Robert Heinlein - Het pad van roem

‘Maar waarom zou je de ratten niet doden en dan met de draken afrekenen?’

‘En de zwijnen hun gang laten gaan? Alsjeblieft, Heer Echtgenoot, in deze kwestie weet ik alle antwoorden niet; ik weet alleen maar dat het verstoren van een natuurlijk evenwicht een zaak is die slechts met angst en beven — en een veelzijdige computer — benaderd kan worden. De Nevianen schijnen er zich bij neer te leggen de draken niet lastig te vallen.’

‘Wij gaan ze kennelijk wel lastig vallen. Zal dat het verdrag verbreken?’

‘Het is geen echt verdrag, van de Nevianen is het volkswijsheid en van de draken een voorwaardelijke reflex — of misschien instinct. En we gaan geen draken lastig vallen als we het kunnen vermijden. Heb je de plannen met Rufo besproken? Als we er zijn is er geen tijd meer voor.’

Dus besprak ik met Rufo hoe we draken zouden doden terwijl Ster toeluisterde en haar laatste voorbereidingen beëindigde. ‘Goed,’ zei Rufo somber, ‘het is beter dan rustig zitten afwachten zoals een oester in zijn halve schelp wacht tot hij wordt opgegeten. Waardiger. Ik ben een beter boogschutter dan jij — of althans net zo goed — dus ik zal de achterkant nemen omdat ik vanavond niet zo behendig ben als anders.’

‘Als je maar klaar staat om te ruilen als hij zich omdraait.’

‘Zorg jij maar dat je klaar staat, Baas. Ik zal klaar zijn om de allerbeste reden die er is — mijn geliefde huid.’

Ster was klaar en Rufo had de vouwdoos ingepakt en op zijn rug gebonden terwijl we het een en ander bespraken. Ze bevestigde ronde kousenbanden boven iedere knie van ieder van ons, liet ons toen op de rots zitten met het gezicht naar onze bestemming gekeerd. ‘Die eikenhouten pijl, Rufo.’

‘Ster, is dit niet uit het boek van Albertus Magnus?’

‘Zoiets,’ zei ze. ‘Mijn formule is betrouwbaarder en de ingrediënten die ik op de kousenbanden gebruik, bederven niet. Alsjeblieft, Heer Echtgenoot, ik moet me concentreren op mijn toverij. Leg de pijl zo neer dat hij naar de grot wijst.’

Dat deed ik. ‘Is het zo nauwkeurig?’ vroeg ze.

‘Als de kaart die je me hebt laten zien nauwkeurig is, dan wel. Hij is precies gericht op wat mijn doel geweest is sinds we de weg verlaten hebben.’

‘Hoe ver weg is het Bos van de Draken?’

‘Eh, luister eens, mijn liefste, als we toch door de lucht gaan, waarom gaan we dan niet rechtstreeks naar de grot en slaan we de draken over?’

Ze zei geduldig: ‘Ik wou dat dat kon. Maar dat woud is van boven zo dicht dat we bij de grot niet recht kunnen dalen, daar is geen ruimte voor. En de dingen die hoog boven in die bomen wonen zijn erger dan draken. Ze —’

‘Alsjeblieft!’ zei Rufo. ‘Ik bén al zeeziek en we zijn nog niet eens van de grond.’

‘Later, Omar, als je het dan nog weten wilt. In ieder geval kunnen we niet het risico lopen ze tegen te komen — en dat zal ook niet gebeuren; ze blijven hoger dan de draken kunnen komen, dat moeten ze wel. Hoe ver is het naar het woud?’

‘Mmm, dertien kilometer volgens die kaart en de afstand die we afgelegd hebben — en dan niet meer dan drie naar de Grot van de Poort.’

‘Goed. Jullie moeten allebei je armen stevig om mijn middel leggen en onze lichamen moeten elkaar zoveel mogelijk raken; het moet op ons allemaal evenveel inwerken.’ Rufo en ik omarmden haar ieder met een arm en sloegen onze handen om haar buik in elkaar. ‘Zo is het goed. Stevig vasthouden.’ Ster schreef getallen op de rots naast de pijl.

Hij zeilde de nacht in en wij er achter aan. Ik begrijp niet hoe je kunt vermijden dit toverij te noemen, omdat ik geen enkele manier weet om Buck Rogers-gordels in elastieken kousenbanden in te bouwen. O, als je dat liever wilt, dan hypnotiseerde Ster ons en gebruikte daarna psi-krachten om ons dertien kilometer ver te dragen. ‘Psi’ is een beter woord dan ‘toverij’; eenlettergrepige woorden zijn sterker dan meerlettergrepige — zie Winston Churchills redevoeringen. Ik begrijp geen van beide woorden, net zomin als ik uit kan leggen waarom ik nooit verdwaal. Ik vind het alleen maar belachelijk dat anderen wel verdwalen.

Als ik in dromen vlieg, doe ik dat op twee manieren: de ene is een zwanenduik en dan schiet ik neer en dwarrel en maak bokkensprongen: de andere is zitten op de Turkse manier net als de Kleine Verlamde Prins en voortzeilen louter door de kracht van je persoonlijkheid.

Wij deden het op de laatste manier, alsof we vlogen in een zweefvliegtuig zonder zweefvliegtuig. Het was een prachtige nacht om te vliegen (alle nachten in Nevia zijn prachtig; ze hebben me verteld dat het er in het regenseizoen vlak voor de dageraad regent) en de grootste maan verzilverde de grond onder ons. De bossen werden minder dicht en werden bosjes bomen; het woud waar we heen koersten tekende zich zwart af tegen het verschiet, veel hoger en geweldig veel indrukwekkender dan de mooie bossen achter ons. Ver weg naar het westen ving ik een glimp op van de velden van het huis Lerdki.

We waren ongeveer twee minuten in de lucht geweest toen Rufo zei: ‘Neem me niet kwalijk’ en zijn hoofd omkeerde. Hij moet geen zwakke maag hebben; we kregen geen spatje. Het leek wel een boog van een fontein. Dat was het enige incident gedurende een volmaakte vlucht.

Vlak voor we de hoge bomen bereikten zei Ster krachtig: ‘ Amech! We bleven hangen als een helikopter en maakten ons gereed voor een loodrechte drie-achtersten-landing. De pijl lag voor ons op de grond, weer volkomen levenloos. Rufo borg hem weer in zijn pijlenkoker. ‘Hoe voel je je?’ vroeg ik. ‘En hoe gaat het met je been?’

Hij slikte. ‘Been gaat goed. De grond gaat op en neer.’

‘Stil!’ fluisterde Ster. ‘Hij is zo weer in orde. Maar stil, als je leven je lief is.’

Enige ogenblikken later gingen we op weg, ikzelf met getrokken zwaard voorop, Ster achter me en Rufo haar als een schaduw volgend met een pijl op zijn boog en paraat. De verandering van maanlicht in zware schaduwen was verblindend en ik kroop voorwaarts voelend naar boomstammen en biddend dat er geen draak op het pad zat dat mijn richtingknobbel aangaf. Ik wist natuurlijk wel dat draken ’s nachts slapen, maar ik stel geen vertrouwen in draken. Misschien stonden de vrijgezellen wel op wacht, net als vrijgezellenbavianen doen. Ik wilde de ereplaats wel aan St. Joris afstaan en genoegen nemen met een plaatsje meer achteraan.

Eén keer hield mijn neus me tegen; een wolkje oude muskus. Ik bleef staan en werd me langzaam bewust van een vorm ter grootte van een makelaarskantoor — een draak die lag te slapen met zijn kop op zijn staart. Ik leidde ze er omheen zonder leven te maken en hopend dat mijn hart niet zo luidruchtig bonsde als het leek.

Mijn ogen waren nu beter aangepast, maakten gebruik van iedere manestraal die omlaag druppelde — en toen gebeurde er wat anders. De grond was bemost en een beetje fosforiserend zoals een rottende boomstam soms is. Niet veel. O, maar heel weinig. Maar het was net als met een donkerekamer-lamp, die bijna niets is als je binnengaat maar later meer dan genoeg licht geeft. Ik kon nu bomen zien en de grond — en draken.

Ik had eerder gedacht, o, wat zijn een paar dozijn draken in een groot bos? Er is veel kans op dat we er geen één zien, net zo als je bijna nooit herten ziet in een bos waar herten voorkomen.

De vent die de parkeervergunning voor de hele nacht pacht in dat bos kan een fortuin maken als hij eenmaal verzonnen heeft hoe hij draken moet laten betalen. Toen we eenmaal goed konden zien was er altijd wel een in de buurt.

Het zijn natuurlijk geen draken. Nee, ze zijn veel lelijker. Het zijn hagedisachtigen, lijken nog het meest op tyrannosaurus rex — een groot achterdeel en zware achterpoten, een zware staart en kortere voorpoten, die ze of gebruiken om te lopen of om hun prooi vast te houden. De kop bestaat voornamelijk uit tanden. Het zijn omnivoren terwijl ik begrepen heb dat t.rex alleen maar vlees at. Daar schiet je niets mee op; de draken eten vlees als ze het te pakken kunnen krijgen, ze geven er de voorkeur aan. Bovendien hebben deze niet-zo-erge-namaak-draken het charmante kunstje geleerd hun eigen rioolgas te verbranden. Maar geen enkele evolutionaire spitsvondigheid kan als vreemd beschouwd worden als je het vergelijkt met de manier waarop octopi de liefde bedrijven.