Robert Heinlein - Het pad van roem

Ster was zo gelukkig als een kind met nieuw speelgoed. Ik ook. Ik voelde weer wapens over mijn schouders en wilde op draken gaan jagen.

Het was een bal dat veel leek op een bal op Aarde. (Volgens Rufo hebben alle rassen overal dezelfde recreatie: in drommen samenkomen om te dansen, te drinken en te kletsen. Hij beweerde dat herenfuiven en dameskransjes symptomen zijn van een ongezonde beschaving. Ik zal hem niet tegenspreken.) We liepen trots een staatsie-trap af, de muziek hield op, de mensen staarden en snakten naar adem — en Ster genoot ervan een sensatie te zijn. De muzikanten begonnen ongelijk weer te spelen en de gasten keerden terug tot de negatieve beleefdheden die de Keizerin gewoonlijk eiste. Maar we bleven de aandacht trekken. Ik had gedacht dat het verhaal van de Opsporing van het Ei een staatsgeheim was omdat ik er nooit over had horen praten. Maar zelfs als het wel bekend was, zou ik toch verwacht hebben dat de bijzonderheden alleen aan ons drieën bekend waren.

Zo was het niet. Iedereen wist wat die kostuums te betekenen hadden en nog veel meer. Ik stond bij het buffet cognac naar binnen te slaan en een reuzensandwich te eten die ik zelf had verzonnen toen ik aangesproken werd door de zuster van Sheherezade, de mooie. Ze behoorde tot een van de menselijke-maar-anders-dan-wij rassen. Ze was gekleed in robijnen zo groot als je duim en redelijk ondoorschijnende stof. Ze was op blote voeten ongeveer één meter twee-en-zestig, woog misschien vijftig kilo en haar middel kon niet meer dan achtendertig centimeter geweest zijn, wat twee andere maten die dat helemaal niet nodig hadden nog beter deed uitkomen. Ze was een brunette met de scheefste ogen die ik ooit gezien had. Ze zag eruit als een mooie poes en ze keek naar me zoals een kat naar een vogeltje kijkt.

‘Zelf,’ verkondigde ze.

‘Spreek.’

‘Sverlani. Wereld —’ (Naam en code — ik had er nooit van gehoord.) ‘Studente Voedselontwerper, mathematico-sybaritisch.’

‘Omar Gordon. Aarde. Militair.’ Ik liet de identificatie van de Aarde achterwege: ze wist wel wie ik was.

‘Vragen?’

‘Vraag.’

‘Is zwaard?’

‘Is.’

Ze keek ernaar en haar pupillen verwijdden zich. ‘Is-was zwaard vernietigen constructiebewaker Ei?’ (’Is dit hier aanwezige zwaard afgezien van theoretische afwijkingen ontstaan door de overgangen tussen universa, in opeenvolgende ruimte-tijd de directe opvolger van het zwaard dat gebruikt is om de Nooit-geborene te doden?’ De dubbele tijd van het werkwoord, tegenwoordig-verleden, bepaalt en negeert het begrip dat identiteit een onbetekenende abstractie is — is dit het zwaard dat je daadwerkelijk gebruikt hebt in de alledaagse betekenis en houd me niet voor de gek, soldaat, ik ben geen kind meer.)

‘Was-is,’ stemde ik toe. (Ik was er en ik garandeer dat ik het aldoor tot hier toe gevolgd heb, dus het is het nog.’)

Ze hijgde een beetje en haar tepels werden hard. Om elke tepel was het multi-universele patroon geschilderd, of misschien wel getatoeeerd, dat we ‘De Muren van Troje’ noemen — en haar reactie was zo hevig dat Iliums wallen het weer begaven.

‘Aanraken?’ vroeg ze smekend.

‘Aanraken.’

‘Twéémaal aanraken?’ (’Mag ik het alsjeblieft aanraken om het te kunnen voelen? Ik wil het zo heel erg graag! Ik vraag te veel en je hebt het recht te weigeren, maar ik garandeer dat ik het niet zal beschadigen.’) — ze kunnen een heleboel zeggen met een paar woorden, maar het gaat om de manier waarop.

Ik wilde het liever niet, niet Vrouwe Vivamus. Maar ik ben nu eenmaal als was in de handen van mooie meisjes. ‘Aanraken... tweemaal,’ gaf ik met tegenzin toe. Ik trok mijn zwaard en overhandigde het haar met de stootplaat naar haar toe, op mijn hoede om het te grijpen voor ze iemand in zijn oog of zichzelf in haar voet stak.

Ze nam het behoedzaam aan met opengesperde ogen en open mond, greep het bij de stootplaat in plaats van bij het gevest. Ik moest het haar tonen. Haar hand was veel te klein; haar handen en voeten waren net als haar middel ultraslank. Ze ontdekte het opschrift. ‘Betekent?’

Dum vivimus, vivamus is niet gemakkelijk te vertalen, niet omdat ze het niet zouden begrijpen, maar omdat het is als water naar de zee dragen. Hoe anders zouden ze leven? Maar ik probeerde het. ‘Tweemaal leven aanreiken. Eten. Drinken. Lachen.’

Ze knikte bedachtzaam, stak toen in de lucht met gekromde pols en een uitstekende elleboog. Ik kon het niet verdragen, dus ik nam het haar af, zakte langzaam in een scherm-gevechtsstand, deed een hoge uitval, en herstelde me — een zo elegante beweging dat zelfs grote ruige mannen er voordelig in uitkomen. Daarom leren balletdanseressen schermen.

Ik bracht het saluut en gaf het haar terug, en zorgde toen dat haar rechterelleboog en -pols en linkerarm op hun plaats kwamen — daarom betalen balletdanseressen maar half tarief, het is enig voor de schermmeester. Ze deed een uitval en prikte bijna een gast in zijn linkerbil.

Ik nam het terug, wreef het af en stak het in de schede.

‘Zelf springen over zwaard?’

Ik verslikte me. Als ze de betekenis ervan begreep — of als ik dat deed — werd me op de meest subtiele manier die ik op Centrum ooit had meegemaakt een oneerbaar voorstel gedaan. Gewoonlijk is het recht op de man af. Maar Ster zou de bijzonderheden van onze huwelijksceremonie toch zeker niet rondverteld hebben? Rufo? Ik had het hem niet verteld, maar Ster misschien wel.

Toen ik niet antwoordde, maakte ze het duidelijk en dempte haar stem niet. ‘Zelf nietmaagd nietmoeder nietzwanger vruchtbaar.’

Ik verklaarde zo beleefd als de taal toestaat, en dat is niet erg beleefd, dat ik al een afspraak had. Ze liet het onderwerp varen en keek naar mijn sandwich. ‘Bijten aanraken proeven?’

Dat was een andere kwestie; ik gaf hem haar. Ze nam een flinke hap, kauwde nadenkend en keek aangenaam verrast.

‘Vreemdsoortig. Primitief. Fors. Grote onenigheid. Goede kunst.’ Toen verdween ze, me verbaasd achter latend.

Binnen tien minuten werd de vraag me weer gesteld. Er werden me meer voorstellen gedaan dan op enig ander feest op Centrum en ik ben ervan overtuigd dat het zwaard verantwoordelijk was voor de grote vraag. Op elke bijeenkomst werden me natuurlijk voorstellen gedaan; ik was de gemaal van Hare Wijsheid. Ik had een orang-oetan kunnen zijn en dan waren me nog aanbiedingen gedaan. Sommige behaarden leken op orang-oetans en werden als gezelschap geaccepteerd, maar ik had er ook nog als een kunnen ruiken. En me slechter gedragen. De waarheid was dat vele dames nieuwsgierig waren naar waar de Keizerin mee naar bed ging en het feit dat ik een wilde, of op z’n best een barbaar was, maakte ze nog nieuwsgieriger. Er bestond geen taboe tegen het aanbod op een presenteerblaadje en ik kreeg er heel wat.

Maar ik was nog in de wittebroodsweken. Trouwens, als ik al die voorstellen had aangenomen zou ik op mijn wenkbrauwen gelopen hebben. Maar ik vond het leuk om ze te horen toen ik eenmaal niet meer in elkaar kromp bij de ‘Soda? — of ginger ale?’ — ronduitheid er van; het is goed voor de moraal om gevraagd te worden.

Toen we ons die avond uitkleedden zei ik: ‘Plezier gehad, schat?’

Ster geeuwde en grinnikte: ‘Dat heb ik zeker. En jij ook, oude Padvinder. Waarom heb je dat poesje niet thuisgebracht?’

‘Welk poesje?’

‘Je weet best welk poesje. Dat je schermen leerde.’

‘ Miauw! ’

‘Nee, nee, lieve. Je had haar moeten laten komen. Ik hoorde haar haar beroep noemen en er is een sterk verband tussen goed koken en goed —’

‘Vrouw, je praat te veel!’

Ze ging van Engels over tot Neviaans. ‘Ja, Heer Echtgenoot. Ik zal geen geluid te berde brengen dat niet ongevraagd aan door liefde gekwelde lippen ontspringt.’

‘Geliefde Vrouwe Echtgenote... waterfee van de Zingende Wateren —’