Robert Heinlein - Het pad van roem

Heb ik je verteld wat er met de snoodaards gebeurde? Niets. Hun Poorten werden vernietigd; ze zijn geïsoleerd tot ze het sterrenreizen ontwikkelen. Dat is meer dan genoeg volgens de slordige normen van het Keizerrijk. Hunne Wijsheden koesteren nooit wrok.

Centrum is een heerlijke planeet, hij lijkt op de Aarde, maar dan zonder de fouten van de Aarde. Er is duizenden jaren aan gedokterd om er een Droomland van te maken. Van woestijnen, sneeuw en oerwoud werd genoeg gespaard voor recreatie; men heeft het klaar gespeeld overstromingen en andere rampen te voorkomen.

Het is niet overbevolkt, maar heeft een grote bevolking voor zijn grootte — die van Mars maar met oceanen. De zwaartekracht aan de oppervlakte is ongeveer die van de Aarde (een hogere constante, voor zover ik begrepen heb.) Ongeveer de helft van de bevolking is op doorreis, omdat het vele natuurschoon en de unieke culturele bezittingen — middelpunt van twintig universa — het tot een paradijs voor toeristen maken.

Alles wordt gedaan voor het comfort van bezoekers met de allesomvattende grondigheid van de Zwitsers maar met behulp van een technologie die op Aarde niet bekend is.

Ster en ik hadden op een dozijn plaatsen over de hele planeet woningen (en nog talloze andere in andere universa); ze varieerden van paleizen tot een kleine vissershut, waar Ster zelf kookte. Meestal woonden we in een flat in een kunstmatige berg waar Het Ei en zijn personeel waren ondergebracht; de belendende percelen waren hallen, vergaderzalen, secretariaat, enz. Als Ster zin had om te werken wilde ze zulke dingen graag in de buurt hebben.

Maar de ambassadeur van een stelsel of de keizer van een honderdtal stelsels die op bezoek was, had net zoveel kans om bij ons thuis uitgenodigd te worden als een landloper aan de achterdeur van een villa in Beverly Hills heeft om in de salon te worden genodigd.

Maar als Ster hem mocht, bracht ze hem wel eens mee om ’s avonds laat een hapje te eten. Dat heeft ze eens gedaan — een grappige kabouter met vier armen en de gewoonte zijn gebaren te tapdansen. Maar ze deed niet aan officiële ontvangsten, redevoeringen, ontvangsten van Padvindsters, het leggen van eerste stenen, het uitroepen van speciale ‘Dagen’, het afleggen van ceremoniële bezoeken, het tekenen van papieren, het ontkennen van geruchten, noch aan een van die tijdverspillende zaken waaraan heersers en V.I.P.’s op Aarde doen.

Ze raadpleegde personen, liet ze dikwijls van andere universa komen, en ze had al het nieuws van overal tot haar beschikking, georganiseerd in een systeem dat in de loop van eeuwen was ontwikkeld. Door middel van dit systeem besliste ze welke problemen aandacht verdienden. Eén chronische klacht was dat het Keizerrijk ‘levensbelangrijke kwesties’ negeerde — en dat was ook zo. Hare Wijsheid sprak zich alleen uit over problemen die ze zelf uitzocht; het kardinale punt van het systeem was dat de meeste problemen zichzelf oplosten.

We gingen veel uit; we hielden allebei van feesten en voor Hare Wijsheid en Haar Gemaal was er keuze in overvloed. Er bestond één negatief protocol: Ster accepteerde noch bedankte voor uitnodigingen, ze kwam als ze er zin in had en stond niet toe dat er drukte om haar gemaakt werd. Dit was een drastische wijziging voor het gezelschapsleven in de hoofdstad, omdat haar voorganger een formeler protocol had opgelegd dan dat van het Vaticaan.

Een gastvrouw klaagde tegen mij dat het sociale leven zo saai was geworden onder de nieuwe regering — kon ik daar niet wat aan doen?

Dat deed ik. Ik ging op zoek naar Ster en vertelde haar de opmerking, waarop we vertrokken en naar een dronkemansartiestenbal gingen — een luau!

Centrum is een dergelijk ratjetoe van culturen, rassen, gebruiken en stijlen, dat er weinig regels zijn. Het voornaamste onveranderlijke gebruik was: leg mij jóuw gebruiken niet op.

De mensen droegen wat ze thuis gewend waren, of ze experimenteerden met andere modes; iedere bijeenkomst leek op een gekostumeerd bal zonder vastgestelde vermommingen.

Een gast kon spiernaakt op een sjiek feest verschijnen zonder dat daar over gepraat werd — en sommigen deden dat ook, een kleine minderheid. Ik bedoel geen niet-menselijken of behaarde mensen; die dragen geen kleren. Ik bedoel mensen die er in New York in Amerikaanse kleren zouden uitzien alsof ze thuis waren — en anderen die zelfs op 1’Île du Levant de aandacht zouden trekken omdat ze helemaal geen haar hebben, zelfs geen wenkbrauwen. Dat is voor hen een bron van trots; het toont hun ‘superioriteit’ over ons behaarde apen, ze zijn er net zo trots op als de arme blanken in Georgia er trots op zijn dat ze geen negers zijn. Daarom verschijnen ze vaker naakt dan andere menselijke rassen. Ik vond hun verschijning verbijsterend, maar je raakt eraan gewend.

Ster droeg buitenshuis kleren, dus ik ook. Ster liet nooit een gelegenheid voorbijgaan om zich op te doffen, een beminnelijke zwakheid die het soms mogelijk maakte haar Keizerlijke status te vergeten. Ze droeg nooit twee maal hetzelfde en probeerde telkens weer wat nieuws — en was teleurgesteld als ik het niet merkte. Sommige dingen die ze uitzocht zouden zelfs op een strand aan de Rivièra hartverlammingen veroorzaakt hebben. Ze vond dat het toilet van een vrouw een fiasco was tenzij de mannen het van haar lichaam wilden rukken.

Eén van Sters meest geslaagde uitrustingen was het eenvoudigste. Rufo was toevallig bij ons en ze kreeg het plotseling in haar hoofd zich te kleden zoals we gekleed waren geweest bij de opsporing van het Ei — en patsboem er waren kostuums beschikbaar, of misschien wel naar maat gemaakt; Neviaanse kleding is bijzonder ongewoon op Centrum. Met dezelfde spoed werden bogen, pijlen en pijlkokers tevoorschijn gebracht en we waren weer Robin Hoods. Ik vond het heerlijk om Vrouwe Vivamus om te gespen; ze had sedert de grote zwarte Toren onaangeraakt aan de muur van mijn studeerkamer gehangen.

Ster stond met haar voeten gespreid, vuisten op de heupen, hoofd achterover met glinsterende ogen en een verhit gezicht. ‘O, dit is enig! Ik voel me heerlijk, ik voel me jóng! Lieveling, beloof me, beloof me plechtig dat we op een keer weer op avontuur zullen uitgaan! Ik krijg er zo schoon genoeg van om verstandig te zijn.’

Ze sprak Engels, omdat de taal van Centrum zich slecht leent voor dergelijke denkbeelden. Het is een mengtaal met import en wijzigingen van duizenden jaren, en heeft geen verbuigingen, is vlak.

‘Mij best,’ gaf ik toe. ‘Wat zeg jij ervan, Rufo? Ga je weer mee over de Roemvolle Weg?’

‘Als ze die geasfalteerd hebben.’

‘Onzin. Je gaat mee, ik ken jou. Waar en wanneer, Ster? Het komt er niet op aan ‘waarheen’ — alleen maar ‘wanneer’. Sla het feest over en laten we nu gaan.’

Plotseling was ze niet vrolijk meer. ‘Lieveling, je weet dat ik dat niet kan. Ik ben nog niet op een derde van mijn opleiding.’

‘Ik had dat Ei kapot moeten slaan, toen ik het vond.’

‘Wees niet boos, lieveling. Laten we naar het feest gaan en pret maken.’

Dat deden we. Reizen op Centrum geschiedt door materialisatie, kunstmatige ‘Poorten’ die geen ‘toverij’ (of misschien juist meer) vereisen; je stelt je bestemming in zoals je op een knopje in een lift drukt, dus in de steden is geen verkeersprobleem — en duizenden andere onaangename dingen zijn er ook niet. Vanavond verkoos Ster nog voor de plaats van bestemming uit te stappen, een eind door een park te lopen en een grootse entree te maken. Ze weet hoe goed een maillot haar lange benen en stevige billen doet uitkomen; ze wiegde met haar heupen als een Hindoevrouw.

Mensen, we waren een sensatie! Er worden op Centrum geen zwaarden gedragen, behalve misschien door bezoekers. Pijlen en bogen zijn ook een rara avis. We waren zo opvallend als een geharnaste ridder op Fifth Avenue.