Andreas Eschbach - Wideo z Jezusem

Przerwał. Instrukcja obsługi leżała na podkładce. Jedna z kamer zniżyła się, by ukazać okładkę w powiększeniu.

SONY MR 01

Digital CamCoder.

User’s Manual — US Version .

Lecz profesor Wilford-Smith nie mógł oderwać wzroku od czegoś, co odkrył w otwartym plastykowym worku.

— Pozwolą państwo — mruknął, odsunął kamerę na bok i pochylił się nad badanym obiektem. Wyprostował się trzymając w dłoni pęsetę, a w niej malutki strzępek szarego papieru. Przyciągnął jedną z lup.

— Shimon, spójrz na to, proszę.

Izraelczyk zerknął na niego pytająco. Potem dokładnie przyjrzał się znalezisku przez lupę.

— W zeszycie nic nie brakuje — powiedział wreszcie. — Poza tym papier jest jaśniejszy.

— Właśnie. — Profesor odłożył szary strzępek do małej ceramicznej miseczki. — Będziemy musieli poddać to dokładniejszej analizie, ale prawdopodobnie to inny gatunek papieru.

Przez mgnienie oka w laboratorium panowała absolutna cisza. Tak, jakby każdy z obecnych wstrzymał oddech. Słychać było jedynie ciche buczenie kamer. Profesor Wilford-Smith podniósł wzrok i jego spojrzenie skrzyżowało się ze spojrzeniem Johna Kauna, w którym złowieszczo migotały ogniki strasznego przeczucia.

— Wygląda na to, że w plastykowym worku był wcześniej jeszcze jeden kawałek papieru — oznajmił archeolog głosem pozbawionym emocji.

Oczy milionera rozszerzyły się. Usta ułożyły się bezgłośnie w kształt imienia, o którym obaj w tej chwili myśleli. Trwało to ułamek sekundy. Potem John Kaun krzyknął, tak głośno, jakby chciał głosem strzaskać obiektywy kamer.

— Ryan!

Sender: Jeremy_Lloyd@waterhouse.ny.com

To: Donald_Frey@aus.new.com

Message-ld: 77014520.ACF0.53751@mail-delivery-srv.com

Subject: „Melbourne-Deal?? Co się dzieje??

Mime-Version: 1.0

Content-Type: text/plain; charset=us-ascii

Don,

Co się tam u was na dole dzieje? Tu na Wall Street aż wrze od plotek, że Kaun wycofał się ostatecznie z Australia-Deal. Możesz podać przyczyny? Mamy tu wielkie problemy z utrzymaniem kursu N.E.W. Jeśli CEO nie włączy się jak najszybciej, wszystko się rozleci.

Pilnie odpowiedz,

Stephen Foxx nieustannie mieszał kawę, kartkując przy tym swój wyczytany turystyczny przewodnik. Judith zastanawiała się ospale, czy może dojść do tego, że w końcu przetrze łyżeczką na wylot dno filiżanki, a jeśli tak, jak długo jeszcze to potrwa. Prawdopodobnie już nie tak długo.

— Mam — powiedział nagle Stephen i przeczytał: — Bet She’arim. Na południowych zboczach gór w dolnej Galilei — zobacz też: Galilea — miasto położone powyżej zachodniej odnogi równiny Esdraelon. Wokół niego rozległa, otoczona kultem nekropolia — czytał dalej cicho, ominąwszy dłuższy fragment tekstu, raz po raz wyrywało mu się jakieś słowo, jednak bez kontekstu trudno było zrozumieć sens. — Pierwszy raz wspomniane przez Józefa pod nazwą Besara… w drugim stuleciu siedziba Sanhedrynu — w nawiasie: żydowski sąd w okresie rzymskiej okupacji… ach, tutaj, jest: W północno-wschodniej części można rozróżnić w zabudowie pięć różnych epok, pierwsza od pierwszego wieku przed Chrystusem do połowy drugiego wieku po Chrystusie. To jest to. W tym czasie musiał się tam pojawić.

— Mhm — mruknęła Judith. Stephen przerwał mieszanie.

— Może powinniśmy się tam rozejrzeć. — Siorbnął kawę, skrzywił się, wsypał jeszcze łyżeczkę cukru i znów zaczął mieszać.

Siedzieli w najodleglejszym kącie namiotu kuchennego, gdzie cień był najgęstszy. Większość stojących tu wielkich lodówek była już wyłączona, rozmrożona i wypróżniona; znaleźli wprawdzie zmieloną kawę i cukier, ale ku rozpaczy Stephena ani jednego kartonika mleka.

— Może — wymamrotała Judith. Ze swego miejsca mogła widzieć kontenery i fragment parkingu. Wszystko było puste, jakby wymarłe. Idąc tutaj widziała pakującą się trójkę Włochów, a Francuzka, Chantal, podobna do niej jak starsza siostra, odbywała właśnie pożegnalny spacer wokół wykopalisk. Namiot nad sektorem czternastym już złożono. Ta cała sfora plącząca się stale wokół Kauna znikła razem z nim w Jerozolimie, nie licząc trzech mężczyzn, którzy rozsiedli się leniwie przed jednym z kontenerów i drzemali w słońcu.

To znaczy, właśnie przestali drzemać. W którymś z kontenerów zadzwonił telefon i jeden z wartowników chcąc nie chcąc musiał wstać, by go odebrać.

Judith wzięła łyka kawy. Na jej gust była w sam raz. Tak, ale ona zawsze piła czarną.

— Myślisz, że ta kamera naprawdę jeszcze istnieje? Po dwóch tysiącach lat?

— Dlaczego nie? W końcu instrukcja obsługi też jeszcze istnieje, a jest zrobiona tylko z papieru.

— Ale kamera jest duża i ciężka. Załóżmy, że gdzieś ją zakopał. Ktoś mógł ją odgrzebać już przed wiekami. W takim razie na pewno by ją rozebrał, żeby zobaczyć, co to takiego.

— Tak, ale podróżnik w czasie niewątpliwie też o tym pomyślał. Nie zapominaj, że miał prawdopodobnie wiele dziesiątków lat na zastanawianie. Skoro tak rozpoczął swój list, to na pewno znalazł odpowiednie miejsce. Takie, co do którego był pewien, że nikt w nim nie będzie kopał.

Mężczyzna wyszedł, zdjął z krzesła pas z kaburą pistoletu i zaczął go zakładać. Mówił coś do pozostałych.

— I podał je na drugiej stronie swojego listu.

— Właśnie. Niech to… — Stephen powstrzymał się od przekleństwa i jeszcze raz spróbował kawy. Wciąż mu nie smakowała, ale przełknął ją jak gorzkie lekarstwo. — Gdyby można było odtworzyć tok jego myślenia!

— Popatrz tylko — powiedziała Judith wskazując podbródkiem w kierunku sceny rozgrywającej się za plecami Stephena. — Tam chyba coś się dzieje.

Stephen odwrócił się. Trzej mężczyźni przypasali broń i niczym rewolwerowcy z filmu o Dzikim Zachodzie maszerowali teraz w kierunku namiotów.

— Och — chrząknął zaniepokojony Stephen. — Dziwne. — Wlał sobie do gardła resztkę kawy, nie zwracając uwagi na jej smak, i wstał. — Co to by miało znaczyć?

Judith patrzyła na niego pragnąc w duchu, żeby nie czuła się taka wypompowana.

— Nie wiem — rzuciła. — Ma to jakieś znaczenie?

— Jeśli ktoś rusza się w taki upał, to na pewno ma to jakieś znaczenie. — Stephen stanął w miejscu, z którego mógł widzieć wąską szczelinę między dwoma sąsiadującymi z sobą rzędami namiotów, i wyjrzał.

Judith przyglądała mu się, ociężała jak wór kamieni. Stephen wydawał się zaniepokojony. To dało się wyczuć. Nie było to w stanie zmusić jej do ruchu, lecz mogła to wyczuć.

— Co jest? — spytała.

— Przeszukują namioty. — Nabrał powietrza z głośnym świstem. — Nasze namioty. Cholera. Szukają nas. Judith spojrzała na swoją dłoń, leżącą na stole ciężko jakby była sparaliżowana.

— To niedobrze, prawda?

— Musieli coś odkryć w Jerozolimie. Posprzątaliśmy chyba w laboratorium, co? Teraz rozmawiają z Włochami. Oni widzieli, jak tu szliśmy, do diabła.

Judith obróciła się ociężale na krześle, rozejrzała się. Tu w najciemniejszym kącie namiotu byli praktycznie niewidoczni. Ale nie na długo. Spojrzała na płachty namiotu osłaniające obszar, na którym jeszcze wczoraj stały stoły i ławki, teraz złożone z brzegu na stosy, gotowe do wywózki.

Do parkingu jest za daleko.

Stephen odwrócił się do niej. Zobaczyła jego bladą, pełną napięcia twarz i wiedziała, że już tutaj idą.