Jacek Dąbała - Prawo Śmierci

Podkuty but Abotta spadł na nogę handlarza i zaczął ją miażdżyć. Twarz Walda stała się czerwona i wydawało się, że zaraz wybuchnie. Barbarzyńcy czekali tylko na znak, żeby odciąć handlarzowi głowę.

– Pójdziesz tam i robotę wykonasz – zdecydował z nienawiścią barbarzyńca. – Wolałbym cię hakami rozedrzeć, ale zły czas nastał i dlatego dam ci szansę. Masz tam wrócić i dzieciaka przywlec…

– Nie ma drogi, panie… – próbował oponować handlarz. – Wszędzie krew i przejścia zabite… Żołnierze Syriusa życie odzyskują i śmierć za nic mają… Bogowie nas chyba przeklęli…

– Zawrzyj pysk, obierzyno! – huknął na niego Abott. – Wrócisz tam i sprytem się wykręcisz. Od bramy pójdziesz… – Topór niebezpiecznie podniósł się do góry i Waldo zamilkł, zanim cokolwiek powiedział. – Weźmiesz czterech moich ludzi w powrozach i zawleczesz do zamku… Jeśli Syrius rozpłatany, jak gadasz, to wpuszczą was, a ciebie za swojego uznają. Języka im trzeba, to pewne… Czyś pojął wszystko, co rzekłem, psie?

Handlarz nie dyskutował. Podniósł się z desek i nerwowo masował sobie obrzmiałą mosznę. Przekrwionym wzrokiem potoczył po czerwonych, naznaczonych dziesiątkami blizn gębach wojowników Abotta.

– Zarąbią ich, panie – odezwał się ostrożnie. – Na tortury wezmą i zarąbią…

– Zwykła rzecz w tym fachu – uciął Abott. – Przynajmniej reszta się nie wykruszy… A kto wie, może dzieciak ich ożywi? Wy czterej, zostawić broń i w powrozy…

Barbarzyńcy wskazani palcem ugięli się jak pod naporem huraganu. Ogolone głowy pochyliły się ku deskom łodzi, a topory bez marudzenia upadły pod nogi króla Abotta. Na ich twarzach widać było przerażenie. Waldo skrzywił się z satysfakcją i splunął za burtę. Wiedział jednak, że dla niego powrót do zamku był niemożliwy. Widziano go, kiedy rzucał toporem w księcia, i to właśnie przekreślało powodzenie podstępnej akcji. Abott zachowywał się tak, jakby w ogóle o tym nie myślał. Waldo zawahał się, po czym najspokojniej, jak potrafił, zapytał:

– A jeśli mnie rozpoznają? Paru mnie widziało…

– To wyprują ci flaki i zrzucą z muru – zarechotał Abott. – Ryby się nażrą…

Handlarz skinął głową, że zrozumiał. Barbarzyńca popatrzył z góry na ludzi, których przeznaczył na stracenie. Kudłate, zmierzwione czupryny i zacięte usta upodobniały ich do drewnianych figurek prymitywnych ludów ze wschodu. Niskie czoła świadczyły o braku wyobraźni, a potężne barki o drzemiącej w nich zwierzęcej sile. Widać było, że gotowali się na śmierć. Abott rozejrzał się po pozostałych swoich ludziach i donośnie zawołał:

– Krwi mi się chce! Nasi bracia żłopią wodę nie na darmo… Syrius zdechł. Ten oto handlarz niewolników rozwalił mu czerep toporem, a teraz wróci tam i wykradnie im dzieciaka… Jego matkę możesz se wychędożyć… – Śmiech zadudnił po pokładzie. – Jak zdążysz…

Waldo poprawił miecz przy boku i podniósł spod nóg Abotta siekierę.

– Poręczniejsza będzie – powiedział pod nosem. – Byle mnie od morza wpuścili… Mogą mostu nie opuścić…

– Opuszczą – stwierdził z przebiegłym uśmiechem Abott. – Zadmijcie w trąby do odwrotu. A ty, psie, masz mi przywlec dzieciaka albo znajdę cię i rzyć przypalę pochodnią…

Waldo nie zdążył odpowiedzieć, ponieważ poczuł, jak w jego mózg wbija się gwałtownie czerń. Zakręciło mu się w głowie, po czym niewidzialna jasność wypaliła mu wolę. Kiedy otworzył oczy, był już całkowicie innym człowiekiem. Siekiera sama znalazła się w górze i obuchem spadła na lewy bark Abotta. Król nie zareagował. Z otwartymi ze zdziwienia oczami obserwował drugie uderzenie, które trafiło go wprawę ramię. Całkowicie odmieniony Waldo wyszarpnął miecz i ciął nim po twarzach stojących najbliżej barbarzyńców. Czterech z nich przewróciło się i bluzgnęło krwią pod własne nogi. Okrzyki wściekłości zamarły w gardłach pozostałych, gdy zobaczyli, że ich król stoi nieruchomo z ostrzem miecza na gardle. Waldo chwycił go od tyłu i trzymał w żelaznym uścisku.

– Won, bo zarżnę go jak barana! – ryknął donośnie handlarz. – Do brzegu, byle szybko…

Barbarzyńcy powoli dotknęli wioseł i skierowali łódź do niewielkiego rybackiego portu. Atakujący zauważyli niebezpieczeństwo i przestali walczyć. Wycofywali łodzie na bezpieczną odległość i czekali na błąd Walda. Tamten jednak znał swoje rzemiosło, ponieważ ani na sekundę nie odsuwał ostrza od szyi Abotta. Oparł się plecami o krótki maszt i nie spuszczał barbarzyńców z oczu.

– Ani mi się ważcie skakać… – charczał przez zęby król. – Ten pies wypatroszy mi gardło, zanim zdążycie pierdnąć… Czego chcesz?

– Każ im odpłynąć do Szybgadii – rozkazał Waldo. – I to już…

Abott wykrzywił się, jakby wbijano go na pal, i syknął z wściekłością:

– Do domu… Macie odpłynąć…

– Jeśli knuć będą, wypruję ci bebechy i lisom rzucę w lesie… – ostrzegł cicho handlarz.

Dobili do portu. Waldo wydostał się tyłem na drewniany pomost, ciągnąc za sobą Abotta. Sapał przy tym z wysiłku i zdenerwowania. Kiedy łódź z wojownikami Abotta oddaliła się, handlarz ruszył w stronę oddziałów mutantów. Kręciły się w oddali, przygotowując kolejne natarcie. Z daleka widać było, że zostały silnie przerzedzone i w pośpiechu formowały szyki. Waldo odgadł, że niektórzy wycofywali się do lasu, inni czaili się do skoku na mury. Prowadził przed sobą Abotta i modlił się, żeby nie natknąć się na zdziczały podjazd lub zabłąkaną strzałę. W oparach mgły, dymu i błocie posuwał się do przodu. Z bliska mógł ocenić, ile setek szczurów oddało życie na przedpolach zamku Syriusa. Leżały całymi kupami. Zabite dzidami, strzałami lub kamieniami miotanymi z olbrzymich katapult. Niektóre miały rany od miecza. Tuż obok nich leżeli zabici żołnierze księcia. Handlarz odgadł, że jazda Syriusa nie próżnowała. Wypady były nagłe i krwawe. W bezlitosnym boju poginęły nawet szlachetne, latami szkolone konie. Trupy zaściełały prawie całą ziemię wokół zamku.

– Puść mnie, a dam ci monet, ile zechcesz… – wycedził przez zęby Abott.

Im bliżej szczurów, tym większy strach opanowywał barbarzyńcę. Zbyt dużo miał na sumieniu, aby łudzić się, że mutanty nie rozpoznają go i darują życie. Przez całe lata zapuszczał się do ich krainy, palił ją, grabił i porywał mieszkańców w niewolę. Silni byli, wytrwali i karni. Sprzedani daleko poza granicami Kreporu, Wizydonu, Lopmelii czy w Górach Asty posłusznie uprawiali pola, budowali zamki, chaty lub obszerne obronne budowle. Wystarczyło im dać do syta wziętych w niewolę dziewek, a zapominali o buntach i stawali się łagodni jak baranki.

Oddział szczurów musiał zauważyć obcych, ponieważ pięć postaci w habitach ruszyło w ich stronę. Po drodze wyciągali miecze. Kiedy zatrzymali się przed Waldem, smród szczurzego potu, moczu i odchodów uderzył handlarza w nozdrza. Abott również zmarszczył nos i zakasłał. Nie odezwał się jednak. Zżuł w ustach przekleństwo. Mutant z pyskiem owiniętym płótnem pokazał mieczem na Abotta i zapytał:

– Śmierci szukasz, czyś słowem chroniony?

– Od Nariagi jestem – odparł spokojnie Waldo. – Ogarnęli nas Syriusowi, wybili, a mnie udało się uciec… Zamek wasz, a starego przepołowiłem…

Mutant łypnął na handlarza i powiedział:

– Ruszaj. A tego gada skądś znam… – Szczurzy pazur skierował się na Abotta. – Ktoś ty, że miecz na gardle nosisz?

– Nikt ważny, panie… – Barbarzyńca dopiero teraz zaczął się naprawdę trząść ze strachu. Handlarz zaśmiał się głośno i pogardliwie. Szli za koniem, a miecz na szyi naciął już skórę i lekko zabarwił się na czerwono.