Andreas Eschbach - Wideo z Jezusem

Na ulicy panował duży ruch. Nikt nie zwracał na nich uwagi. Na obudowie deski rozdzielczej przykleili trzy małe zdjęcia, ukazujące twarze dwóch mężczyzn i jednej kobiety. Od czasu do czasu jeden z nich zerkał na zegarek, ostatnio coraz częściej.

W końcu tuż za nimi zatrzymał się inny samochód, w nim także siedziało dwóch mężczyzn. Dwójka z pierwszego wozu odwróciła się. Tych właśnie twarzy się spodziewali. Pytające spojrzenia. Pokazali przybyłym prosty znak, podniesioną dłoń z połączonymi kciukiem i palcem wskazującym, które tworzyły literę O albo zero, jak kto woli. Miało to znaczyć, że nic nie zaszło. Nie pojawił się nikt z trójki, w której zdjęcia wpatrywali się już od prawie dziesięciu godzin.

Jeden z dwu mężczyzn w tylnym samochodzie skinął głową i dwaj w przednim wozie siedli znów prosto, zapalili silnik i wykorzystali lukę w nieprzerwanym strumieniu samochodów, by się do niego włączyć i odjechać: Drugi samochód podtoczył się jeszcze kawałeczek do przodu, dokładnie w to samo miejsce, gdzie wcześniej stał pierwszy.

— Ale teraz nic, tylko do miasta, coś zjeść! — powiedział jeden z mężczyzn do drugiego. — Umieram z głodu.

Eisenhardt zamknął za sobą drzwi toalety i oparł się o nie, czując w całym ciele ociężałość i wpatrując się w przeciwległą ścianę. Trwało dłuższą chwilę, nim pojął, że jest bezradny. Całkowicie bezradny. Co mógłby teraz zrobić? Nie miał najmniejszego pojęcia. Czy w ogóle jest jeszcze coś, co można by zrobić i co przyniosłoby jakikolwiek skutek? Tak, jak sprawy się teraz miały, przyszłość zdawała się ustalona i pewna. Była nieunikniona, zapisana w wielkiej Księdze Bożej. Kismet. Fataliści mają rację. Bardzo by chciał sam mieć teraz choć odrobinę tej energii i pomysłowości, w które miał zwyczaj wyposażać bohaterów swych powieści. Wtedy może przynajmniej jelito nie zaczynałoby mu się skręcać w supeł.

Wrócił do kuchni. Przez przesuwne drzwi docierała do niego ożywiona dyskusja profesorów, wielokrotnie padało słowo apostoł. Eisenhardt zatrzymał się z dłonią na klamce. Nie, nie może teraz wrócić do tego pomieszczenia. Nie zdoła zachowywać się tak, jakby nic nie zaszło. Nie teraz. Poszedł na tył kontenera do sypialni, padł na łóżko i zasłonił twarz dłońmi. Nic nie słyszeć, nic nie widzieć. Wszystko wymazać. Lecz po chwili odjął dłonie i wbił wzrok w sufit.

Było jeszcze coś. W rozmowie tych dwóch mężczyzn coś go uderzyło. Padło jakieś zdanie, które coś w nim wyzwoliło, pobudziło wspomnienie, przywiodło na myśl rozumowanie, coś, co teraz jak fala rozchodziło się kręgami w jego podświadomości. Oparł się na łokciach i spojrzał na małe biurko, na którym leżały niemal wszystkie książki, jakie znalazł w szafach. Lydia powiedziałaby, że to dla niego typowe: wszystkie jego sypialnie wykazywały tendencję do szybkiego przekształcania się w biblioteki. Jak to było? John Kaun czytał na głos wizytówkę wychudłego człowieka z Rzymu. Nazwał go ojcem Scarfaro. Członek jakiejś kongregacji… Hm. Eisenhardt wstał, przełożył kilka książek ze stosu na stos, aż znalazł to, czego szukał. Książka o kościele rzymsko-katolickim i o Watykanie. Przekartkował spis treści, otwarł na właściwej stronie. Jest w sumie dziewięć kongregacji, najwyższych organów zarządzających o kompetencjach ustawodawczych i sądowniczych na obszarze całego kościoła. Eisenhardt zmarszczył czoło. Teoria o rozproszeniu władzy zdawała się omijać kościół szerokim łukiem nawet go nie musnąwszy. Czytał dalej. Kongregację Nauki Wiary wymieniano praktycznie jako pierwszą.

W swoich powieściach Eisenhardt często opisywał, jak ludziom w momencie bezdennego przerażenia zdaje się, że krew tężeje im w żyłach. Teraz po raz pierwszy doświadczył tego na własnej skórze. Gdyby w tym momencie na ramieniu położył mu dłoń kościotrup i uśmiechnął się do niego rozkładającą się czaszką, nie przeraziłby się chyba bardziej!

Kongregacja Nauki Wiary, można było przeczytać, jest organizacją bardzo starą. Założył ją papież Grzegorz IX w roku 1231, więc przed niemal ośmiuset laty — jednak nie pod tą nazwą, jakiej używa dzisiaj. Do roku 1908 organizacja ta nazywała się inaczej, nosiła imię, które przez stulecia budziło trwogę i zgrozę, oznaczało ogień, tortury, rzeki krwi, było synonimem mroków średniowiecza. Nie miał pojęcia, że ta organizacja nadal istnieje.

Kongregacja Nauki Wiary to współczesna nazwa Świętej Inkwizycji.

PILNE TAJNE

John,

Banki naciskają ze względu na spadek kursu. Sutherland z First National chce zwołać w najbliższą środę nadzwyczajne zebranie Rady Nadzorczej. Wydaje się, że debata będzie dotyczyć Pańskiego stanowiska przewodniczącego zarządu.

To nie może być prawda. Stephen wpatrywał się to w wąski pasek papieru, wypluty właśnie przez bankomat, to w swoją kartę VISA.

Limit exceed, głosił napis na wydruku.

Bankomat, solidnie i trwale wmurowany w ścianę publicznego budynku, niezwykle długo przeżuwał kartę wsuniętą w szczelinę przez Stephena. Teraz bezlitośnie okrutna pokrywa z matowanej szlachetnej stali nasunęła się z powrotem, oddzielając go od klawiatury, na której przed chwilą wystukał wysokość żądanej sumy gotówki.

A to dopiero nieprzyjemna niespodzianka. Stephen ponownie wsunął kartę w przeznaczoną jej w portfelu przegródkę i ustąpił miejsca następnemu klientowi, grubawej kobiecie z wysoko upiętymi włosami, zerkającej ku niemu nieufnie. Czyżby wyglądał aż tak niebezpiecznie? Niechętnie potrząsnął głową i powoli ruszył dalej, z portfelem w dłoni.

Czy to może być prawda? Czyżby aż tyle wydał, odkąd jest w Izraelu? Powinien był zadbać o to, by w porę podwyższyć limit. Musi jakoś… ale jak? Zadzwonić do swojego banku… Gdyby udało mu się złapać Hugha Cunnighama, jego finansowego doradcę, dałoby się może coś zrobić, przynajmniej doraźnie.

Ile pieniędzy mu jeszcze właściwie zostało? Przeliczył banknoty. Ledwie wystarczy jutro na opłacenie hotelu. O wypożyczeniu sprzętu do nurkowania i uregulowaniu rachunku za samochód może zapomnieć. Nie do wiary.

A co z innymi kartami? Posiadał trzy — jedną VISA, jedną MasterCard i jedną American Express.

Właściwie było ich pięć, ale dwie pozostałe były akceptowane jedynie w USA, jedna tylko na stacjach benzynowych. MasterCard działała na tym samym koncie co VISA, nią też nic nie uzyska. Ale American Express… Za jej pomocą również można było otrzymać gotówkę, lecz nie z bankomatu. Jeśli dobrze pamiętał, mają swoje biuro tu w Jerozolimie. A może w Tel Awiwie? No, to powinno dać się ustalić.

Bez pieniędzy. Nie do wiary. I jak to natychmiast psuje nastrój! Co z tego, że posiada majątek, skoro nie może z niego korzystać? Szczyt absurdu, naprawdę.

Zamknął portfel, wciąż jeszcze wytrącony z równowagi, wsunął go z powrotem do kieszeni marynarki i zamarł, jakby skamieniał w słup soli na widok dwóch mężczyzn, którzy właśnie pogrążeni w rozmowie nadchodzili chodnikiem wprost na niego. Wstrzymując oddech, ze wszystkich sił starając się nie ściągnąć na siebie ich uwagi, żadnym rzucającym się w oczy, gwałtownym ruchem nie sprawić, że dostrzegą go kątem oka, schronił się za drzwi pierwszego lepszego sklepu.

A teraz i oni stanęli, zamiast iść dalej i zniknąć! Udawał, że ogląda wystawę, w rzeczywistości obserwując tamtych dwóch. Bez wątpienia, to dwaj ludzie Ryana. Welokrotnie widział ich w obozie, a oni też go znali. Co tu robią? To przypadek musiał sprawić, że akurat teraz i tutaj idą wzdłuż ulicy. Nie wyglądało na to, by kogoś szukali.