Robert Heinlein - Het pad van roem

Maar daardoor hadden Rufo en ik onze linkerhand vrij. We gingen met ons gezicht naar buiten gekeerd met getrokken zwaard staan, strekten onze linkerhand achteruit en die greep Ster stevig vast. Ze stond precies in het midden, met haar benen gespreid en stevig neergepoot. Ze was gekleed in hetgeen beroepshalve voor heksen vereist is als ze zwaar werk te doen hebben, n.1. nog geen haarspeld. Ze zag er luisterrijk uit, verward haar, schitterende ogen en verhit gezicht en ik betreurde het dat ik haar mijn rug moest toekeren.

‘Klaar, mijn dappere ridders?’ vroeg ze; er klonk opwinding in haar stem.

‘Klaar,’ verklaarde ik.

‘ Ave, Imperatrix, nos morituri te —’

‘Scheid daarmee uit, Rufo! Stilte! ’ Ze begon zangerig te spreken in een mij onbekende taal. De haren in mijn nek gingen overeind staan.

Ze zweeg, kneep veel harder in onze handen en riep, ‘ Nu! ’

Zo plotseling als een dichtgesmeten deur bevind ik me als een Booth Tarkington-held in een Mickey Spillane-situatie.

Ik heb niet eens tijd om te kreunen. Daar is dat ding voor me, gereed om me neer te slaan, dus ik steek mijn zwaard in zijn ingewanden en ruk het weer los terwijl hij besluit naar welke kant hij om zal vallen; dan dien ik zijn maat dezelfde dosis toe. Een ander zit neergehurkt en tracht langs de benen van zijn bendegenoten heen op mijn benen te schieten. Ik heb het zo druk als een eenarmige bever die aan het behangen is en merk nauwelijks de ruk aan mijn riem, als Ster haar zwaard terugpakt.

Dan merk ik het wel, omdat zij de vijand doodt die me wil neerschieten. Ster is overal tegelijk, zo naakt als een kikker en twee maal zo levendig. Tijdens de overgang had ik een gevoel gehad als in een dalende lift en de plotseling verminderde zwaartekracht had vervelend kunnen zijn als we de tijd gehad hadden om er aan toe te geven.

Ster maakt er gebruik van. Na de knaap neergestoken te hebben die trachtte me neer te schieten, zeilt ze over mijn hoofd en het hoofd van een nieuwe lastpost, steekt hem in zijn nek terwijl ze hem passeert en dan is hij geen lastpost meer.

Ik denk dat ze Rufo te hulp komt, maar ik heb geen tijd om te kijken. Ik hoor hem achter me grommen en daardoor weet ik dat hij nog steeds meer uitdeelt dan hij incasseert.

Plotseling gilt hij: ‘ Liggen! ’ en er komt iets tegen mijn kuiten aan en ik val — ik kom slap neer zoals het hoort en sta op het punt weer overeind te komen als ik besef dat Rufo er de oorzaak van is. Hij ligt op zijn buik naast me en schiet met wat een geweer moet zijn op een bewegend doel buiten op de vlakte, hij ligt zelf achter het lijk van een van onze speelgenoten. Ster ligt ook op de grond, maar ze vecht niet. Iets heeft een gat gemaakt door haar rechterarm tussen de elleboog en de schouder.

Om me heen scheen er niets anders in leven te zijn, maar op honderdvijftig tot tweehonderd meter afstand waren doelen, die snel naderbij kwamen. Ik zag er een vallen, hoorde Zzzzt en rook bij me in de buurt verzengd vlees. Er lag een van die geweren over een lijk links van me; ik greep het en probeerde te begrijpen hoe het werkte. Het had een schouderband en een buis, die een loop zou moeten zijn; verder zag niets er bekend uit.

‘Zo, mijn Held.’ Ster krabbelde naar me toe met haar gewonde arm achter zich aanslepend en een spoor van bloed achterlatend. ‘Aanleggen als een geweer en zo richten. Er is een knopje onder je linkerduim. Druk daarop. Dat is alles — geen afwijking, geen elevatie.’

En geen terugslag zoals ik ondervond toen ik een van de hollende gestalten met het vizier volgde en op het knopje drukte. Er spoot rook uit en hij viel. ‘Dodelijke straal’ of laserstraal of wat dan ook — aanleggen, op het knopje drukken en iedereen die aan de andere kant staat verlaat het feest met een brandgat.

Ik kreeg er nog een paar te pakken, ik werkte van rechts naar links en tegen die tijd had Rufo me de doelen voor de voeten weggemaaid. Nergens bewoog zich nog iets, voor zover ik zien kon.

Rufo keek om zich heen. ‘Blijf maar liever liggen, Baas.’ Hij rolde naar Ster, opende haar verbandtrommel aan zijn riem en bracht provisorisch en snel een kompres op haar arm aan. Toen wendde hij zich tot mij. ‘Hoe erg ben jij gewond, Baas?’

‘Ik? Geen schrammetje.’

‘Wat is dat dan op je tuniek? Ketchup? Vandaag of morgen zal iemand je licht nog eens uitblazen. Laat eens kijken.’

Ik liet hem mijn jasje opendoen. Iemand had met een zaag een gat in mijn linkerzij onder de ribben gemaakt. Ik had het niet gemerkt en niet gevoeld — tot ik het zag en toen deed het pijn en voelde ik me misselijk. Ik keur geweld dat me aangedaan wordt ten sterkste af. Terwijl Rufo het verbond keek ik om me heen om te vermijden er naar te kijken.

We hadden er een stuk of twaalf om ons heen gedood en nog een stuk of zes die gevlucht waren — en ik denk dat we allen gedood hadden die op de vlucht geslagen waren. Hoe? Hoe kan een hond van dertig kilo, die als wapens alleen maar zijn tanden heeft een gewapende man aanvallen, neerslaan en gevangen houden? Antw: door zich met hart en ziel voor de aanval in te zetten.

Ik denk dat we arriveerden toen de wacht werd afgelost op de plek die bekend staat als een Poort — en als we met onze zwaarden in de schede gearriveerd waren zouden we verslagen zijn. Zoals de zaken stonden hadden we er al een hoop gedood voor de meesten wisten dat er een gevecht aan de gang was. Ze waren totaal verslagen, gedemoraliseerd, en we slachtten de rest af, met inbegrip van hen die trachten ‘m te smeren. Karate en vele serieuze vormen van gevecht (boksen is niet serieus, dat is niets dat aan regels gebonden is) — werken allemaal op dezelfde manier: alles of niets, met hart en ziel tot de aanval overgaan zonder angst. Dit zijn niet zozeer bekwaamheden als een geesteshouding.

Ik had tijd om wijlen onze vijanden te onderzoeken; er lag er een met zijn gezicht naar me toe met zijn buik open. ‘Igli’s’ zou ik ze willen noemen, maar dan het goedkope model. Geen schoonheid en geen navels en niet veel hersens — vermoedelijk geconstrueerd om één ding te doen: vechten en trachten in leven te blijven. Wat ook een beschrijving van ons is — maar wij deden het sneller.

Ik werd misselijk van naar ze te kijken dus keek ik naar de lucht. Geen verbetering — het was geen fatsoenlijke lucht en ik kon hem maar niet scherp krijgen. Hij krioelde en de kleuren waren verkeerd, ze vloekten als sommige abstracte schilderijen. Ik keek weer naar onze slachtoffers, die er bijna plezierig uitzagen vergeleken bij die ‘lucht’.

Terwijl Rufo mij behandelde sjorde Ster zich in haar maillot en trok haar laarzen aan. ‘Kan ik rechtop gaan zitten om mijn jasje aan te trekken?’ vroeg ze.

‘Nee,’ zei ik. ‘Misschien denken ze dat we dood zijn.’ Rufo en ik hielpen haar zich verder aan te kleden zonder dat een van ons boven de barrikade van lijken uit kwam. Ik ben er zeker van dat we haar arm pijn deden maar ze zei alleen maar: ‘Bevestig mijn zwaard voor mijn linkerhand. Wat nu, Omar?’

‘Waar zijn de kousenbanden?’

‘Die heb ik. Maar ik ben er niet zeker van dat ze zullen werken. Dit is een zeer merkwaardige plaats.’

‘Zelfvertrouwen,’ zei ik tegen haar. ‘Dat heb je een paar minuten geleden tegen mij gezegd. Laat die hersentjes van je geloven dat je het doen kunt.’ We stelden ons en onze bagage, die nu vermeerderd was met drie ‘geweren’ plus vuistwapens van hetzelfde soort, op en richtten toen de eikenhouten pijl op de Anderhalve-Kilometer Hoge Toren. Die overheerste een hele kant van het landschap, het was meer een berg dan een gebouw, zwart en monsterachtig.

‘Klaar?’ vroeg Ster. ‘Nu moeten jullie beiden ook geloven!’ Ze krabbelde met haar vinger in het zand. ‘Vooruit!’

We gingen. Toen we eenmaal in de lucht waren realiseerde ik me wat een open doel we vormden — maar op de grond vormden we ook een doel voor iedereen die in de toren zat en als we waren gaan lopen was het nog erger geweest.