Andreas Eschbach - Wideo z Jezusem

Jeszcze jeden głupi przypadek. To nie poprawiło mu nastroju.

Ktoś z boku coś do niego zagadnął, nic nie zrozumiał, przestraszony odwrócił się i odruchowo odpowiedział:

— Słucham?

— Pan interesuje się kamerami wideo? — sprzedawca, krępy mężczyzna o przerzedzonych włosach i z wielkim, bulwiastym nosem, przeszedł na angielski.

— Kamery wideo? — Stephen spojrzał na niego poirytowany, potem przeniósł wzrok na gablotę, na którą do tej pory patrzył, wcale jej nie dostrzegając.

Rzeczywiście, były tu same kamery wideo, rozmaitej wielkości, wszystkich producentów. Trafił do sklepu ze sprzętem fotograficznym i kamerami. A te dwa psy gończe wciąż stoją na krawężniku i naradzają się bez końca, którędy mają dalej iść.

— Nasz sklep ma przedstawicielstwo wszystkich ważniejszych marek — zagaił sprzedawca biorąc najbliższą kamerę, by wcisnąć ją do ręki Stephenowi. Była zaskakująco lekka.

— SONY, Canon, Panasonic, JVC, Sharp… Co pan sobie tylko zażyczy. To jest obecnie najmniejsza i najlżejsza cyfrowa kamera wideo, waży zaledwie pięćset gram, za to wyposażona jest w obiektyw z elektronicznym dziesięciokrotnym zoomem. I co, jak leży w dłoni? Fantastycznie, prawda? Żaden problem, by zabrać ją z sobą dosłownie wszędzie i wszystko uwiecznić.

Stephen przyjrzał się urządzeniu. Dyktafon, który miał kiedyś, był większy od tej kamery. Zadziwiające.

Przytknął okular do oka i wyjrzał na zewnątrz na ulicę. Wyglądało na to, że szukają restauracji i nie mogą się dogadać, którą wybrać.

— Zadziwiające — odpowiedział sprzedawcy, wpatrującemu się w niego wyczekująco.

— Czy mogę spytać, czy zdecydował się pan już na określony system? — dopytywał się.

— System? — Stephen uświadomił sobie raptem, że oto właśnie po raz pierwszy w życiu ma w ręku kamerę wideo. Zaskakujący deficyt u kogoś, kto jest właśnie na tropie najważniejszej kamery w historii ludzkości. — A jakie są systemy?

Oczy mężczyzny rozbłysły.

— Jest Video-8, najstarszy. Bardzo rozpowszechniony i kasety są tanie. Potem mamy Hi-8, w zasadzie to samo, lecz ze znacznie wyższą jakością obrazu, lepszą niż ma pański telewizor. Aktualnie najmodniejszy jest oczywiście zapis cyfrowy. Najlepsze kontrasty, świetne kolory, znakomita ostrość — i żadnych strat przy dalszej obróbce. Wszystkim moim klientom radzę, by przywiązywali dużą wagę do obróbki nagrań wideo, gdyż: załóżmy, że jest pan na urlopie — zresztą podejrzewam, że tak właśnie jest w pana przypadku — wtedy nagrywa pan wszystko, co nawinie się przed obiektyw. Ale potem, w domu, przyjaciołom, rodzinie i tak dalej, chce pan pokazać tylko najlepsze nagrania. Zechce pan może wprowadzić kilka płynnych przejść, skrócić sceny, ustawić je w innej kolejności. Jak Stephen Spielberg, on też byłby nikim bez cięć i obróbki, prawda? Do takich celów wideo cyfrowe jest optymalne. Proszę spojrzeć na przykład na to…

Wyjął kamerę z rąk Stephena i otwarł małą, plastykową klapkę z boku.

— Tu ma pan wszystkie łącza — LANG, zewnętrzny mikrofon, słuchawki, wyjście cyfrowe, superwideo, audio. Urządzenie zasilane jest oczywiście baterią litowo-jonowa, nie ma więc efektu pamięci, jest…

— Słyszałem, że niedługo będzie nowy system — Stephen przerwał jego potok wymowy. — Ma się nazywać MR, ale nie wiem, co to oznacza.

— Ach, tak — mężczyzna kiwnął głową. — SONY. Zdaje mi się, że MR to skrót od magnetic resonance, czy coś w tym stylu. Ale ma trafić na rynek dopiero za trzy lub cztery lata. Na razie jeszcze zupełnie nie można ocenić, co to będzie warte, zresztą prawdopodobnie na początek ten system będzie dostępny tylko na rynku High-End. To znaczy, o wiele za drogi dla normalnego człowieka.

Tamci dwaj mężczyźni dogadali się chyba wreszcie i oddalali się teraz, przechodząc przez ulicę.

— A wie pan, jak ma działać ten system MR? — zainteresował się Stephen.

— Ach, w zasadzie to też system cyfrowy. Jedyna różnica polega na tym, że nagranie nie jest zapisywane na medium magnetyczne, ale zapis odbywa się w specjalnym krysztale krzemowym. W praktyce oznacza to, że raz wykonanego nagrania nie można już skasować, ale za to jest niezwykle trwałe. To istotne przy zastosowaniach do celów dokumentacji, jednak dość kosztowne, gdy dopiero zaczyna się zabawę w filmowanie. W każdym razie na jednej kasecie ma się zmieścić do dwunastu godzin nagrania.

— A jak długo wytrzymuje zapis wideo dzisiejszą metodą?

— To zależy. W przypadku Video-8 albo Hi-8, a więc techniki analogowej, jakość znacznie spada po dziesięciu, dwudziestu latach. Po prostu dlatego, że z biegiem czasu maleje namagnetyzowanie taśmy, rozumie pan? Przy cyfrowym wideo jest podobnie, lecz dzięki temu, że nagranie jest cyfrowe, może je pan wciąż przekopiowywać na nowe taśmy i w zasadzie przechowywać dowolnie długo.

— Jasne. — Ludzie Ryana byli poza zasięgiem wzroku. Stephen wskazał na małą kamerę. — Może mi pan dać jej prospekt?

Lekki tik w kąciku oka.

— Chciałby pan kupić tę kamerę? — spytał mężczyzna o przerzedzonych włosach.

— Jeszcze nie wiem — skłamał Stephen.

— Niech pan posłucha, mam dla pana propozycję — oznajmił sprzedawca tonem spiskowca, wyjął kolorową składaną kartkę i pstryknął długopisem. — Normalnie ta kamera kosztuje… — napisał astronomiczną sumę w szeklach i obok niej równie astronomiczną w dolarach. — Ale jeśli zdecyduje się pan od razu, miałbym tu dla pana jedną sztukę, całkowicie nową, całkowicie kompletną, z gwarancją i wszystkim, tylko bez oryginalnego opakowania. Pochodzi, niech pan tego nikomu nie mówi, z konfiskaty mienia. Bez oryginalnego opakowania nie mogę jej sprzedać po normalnej cenie, to głupie, ale tak jest. Odstąpiłbym ją panu za… — napisał dwie liczby, około czterdzieści procent niższe od pierwszych. — Jak mówiłem, mam tylko jedną taką. Jednorazowa okazja.

Stephen zaśmiał się w duchu z tej starej sztuczki. W podobny sposób zdarzało mu się już sprzedawać software.

— Dziękuję — odpowiedział i wziął składany prospekt.

— Ale muszę spytać moją dziewczynę. Rozumie pan.

Znów drgnięcie zmarszczek pod prawym okiem, do tego jeszcze w kąciku ust. Równie stara sztuczka. Nie mogę sam zdecydować, muszę najpierw spytać kogoś o zgodę.

— Proszę po prostu przyprowadzić przyjaciółkę tutaj — natychmiast zaproponował mężczyzna. — Możemy zrobić kilka próbnych ujęć i obejrzeć je na dużym ekranie. Będzie zachwycona.

— Tak zrobię — skłamał Stephen, pożegnał się i odszedł. Na zewnątrz, na ulicy, rozejrzał się ostrożnie, lecz po tamtych dwóch nie było już śladu.

Nie rozmawiali wiele. Willard, wielki siłacz o blond włosach, który z trudem wbił się w paramilitarny strój, w jakim chciał go widzieć Ryan, palił papierosa za papierosem, zaś Eliasz, opalony na brązowo typowy Sabra, Żyd urodzony w Izraelu, bez pośpiechu pogryzał swój falafel, tak powoli, że zdawało się, iż będzie go jadł jeszcze wiele godzin. Obaj nie spuszczali z oka drzwi domu ani prowadzącej do nich ścieżki.

O mało co, a nie zauważyliby nadchodzącego Ryana. Pojawił się znienacka w jednym z lusterek wstecznych, jakby wynurzył się z nicości, a już w następnej chwili otwierał drzwi samochodu i siadał na tylnym siedzeniu.

— No i? — zapytał tylko.

Ponieważ Eliasz właśnie zajęty był żuciem, odpowiedział Willard.

— Nic. Nikt się nie pojawił.

Ryan wydał mrukliwy dźwięk. W jego przypadku trudno był o pewność, wydawał się jednak dość rozdrażniony.