaarde dat ik uit kon zien naar een verhuizing naar Pasadena — en de nagezonden post kwam aan.

Moeder stuurde die naar mijn tante, zij zond hem door naar het hoteladres dat ik eerst had opgeveven en tenslotte bereikte hij mijn flat. Een gedeelte bestond uit brieven die meer dan een jaar tevoren in Amerika gepost waren naar Z.O. Azië, toen naar Duitsland gezonden waren, daarna naar Alaska en nog meer tussenstations voor ik ze in Sawtelle las.

Een ervan offreerde weer die goedkope beleggingsdienst; deze keer was het nog 10 procent voordeliger voor me. Een andere was van de coach van de universiteit — op blanco briefpapier en met een krabbel ondertekend. Hij vertelde dat bepaalde personen vastbesloten waren het seizoen met veel tamtam te openen. Zou $250 per maand me van gedachten doen veranderen? Ik moest hem thuis opbellen, op zijn kosten. Die verscheurde ik.

De volgende was van de Veteranen-Administratie, gedateerd vlak na mijn demobilisatie. Naar aanleiding van een proces was uitgemaakt dat ik wettelijk een ‘oorlogswees’ was en recht had op $100/maand voor onderwijs tot drieëntwintig-jarige leeftijd.

Ik lachte zo hard dat ik pijn in mijn kaken kreeg.

Na wat rommel kwam er een van een Congreslid. Hij had de eer me mede te delen, dat hij, in samenwerking met de Veteranen van Oorlogen in den Vreemde een groep speciale wetsontwerpen had ingediend om onrechtvaardigheden te herstellen die voortgekomen waren uit tekortkomingen bij het op de juiste wijze vaststellen van personen die ‘Oorlogswezen’ waren, dat de wetsontwerpen met algemene stemmen waren aangenomen en dat het hem genoegen deed te kunnen zeggen dat een ervan die op mij betrekking had mij toestond mijn opleiding tot mijn zevenentwintigste verjaardag voort te zetten, aangezien mijn driëentwintigste verjaardag verstreken was voor de vergissing was hersteld. Ik verblijf, hoogachtend, enz.