Уільям Шэкспір - Тры камедыі

Ну, дзякую за добрыя парады.
Ды дзе ж Б’ёндэла? Калі б ён прыехаў,
Мы ўсё уладкавалі б без адкладу:
З кватэрай, рэчамі і ўсё без спеху.
Маглі б наладжваць для сяброў прыёмы,
З якімі ў Падуі мы ўжо знаёмы.
Чакай: а гэта што там за магнаты?

Магчыма, горад выслаў дэлегатаў
Сустрэць нас урачыста, прывітаць [3] Траньё гаворыць пра звычай тых часоў высылаць дэлегацыю знатных грамадзян горада для сустрэчы шаноўных гасцей. .

Сіньёры, досыць! Годзе дакучаць!
Як і раней, цяпер кажу таксама:
Я не аддам дачкі малодшай замуж,
Пакуль старэйшай не прыдбаю мужа.
Калі б хто-небудзь з вас у Катарыну
Ўлюбіўся, я не бачыў бы прычыны
Адваджваць. Не, любіце колькі ўлезе...

Няма дурных на ржавае жалеззе —
Быць можа, вы, Гартэнзіё,— ахвотнік?

Мной набівацца? Бацька, вы як зводнік!
Як вам не сорамна і як не гадка,
Мяне на карасёў рабіць насадкай?

Што вы сказалі? Гэта я — карась?
Карась не язь і сярод рыб не князь,
I ўся зямля здаўна пра тое чула,
Што не да пары карасю акула.

Сіньёр карась, вам нечага баяцца:
Не з вашым носам з нашым родам знацца.
Каб і пашчасціла вам нейкім чынам
Утрэскацца ў зубастую дзяўчыну,
Яна вам задала б такога чосу,
Што засталіся б з носам ці без носу.

Ад гэткіх д’яблаў — божа барані!

Ратуй нас, неба, ад такой радні!

Пацеха,— далажу я вам, сіньёр: —
Вар’ятка, непакора з непакор.

Затое пад маўклівасцю другой,
Здаецца мне, таіцца супакой,
Самой пакорлівасцю сэрца б’ецца.

Сіньёр, вам гэта ўсё толькі здаецца.

Усім вам мой адказ цяпер вядомы.

А ты, дзяўчынка, лепш ідзі дадому
I не крыўдуй. Не будзь к парадзе глуха:
Я — бацька і люблю цябе, скакуха.

Скакуха, і пястуха, і няўдача:
То скача, то, як скажаш слова,— плача.

Сястра, не джаль! I так — адны напасці...
Будзь ты шчаслівая маім няшчасцем.
Я адыходжу ў дом. Там, у зацішку,
Каб сум развеяць, пачытаю кніжку
Альбо забаўлюся на лютні граннем...

Дальбог,— Мінервы мудрасць. Чуеш, Траньё?

Шкада, сіньёр Баптыста,— наша шчырасць
Сіньёры Б’янцы прычыніла гора.
Мы ўсе прасілі б вас адзіным хорам:
Велікадушна гнеў змяніць на міласць.

Сіньёр, вялікі грэх невінаватых
Караць за грэх другіх, якія ў сваты
Ішлі з разлікамі.

Хто праў, нам невядома.
Бог разбярэ.— Дачка, пайшла дадому!

Мне, бацьку, відавочна схільнасць Б’янкі
Да музыкі, паэзіі і спеваў,
То, каб не рупілі ёй пагулянкі
I не разбэсцілі спакусы Евы,—
Пара б у дом настаўнікаў наняць,—
Хай вучаць маладосць і настаўляюць,—
Даўно б пара! Ды дзе мне іх узяць?
Такія ж бібікаў не абіваюць.—
Мо вы, сіньёры, знаеце такіх?
Прышліце іх ка мне: не паскуплюся,
Прыму, дам стол, прывечу, як сваіх,—
Дзеля дачкі апошнім падзялюся.
Ну, мне ўжо час дамоў, да спраў вяртацца.
Ты, Катарына, можаш аставацца. ( Выходзіць .)

Магу? Скажыце, як велікадушна!..
А я пайду. Пайду, і будзе слушна.
Наперакор пайду — бягом, скачкамі —
Раз так, дык так: найшла каса на камень.