Graham Masterton: Kły i pazury

Martin zszedł z boiska, więc Jim i Susan podeszli do niego, by mu złożyć wyrazy ubolewania.

– Mogło być gorzej – pocieszył go Jim. – Zagraliście całkiem dobrze, biorąc pod uwagę okoliczności.

– I biorąc pod uwagę to, że jesteśmy najpowolniejszym i najniezdarniejszym zespołem w historii szkolnego futbolu. Zupełnie niewinne świnie zginęły tylko po to, by ci idioci mogli kopać ich skórami w niewłaściwym kierunku.

Catherine objęła Martina, pocałowała go w policzek i przytuliła się do niego.

– Wciąż jesteś moim bohaterem – powiedziała z uśmiechem.

– Jakie macie plany? – zapytał Jim. – Chyba w sali gimnastycznej szykuje się jakaś impreza.

– Raczej stypa – mruknął Martin. – Świętujemy najdłuższe nieprzerwane pasmo porażek w historii szkolnego futbolu.

– Właśnie że nie – zaprotestowała Catherine. – Będziemy świętować naszą ostatnią porażkę. Następnym razem wygramy, prawda? I odtąd będziemy tylko wygrywać, nawet gdybym musiała użyć czarów mojej babki, by to sprawić!

– Twoja babka musiała być niezwykłą kobietą – zauważył Jim.

– Była niezwykła – potwierdziła Catherine. – Potrafiła ożywić martwe cykady, umiała sprowadzać deszcz, a kiedy szła po łące, tam, gdzie stąpnęła, wyrastały polne kwiaty.

Jim przechwycił jej spojrzenie, i nagle pojął, że opowieści Catherine o babce nie są zmyślonymi bajeczkami.

– Idę teraz pod prysznic – oświadczył Martin. – Potem będziemy mogli świętować.

– Możecie skorzystać z prysznica dla dziewcząt – wtrącił Ben. – Ale zachowujcie się odpowiednio. Nie ruszajcie szamponów dziewczyn i nie wkładajcie ich bielizny. Tylko transwestytów nam tu jeszcze brakuje.

Zjawił się Russell, zgrzany i czerwony na twarzy, lecz nieskończenie szczęśliwy. Jim uścisnął mu rękę i powiedział:

– Świetna robota, Russell. Może i przegraliście, ale pokazałeś, na co cię stać.

– „Historia rzec może pokonanym: niestety, lecz pomóc ni przebaczyć nie zdoła” *– wyrecytował w odpowiedzi Russell.

– Skąd to znasz? – zdziwił się Jim.

– Z pana lekcji. To jeden z argumentów, które skłoniły mnie do ostrzejszych treningów i powstrzymały przed obżarstwem.

Jim spojrzał na Russella i po raz pierwszy ujrzał w nim nie grubego, błaznującego ucznia z nadwagą, lecz mężczyznę. Położył dłoń na ochraniaczu chłopca i kiwnął głową z uśmiechem. Ale jego uśmiech zgasł, gdy na parking dla gości zajechał z charkotem silnika czarny firebird, z którego wysiadło dwóch wysokich młodych ludzi.

Natychmiast ich rozpoznał. Byli to starsi bracia Catherine, Paul oraz Szara Chmura. Każdego dnia po szkole przyjeżdżali po siostrę, a gdy Jim spotkał kiedyś dziewczynę poza szkołą, na molo Venice Beach, bracia z ponurymi twarzami kroczyli po jej bokach niczym ochroniarze, ostro odcinając się od tłumu nastolatków na wrotkach i rowerach. Paul miał dziś na sobie grafitowy garnitur i czarny golf, a Szara Chmura dwurzędowy czarny płaszcz i dżinsy. Włosy Szarej Chmury związane były w długą kitkę i miał indiański naszyjnik. Obaj skrywali oczy za czarnymi okularami.

– Wiesz, która godzina? – zapytał Catherine Szara Chmura.

– Mecz rozpoczął się z opóźnieniem – wtrącił Martin. – Ktoś zdemolował naszą szatnię.

– Nie mówiłem do ciebie – syknął Szara Chmura, po czym odwrócił się do Catherine i dodał. – Prosiłem cię, żebyś dzwoniła, gdybyś się miała spóźnić.

– Hej, wyluzuj się – mruknął Martin. – Ona nie ma dwunastu lat.

– Chłopie, lepiej trzymaj się od tego z daleka – ostrzegł go Paul. – To nie twój interes.

– Tak się składa, że Catherine jest moją dziewczyną, więc chyba to i mój interes, nie?

– Catherine nie jest niczyją dziewczyną, a już na pewno nie twoją. Kiedy znajdzie sobie mężczyznę, będzie to Navajo – odparł Szara Chmura i chciał wziąć Catherine za ramię, ale Martin chwycił go za nadgarstek i wykręcił mu rękę za plecy.

– Puszczaj mnie, bydlaku! – krzyknął Indianin – Puszczaj albo cię zabiję!

Martin nie zwalniając uścisku wycedził przez zęby:

– Catherine jest już wystarczająco dorosła i wystarczająco inteligentna, by samodzielnie podejmować decyzje, gdzie chce być i kogo chce spotykać. Dotarło?

Jim rozdzielił ich.

– Wystarczy. Jeżeli chcecie stoczyć drugą bitwę pod Little Big Horn, znajdźcie sobie inne miejsce.

– Pod Little Big Horn walczyli Siuksowie – odparł z niesmakiem Szara Chmura.

– A biali zostali zmasakrowani – dorzucił Paul.

– Posłuchajcie mnie, chłopaki – odezwał się Martin. – Zaraz zaczyna się impreza. Catherine idzie na nią, a i wy jesteście zaproszeni, jeżeli chcecie. Po imprezie zamierzamy jechać do L.A. Buzz na odlotowe chili, a potem odstawię Catherine do domu, całą i zdrową. Czy coś z tego wam się nie podoba?

– Catherine, masz natychmiast wracać – oświadczył Szara Chmura.

Dziewczyna wahała się przez chwilę, po czym pokręciła przecząco głową.

– Chcę pójść na tę imprezę. Daj spokój, Szara Chmuro, to tylko przyjęcie.

– Ojciec życzy sobie, żebyśmy byli dziś wieczorem razem.

– Ojciec życzy sobie, żebyśmy byli razem każdego wieczoru. A ja chcę zaznać trochę życia.

– Z nimi? – zapytał pogardliwie Szara Chmura, spoglądając na Martina, Russella, Marka Foleya i Ritę Munoz.

– To moi przyjaciele.

– Oni nigdy nie będą twoimi przyjaciółmi.

Szara Chmura znowu chciał schwycić siostrę za ramię, ale tym razem Martin i Russell odepchnęli go wspólnymi siłami.

– Posłuchaj, koleś – warknął Russell – Jeszcze raz spróbujesz, a usiądę ci na głowie.

– Słyszeliście kiedyś o szczepie Płaskogłowych? – dorzucił Mark. – To właśnie się im przytrafiło.

– Nie obrażaj naszej kultury! – naskoczył na mego Szara Chmura. – Ledwo przetrwała przez takich jak ty.

– Dosyć, panowie – wtrącił się znów Jim. – Skoro Catherine nie chce wracać z wami do domu, nic na to nie poradzicie. Lepiej opuśćcie spokojnie kampus, zanim będę zmuszony zrobić coś, czego nie chcę… na przykład wezwać ochronę.

Szara Chmura wzruszył ramionami, spojrzał Martinowi prosto w oczy i powiedział:

– Jedno mogę ci obiecać, przyjacielu. Jeżeli dziś wieczorem spróbujesz zabrać Catherine do miasta, nie doczekasz jutrzejszego wschodu słońca.

– Grozisz mi? – zaśmiał się Martin. – Jeżeli tak, to jesteś szalony. Mam mnóstwo świadków.

– Nie, nie grożę ci – odparł Indianin. – Informuję cię tylko, co ci się przytrafi, a jest to równie nieuchronne jak zmiany faz Księżyca.

Najwyraźniej uznając rozmowę za skończoną, wrócili do samochodu i wsiedli do środka. Kiedy ruszali, Szara Chmura uniósł okulary i posłał Martinowi i Catherine ostatnie lodowate spojrzenie.

– Trochę nadopiekuńczy są ci twoi bracia – zauważył Jim.

Catherine zaczerwieniła się.

– Przez cały czas się złoszczą – powiedziała. – Nienawidzą kultury białych ludzi, szczególnie Szara Chmura.

– Jasne. Widać to po jego kurtce od Armaniego.

– Och, nie chodzi o rekwizyty, panie Rook. Navajo zawsze umieli się przystosować. Kiedyś uprawiali ziemię, a potem stali się myśliwymi, wędrowcami i łupieżcami. Kiedyś podróżowali pieszo, a potem nauczyli się jeździć konno i używać strzelb. Paul i Szara Chmura nie lubią, gdy Navajo starają się naśladować obyczaje białego człowieka. Uważają, że zbyt wielu z nich zapomniało o dawnych czasach, zapomniało o tym, kim jesteśmy i co oznacza bycie Navajo. Są przekonani, że za jakieś dziesięć lat wszyscy staniemy się członkami społeczności białych, tyle że drugiej kategorii.