Robert Heinlein - Het pad van roem

‘Zoals jij ze beschreven hebt, kan het verschil alleen van belang zijn voor een andere draak. Bijna drie meter tot de schouders, ieder een paar ton en tanden zolang als mijn onderarm — ze hoeven alleen nog maar vuur te spuwen.’

‘O, maar dat doen ze. Heb ik je dat niet verteld?’

Ik zuchtte. ‘Nee, dat heb je niet.’

‘Ze spuwen niet echt vuur. Daar zouden ze aan dood gaan. Ze houden hun adem in als ze vlammen werpen. Het is moerasgas — methaan — uit het spijsverteringskanaal. Het is een willekeurige oprisping met zelfontbranding door een enzyme dat afgescheiden wordt tussen de eerste en tweede rij tanden. Het gas ontvlamt als het aan de lucht wordt blootgesteld.’

‘Het kan me niets schelen hoe ze het doen; het zijn vlammenwerpers. Nou? Hoe verwacht je dat ik met ze zal afrekenen?’

‘Ik had gehoopt dat je daar je eigen denkbeelden over had. Zie je,’ voegde ze er verontschuldigend aan toe, ‘ik had dit niet bedoeld. Ik verwachtte niet dat we langs deze weg zouden komen.’

‘Nou — vrouw, laten we terug gaan naar dat dorp. Dan gaan we onze vriend de omroeper beconcurreren — ik wed dat we beter kunnen kletsen dan hij.’

‘Heer Echtgenoot!’

‘Laat maar. Als je wenst dat ik elke woensdag en zaterdag draken dood, sta ik tot je dienst. Dat brandende methaan — spuiten ze dat aan weerskanten?’

‘O, alleen maar van voren. Hoe zou het nu aan weerskanten kunnen?’

‘Gemakkelijk. Moet je het model van volgend jaar maar eens zien. Stil nu; ik denk over de te volgen tactiek. Ik zal Rufo nodig hebben. Ik neem aan dat hij al eerder draken gedood heeft!’

‘Ik geloof niet dat iemand er ooit een gedood heeft, Heer Echtgenoot.’

‘Zozo. Mijn prinses, ik ben gevleid door het vertrouwen dat je in me stelt. Of is het wanhoop? Antwoord maar niet, ik wil het niet horen. Houd je koest en laat me denken.’

Bij de volgende boerderij werd Rufo naar binnen gestuurd om regelingen te treffen voor het terugzenden van de langpaarden. Ze waren van ons, geschenken van de Doral, maar we moesten ze terugzenden omdat ze niet zouden kunnen leven waar wij heengingen — Muri had me beloofd dat ze een oogje op Ars Longa zou houden en haar zou afrijden. Rufo kwam terug met een boerenkinkel op een zwaar ploeg-dier zonder zadel — hij verschoof telkens tussen het tweede en derde paar benen om de rug van het dier te sparen en hij hield het door zijn stem in bedwang.

Toen we waren afgestegen, onze bogen en pijlenkokers gepakt hadden en op het punt stonden om op weg te gaan, kwam Rufo naar ons toe. ‘Baas, Mest Poot verlangt vurig de held te begroeten en zijn zwaard aan te raken. Zal ik hem afpoeieren?’

Rang brengt verplichtingen zowel als voorrechten met zich mee. ‘Laat hem maar komen.’

De jongen, uit zijn krachten gegroeid en met dons op zijn kin naderde gretig, struikelde over zijn voeten en maakte toen zo’n overdreven dienaar dat hij bijna viel. ‘Ga staan, jongeman,’ zei ik. ‘Hoe heet je?’

‘Rakker, Heer Held,’ antwoordde hij met schelle stem. (’Rakker’ moet volstaan. De Neviaanse betekenis was net zo ruig als Jocko’s moppen.)

‘Een stoere naam. Wat wil je worden als je volwassen bent?’

‘Een held, Heer! Net als U.’

Ik dacht erover hem over de stenen op de Roemvolle Weg te vertellen. Maar die zou hij gauw genoeg vinden als hij die weg ooit aflegde — en het zou hem óf niet kunnen schelen óf hij zou omdraaien en het hele dwaze gedoe vergeten. Ik knikte goedkeurend en verzekerde hem dat er voor een flinke kerel altijd ruimte aan de top was in het Helden-beroep — en dat hoe lager het begin was hoe groter de glorie... werk dus hard en studeer hard en wacht de goede gelegenheid af. Hij moest op zijn hoede zijn maar altijd tegen vreemde dames praten; hij zou het avontuur op zijn weg vinden. Toen liet ik hem mijn zwaard aanraken, maar het niet in zijn hand nemen. Vrouwe Vivamus is van mij en ik zou liever mijn tandenborstel uitlenen.

Toen ik jong was ben ik eens voorgesteld aan een Congreslid. Hij had hetzelfde vaderlijke geklets opgedist waar ik nu plagiaat op pleegde. Net als bidden; baat het niet, het schaadt ook niet en ik merkte dat ik oprecht was toen ik het zei en dat was die Congresman ongetwijfeld ook. Och, misschien zou het enige schade kunnen aanrichten want de jongeman zou op de eerste kilometer van die weg gedood kunnen worden. Maar dat is beter dan op je oude dag bij het vuur te zitten, op je tandvlees te zuigen en na te denken over alle kansen die je gemist hebt en alle meisjes waarmee je niet naar bed bent geweest. Vind je ook niet?

Ik kwam tot de conclusie dat de gelegenheid Rakker zo belangrijk voorkwam, dat er iets speciaals moest gebeuren, dus grabbelde ik in mijn zak en vond een Amerikaans kwartje. ‘Hoe heet je verder, Rakker?’

‘Alleen maar ‘Rakker’ Heer. Van het huis Lerdki, natuurlijk.’

‘Voortaan zul je drie namen dragen, want ik zal je een van de mijne geven.’ Ik had er een die ik niet nodig had, ik vond Omar Gordon mooi genoeg. ‘Flash’ niet, omdat ik die naam nooit erkend heb. Mijn bijnaam uit het Leger ook niet; die zou ik nog niet op de muur van een latrine schrijven. ‘Easy’ was degene die ik over had. Ik had ‘E.C.Gordon’ altijd liever gebruikt dan ‘Evelyn Cyril Gordon’ en op school was mijn naam van ‘E.C.’ ‘Easy’ geworden vanwege mijn stijl van leven — ik liep nooit harder en drukte me nooit meer dan de gelegenheid vereiste.

‘Bij volmacht mij verleend door het Hoofdkwartier U.S.-Leger Commando Z.O. Azië verordonneer ik, Held Omar, dat gij van nu af aan bekend zult staan als Lerdki ’t Rakker Easy. Draag de naam met ere.’

Ik gaf hem het kwartje en toonde hem George Washington op de voorkant. ‘Dat is de vader van mijn huis, een groter held dan ik ooit zijn zal. Hij was groot en trots, sprak de waarheid en vocht voor het recht zoals hij dat zag tegen een geweldige overmacht. Tracht op hem te lijken. En hier — ik draaide het om — is het zegel van mijn huis, het huis dat hij stichtte. De vogel vertegenwoordigt moed, vrijheid en verheven idealen.’ (Ik vertelde hem niet dat de Amerikaanse Adelaar krengen eet, nooit iets aanvalt dat net zo groot is als hij en spoedig uitgestorven zal zijn — hij vertegenwoordigt die idealen werkelijk. Een symbool vertegenwoordigt elke betekenis die je eraan hecht.)

Rakker Easy knikte heftig en de tranen begonnen te vloeien. Ik had hem niet aan mijn bruid voorgesteld; ik wist niet of zij hem wenste te ontmoeten. Maar ze deed een stap vooruit en zei vriendelijk: ‘Rakker Easy, onthoud de woorden van Heer Held. Bewaar ze als een schat en je zult er je hele leven plezier van hebben.’

De jongen liet zich op zijn knieën vallen. Ze raakte zijn haar aan en zei: ‘Sta op, Lerdki ’t Rakker Easy. Sta rechtop.’

Ik nam afscheid van Ars Longa en zei dat ik als ze een braaf meisje was nog wel eens terug zou komen. Rakker Easy keerde terug met de langpaarden achter zich aan en wij trokken de bossen in met pijlen op onze bogen en Rufo als achterhoede. Er stond een bord waar we de weg van gele baksteen verlieten; vrij vertaald luidde het: GIJ DIE HIER BINNENTREEDT, LAAT ALLE HOPE VAREN.

(Een letterlijke vertaling doet denken aan Yellowstone Park: ‘Waarschuwing — de dieren in deze bossen zijn niet tam. Reizigers worden gewaarschuwd de weg niet te verlaten, aangezien hun stoffelijk overschot niet aan de nabestaanden zal worden teruggegeven. De Lerdki, Zijn zegel.’)

Even later zei Ster: ‘Heer Echtgenoot —’

‘Ja, liefje?’ Ik keek niet naar haar; ik keek uit naar mijn kant en een beetje naar de hare en ook nog naar omhoog, want we konden hier gebombardeerd worden — zoiets als bloedgieren maar kleiner en ze hebben het op je ogen gemunt.

‘Mijn Held, je bent waarlijk nobel en je hebt je vrouw heel trots gemaakt.’