Уільям Шэкспір - Тры камедыі

Вы, сіньёр? А хто вы такі?

Я той, які гатовы нават больш
Зрабіць для юнака, чым абяцаўся.

Ну што ж, калі вы пасрэднік,— я да вашых паслуг.

Ніколькі.
Цябе я й так без цяжкасці пазнаў бы,
А то ў матроскай бесказырцы.— Ўзяць!
Ён добра помніць наша з ім знаёмства.

Бярыце.

Вось што значыць — вас шукаць!
А як жа вы? На жаль, мне давядзецца
Прасіць у вас свой кашалёк, бо грошы
Спатрэбяцца цяпер і мне самому.
Свая бяда мяне не так турбуе,
Як тое, што я вас пакінуць мушу
Тут аднаго. Вы здзіўлены? Не трэба
Так гараваць.

Пайшлі.— Спыніць размову!

Я папрашу ў вас частку з той казны.

Якой, сіньёр? За што патрэбна плата?
За вашу да мяне добразычлівасць.
Улічваючы гэты арышт, я
Гатовы са сваіх нязначных сродкаў
Пазычыць вам, але не шмат: паверце,
Наяўны капітал мой вельмі сціплы.
Тут вось і ўся казна, вам — палавіна.

Вы ад мяне хацелі б адступіцца?
Няўжо вы гэтак хутка ўсё забылі,
Што я зрабіў для вас? Не памнажайце
Майго няшчасця! Вельмі б не хацеў я
Быць да такой ступені крыхаборам,
Каб у дакор нагадваць вам пра ўсе
Свае паслугі.

Я пра іх не знаю,
Як і не знаю вас. Мы незнаёмы.
Няўдзячнасць чалавека мне самому
Праціўна нават больш, чым ашуканства,
Хлусня, пляткарства, п’янётва і няшчырасць —
Усе заганы, што псуюць і труцяць
Жывую нашу кроў.

О, неба, неба!

Канчай, сіньёр!

Дазвольце ж мне сказаць.
Таго хлапца я ў шторм самаахвярна
Паўмёртвым вырваў з прагнай пашчы мора.
Пакуль ачуньваў ён, я дні і ночы
Сядзелкай быў пры ім, карміў, выходжваў,
Бярог яго з такой святой любоўю
I вобразу яго, як ідэалу,
Гатовы быў маліцца...

Не стагні!
Нам што з таго? Нам — некалі. Канчайце!

А гэты ідэальны бог — не што, як ідал!
Ты, Себасцьян, падумаў бы пра тое,
Што ганьбіш прыгажосць сваю маною.
Прыроду пляміць можа толькі той,
Хто сам жыве з заплямленай душой.
Дабро — само сабою вабіць нас,
А зло прывабна толькі напаказ!

Спыніць лухту, вар’ят! Ану — пайшлі!

Вядзіце, чорнай справы каралі!

Ён гаварыў так страсна і ўсяму
Ён верыў. Дык чаму ж не верыць мне, чаму?
О спраўдзіся, душой жаданы сон,—
Што брат жывы, і нас тут зблытаў ён!

Назваў імя ён Себасцьяна, брата,—
Дык брат — жывы. О шчасце, як я рада!
Блізняты, я і брат, былі з маленства Адно ў адно — такое падабенства:
I рост, і твар — усё адзінай пробы,
I нават вопратка адной аздобы.
Калі нам лёс прызначыць тут спатканне,
Соль мора стане слодыччу кахання!