Andreas Eschbach - Wideo z Jezusem

— Pani Menez? — upewnił się.

— Ken — odpowiedziała. Ryan nie znał hebrajskiego, ale to znaczyło Tak, tyle zdążył się już zorientować.

— Czy mówi pani po angielsku? — spytał powoli i wyraźnie. Krótka przerwa.

— Tak — rozległo się potem. — Trochę, Zabrzmiało to jak „odrobinę”.

— Czy mogę mówić z pani córką, Judith? — spytał Ryan. Znów musiała się zastanowić.

— Nie, niestety. Ona jest… nie ma jej.

— Czy pani wie, gdzie ona jest?

— Pracuje. Na… wykopaliskach — Naprawdę musiała się natrudzić, żeby znaleźć właściwe słowa.

— Czy nie miała odwiedzić pani dziś wieczorem? Długa przerwa. Potem — Przepraszam…?

Ryan nabrał głęboko powietrza. Nie zrozumiała go.

— Dziś wieczorem — powtórzył jeszcze raz, bardzo powoli — Judith chciała panią odwiedzić. Tak mi ktoś powiedział.

— Judith? Nie. Nie ma jej tutaj. Ona pracuje.

— Nie przyjedzie dzisiaj?

— Nie.

No dobrze. Wiedział właściwie już dosyć. Judith Menez powiedziała, że razem ze Stephenem Foxxem są zaproszeni do jej matki, a ta najwyraźniej nic o tym nie wie.

Nieoczekiwanie w profesora z Kanady wstąpiło życie, do tej pory nieobecny duchem zwisał z fotela, zaglądając coraz głębiej w swoją szklankę. John Kaun ze zrezygnowaną miną dolewał mu posłusznie, ilekroć Goutiére unosił puste naczynie. Raptem wyrzucił do przodu wolną dłoń, chwycił album leżący na biurku Kauna i uniósł go w górę, z trudem utrzymując się we w miarę wyprostowanej pozycji. Na stronie tytułowej przedstawiono zdjęcie, ukazujące panoramę Wzgórza Świątynnego widzianą z Góry Oliwnej, ze złotą Kopułą Skały w centrum, za nią w tle rozciągało się Stare Miasto. Zdjęcie reprodukowane prawdopodobnie w niezliczonych przewodnikach.

— Muszę — wystrzelił profesor Goutiére — opowiedzieć panom coś o Wzgórzu Świątynnym. Albo, jeśli panowie już to wiecie, przypomnieć wam o tym.

— W jakim celu? — zainteresował się Kaun.

— Zaraz panowie zobaczą. Z pewnością wiecie, że Żydom nie wolno wchodzić na Wzgórze Świątynne — lecz czy wiecie, dlaczego? — Nie zaczekał na ewentualną odpowiedź. — Przeważnie sądzi się, że zabronili im tego po wsze czasy muzułmanie, gdy w roku 632 zdobyli miasto, ale to nieprawda. To ich własna tradycja im tego zakazuje. A to dlatego, że Wzgórze Świątynne wznosi się, jak wiadomo, na ruinach świątyni herodiańskiej — a więc, pozwolę sobie wtrącić, świątyni, w której przebywał Jezus z Nazaretu — zbudowanej z kolei na ruinach świątyni Salomona, o której jest mowa w Starym Testamencie i która musiała być niewyobrażalnie kolosalną budowlą. Jako że dziś nie wiadomo już dokładnie, gdzie na tym terenie znajdowało się wówczas Święte Świętych, do którego wstęp pod karą śmierci i wiecznego potępienia zabroniony jest wszystkim za wyjątkiem najwyższego kapłana, religijny Żyd przez ostrożność nie wchodzi w ogóle na to wzgórze. Wiercił się niespokojnie na fotelu, jakby wciąż nie mógł znaleźć pozycji, w której dałoby się jako tako wytrzymać.

— Zresztą historycy są raczej pewni — mówił dalej — że Święte Świętych musiało znajdować się mniej więcej w miejscu, gdzie dziś jest fontanna Sabil Kait Beja, nieco na południowy zachód od meczetu Skały.

— Więc? — wyrwało się Kaunowi, który, podobnie jak pozostali, nie miał pojęcia, do czego zmierza Kanadyjczyk.

— Szczególną cechą Placu Świątyni jest fakt — kontynuował Goutiére bełkotliwie — że jest świętością zarówno dla Żydów, jak i dla muzułmanów. Żydzi oczekują, że pewnego dnia przybędzie tu Mesjasz, a dla muzułmanów jest to trzecie co do świętości miejsce po Mekce i Medynie, ponieważ stąd właśnie kiedyś Mahomet wyrwał się na jeden dzień do nieba. Nazywają swoją świątynię Haram Asz-Szarif, co znaczy mniej więcej „doskonała świętość” — przerwał i przez chwilę sam przyglądał się okładce albumu.

— I jest doskonała, na Boga. W całej Jerozolimie nie znajdziecie wspanialszej budowli. Kopuła Skały jest wyjątkowo piękna — ceramiczne płytki, którymi wyłożono zewnętrzne ściany, arabeski i mozaiki wewnątrz kopuły… Była wzorem dla Bazyliki świętego Piotra w Rzymie, wiedzieliście o tym? Jest wprost nieziemska. Ale przede wszystkim stanowi symbol, potężny polityczny symbol dla islamu. A to z powodu przyczyny, dla której Allach przemówił do Mahometa: uczynił to, gdyż wcześniejsze religie — judaizm, chrześcijaństwo — nie spełniły swego zadania. Powołaniem islamu jest zastąpić pozostałe religie. Znajdujące się na placu Świątyni złota kopuła meczetu Skały i srebrna meczetu Al-Aksa rozumiane są jako widzialny dowód na to, że islam odniósł historyczne zwycięstwo i muzułmanie są dziedzicami starotestamentowego przymierza z Bogiem.

Kaun wziął butelkę whisky, odstawił ją z powrotem do lodówki i dobitnie zatrzasnął drzwiczki.

— Sądzę — oznajmił stanowczo — że fakty te są nam z grubsza znane, a jeśli nawet nie, to nasze zainteresowanie dla nich jest czysto teoretyczne. Chyba że wyjaśni pan, jaki widzi pan związek z poszukiwaniami wiadomej kamery.

— Ach tak — Goutiére odłożył album, jeszcze raz zmienił pozycję w fotelu, który najwyraźniej był mu bardziej niż niewygodny, i trwało kilka mgnień oka, nim znalazł odpowiednie słowa. — Jeśli słuszna jest pańska teoria na temat tej kamery i dzielnego naukowego kamikadze, który w przewidywalnej przyszłości uzbrojony w nią wyruszy w przeszłość, chcąc sfilmować Jezusa… — patrzył przy tym na Eisenhardta, jakby to on był najbardziej zajadłym rzecznikiem tej teorii. — Ach, możemy przecież zacząć z drugiej strony: Może pewnego, niezbyt odległego dnia przyjdzie do mnie młody człowiek i zapyta, gdzie należałoby ukryć pewien przedmiot w Palestynie, w roku, powiedzmy, trzydziestym piątym, by móc być zupełnie pewnym, że po dwóch tysiącach lat znajdzie się go tam w nienaruszonym stanie. Prawda, że w istocie jest to właśnie pytanie, na które odpowiedzi szukamy?

Kaun skinął głową.

— Dokładnie.

Kanadyjski historyk był wprawdzie pijany, ale do tej pory nie ograniczyło to, zdaje się, jego zdolności logicznego myślenia.

— Odpowiedziałbym spontanicznie: niech pan zakopie swój przedmiot gdzieś na pustyni, obojętnie gdzie, byle dostatecznie głęboko — wtedy nic mu się nie stanie.

Magnat medialny wyprostował się.

— To nie jest dokładnie to, co miałem nadzieję usłyszeć, jeśli mam być szczery Goutiére uniósł rękę.

— Proszę poczekać. Jeszcze nie skończyłem. Potem zastanowiłbym się jeszcze raz i stwierdziłbym, że odpowiedź na to pytanie nie jest taka prosta. Ja przecież nie tylko chcę coś zakopać, ja chcę to potem znaleźć. A to już problem. Palestyna od ponad pięciu tysięcy lat jest gęsto zaludniona. Kultury nakładają się jedna na drugą, prawie każdy budynek stoi na ruinie innego, każda świątynia skrywa pod sobą wcześniejszą świątynię. Zaś krajobraz z biegiem lat dramatycznie zmienił swoje oblicze. Prawda, że gdybyśmy wzięli mapę Izraela i zaznaczyli czarną kropką każde miejsce, w którym już kopano — każde wykopaliska archeologiczne, każdy zbudowany dom, każdą znaną nam ulicę — wówczas oczywiście zostałoby jeszcze całkiem sporo białej przestrzeni. Ale ten kraj ma za sobą dwa tysiące niespokojnych lat. W rzeczywistości nie ma tu nawet piędzi ziemi, o której z całą pewnością moglibyśmy powiedzieć, że nie naruszono jej w ciągu ostatnich dwóch tysięcy lat — przyjrzał się każdemu z nich po kolei, odwzajemnił sceptyczne spojrzenie Eisenhardta, uśmiechnął się na potwierdzające przytakiwanie Wilforda-Smitha, i w końcu skierował wzrok na Kauna, który daremnie próbował ukryć rozczarowanie. Wtedy dodał: — Z jednym wyjątkiem.