Andreas Eschbach - Wideo z Jezusem

— Nie mam pojęcia — przyznał Yehoshuah. — W każdym razie nie znaczy to, że Jezus nie istniał. Raczej wręcz przeciwnie.

— Myślę, że musimy podejść do tego systematycznie — powiedział Stephen. — Po prostu zacząć od początku i iść po kolei. Inaczej cały czas będziemy tylko zgadywać i w końcu zagotują nam się mózgi. Yehoshuah przyglądał się górnej krawędzi arkusza, w znacznej mierze wystrzępionej i podziurawionej. Delikatna niczym pajęcza sieć struktura wilgotnego japońskiego papieru częściowo przytrzymywała drobniuteńkie strzępki papieru, lecz oczywiście nie można było stwierdzić z całą pewnością, czy leżą na właściwym miejscu.

— Obawiam się, że to nie będzie zbyt wydajna metoda.

— Ale na pewno najważniejsze rzeczy są na początku listu.

— Tym gorzej.

Znów napełnił swoimi dwoma roztworami płaskie miseczki i naskubał nowych tamponików waty.

Stephen przyniósł laboratoryjny aparat fotograficzny, upewnił się, że jest w nim film, i przykręcił go do statywu. Tym razem będzie starannie dokumentował wszelkie postępy w pracy.

Na załamaniach papieru musieli szczególnie długo czekać, aż prastary ślad długopisu zabarwi się.

Judith i Stephen siedzieli i przyglądali się Yehoshui przy pracy. Ani się obejrzeli, jak minęła pierwsza godzina, w miarę upływu czasu w laboratorium gęstniały opary o obrzydliwym, słodkawym zapachu, znów zaczynały przyprawiać ich o ból głowy.

To było jak puzzle. Kilka fragmentów, gdy ukazał się na nich tekst, przesunęli na miejsca, w których zdawały się brzmieć bardziej sensownie. Wreszcie Yehoshuah z ciężkim westchnieniem opadł na oparcie krzesła i stwierdził:

— Teraz powinniśmy to utrwalić. Gdyby można było choć przewietrzyć salę!

Judith wstała i otwarła drzwi na korytarz. Lecz nie dało to wiele. Stephen tymczasem przyniósł statyw i sfotografował odcyfrowany list.

… znalazca tego…

wam się Joh… dziłem się i…

… kańskim stanie federalnym Arizona. Osobliwym zrządzeniem losu… łem się w Palest… pierwszego wieku… umrę, i uwa… mnie pobłogosławił.

Judith zerkała przez jego ramię, gdy robił kolejne zdjęcia z różnym czasem naświetlania i różną ogniskową.

— Nie wiem — mruknęła. — Dla mnie to nie brzmi jak list pisany do wspólnika.

— Tak. Zdecydowanie nie.

— I brakuje oczywiście najważniejszych słów. Nazwisko. Data urodzenia. Nic, po czym można by go było zidentyfikować.

— Jeśli myślał, to jeszcze raz powtórzy dalej ważniejsze dane.

— Ach, takie jest życie — orzekła sceptycznie Judith. — Kanapka ląduje zawsze masłem w dół. Szukane klucze są zawsze w ostatniej szufladzie. A najważniejsze słowa w starożytnym liście są nieczytelne. Prawo natury.

Ryan podniósł wzrok, gdy zatrzymał się za nim jakiś samochód. Wóz policyjny. Cholera! Szybkim, miał nadzieję że niewidocznym ruchem przesunął odbiornik sygnałów radiowych pod siedzenie i wyciągnął ze spodni koszulę, by zakryć wiszący u pasa nóż.

W lusterku wstecznym obserwował, co się dzieje. Było tam dwóch ludzi, zabrali się do rzeczy absolutnie profesjonalnie. Widział, jak jeden z nich telefonuje, tematem rozmowy był bez wątpienia numer rejestracyjny jego samochodu. Jeśli o to chodzi, nie musiał się obawiać; samochód był wynajęty w imieniu i na rachunek N.E.W. Świadczyło to jednak o tym, że tych dwóch zna się na swojej robocie. Następnie, gdy ta kwestia została wyjaśniona, jeden z nich wysiadł, pozostając pod osłoną pojazdu odbezpieczył przewieszony przez ramię pistolet MP. Potem wysiadł drugi i powoli ruszył w przód, ku niemu. Ryan równie powoli skręcił w dół szybę okna.

Policjant, rosły mężczyzna po czterdziestce — jego włosy posiwiały i przerzedziły się na służbie — pochylił się ku niemu i powiedział coś po hebrajsku.

— Przepraszam, mówię tylko po angielsku — odpowiedział Ryan wyciągając ku niemu paszport. — Spodziewam się, że żąda pan, abym się wylegitymował.

Mężczyzna przyjrzał się dokumentowi.

— Jest pan Amerykaninem? — spytał potem. Jego angielski był naprawdę niezły. — Tak.

— Proszę o prawo jazdy. I dokumenty pojazdu.

Ryan podał mu żądane papiery, a on zniknął z nimi w tyle. Widział, jak znów telefonuje, podczas gdy jego kolega pozostał na pozycji zabezpieczającej. Potem wrócił do okna Ryana, oddał mu dokumenty i zapytał:

— Co pan tu robi?

— Czekam.

— Na co?

— Muszę to panu powiedzieć? — Brew funkcjonariusza drgnęła.

— Nie, nie musi pan. Ale mogę pana zatrzymać tymczasowo, z powodu podejrzanego zachowania w bezpośrednim pobliżu budynków rządowych.

Ryan przytaknął. Dawno już przygotował sobie odpowiednią historyjkę.

— No dobrze, skoro tak… Widzi pan ten samochód po drugiej stronie, na parkingu? Należy do faceta, z którym zdradza mnie moja dziewczyna. Nie wiem, gdzie teraz są, ale chcę tu poczekać, aż wrócą.

— Ach — mruknął policjant.

— Żeby się z nimi rozmówić — dodał Ryan. — nic więcej. Od tygodni unika rozmowy, twierdzi, że to wszystko tylko mi się wydaje…

Mężczyzna westchnął. Podpierając się ramieniem o dach samochodu, pochylił się ku niemu.

— Przyjacielu, proszę uwierzyć człowiekowi, który już dwa razy się rozwiódł: to na nic. Jak skończone, to skończone. Niech pan pozwoli jej odejść.

— Ale… — Ryan zmieszał się. Nie spodziewał się takich życiowych porad.

— Znam to, proszę mi wierzyć. Takimi akcjami można tylko wszystko zepsuć. Niech pan jedzie do domu i da jej szansę, żeby wróciła do pana sama. A jeśli nie wróci — człowieku, z pana wyglądem, wystarczy jeden wieczór w Tel Awiwie i ma pan następną.

Ryan wpatrywał się w policjanta.

— Mimo to wolałbym tu na nich poczekać. Żeby raz na zawsze wyjaśnić tę, hm, sprawę. W ojcowskim spojrzeniu błysnął chłód stali.

— Przykro mi, przyjacielu, ale nie mogę na to pozwolić. Odjedzie pan stąd teraz i nie pokaże się więcej tej nocy.

Myślę, że niechcący odbyłem podróż w czasie, jakkolwiek się to mogło stać. Nie potrafię tego wyjaśnić. Zdarzyło się to podczas zwiedzania nekropolii Bet She’arim, w trakcie objazdowej wycieczki po Galilei, należącej do programu wykupionych przeze mnie wczasów. Gdy oprowadzano naszą grupę po katakumbach, tak bardzo zajęło mnie odczytywanie napisów na sarkofagach i ścianach, że zostałem trochę w tyle. Gdy chciałem dogonić resztę, zgubiłem się i znienacka trafiłem do małej piwniczki, z której wyszedłem przez otwór w stropie do zupełnie innego miasta. Minęło wiele czasu, nim dotarło do mnie, że oto przeniesiony zostałem w całkiem inną epokę, a wszystko, co mam ze sobą, to tylko ubranie na grzbiecie i kamera wideo w torbie. Na szczęście, przyjęła mnie pod swój dach pewna życzliwa rodzina, nakarmili mnie i dali miejsce na sienniku, bym miał gdzie spać, i z czasem nauczyłem się ich mowy i najprostszych rolniczych robót, i tak przestałem być jedynie bezużytecznym zjadaczem chleba. Oczywiście, próbowałem znaleźć wyjaśnienie tego, co mnie spotkało, szukałem dróg powrotu w moje własne czasy, wszystko daremnie. Gdy młodsza z dwóch córek goszczącej mnie rodziny, Estera, i ja zakochaliśmy się w sobie, poniechałem wysiłków i wziąłem ją za żonę. Przeżyłem najcudowniejszą miłość, jaką mógłbym sobie kiedykolwiek wymarzyć.

Wówczas rozeszła się wieść o kaznodziei z pobliskiego Kafarnaum, imieniem Jezus, o którym powiadano, że czyni cuda. Wtedy wypakowałem kamerę wideo, niemal zupełnie już zapomnianą i ruszyłem w drogę. Dysponowałem tylko jednym jedynym kompletem baterii, do tego nieużywanym od lat, lecz okazało się, że wszystko działa bez zarzutu. Może ma to jakiś związek z gorącym klimatem, lecz jeśli zostawiło się baterie na jakiś czas w zupełnym spokoju, wtedy jakby doładowywały się same. Stopniowo udało mi się nagrać film na trzy kasety, jakie miałem z sobą — trzecią niestety nie do końca, gdyż baterie w końcu jednak się zużyły.