Jacek Dąbała - Prawo Śmierci

Zza otwartej bramy wynurzyli się pierwsi ciekawi. Najpierw ostrożnie, potem coraz śmielej wchodzili na teren obozowiska. Ponuro i w milczeniu przechodzili ostrożnie obok jadących. Niektórzy klękali i dotykali czoła. W ten sposób dziękowali nieznajomym za zwycięską walkę. Nadchodził ich czas. Teraz mogli się zemścić. Znali tylko jeden sposób: kradzież.

Na trakcie prowadzącym w stronę księstwa Idalgo rzucił za siebie pozornie obojętnie:

– Nariaga, siwy szczur i Zdeb uciekli…

– Zdeb? – zdziwił się Human: – Sam widziałem, jak odrąbałeś mu gębę.

– Zabrali go – odparł łapacz. – Jeśli żywot z niego nie ujdzie, straszny widok nam zada, to pewne. Człek bez gęby do jedzenia niezdatny, a i żarcie przy nim paskudne. Potwór to będzie i od zemsty nie odstąpi.

– Siwy najgorszy – wtrącił ślepiec. – Opowiadali, że rasy coraz lepiej krzyżują i granic nie uznają żadnych. Słyszałem, po co was trzymali… Teraz i mnie nie odstąpią. Śmierć nam pisana albo szczurza niewola. Ckni im się armia szermierzy, mistrzów i zabijaków posłusznych jak byle mutant. Ten pomiot, cesarz Yc, jest nienapasiony… Klonów naszych chcą, żeby panować. Siwy gadał, że wystarczy im byle kropla krwi…

– Nie darują? – zapytała niepewnie dziewczyna. Sposób, w jaki zerkała na Humana, zdradzał, o kogo obawiała się najbardziej.

– Nigdy – syknął Idalgo. – To wyrok… – Łapacz przyjrzał się nagle uważniej dziewczynie i dodał przez ściśnięte zęby: – Jechałaś do Kreporu, do przyjaciół?

Bathy tylko pokręciła przecząco głową.

– Jak zginął? – zapytał wprost Idalgo.

Dziewczyna nie odpowiedziała. Opuściła głowę i zacisnęła usta. Łapacz nie zatrzymał konia i nie zwolnił, powiedział tylko ni to do siebie, ni to w powietrze:

– Herling był moim przyjacielem. Znów jesteś bezpieczna, dziewczyno.

– Zapomnisz – odezwał się cicho Human. – Kiedy straciłem Blanka, też myślałem o śmierci… Nie można się poddać. Zawsze to ciekawość świata zostaje, a może i więcej. Byle do księcia…

– Byle do dziecka – odezwał się głucho Dart.

Nie odpowiedzieli mu. Nawet na niego nie spojrzeli. Był obcy i nie ufali w jego przyjaźń. Przeczuwali, że nie zdradził im wszystkiego i w przyszłości może w nich uderzyć. Posłaniec nosił tajemnicę, która dzieliła dotychczasowy świat na pół. Czarny metal nie mógł kłamać. Był tak samo obcy.

Zasuszony czytacz odłożył księgę i pokornie schylił głowę. Książę Syrius ośmielił go skinieniem.

– Brakuje, panie – wyszeptał ze strachem czytacz. – Brakuje stron…

– Znam historię – uciął Syrius. – Jaki jest koniec?

– Te strony zaginęły podczas… – usiłował chaotycznie tłumaczyć starzec.

– Wiem – przerwał po raz drugi książę. – Chcę znać koniec przepowiedni.

Czytacz sprowadzony aż zza krainy mutantów, z nieznanego państwa Migop, wahał się. Widział na sobie wzrok jasnowidza Jaga i wydawało mu się, że nie zdoła ukryć tajemnicy. Z zewnątrz dolatywały do niego odgłosy walki. Wiedział, że księstwo przetrwa i zwycięży. Widział na własne oczy, jak zabici w boju obrońcy zamku Syriusa budzili się ponownie do życia i stawali na murach. Wystarczył dotyk dziecka, którego matka ani na chwilę nie wypuszczała z rąk. Czytacz z Migopu nie wiedział jednak, że życie można było zwrócić tylko dwa razy. Potem nikt już nie potrafił zatrzymać śmierci. Bał się i za wszelką cenę próbował odejść. Jag przysunął się do niego, położył mu rękę na ramieniu i szepnął:

– Boisz się własnej wiedzy… Czy wierzysz w zmianę losu? Jeżeli znasz zakończenie przepowiedni, jeżeli czytałeś je, co każe ci ukryć prawdę?

– Jeżeli powiem wam prawdę, która nie jest dobra, czy wtedy cokolwiek się zmieni? – odpowiedział poważnie czytacz.

– Obaj wiemy, że przepowiednia jest jak oddech. – Pergaminowa skóra na twarzy Jaga napięła się. – Może być gorączkowy i chory… Może też być zwyczajny…

– Zmuszacie mnie do złamania przysięgi – zaczął z innej strony czytacz.

– Dokładnie – potwierdził sztywno książę. – Za oknem giną moi ludzie i chcę wiedzieć, co mam im rzec. Przepowiednia mówi, że księstwo będzie potężne i wszystkie inne kraje będą się go lękały. To za mało, żeby pójść spokojnie spać…

– Czytacz, który łamie przysięgę, śmiercią jest karany… – wykrztusił starzec.

– Za przysługę nie nagradzam śmiercią – odezwał się Syrius.

Czytacz nawet na niego nie spojrzał. Wpatrywał się w oczy Jaga. Tylko oni znali tajemnicę przysięgi. Śmierć musiała nadejść, aby powstrzymać zarazę. Zdrada rodziła chorobę, która zjadliwsza była od trucizny. O tym nie mogli jednak księciu powiedzieć. W spojrzeniu czytacza z Migopu zawarte było nieme pytanie. I strach przed śmiercią.

– Chodź – Jag pociągnął go w kąt komnaty. Książę nie zareagował. Przyglądał się w milczeniu bliźnie na swojej lewej ręce. Kiedy czytacz poczuł za plecami zimną ścianę, Jag cicho szepnął:

– Mów. Śmierć niech będzie moja…

– Dobrze, powiem ci – zgodził się z westchnieniem ulgi starzec. – Bądź gotów… – Zamknął oczy i zaczął monotonnym głosem. – Księstwo zwycięży. Będzie najpotężniejsze od tysięcy lat… Nawet barbarzyńska Szybgadia i plugawa kraina mutantów znajdą się na kolanach… Książę zostawi następcę, który żelazne rządy wprowadzi… Potęga nie potrwa jednak długo. Następca zostanie otruty, a księstwo oszaleje… Wtedy nadejdzie ktoś obcy i zacznie nowe rządy. Wojsko, które nie będzie bało się śmierci, wyruszy na dalekie podboje. Dziecko dorośnie i w klatce zostanie uwięzione. Matka jego odejdzie nie wiadomo gdzie…

– Powiedziałeś, że będzie w klatce? – wtrącił chłodno Jag.

– Będzie – potwierdził czytacz. – Aż do zniknięcia…

– Dokąd pójdzie? – zapytał z niepokojem jasnowidz Syriusa. – Po śmierć? Czy w ogóle może umrzeć?

– W księdze zostało napisane, że odejdzie – pokiwał głową czytacz. – Nic więcej.

– A jego matka? – nie rezygnował Jag. – Jak zniknie?

– Tak samo. Nic więcej nie ma… – rozłożył ręce czytacz.

Obaj odwrócili się w stronę księcia. Powoli, krok za krokiem, wychodzili naprzeciw swojemu przeznaczeniu. Czytacz był bezpieczny. Mógł odejść. Zdradę zostawiał na zamku księcia. Teraz Jag powinien się bać i przygotowywać na śmierć.

– Złe wieści? – Pytanie księcia zabrzmiało jak wyrok.

– Złe, panie – zgodził się Jag. – Szkoda o tym opowiadać…

– Czy możemy coś zmienić? – zapytał z drżeniem w głosie Syrius.

– Nie wiem, panie – odparł Jag. – Jeśli powiem, co usłyszałem, będę musiał zginąć…

– Wiesz dobrze, że życie możesz odzyskać… – uspokoił go książę.

– Jedno życie nic nie znaczy, panie – zaczął z trudem Jag. – Przepowiednia nie daje odpowiedzi. To los, a na to nie ma lekarstwa. Księga widzi naszą potęgę, twoją śmierć, panie, następcę i obcego… Następca zostanie otruty, a obcy uwięzi dziecko…

– Kiedy? – Diamentowe oko księcia błysnęło w świetle pochodni.

– Nie wiem… – Ostatni wyraz Jag prawie wykrzyczał.

Kilka sekund wcześniej drzwi komnaty otworzyły się cicho, po czym nieruchome, ciężkie powietrze przeciął świst topora. Książę został trafiony dokładnie między oczy, a jego głowa rozprysła się jak tykwa. Diament wysunął się z oczodołu i potoczył po posadzce w kierunku Jaga. Dwaj żołnierze zareagowali zbyt późno. Drzwi zatrzasnęły się i ktoś przekręcił w nich klucz. Jag zapamiętał zabójcę. Rozpoznał włochatą czuprynę, brodę i ręce. Waldo, przekupny handlarz niewolników, nie chybił. Wyleczył się dzięki dotknięciu dziecka, opowiedział wszystko o planach mutantów i bez tortur znalazł się w ciemnicy. Jag nie domyślał się nawet, w jaki sposób zdrajca zdołał się stamtąd wydostać.