БЛАЗЕН
Падумайце, што вы гаворыце. Святы айцец тут, побач са мной.— «Мальвольё, Мальвольё, да ніспашлюць святыя нябёсы згаенне на твой убогі розум!» Пастарайцеся заснуць і не гарадзіце свой «бібл-бэбл».
МАЛЬВОЛЬЁ
Сэр Топас!
БЛАЗЕН
«Не вядзі размовы з паўгаловым, добры чалавек».— Размовы? А хто з ім вядзе? Я? Я, сэр, не вяду. Памагай вам бог, добры сэр Топас.— «Ну што ж, амін».— Слухаюся, сэр, слухаюся.
МАЛЬВОЛЬЁ
Блазен, а блазен, паслухай!
БЛАЗЕН
Ах, сіньёр, супакойцеся там.— Што вы сказалі, сэр? — Мне тут перападае, што перагаворваюся з вамі.
МАЛЬВОЛЬЁ
Добры блазен, раздабудзь мне агню, хоць якога-небудзь, і паперы. Запэўняю цябе, што я такі ж нармальны, як і любы недурны чалавек у Ілірыі.
БЛАЗЕН
Ах, каб жа гэта было так, сіньёр.
МАЛЬВОЛЬЁ
Клянуся гэтай рукой, што так. Добры блазен, дзеля ўсяго святога, раздабудзь агню, чарніла і паперы! I занясеш маю запіску мілэдзі. На гэтым ты заробіш столькі, колькі ў жыцці сваім не зарабляў ні на адным пісьме.
БЛАЗЕН
Я раздабуду, але скажыце праўду: вы сапраўды вар’ят ці толькі прыкідваецеся?
МАЛЬВОЛЬЁ
Дальбог жа, блазен, я не звар’яцелы. Кажу праўду.
БЛАЗЕН
Не, я ніколі не дам веры малахольнаму, пакуль не праверу яго мазгоў. Агню я вам раздабуду, паперы і чарніла — таксама.
МАЛЬВОЛЬЁ
Блазен, а я нічога не пашкадую, каб аддзячыць табе, толькі прашу,— схадзі хутчэй.
БЛАЗЕН
( спявае )
Я, ваш халоп,—
З месца ў галоп,
Кулём туды, сюды,
Як Грэх у камедыі,
Каб вашай трагедыі
Большай не знаць бяды.
Рапірай з драніцы
Па ўсіх шаляніцах
Дубасіць буду так,
Каб цела гарэла
Ды шэрсць курэла,
А ты пакукуй, прастак.
( Выходзіць .)
СЦЭНА III
Сад Алівіі.
Уваходзіць СЕБАСЦЬЯН .
СЕБАСЦЬЯН
Вось хараство вясны, вось ззянне сонца,
А вось і дар яе — сапраўдны жэмчуг.
Усё наяве, і хоць гэта дзіўна,
Неверагодна, але я не трызню...
Дзе ж знікнуць мог Антоніа? Чамусьці
Ён не сустрэў мяне каля таверны,
Аднак, казалі, ён туды прыходзіў,
Пытаўся пра мяне, пайшоў расшукваць.
Цяпер яго парада і змагла б
Мне неабходную зрабіць паслугу.
Хаця мой розум не спыняе спрэчкі
З пачуццем, тут у нечым ёсць памылка.
Я не ў палоне мар; выпадак гэты
I гэты вал нягаданага шчасця
Настолькі яўнае пераўзыходзяць,
Што я гатоў не верыць ні вачам,
Ні розуму, які давесці здольны
Мне ўсё, апроч таго, што я вар’ят.
А мо яна вар’ятка?.. У гэткім разе
Яна была б няздольна гаспадарыць —
Загадваць, кіраваць усёй прыслугай
Разважліва і цвёрда. Я быў сведкам,
Сам бачыў гэта ўсё. Не, тут — памылка,
А ў чым ці ў кім?.. Ды вось — яна сама.
Уваходзяць АЛІВІЯ і СВЯШЧЭННІК .
АЛІВІЯ
Прашу,— не асуджай маю паспешнасць:
Калі ты не супроць, то зараз пройдзем
За ім, святым айцом, тут недалёка
Ў капліцу. Там, перад свяшчэнным крыжам
I перад абразом дасі мне клятву
Ў сваім каханні, каб мая душа,
Раўніва-баязлівая бязмерна,
Была спакойная. Я буду ў тайне
Трымаць тваю прысягу, аж пакуль
Ты не назначыш дзень і месца шлюбу,
Як патрабуе сан мой. Што ты скажаш?
СЕБАСЦЬЯН
Няхай вядзе нас добры чалавек.
Я паклянуся ў вернасці навек.
АЛІВІЯ
Вядзі, айцец. Няхай жа ўсе нябёсы
Адораць нас з табой шчаслівым лёсам!
Выходзяць .
СЦЭНА I
Перад домам Алівіі.
Уваходзяць БЛАЗЕН і ФАБІЯН .
ФАБІЯН
Слухай, калі ты мне друг, пакажы яго пісьмо.
БЛАЗЕН
Дабрэйшы сіньёр Фабіян, калі вы мне друг, зрабіце мне другую паслугу.
ФАБІЯН
Любую, якую пажадаеш.
БЛАЗЕН
Не прасіце ў мяне, каб я паказваў яго пісьмо.
ФАБІЯН
Гэта значыць — прэзентаваць сабаку і ва ўзнагароду за падарунак патрабаваць сабаку назад.
Уваходзяць ГЕРЦАГ, ВІЁЛА, КУРЫЁ і ВЯЛЬМОДЫ .
ГЕРЦАГ
Вы што, шаноўныя сіньёры, усе з дома мілэдзі Алівіі?
БЛАЗЕН
Так, паважаны. Мы — яе рэквізіт.
ГЕРЦАГ
З табой я знаёмы даўно. Як пажываеш, прыяцель?
БЛАЗЕН
Так сабе, сіньёр. З ворагамі балюю, з прыяцелямі ваюю.
ГЕРЦАГ
Якраз наадварот: з прыяцелямі ж добра.
БЛАЗЕН
Не, сіньёр, з імі якраз і нядобра.
Читать дальше