Jacek Dąbała - Prawo Śmierci

– Znałeś go? – Human z trudem ukrył wzruszenie.

– Tak – chichot siwego szczura zabrzmiał chorobliwie nienormalnie. – Dopóki go nie zdradziłem… Wy to nazywacie dobrym sercem. Darował mi życie i wygonił do swoich. Podobno już nie żyje…

Wtedy właśnie Idalgo zobaczył, jak znika ostatni z mutantów trzymających kusze. Czuł, że jego siły powoli wracają. Nabrał powietrza w płuca i głęboko odetchnął. Nariaga zauważył to i z lękiem spojrzał na Zdeba, który z odsłoniętym mieczem czaił się najbliżej łapacza. Zdrajca z Grwaldu uspokoił go, pokazując palcem ostrze przygotowane do ciosu. Wydawało się, że tylko na nim stosy szczurzych trupów nie zrobiły wrażenia.

Nagle z tyłu w ciemnościach ktoś jęknął i ciężko zwalił się na ziemię. Wyraźnie było słychać świst miecza i tępy odgłos trafienia.

Potem wszystko potoczyło się jak we śnie. Idalgo poderwał się na nogi i znienacka odrąbał Zdebowi całą szczękę. Szczury znów zaczęły piszczeć, próbowały dosięgnąć Humana dzidami, ale było już za późno. Znów powstał młyn i zaczęła się walka. Tym razem jednak ktoś trzeci wprowadził mutanty w zdumienie. Wśród dziesiątków atakujących szczurów wyrąbał sobie przejście ślepiec. W rękach trzymał potężny miecz z czarnego metalu. Idalgo i Human zauważyli go w chwili, gdy ścinał łby siwym szczurom. Rzeź, która dopiero teraz się rozpętała, nie miała sobie równych w historii szczurzych wojen. Łapacz przebijał kolejne mutanty i kątem oka obserwował ślepca. Po raz pierwszy w życiu zobaczył mistrza, który przerastał go pod każdym względem. Ślepiec poruszał się tak pewnie i tak szybko, że nikt nie był w stanie go zatrzymać. Wydawało się, że atakuje na ćwiczeniach, w których każdy krok był miesiącami powtarzany. Mutanty ginęły całymi grupami. Ślepiec wpadał pomiędzy ich miecze, wykonywał kilkadziesiąt błyskawicznych złożeń i zostawiał za sobą trupy. Ostatni z siwych szczurów uciekał pomiędzy napierającymi mutantami, osłaniany przez Nariagę i jego straż. Kiedy ślepiec zrównał się z Humanem i Idalgiem, walka dobiegała końca. Oddział liczący kilkaset mutantów leżał we krwi na ziemi, a niedobitki nadziewały się na ostatnie pchnięcia. Idalgo zauważył, że zza pobliskich drzew co chwila wylatywały strzały i trafiały poszczególne szczury. W świetle pochodni, które smętnie dopalały się na piasku, nie potrafił dojrzeć sprzymierzeńców, ale bez trudu domyślił się, kim byli. Po blisko godzinnej walce, kiedy ponownie zaczęli słabnąć, w obozowisku zaległa cisza. Zniknęły gdzieś niewolone dziewczęta, uciekły ostatnie szczury, dogasały pochodnie i ogniska. W pobliżu rżały tylko konie i trzymane w zagrodzie bydło.

– Piękna walka, panowie, piękna i dobra. – Pierwszy odezwał się ślepiec. – I powietrze było dziś takie rześkie…

Mimo wieku jego oddech wydawał się spokojny i równy. Idalgo i Human usiedli na ziemi i nie odzywali się. Obaj nie wierzyli, że było po wszystkim i wciąż są przy życiu. Widzieli, że ślepiec nieomylnie kieruje się w ciemność i po chwili wraca z długim kosturem w dłoniach. Miecz z czarnego metalu pasował idealnie do wnętrza kostura. Wystarczyło teraz złożyć drewno i broń znikała z oczu. Zza drzew wyszli Bathy i Dart. Wciąż byli pod wrażeniem. Kusze w ich rękach drżały, jakby obawiali się ponownego ataku szczurów.

Ślepiec wyprężył się i znieruchomiał. Wąchał powietrze. Human wpatrywał się w ciemność.

– Zabierają się – mruknął ślepiec. – Ściągają swoje ścierwo…

– Trupy? – zapytała ze wstrętem Bathy. W podartym ubraniu, z grubymi skórzanymi pasami na ramionach, wyglądała jak zbiegły z barbarzyńskiej niewoli galernik. Jej piersi falowały ze zmęczenia, a oczy odbijały żar dopalających się pochodni i ognisk.

– Szczury potrafią wyniuchać żywych – wyjaśnił Glass. – Zabierają rannych. Mają to z ludzi… Choć tyle dobrego w tej parszywej krwi.

Human podszedł do ślepca i położył rękę na jego ramieniu. Z trudem szukał słów.

– Zza grobu idziemy… – zaczął ochrypłym głosem. – Masz nasze życie. Do oddania, ślepcze, do oddania…

Idalgo również podszedł do Glassa i też położył mu rękę na ramieniu.

– Masz nasze życie – powtórzył cicho. – Do oddania.

Glass uśmiechnął się kącikami ust i odparł:

– Wasza wola.

– Jesteś mistrzem… – stwierdził Idalgo, pochylając się nad gałęzią, którą wrzucił w żar najbliższego ogniska. Nikt nie poruszył się. Dart, Bathy i Human wyczuli, że będą świadkami niezwykłej rozmowy.

– Jestem tylko świadkiem miecza – sprostował Glass. Stał oparty o swój kostur i patrzył w rozpalający się ogień.

– Dawno o tym nie słyszałem… – Głos Idalga zdradzał wzruszenie. – Kiedyś, gdy zabrałem się do miecza, opowiadali mi starcy, że świadkowie są tylko w legendzie. Wychował mnie mistrz Fabio…

– Nie kłamał – wtrącił spokojnie ślepiec. – Świadków nie było.

– A ty? – zapytał, marszcząc twarz, Idalgo. – Gadasz, żeś świadek…

– Legenda jest jak woda. – Glass usiadł na ziemi przy ognisku, podniósł leżącego obok upieczonego prosiaka i odciął sobie dużą porcję. Wbił w nią zęby, aż chrupnęło. Bathy i Dart w milczeniu zrobili to samo. Tylko łapacz stał w miejscu i przyglądał się Humanowi. Obaj nie zrobili nawet kroku w kierunku jedzenia.

– Prości jesteśmy – szepnął olbrzym. – Gadaj tak, żeby nie było legendy…

Glass kiwnął głową i kontynuował:

– Legenda mnie wychowała, ryła mi w duszy jak woda skałę… Chciałem poznać świadka miecza i pójść jego drogą. Szukałem, pytałem, ale nic nie zostało w garści… Mistrz, u którego ćwiczyłem walkę, nauczył mnie wąchać powietrze. Nie gadał, żem ślepy i kozy paść mogę… Długo można by prawić. Dość, że odszedłem kiedyś na własną drogę. Wąchałem powietrze, dotykałem wiatru, słyszałem ruch… Powoli, dzień po dniu i noc po nocy zbliżałem się do świadków miecza… Kiedy byłem gotowy, przyszli do mnie. Nie było ich czuć, nie było ich słychać… Rzucili mi na drogę ścierwo, które śmierdziało i mogło zadusić…

– Szczury – wtrącił sucho Idalgo. – Tylko one tak śmierdzą.

– Nie tylko, łapaczu – zaprzeczył Glass. – Świat śmierdzi, kiedy go nie ma kto czyścić. Czy to w stajni, czy zamku, zawsze trafi się śmieć, który trza wyrzucić, bo zatruje resztę… Kiedy świat zaczął mi śmierdzieć, wtedy zostałem świadkiem miecza. Prawdziwym i nieprzekupnym.

Human spojrzał na kostur i ostrożnie poprosił:

– Miecz u ciebie czarny, kuty nie u nas, nie w Lombardii… Czy…

Ślepiec otworzył kostur i podsunął olbrzymowi pod nos.

– Stamtąd on. – Glass pokazał palcem w niebo. – Formowany z bryły przez dwadzieścia lat. Czarny metal, obcy. Sam go ukułem.

Human dotknął miecza i powoli wyciągnął go z kostura. Uderzyła go lekkość i kształt broni. Miecz był dłuższy od używanych zazwyczaj, bardziej płaski i wyważony. Human wykonał na próbę cięcie i zdumiał się szybkością, z jaką klinga przecinała powietrze. Podał broń łapaczowi, który dotknął rękojeści i nagle zamknął oczy. Wydawało się, że pomiędzy nim a mieczem toczy się jakaś rozmowa. Na czole Idalga pojawiły się krople potu, a szczęki mocno się zacisnęły. Poruszył się także Dart. Chłopak wstał i jak we śnie zbliżył się do miecza. On również położył rękę na rękojeści. Human odsunął się w stronę Bathy, która odruchowo, z lękiem przysunęła się bliżej ślepca. Glass nie reagował, jadł prosiaka i sprawiał wrażenie kogoś całkowicie obojętnego na otoczenie.