Robert Heinlein - Het pad van roem

Ik wist binnen drie seconden dat ik een beter schermer tegenover me had dan ik ben, met een pols van staal maar toch zo lenig als een slang in de aanval. Hij was de enige schermer die ik ooit ontmoet heb die de eerste en achtste positie gebruikte — gebruikte bedoel ik, net zo lief als de zesde en de vierde. Iedereen leert ze en mijn eigen leermeester liet ze me net zoveel oefenen als de andere zes — maar de meeste schermers gebruiken ze niet; ze kunnen er wel toe gedwongen worden, onhandig en vlak voordat ze een punt verliezen.

Ik zou geen punt, maar mijn leven verliezen — en ik wist, lang voor het einde van die eerste lange frasering dat het tien tegen één mijn leven was dat ik op het punt stond te verliezen.

En toch begon die idioot bij het eerste gekletter te zingen!

Het bovenstaande was lang genoeg voor minstens dertig bijna geslaagde pogingen om me te doden en bij het laatste woord bevrijdde hij zich net zo glad en onverwacht als hij tot de aanval was overgegaan.

‘Kom, kom, knaap!’ zei hij. ‘Doe mee! Wou je me alleen laten zingen? Wou je sterven als een pias terwijl er dames toekijken? Zing! — en neem op elegante wijze afscheid, waarbij je laatste rijm je doodsgereutel evenaart.’ Hij stampte met zijn rechterlaars een flamencopas. ‘Probeer het! De prijs is toch hetzelfde.’

Ik sloeg mijn ogen niet neer bij het geluid van zijn laars; het is een oud foefje, sommige schermers stampen bij iedere aanval, iedere schijnaanval, met de kans dat het lawaai zijn tegenstander zal doen schrikken, hem uit zijn evenwicht brengt of hem terug doet trekken, wat de ander dan een punt opbrengt. Daar was ik voor de laatste keer ingetrapt nog voor ik me begon te scheren.

Maar zijn woorden brachten me op een idee. Zijn uitvallen waren kort — volledig uitstrekken is mooidoenerij voor schermdegens, veel te gevaarlijk voor het werk in ernst.

Maar ik had me langzaam teruggetrokken met mijn rug tegen de muur. Weldra, als hij weer tot de aanval overging, zou ik een tegen die muur geprikte vlinder zijn of struikelen over iets wat ik niet zag, ondersteboven rollen en gespietst worden als papier in een park. Ik durfde die muur achter me niet te verlaten.

Wat het ergste was, Ster kon nu elk ogenblik uit dat rattenhol achter me tevoorschijn komen en zou gedood kunnen worden terwijl ze opdook, zelfs als ik erin slaagde hem op hetzelfde ogenblik te doden. Maar als ik hem andersom kon dwingen — mijn geliefde was een praktische vrouw; geen ‘sportiviteit’ zou haar stalen lemmet uit zijn rug houden.

Maar de gelukkige inval was dat als ik hem volgde in zijn waanzin, trachtte te rijmen en te zingen, hij me aan de gang zou houden, geamuseerd om te zien wat ik kon presteren voor hij me doodde.

Maar ik kon me niet veroorloven er te lang over te doen. Zonder dat ik het gevoeld had, had hij me in mijn onderarm geprikt. Niets dan een bloedige schram die Ster in een kwestie van minuten kon helen — maar het zou spoedig mijn pols verzwakken en ik kwam erdoor in het nadeel voor de lagere stoten. Bloed maakt je greep glibberig.

‘Eerste strofe,’ kondigde ik aan, terwijl ik vooruit sprong en nauwelijks tot de aanval overging, floret-à-floret. Dat respecteerde hij, viel niet aan, speelde met de punt van mijn lemmet, kleine tegenstoten en parerend zo licht als een veertje. Zo wilde ik het hebben, ik begon in een cirkel te bewegen terwijl ik begon te reciteren — en hij liet me mijn gang gaan:

‘Kom, kom, ouwe jongen!’ zei hij berispend. ‘Niet stelen. Eerlijk duurt te lang. En het rijm en de scandering gaan kreupel. Laat je lied dansend over je lippen komen.’

‘Ik zal het proberen,’ stemde ik toe, me nog steeds op de juiste manier bewegend. ‘Tweede strofe —

en ik viel hem aan.

Het ging niet helemaal op. Hij was, zoals ik gehoopt had, een heel klein beetje verslapt, kennelijk verwachtend dat ik voort zou gaan met schijnaanvallen, elkaar alleen met de punten rakend, terwijl ik reciteerde.

Ik had hem nauwelijks overrompeld maar hij week niet terug, maar pareerde sterk en plotseling bevonden we ons in een onhoudbare toestand, corps-à-corps, forte-à-forte, bijna tête-à-tète.

Hij lachte me in mijn gezicht uit en sprong tegelijk met mij achteruit, zodat we weer en garde stonden. Maar ik voegde er iets aan toe. We hadden alleen met de punt van het zwaard geschermd. De punt is sterker dan de snede maar mijn wapen had beide en iemand die gewend is aan de punt schrikt soms van een houw. Terwijl we uit elkaar gingen tikte ik met mijn lemmet tegen zijn hoofd.

Het was mijn bedoeling het open te splijten. Daar had ik geen tijd voor, er zat geen kracht achter, maar hij kreeg rechts op zijn voorhoofd een snee tot bijna aan zijn wenkbrauw.

‘ Touché! ’ riep hij. ‘Goed gedaan. En goed gezongen. Laat me de rest horen.’

‘Goed,’ stemde ik toe, voorzichtig tijd trachtend te winnen. Ik wachtte er op dat het bloed in zijn ogen zou lopen. Een schedelwond is de bloederigste vleeswond en ik verwachtte hier heel wat van. En schermen is iets eigenaardigs ; je gebruikt je verstand eigenlijk niet, daar gaat het veel te vlug voor. Je pols denkt en vertelt je voeten en je lichaam wat ze moeten doen met voorbijgaan aan je hersens — alles wat jij denkt is voor later.

Ik vervolgde:

Ik raakte hem in zijn onderarm, zoals hij bij mij had gedaan, maar erger. Ik dacht dat ik hem te pakken had en buitte mijn voordeel uit. Maar hij deed iets waar ik wel van gehoord had, maar wat ik nooit had gezien : hij trok zich snel terug, gooide zijn zwaard op en ving het met zijn andere hand. Dat was niets voor mij — een rechtse schermer vindt het vreselijk het te moeten opnemen tegen een linkshandige; het brengt alles uit zijn evenwicht, terwijl een linkshandige gewend is aan de foefjes van de rechtse meerderheid — en deze zoon van een heks was net zo sterk, net zo vaardig met zijn linkerhand. Nog erger, hij keerde me nu zijn oog toe dat niet vol bloed zat.

Hij raakte me weer, op mijn knieschijf, een brandende pijn, en het maakte me langzamer. In weerwil van zijn wonden, die veel erger waren dan de mijne, wist ik, dat ik het niet veel langer zou kunnen uithouden. We begonnen er ernstig werk van te maken.

Er bestaat een tegenstoot in de tweede positie, wanhopig gevaarlijk, maar schitterend — als je het er goed afbrengt. Ik had er verscheidene wedstrijden en epée mee gewonnen als er niets anders op het spel stond dan een puntenaantal. Het begint uit de zesde positie; eerst pareert je tegenstander. Dan laat je je degen langs de zijne glijden, cirkelt er om heen en dringt tegelijkertijd op tot de punt doel treft. De tekortkoming ervan is, dat het, tenzij het op volmaakte wijze gedaan wordt, te laat is voor pareren en tegenstoot; je loopt met je borst in de punt van zijn zwaard.

Ik probeerde niet er mee te beginnen, niet tegen deze schermmeester; ik dacht er alleen maar aan.

We bleven tijd winnen, allebei uitstekend. Toen deed hij enigszins een stap terug terwijl hij pareerde en gleed bijna uit in zijn eigen bloed.