Graham Masterton: Kły i pazury

Porucznik Harris czyścił sobie paznokcie zębami.

– Oni twierdzą, że zjedli chili w L.A. Buzz, poszli na długi spacer plażą, a potem chłopak odwiózł ją do domu.

– Ale dlaczego wrócił na plażę? Przecież mieszka po drugiej stronie miasta.

– Kto wie? Jego samochód był zaparkowany pół mili dalej.

– Czy Martin mówił ci, że wraca na plażę? – zapytał Jim Catherine.

Catherine pokręciła głową.

– Pocałował mnie na dobranoc i odjechał. Nadal widzę jego twarz, słyszę jego śmiech… – odparła i rozpłakała się.

– Może wrócimy już do domu, Catherine? – odezwał się jej ojciec. – Nic tu po tobie.

– Nie chcę zostawiać Martina. Nie mogę.

– Catherine, wiem, że wydarzyło się coś strasznego – powiedział Henry Czarny Orzeł. – Ale Martin odszedł i żadna siła nie jest w stanie przywrócić go z powrotem. Poza tym nigdy nie mógłby być z tobą, wiesz przecież o tym.

– Dlaczego pan tak uważa? – zapytał Jim.

– Ponieważ, panie Rook, Catherine została już obiecana innemu mężczyźnie. Stało się to, gdy miała dwanaście lat. Gdy nadejdzie pora, będzie musiała wywiązać się z tej obietnicy.

– Sądziłem, że jedynie Hindusi praktykują zawieranie małżeństw przez pośrednika – mruknął Jim.

Henry Czarny Orzeł wziął Catherine za ramię i powiedział:

– Chodź już, Catherine. Bracia na ciebie czekają.

– Proszę cię, tato… nie chcę iść. Chcę jeszcze trochę tu zostać.

– Niech pan pozwoli jej zostać, Henry – wtrącił się Jim. – Porozmawiam z nią, a potem zawiozę ją do domu. Bądź pan równym facetem.

Henry Czarny Orzeł zacisnął gniewnie usta, jednak po chwili rozluźnił się.

– Dobrze. Ale proszę ją przywieźć do domu nie później niż w południe – oświadczył, spoglądając na swojego złotego rolexa oyster.

– Będę na czas, howgh - obiecał Jim i zaczerwienił się uświadomiwszy sobie, co powiedział. Jednak Henry Czarny Orzeł nie zareagował, skinął szybko głową w stronę porucznika Harrisa i wyszedł.

Porucznik zwrócił się do Catherine:

– Poważny człowiek z twojego ojca. A w telewizji zawsze sypie dowcipami.

– W telewizji mówi to, co ma w scenariuszu – odparła Catherine znużonym głosem.

Do poczekalni wszedł umundurowany policjant z informacją dla porucznika Harrisa, że lekarz chce zamienić z nim parę słów, więc Jim i Catherine zostali sami.

– Chcesz porozmawiać o wczorajszej nocy? – zapytał Jim.

– Wszystko już powiedziałam. Wyszliśmy ze stypy i pojechaliśmy do Venice na chili. Potem trochę pochodziliśmy po plaży. Sama zawsze bałam się tam chodzić, ale z Martinem czułam się bezpieczna. Zawsze czułam się z nim bezpieczna.

– Twoja rodzina nie miała o nim najlepszego mniemania.

– Wcale nie chodziło o Martina. Oni nie lubili żadnego chłopaka, z którym się spotykałam. Gdyby mogli postawić na swoim, wróciłabym do Arizony i przez cały dzień przesiadywałabym przed hoganem, tkając koce.

– A ten facet, za którego masz wyjść… co to za jeden?

– Widziałam go tylko raz – Catherine pokręciła głową. – Mieszka niedaleko Fort Defiance. W moje dwunaste urodziny tato zabrał mnie na spotkanie z nim i powiedział: „Tego mężczyznę poślubisz”. Możesz w to uwierzyć? W przyczepie było ciemno i widziałam jedynie sylwetkę szczupłego młodego mężczyzny, nagiego do pasa. Tyle tylko pamiętam. Aha, i jeszcze to, że ojciec naciął nam nadgarstki, ścisnął je i powiedział, że nasza krew połączyła się teraz na wieki. Chyba się wtedy rozpłakałam. Ojciec nigdy więcej mnie do niego nie zabrał i wkrótce o nim zapomniałam. Nigdy nie sądziłam, że naprawdę będę musiała za niego wyjść. Ale kiedy tu przyjechaliśmy i zaczęłam chodzić z Rayem, a potem z Martinem.

– Nie znasz nawet jego nazwiska?

– Nie Nigdy mnie to nie interesowało. Chcę wyjść za kogoś, w kim się zakocham. Chcę poślubić kogoś stąd, z L.A. i chcę się trochę zabawić. Nie zamierzam spędzić reszty życia na parkingu przyczep kempingowych w Arizonie.

– Jesteś już wystarczająco dorosła, by robić to, na co masz ochotę – oświadczył Jim.

– Proszę spróbować powiedzieć to mojemu tacie. Albo Paulowi czy Szarej Chmurze.

– Dasz sobie z tym radę, jestem tego pewien. A jeśli sprawy się nie ułożą, przyjdź do mnie porozmawiać. Nie powinnaś przejmować się teraz problemami rodzinnymi. Musisz przede wszystkim zaakceptować nieodwołalność śmierci Martina. Wiem, że to straszny szok i minie wiele dni, zanim będziesz gotowa, by pogodzić się z jego odejściem. Miną tygodnie, zanim przestaniesz płakać. I miesiące, zanim będziesz mogła przeżyć cały dzień nie wspominając go choćby raz.

Ramiona Catherine zaczęły drgać konwulsyjnie, łzy znowu napłynęły jej do oczu.

– On nie żyje – wyszlochała. – Nie żyje, nie żyje, nie żyje.

Jim przytulił dziewczynę i poczuł korzenny zapach jej perfum. Nie przypadły mu szczególnie do gustu, ale takich używały teraz młode dziewczyny. Później ten zapach za każdym razem przypominał mu pustą poczekalnię, beżowe kanapy i wyblakły plakat na ścianie.

– Pamiętasz, jak parę tygodni temu opowiadałem o Ednie St Vincent Millay? – zapytał – Napisała wiersz, który posłałem mojej siostrze, gdy jej mąż zmarł na atak serca. Kończy się tak:

Tak oto w zimie stoi samotne drzewo

Nie wie, jakie ptaki od niego odeszły

Lecz wie, że gałęzie ma cichsze niż niegdyś

I rzec nie może, jakie miłości przeszły,

Wiem tylko, że lato grało w mojej duszy

Przez krótką chwilę, muzyką ucichła

Catherine uniosła głowę i spojrzała na niego. Na jej rzęsach błyszczały łzy.

– Jakie to smutne – powiedziała cicho.

– Tak, ale kiedy to czytasz, wiesz, że nie jesteś sama, że inni ludzie też odczuwają smutek i rozumieją ból, jaki teraz odczuwasz.

Catherine wytarła oczy zgniecioną w kulę chusteczką.

– Nie pozwalają mi go zobaczyć. Mógłby pan ich zapytać, czy pozwoliliby mi spojrzeć na niego?

– Zapytam porucznika Harrisa, ale niczego nie mogę ci obiecać.

Wstał i właśnie miał wyjść z poczekalni, kiedy drzwi się otwarły i do środka wkroczyli bracia Catherine. Obaj mieli na sobie czarne koszulki i czarne dżinsy. Koszulkę Szarej Chmury zdobiły litery DNA – nie symbolizowały jednak kwasu dezoksyrybonukleinowego, lecz organizację Dinebeiina Nahiilna Be Agaditahc, zajmującą się zapewnianiem pomocy prawnej Indianom.

– Czego chcecie? – zapytał Jim. – Nie sądzicie, że narobiliście już dosyć złego?

– Przyjechaliśmy zabrać naszą siostrę do domu – oświadczył Szara Chmura, zdejmując okulary.

– Cóż, chyba będziecie musieli poczekać – odparł Jim. – Jeszcze nie skończyliśmy, a wasz ojciec pozwolił Catherine wrócić o dwunastej.

– Masz jakieś problemy ze słuchem? – warknął Szara Chmura. – Powiedziałem, że chcemy zabrać siostrę do domu.

Jim podszedł do niego.

– Posłuchaj mnie, gówniarzu… Twoja siostra przeżyła ciężki szok i potrzebuje pociechy. Nie dopuszczę do tego, by jej bracia jeszcze bardziej ją denerwowali. Jeżeli chcecie, możecie zaczekać i odwieźć ją, kiedy będzie gotowa. A jeśli nie, to wynocha.

– Nie wolno ci tak do nas mówić – włączył się Paul, szturchając Jima palcem w pierś. – To nasz kraj, chłopie, nie twój.

– Czyżbyś zapomniał, co powiedziałeś Martinowi po wczorajszym meczu przy pięciu czy sześciu świadkach? Jestem pewien, że porucznik Harris byłby tym bardzo zainteresowany.