Graham Masterton: Kły i pazury

– Ja mu wcale nie groziłem – odparł Szara Chmura. – Po prostu poinformowałem go tylko, co się z nim stanie, jeżeli nie przestanie widywać się z Catherine. To była przepowiednia, capiche? Nie można nikogo aresztować za przepowiadanie przyszłości.

– Ach, tak? W takim razie i ja mam dla was małą przepowiednię: jeżeli stąd nie wyjdziecie i nie dacie Catherine choć trochę czasu na otrząśnięcie się z szoku, twój nos ulegnie tajemniczemu złamaniu, zanim doliczę do dziesięciu. I jeszcze coś: co w języku Navajo oznacza capiche?

Szara Chmura ze złością zacisnął pięści, lecz jego brat powiedział:

– Odpuść sobie, możemy zaczekać pięć minut.

– Dziękuję – mruknął Jim, starając się, by nie zabrzmiało to zbyt sarkastycznie. – Muszę teraz porozmawiać z porucznikiem Harrisem, a wam podczas mojej nieobecności może uda się wykrzesać z siebie odrobinę dobroci dla siostry.

– Koleś, sam nie wiesz, ile w nas jest dobroci – mruknął Paul.

Porucznik Harris stał przy wejściu do kostnicy, rozmawiając z policyjnym lekarzem, doktorem Whaleyem, łysiejącym przygarbionym mężczyzną w przekrzywionych okularach na wielkim nosie.

– Pan i pańscy koledzy musicie być nieźle wstrząśnięci – powiedział Whaley. – Nigdy nie widziałem czegoś podobnego, a pracuję w biurze koronera trzydzieści dwa lata.

– Catherine chciałaby wiedzieć, czy mogłaby go zobaczyć.

– Nie uważam tego za wskazane. Ale pan może, jeżeli pan sobie tego życzy.

Jim spojrzał na porucznika Harrisa, lecz policjant wzruszył tylko ramionami i powiedział:

– Jak pan chce. Nie jadł pan jeszcze śniadania, mam nadzieję?

– Przydałaby mi się jeszcze jedna opinia – oświadczył doktor Whaley. – Czyjakolwiek, niekoniecznie lekarska. Wezwałem już Jacka Skippera z ogrodu zoologicznego. Może jemu uda się zidentyfikować to zwierzę.

Wprowadził Jima do chłodnej, wykładanej zielonymi kafelkami sali. Porucznik Harris podążył za nimi. W sali znajdowały się dwa stoły z nierdzewnej stali, ustawione tuż obok siebie. Jeden z nich był pusty, ale na drugim leżały zwłoki, przykryte zielonym szpitalnym prześcieradłem. Doktor Whaley podszedł do niego i zapalił lampę na wysięgniku.

Porucznik Harris powiedział:

– Martin Amato znaleziony został około godziny piątej rano przez dwóch mężczyzn spacerujących z psem po plaży. Kiedy zobaczy pan jego obrażenia, zrozumie pan, że cokolwiek go zaatakowało, zabiło go niemal natychmiast

– Sądząc z temperatury ciała, zginął jakieś dwie godziny wcześniej, zanim go znaleziono – dorzucił doktor Whaley. Ujął skraj prześcieradła i zapytał Jima – Jest pan gotów?

Gdy Jim skinął głową, Whaley ściągnął prześcieradło z nagiego ciała.

Głowy chłopca nie sposób było rozpoznać. Jednej strony twarzy brakowało, widoczne były odsłonięte kości szczęki i zęby, a skóra na głowie została prawie całkowicie zdarta. Ale najbardziej poraził Jima widok piersi i brzucha. Cztery potworne, głębokie rany przecinały ciało Martina od lewego barku do prawego uda, biegnąc równolegle niczym ślady pazurów. Ale jakie zwierzę mogło mieć pazury zdolne przeorać mięśnie i kości klatki piersiowej człowieka, wypruć serce i przebić płuca, a potem poszatkować jego wnętrzności?

Jim niemal przez całą minutę wpatrywał się w ciało Martina. Kiedy odwrócił od nich wzrok, doktor Whaley przykrył zwłoki.

– No i co? – zapytał porucznik Harris – Widział pan kiedyś coś podobnego? Ma pan jakieś sugestie?

– Początkowo myślałem, że to górska puma – oświadczył Whaley – Ale one używają również zębów, a na całym ciele ofiary nie ma ani jednego śladu ugryzienia. To, co zrobiono temu biednemu chłopcu, wymagało nie więcej niż trzech potężnych ciosów zadanych albo przy użyciu pazurów albo jakiegoś narzędzia przypominającego łapę zaopatrzoną w pazury.

– Poza tym jakim cudem górska puma mogłaby przedostać się na Venice Beach? – mruknął porucznik Harris. – Nie zgłaszano nam również przypadków zaginięcia lwów z ogrodów zoologicznych, prywatnych zwierzyńców czy wędrownych cyrków. Na piasku nie było żadnych śladów przypominających trop podobnego zwierzęcia, z wyjątkiem śladów tego psa, który zwęszył ciało. Same ślady butów i odciski opon rowerowych.

– Są może jacyś świadkowie? – zapytał Jim.

– Zaczęliśmy już śledztwo, ogłosimy też apel w telewizji i prasie, ale na razie jeszcze niczego nie mamy. Ludzi odwiedzających Venice Beach w środku nocy nie można raczej uznać za chętnych do współpracy obywateli.

Jim spojrzał jeszcze raz na ciało Martina, po czym powiedział”

– Chyba chciałbym już stąd wyjść.

Porucznik Harris wyprowadził go na zewnątrz i przez chwilę stali w słońcu na schodach Jim oddychał głęboko

– Boże – powiedział w końcu – Mam tylko nadzieję, że to nie trwało długo i że nie cierpiał.

– To była kwestia sekund – mruknął Harris. – Załatwił go sam wstrząs organizmu. Bach! Nie miał najmniejszej szansy.

– Muszę coś panu powiedzieć – oświadczył Jim. – Mozę nie powinienem tego robić bez zgody doktora Ehrlichmana, ale myślę, że im prędzej się o tym dowiecie, tym lepiej. Otóż wczoraj tuz przed meczem z reprezentacją szkoły Chabot ktoś włamał się do szatni chłopców w West Grove i porozbijał wszystko w drobny mak. Powyrywał umywalki ze ścian, potrzaskał szafki na kawałki i pozostawił w glazurze ścian głębokie bruzdy, przypominające ślady pazurów.

– Nie zgłosiliście tego?

– Doktor Ehrlichman chciał najpierw przeprowadzić wewnętrzne dochodzenie. Ostatnimi czasy policja zbyt często bywała w West Grove. Nie było to nic poważnego – speed, crack, drobne kradzieże – ale nie uśmiechała mu się wasza wizyta w środku meczu.

– Sugeruje pan, że obrażenia na ciele Martina Amato przypominają bruzdy w kafelkach na ścianach szatni?

Jim przytaknął.

– Jest jeszcze coś, choć nie wiem, czy ma to jakiś związek z tą sprawą… – dodał. – Dziewczyna Martina to Navajo. Wczoraj do szkoły przyjechali jej dwaj bracia i posprzeczali się z tym chłopcem. Jeden z nich zagroził, że jeżeli Martin nie zostawi Catherine w spokoju, nie doczeka świtu.

Porucznik Harris zagwizdał cicho.

– Kto to jeszcze słyszał?

– Oprócz mnie siedmiu czy ośmiu uczniów.

– W takim razie chyba będę musiał porozmawiać z tymi jej braciszkami. Gdzie mogę ich znaleźć?

Jim usłyszał za sobą kroki i obejrzał się szybko.

– O wilku mowa – mruknął.

W ich kierunku zmierzali Paul, Catherine i Szara Chmura.

– Znudziło nam się czekanie, panie Pocieszycielu – oznajmił Szara Chmura. – Zabieramy siostrę do domu.

– Wasz ojciec pozwolił jej zostać.

– Czasami nasz ojciec mówi coś, czego wcale nie ma zamiaru powiedzieć. Wychodzimy.

– Chwileczkę – wtrącił się porucznik Harris. – Chciałbym najpierw zadać panom kilka pytań.

Szara Chmura posłał Jimowi lodowate spojrzenie.

– Czyżby dotarły do pana jakieś głupie plotki, poruczniku?

– Przekazano mi tylko, co powiedział pan wczoraj po meczu do Martina Amato.

– Powiedziałem mu, żeby trzymał się z daleka od naszej siostry – przyznał Szara Chmura.

– I powiedział pan też, że jeżeli tego nie zrobi, nie doczeka świtu?

– Zgadza się. Ale to nie była groźba.

– Czułe słówka to też nie były.

– To prawda. Nigdy nie lubiłem Martina Amato i nie zamierzam teraz udawać czegoś wręcz przeciwnego. Ale jeżeli ostrzeże się kogoś przed spacerami w poprzek autostrady do San Diego, on zaś się przy tym uprze, co można mu jeszcze powiedzieć? Dokładnie to samo: „Nie doczekasz świtu”. To nie jest groźba, tylko przepowiednia.