Jacek Dąbała - Prawo Śmierci

Tym którzy nie lubią się nudzić

Abott – okrutny władca barbarzyńców z Szybgadii

Bathy – córka Herlinga, jubilera

Blanko – mistrz miecza, który wyszkolił genialnie swojego wychowanka, olbrzyma Humana

Dart – posłaniec królewski, kolejne wcielenie wysłannika ze „świata równoległego”

Donahue – graf wysłany z misją zabicia cesarza mutantów

Gamok – kraina karłów szyjących wspaniałe ubrania

Gawdi – właściciel stajni w Grwaldzie, przyjaciel Herlinga i Bathy, były posłaniec króla Kreporu, ujeżdżacz koni

Ghata – miasteczko na pograniczu Kreporu i Pandabu

Ghi-sppi – pierwsze wcielenie wysłannika z „czasów równoległych”

Glass – ślepiec, włóczęga, wędrowny i niepokonany mistrz miecza

Góry Asta – nieprawdopodobnie wysokie góry, w których szaleją wichry i trąby powietrzne, pękają skały i spadają kamienne lawiny

Grwald – duża osada na pograniczu Kreporu i Pandabu

Herling – były łapacz, przyjaciel Idalga, jubiler

Human – olbrzym walczący szablą, mistrz miecza, syn z nieprawego łoża księcia Syriusa

Idalgo – łapacz bandytów za nagrodę, mistrz miecza

Jag – czytacz, zaufany księcia Syriusa, jasnowidz chodzący o lasce, starannie ukrywający swoje zboczenia

Krepor – potężne królestwo

Lalola – dowódca książęcych oddziałów

Lasy Orchy – plemiona hodują tam chude, wytrwałe konie

Maqui – żołnierz księcia Syriusa, zwiadowca, zwany „Samotnikiem”

Migop – nieznane państwo poza krainą karłów, Gamokiem

Mugaba – głowa rodziny chorego, kazirodczego, chłopskiego klanu odciętego od świata bagnami

Mutanty – lud powstały z eksperymentów, mieszkający w Oudze

Nariaga – dowódca potężnego oddziału mutantów

Ouga – państwo mutantów, kraina tajemnicza, niebezpieczna, na bezkresnym stepie

Pandab – jedna z krain

Pellegrisi – nieobliczalni, karłowaci, łączący się w sekty i bandy mordujące dla idei oczyszczenia świata ze zbyt wielu dusz

Pinto – dowódca oddziału księcia Syriusa

Raptus – przekupny i zdradziecki przemytnik z pogranicza

Ryjad – dziecko potrafiące przywracać zmarłym życie. Chłopiec z czerwonymi oczami. Życie może przywrócić tylko dwa razy

Sagdenia – kraj nigdy nie podbity

Syrius – jednooki książę

Szybgadia – potężna kraina prymitywnych ludów, barbarzyńców

Tantra – matka Ryjada

Waldo – handlarz niewolników

Wizydon i Lopmelia – krainy na zachód od Kreporu

Writ – pellegris, karzeł, cyrulik, wygnany od swoich z tajemniczego powodu

Yc – cesarz mutantów

Zdeb – dowódca straży królewskiej w Grwaldzie

Wyrzucona z procy metalowa kula z cichym świstem przecięła powietrze i trafiła dokładnie między łopatki. Kobieta zachwiała się, próbowała przebiec jeszcze kilka kroków w stronę morza, ale nogi odmówiły jej posłuszeństwa. Upadła dokładnie pośrodku płaskiej, porośniętej suchą trawą wydmy. Jej niebieskie oczy pozostały otwarte, a z ust wypłynęła cienka strużka krwi. Miała subtelne, szlachetne rysy i zmysłowe, grube brwi. Dziecko ukryte w wielkim brzuchu drgnęło i chwilę potem spomiędzy nóg kobiety wypłynęła woda. Rozpoczął się poród.

Wiał wiatr, padał gęsty, ciężki deszcz i nadchodził wieczór. Spienione fale raz po raz uderzały o brzeg, zostawiając na piasku olbrzymie, kilkumetrowe meduzy. Waldo, zarośnięty jak małpa handlarz niewolników, schował procę, zaśmiał się z satysfakcją i pobiegł z powrotem w kierunku swoich kompanów. Kończyli właśnie wiązanie sznurami grupki dzieci, kobiet i mężczyzn. Mimo deszczu chaty wysuszone od środka paliły się jasnym ogniem, a ze słomianych strzech wydobywał się gęsty dym. Od strony lasu rozległ się sygnał trąby. Handlarze w pośpiechu zagonili jeńców na cztery wozy i z miejsca zmusili konie do galopu. Oddalili się w stronę gór, których kontury w strugach wody zaledwie rysowały się na horyzoncie.

Ciało kobiety wykonywało krótkie, ale widoczne skurcze. Parło. W końcu dziecko wysunęło się na piasek i po kilku sekundach rozległ się głośny płacz. Zimne krople deszczu były pierwszym bolesnym doświadczeniem.

Od strony lasu zbliżał się oddział pięciu jeźdźców. Rozpuścili konie i pochylili się nad grzywami. Wszyscy nosili czarne skórzane kurtki i czapki z metalowymi ochraniaczami na uszy. Znali drogę i nie musieli pilnować każdego kroku. Ich pan, jednooki Syrius, kazał im zabrać ze spalonej wsi wszystko, co żywe. Na placu wśród płonących chat zatrzymali konie i stanęli w bezruchu. Nasłuchiwali. W rękach trzymali przygotowane do strzału kusze. Przypominali olbrzymie kruki ze zwieszonymi w dół dziobami. Kilka sekund później wiatr przyniósł w ich stronę płacz dziecka. Natychmiast poderwali konie w stronę plaży. Kiedy wjechali na mokry piasek i dostrzegli leżącą bez ruchu kobietę, Pinto, jeden z jeźdźców, zeskoczył z siodła i odnalazł pomiędzy jej nogami zmarznięte dziecko. Fachowo, jakby to robił przez całe życie przeciął i zawiązał pępowinę. Podał dziecko Maquiemu, najstarszemu z konnych, i raz jeszcze dotknął szyi kobiety. Pokiwał głową z rezygnacją. Była martwa.

– Strażnicy! – krzyknął nagle ochrypłym głosem Maqui.

Kilkadziesiąt metrów dalej, smagani przez deszcz i wiatr, pędzili w ich stronę królewscy strażnicy. W srebrnych napierśnikach i czerwonych płaszczach wyglądali jak olbrzymie, zmutowane przez magię potwory.

– Dziesięciu – warknął pod nosem Pinto i pokazał palcem na Maquiego. – Zostaniesz tu i zabierzesz dziecko do pana Syriusa. Spróbujemy ich odciągnąć…

Maqui świsnął cicho przez zęby. Jego koń zastrzygł uszami i posłusznie położył się w pobliżu krzaków dzikiej róży na piasku przy wydmie. Żołnierz przytulił dziecko do piersi, osłonił starannie przed deszczem i kucnął przy końskim brzuchu. Przezornie nie wypuszczał z ręki kuszy. Obserwował Pinta i pozostałych trzech żołnierzy. W pośpiechu dosiadali koni i kierowali się wzdłuż plaży w stronę gór. Niskie, silnie zbudowane stepowe konie od razu poderwały się do galopu. Chwilę potem obok kryjówki Maquiego przemknął rozpędzony oddział królewskich strażników. Jeden z nich zwolnił na moment przy martwym ciele kobiety, splunął z obrzydzeniem na piasek i popędził za pozostałymi. Maqui, modląc się w duszy, aby dziecko nie zapłakało, wyraźnie zobaczył czarny trójkąt na czerwonym płaszczu. Strażnicy należeli do elity królewskich wojsk. Byli najwierniejszymi z wiernych i najokrutniejszymi z okrutnych. Wychowywani od dzieciństwa w koszarach, przez pierwsze dwadzieścia lat życia nie widzieli kobiety. Dzień i noc doskonalili sztukę walki i zabijania. Osobiście wykonywali wyroki na skazańcach i torturowali jeńców. Kiedy szli do walki, mruczeli pod nosem ponurą, przejmującą melodię. Rozmawiali tylko wtedy, gdy otrzymywali rozkaz. Nieraz zdarzało się, że wycinając w pień żołnierzy przeciwnika, nie wydawali żadnego okrzyku. Słychać było tylko rżenie koni, jęki zarzynanych i szczęk broni. Maqui spojrzał w niebo i westchnął bezgłośnie. Miał przeczucie, że widział swoich kolegów po raz ostatni.

Dziecko zapłakało cicho i otworzyło oczy. Stary żołnierz spojrzał odruchowo na małą, zaczerwienioną główkę i zobaczył wbite w siebie niezwykłe oczy. Były całkowicie czerwone. Jedynie pośrodku gałki tkwił mały, czarny punkcik źrenicy. Maqui poczuł, że musi wstać i podejść do ciała kobiety. Działo się z nim coś dziwnego. Kiedy pochylił się nad ciałem, zrozumiał, że w powietrzu zaczęła krążyć obca energia. Nie widział jej, ale instynktownie wyczuwał. Oczy dziecka utkwione były w twarzy matki. Maqui o mało nie krzyknął, kiedy kobieta drgnęła jakby pod wpływem gwałtownego szarpnięcia, poruszyła ustami, podniosła powieki i po chwili, krztusząc się kaszlem, wypluła z ust krew. Na Maquiego nawet nie spojrzała. Jej ręce wyciągnęły się w stronę dziecka, a blada twarz nabrała słabych rumieńców. Maqui oddał jej dziecko i z lękiem przywołał konia. Mimo że przeżył i widział w życiu wiele, teraz odczuwał paraliżujący strach. Z przerażeniem patrzył na niemowlę, które prawie natychmiast przyssało się do matczynej piersi. Kobieta dopiero teraz podniosła na niego oczy. Ona również się bała.