Graham Masterton: Kły i pazury

– I zginęła?

Panna Neagle kiwnęła smutno głową.

– Próbowałam dowiedzieć się, gdzie mała mieszka, i uratować ją, ale było już za późno. – Przerwała na chwilę, a potem dodała: – Wtedy ostatni raz użyłam tej talii… aż do dzisiaj.

– Przerażasz mnie – mruknął Jim, próbując się uśmiechnąć.

– Sama jestem przerażona – odparła panna Neagle. Potasowała karty, postukała w nie trzykrotnie i zaczęła je rozkładać. Karty utworzyły na stole literę „H”. Kotka, przyglądająca się uważnie pannie Neagle, zjeżyła się i fuknęła głośno.

– Jedna z tych kart będzie przedstawiać ciebie. O, ta się nadaje… to nauczyciel. Zwykle wybieram tę kartę dla młodych, wykształconych mężczyzn… zwłaszcza samotnych wykształconych mężczyzn.

Karta przedstawiała mężczyznę w długim płaszczu przyozdobionym czajnikami, klepsydrami i bochnami chleba. Przed nim siedziała ze skrzyżowanymi nogami młoda kobieta z wetkniętą w ucho złotą trąbką. Mężczyzna wlewał do niej coś z butelki z zielonego szkła.

Panna Neagle położyła kartę obrazkiem do góry pośrodku litery „H”, a potem powoli odwróciła resztę kart.

– To dzień jutrzejszy – wyjaśniła, unosząc kartę z wizerunkiem mężczyzny w kapturze z czarnego welwetu, spoglądającego na wzburzone wody morskiej zatoki. Na jego plecy padał cień, przypominający kształtem wielką dłoń. Kolejna odwrócona karta przedstawiała trzech zamaskowanych szlachciców stojących na cmentarzu. Za nimi, prawie niewidoczna wśród nagrobków i posągów, kryła się groteskowa szara postać z rogami i dziwnym, przypominającym trąbkę wyrostkiem zamiast nosa. – Jak do tej pory z układu kart wynika, że następne znaczące wydarzenie w twoim życiu będzie miało miejsce nie wcześniej niż za cztery jutra.

– Czyli dożyję czwartku? O to chodzi?

– Nie wiem, Jim. Patrzmy dalej.

Podniosła kolejną kartę i pokazała mu ją. Przez pustynię kroczył blady mężczyzna, mając za plecami wschodzące słońce. Po dokładniejszych oględzinach Jim stwierdził, że całą powierzchnię pustyni pokrywają ludzkie kości.

– Cokolwiek ci zagraża, nadchodzi ze wschodu – powiedziała panna Neagle.

– To dobrze czy źle?

– Być może to bez znaczenia. Ale wszystkie złe duchy nadciągają ze wschodu. Dlatego nie powinno się budować domu zwróconego wejściem na wschód.

– A to co znowu? Feng-shui?

– Wcale nie. Po prostu zwykły instynkt samozachowawczy. Chybabyś nie chciał, żeby za każdym otwarciem drzwi wlatywały ci do domu demony, co? – Pochyliła się nad kartami, marszcząc brwi. – Oho, ta karta jest naprawdę dziwna.

Pokazała Jimowi ciemną, niemal zupełnie czarną kartę. Kiedy wziął ją do ręki, kotka Tibbles zerwała się z fotela i uciekła do sypialni. Jim był przekonany, że gdyby tylko potrafiła, zatrzasnęłaby za sobą drzwi. Spojrzał uważnie na kartę i zobaczył rozmazany niedźwiedziowaty kształt o czerwonawych ślepiach i uniesionej w powietrze łapie zaopatrzonej w złowieszczo zakrzywione szpony.

– No i? – zapytał pannę Neagle.

– Cóż… pewnie właśnie to monstrum na ciebie poluje. Nie wiem, dlaczego obrało sobie za ofiarę akurat ciebie, ale tak jest. Dotknij tej karty jeszcze raz… Jest ciepła, czujesz to? Jest naładowana energią psychiczną. Rozpoznaje cię.

Miała rację. Karta rozgrzała się do tego stopnia, że prawie nie mógł jej utrzymać. Kiedy miał ją oddać pannie Neagle, zwinęła się i zajęła ogniem. Rzucił ją do popielniczki, gdzie na ich oczach zamieniła się w cienki rulonik czarnego popiołu.

– Jak to się stało, do licha? – zapytał Jim.

– Już ci powiedziałam. Energia psychiczna. Karta zadziałała jak przewód łączący cię z tym, co nadciąga, by cię zniszczyć, i spaliła się jak przeciążony przewód.

– Przykro mi z powodu twojej talii – Jim sięgnął do kieszeni spodni po portfel. – Dużo kosztowała?

– Jest jedyna w swoim rodzaju. Gdyby mój syn wiedział, jaka jest cenna, nigdy by jej nie zostawił.

– Mój Boże… – mruknął Jim. – Przepraszam.

Panna Neagle zgarnęła ze stołu pozostałe karty.

– Nie ma potrzeby. Talia wciąż jest kompletna. Ta karta do niej nie należała.

– Nie rozumiem…

Przykryła jego dłoń swoją.

– Nigdy dotąd jej nie widziałam. Po prostu pojawiła się sama z siebie. Jak myślisz, czy można to uznać za ostrzeżenie?

Jim spojrzał na nią ponuro, a potem utkwił wzrok w wypełniającym popielniczkę czarnym prochu.

– Lepiej jeszcze trochę mi powróż – powiedział.

Karty zdołały podsunąć mu jedynie trzy sposoby uniknięcia owej „mrocznej, starej, szczeciniastej” istoty idącej jego tropem. Pierwszym było zasięgnięcie porady u dwóch przyjaciół. Drugim – długa podróż, choć jej cel był niejasny. Trzecia sugestia była najbardziej zagadkowa. Według niej życie Jima zależało od meczu, w którym obie strony przyznałyby się do porażki.

– Mecz…? Czy karty powiedziały, o jaki mecz chodzi?

– Wiem tylko tyle, co i ty – panna Neagle pokręciła głową. – Ale mam wrażenie, że te trzy instrukcje łączą się ze sobą… Po rozmowie z przyjaciółmi poznasz cel swej podróży, a kiedy już do niego dotrzesz, dowiesz się, o jaki mecz chodzi i dlaczego obie strony muszą przegrać.

– Mówisz, że te karty są najlepsze? – zapytał Jim opadając ciężko na fotel.

. – Chcesz przepowiedni ze zwykłego tarota? A może z herbacianych fusów? Albo u Sydneya Omarra? – Panna Neagle nie ukrywała sarkazmu. Sydney Omarr był zawodowym astrologiem z płatną linią telefoniczną.

– Nie, chyba zaufam Demonicznemu Tarotowi. W końcu pokazuje mi jakąś drogę. Szkoda tylko, że nie wiem, o jakich dwóch przyjaciół chodzi. To przynajmniej byłby jakiś początek.

– Może to dwoje nauczycieli ze szkoły?

– A może Bill i Gordon? W grę może wchodzić każdy.

Panna Neagle złożyła karty i na moment zamknęła oczy, a potem pochyliła się nagle, chowając twarz w dłoniach.

– Panno Neagle… wszystko w porządku? – zapytał Jim.

Przez chwilę nie odzywała się.

– Chcesz szklankę wody? – zapytał. – Jeszcze jedną whisky? Albo trochę mrożonej herbaty?

– Czuję się dobrze – odparła w końcu. – Po prostu to cholerny wysiłek.

– A co z panią Vaizey?

– W porządku… ale też jest wyczerpana. Nawet za życia wróżenie z kart bardzo ją męczyło. Teraz musiała kierować moimi dłońmi i umysłem, a ja nie jestem tak samo wrażliwa na bodźce psychiczne jak ona.

Jim położył dłoń na jej ramieniu i uśmiechnął się.

– Dobrze się spisałaś, dziękuję. Mogę cię nazywać Valerie?

– Nazywaj mnie, jak chcesz, mój kochany – odparła panna Neagle, wychyliła whisky jednym haustem i zebrała swoje rzeczy. Przy drzwiach zatrzymała się jeszcze i powiedziała: – To coś, co kroczy twoim tropem… to monstrum. Wierzysz w jego istnienie?

– Tak. Nie mam pojęcia, co to jest ani dlaczego mnie ściga, ale owszem, naprawdę uważam, że jest prawdziwe.

Pocałowała go, i tym razem całowała go panna Neagle, nie pani Vaizey, w sposób charakterystyczny dla podpitej, napotkanej w barze czterdziestki.

– Jesteś interesującym mężczyzną, Jim – powiedziała. – Mogę tak do ciebie mówić? Któregoś dnia powinniśmy usiąść przy stole z butelką wina i miską spaghetti i porozmawiać.

– Powiedz mi jeszcze jedno, zanim pójdziesz… – poprosił Jim.

– Co takiego?

– Kłócicie się czasami? Ty i pani Vaizey?

Valerie odrzuciła głowę do tyłu i zaśmiała się chrapliwie.