Robert Heinlein - Het pad van roem

‘Wat voor dienst?’

‘Dat weet ik niet. En dat kan me ook niet schelen, Heer liefste. Trouwen zullen we!’

‘Zo mag ik het horen! De lunch slaan we over.’

‘Nee, Heer,’ zei ze streng, ‘als ik je vrouw word, zal ik een goede vrouw zijn en je niet toestaan maaltijden over te slaan.’

‘Ik zit nu al onder de plak. Ik geloof, dat ik je een pak slaag moet geven.’

‘Zoals je wilt, Heer. Maar je moet eten, je zult je kracht nodig hebben —’

‘Dat zeker!’

‘— om te vechten. Nu verlang ik tien keer zo vurig dat we het beiden overleven. Hier is een plekje om te lunchen.’ Ze wendde Vita Brevis van de weg af; Ars Longa volgde. Ster keek over haar schouder en kreeg kuiltjes in haar wangen.

‘Heb ik je vandaag al verteld, dat je mooi bent... mijn liefste!’

Rufo’s langpaard volgde ons de grazige berm op die Ster had uitgekozen om te lunchen. Hij was nog zo slap als een vaatdoek en snurkte. Ik zou hem hebben laten slapen, maar Ster schudde hem door elkaar.

Hij was meteen wakker, greep naar zijn zwaard en schreeuwde: ‘ A moi! M’aidez! Les vaches! ’ Gelukkig had de een of andere vriend zijn zwaard en gordel buiten zijn bereik op het achterste bagagerek geborgen, met zijn boog, pijlenkoker en onze nieuwe vouwdoos.

Toen schudde hij het hoofd en zei: ‘Hoeveel waren er?’

‘Kom tot je positieven,’ zei Ster vrolijk. ‘We gaan eten.’

‘ Eten! ’ Rufo slikte en huiverde. ‘Alsjeblieft Vrouwe. Geen onfatsoenlijke praatjes.’ Hij frommelde aan zijn gordel en liet zich uit het zadel vallen; ik hielp hem overeind te blijven. Ster zocht in haar zak; ze trok er een flesje uit en bood het Rufo aan. Hij deinsde terug. ‘Vrouwe!’ ‘Zal ik je neus dichthouden?’ vroeg ze liefjes.

‘Ik ben zo weer in orde. Ik heb maar een ogenblikje nodig... en een borrel.’

‘Natuurlijk kom je weer in orde. Zal ik Heer Omar vragen om je armen vast te houden?’

Rufo keek smekend naar mij; Ster opende het flesje. Het schuimde en er rolden wolken uit naar de grond. ‘Nú!’

Rufo huiverde, hield zijn neus dicht en sloeg het achterover. Ik wil niet zeggen dat er rook uit zijn oren kwam. Maar hij zwaaide met zijn armen als een kapot stuk zeildoek in een storm en maakte afschuwelijke geluiden.

Toen kwam hij plotseling in focus, net als een televisiebeeld. Hij leek zwaarder en centimeters groter en was steviger geworden. Zijn huid had een rozige gloed in plaats van een lijkachtige bleekheid. ‘Dank je, Vrouwe,’ zei hij vrolijk; zijn stem was krachtig en mannelijk. ‘Eens hoop ik je ook zo van dienst te zijn.’

‘Ja, als Kerstmis en Sint Juttemis samenvallen,’ stemde ze in. Rufo zette de langpaarden opzij en gaf ze voer; daarvoor opende hij de vouwdoos en haalde er brokken bloederig vlees uit. Ars Longa at een centenaar en Vita Brevis en Mors Profunda nog meer; onderweg moeten die dieren veel proteïnen hebben. Toen hij dat gedaan had begon hij fluitend de tafel en de stoelen voor Ster en mij op te zetten.

‘Liefje,’ zei ik tegen Ster, ‘wat zit er in dat opkikkertje?’

‘Een oud familierecept:

‘Shakespeare!’ zei ik. ‘Macbeth.’

‘ ‘Koelen met bavianenbloed —’ Nee, Will had het van mij, Heer liefste. Dat doen schrijvers altijd; ze stelen wat ze kunnen, vijlen de serienummers eraf en beweren dat het van hun is. Ik heb het van mijn tante — een andere tante — die professor in de interne geneeskunde was. Het rijmpje is een ezelsbruggetje voor de werkelijke ingrediënten die veel ingewikkelder zijn — je weet nooit wanneer je een drankje tegen een kater nodig zult hebben. Ik heb het gisterenavond gebrouwen, wetend dat Rufo vandaag in ons aller belang op z’n best zou moeten zijn — ik heb eigenlijk twee porties gemaakt, voor het geval jij er een nodig zou hebben. Je hebt me verrast, mijn liefste; je legt op de vreemdste ogenblikken adeldom aan de dag.’

‘Dat zit in de familie. Ik kan er niets aan doen.’

‘De lunch is gereed, Vrouwe.’

Ik bood Ster mijn arm aan. Warme schotels waren warm, koude gekoeld; deze nieuwe vouwdoos, in groen versierd met het zegel van de Doral, had uitrustingsstukken die in de oude ontbraken. Alles was heerlijk en de wijnen waren geweldig. Rufo at flink van zijn dientafel terwijl hij oplette wat hij voor ons doen kon. Hij was naar ons toegekomen om de witte wijn bij de sla in te schenken toen ik met het nieuws op de proppen kwam. ‘Rufo, ouwe jongen, Vrouwe Ster en ik gaan vandaag trouwen. Ik wil dat jij mijn bruidsjonker bent om me overeind te houden.’

Hij liet de fles vallen.

Toen sloofde hij zich uit om mij af te vegen en de tafel droog te maken. Toen hij tenslotte sprak was het tegen Ster.

‘Vrouwe,’ zei hij gespannen, ‘ik heb zonder te klagen veel over mijn kant laten gaan om redenen die ik niet te berde hoef te brengen. Maar dit gaat te ver. Ik zal niet —’

‘Houd je tong in bedwang!’

‘Ja,’ stemde ik in, ‘houd hem in bedwang, terwijl ik hem uit kan snijden. Wil je hem gebakken hebben? Of gekookt?’

Rufo keek me aan en haalde zwaar adem. Toen verliet hij ons pardoes en trok zich terug achter zijn dientafel. Ster zei zachtjes: ‘Heer Liefste, het spijt me.’

‘Wat mankeerde hem ineens?’ zei ik verwonderd. Toen dacht ik aan het voor de hand liggende. ‘Ster! Is Rufo jaloers?’

Ze keek verbaasd, begon te lachen en hield op. ‘Nee, nee, lieveling! Dat is het helemaal niet. Rufo — nou ja, Rufo heeft zijn zwakheden maar hij is uiterst betrouwbaar als het er op aan komt. En we hebben hem nodig. Negeer het maar. Alsjeblieft, Heer.’

‘Zoals je wilt. Er is meer voor nodig om me vandaag ongelukkig te maken.’

Rufo kwam terug met een ondoorgrondelijk gezicht en bediende ons verder. Hij pakte in zonder te spreken en we gingen op weg.

De weg liep om het dorpsplein; daar lieten we Rufo achter en gingen naar de omroeper zoeken. Zijn winkel, die een bochtig pad verder lag, was gemakkelijk te vinden; er stond een leerjongen voor op de trom te roffelen en nieuwtjes te schreeuwen naar een menigte dorpelingen. We baanden ons er een weg doorheen en gingen naar binnen.

De meester-omroeper las iets dat hij in twee handen hield terwijl er een derde perkamentrol tegen zijn voeten op de lessenaar stond. Hij keek, liet zijn voeten op de grond vallen, sprong op en maakte een dienaar terwijl hij ons stoelen aanwees.

‘Kom binnen, kom binnen, voorname lieden,’ riep hij uit. ‘U doet me grote eer aan, mijn dag is goed! Maar als ik het zeggen mag bent U naar de juiste plaats gekomen wat uw probleem wat uw behoefte ook moge zijn U hebt het maar te zeggen goed nieuws slecht nieuws alles behalve droevig nieuws herstel van reputaties opsieren van gebeurtenissen herschrijven van geschiedenis bezingen van grote daden en alles gegarandeerd door het langst gevestigde nieuwsagentschap in Nevia nieuws uit alle werelden alle universums aan de man brengen uitroeien ongedaan maken in bepaalde kanalen leiden van propaganda tevredenheid verzekerd eerlijk duurt het langst maar de klant is koning dat hoeft U me niet te vertellen dat weet ik wel ik heb spionnen in alle keukens verspieders in alle slaapkamers ongetwijfeld de Held Gordon en Uw roem behoeft geen herauten Heer maar ik ben vereerd dat u mij heeft opgezocht misschien een levensgeschiedenis om uw ongeëvenaarde daden te evenaren compleet met de oude baker die zich in haar dunne en oude maar o zo overredende stem de tekenen en voortekenen bij Uw geboorte herinnert —’

Ster onderbrak hem. ‘We willen trouwen.’

Zijn mond sloot zich, hij keek scherp naar Sters middel wat hem bijna een klap in zijn gezicht opleverde. ‘Het is een genoegen te onderhandelen met mensen die weten wat ze willen. En ik moet eraan toevoegen dat ik een dergelijk van burgerzin getuigend plan onderschrijf. Al dat moderne gedoe en geknuffel en er vandoor gaan zonder dat er zelfs maar gejubeld wordt, alles zomaar, dat maakt de belastingen hoger en de winsten lager, dat is logisch. Ik wou alleen maar dat ik zelf tijd had om te trouwen, zoals ik al zo vaak tegen mijn vrouw gezegd heb. Nu wat Uw plannen betreft, als ik een bescheiden aanwijzing mag geven —’